Ramón Menéndez Pidal

Ramón Menéndez Pidal Obraz w Infobox. Ramón Menéndez Pidal Funkcjonować
Członek Rady ds.Rozszerzenia Studiów i Badań Naukowych ( d )
od 1907
Biografia
Narodziny 13 marca 1869
Corunna
Śmierć 14 listopada 1968
Madryt
Pogrzeb Cmentarz Saint-Just ( w )
Narodowość hiszpański
Trening Uniwersytet Complutense w Madrycie
Zajęcia Językoznawca , filolog , dialektolog , nauczyciel
Rodzeństwo Luis Menéndez Pidal ( en )
Juan Menéndez Pidal ( en )
Małżonka Maria Goyri
Dzieci Jimena Menéndez-Pidal ( d )
Gonzalo Menéndez-Pidal ( en )
Pokrewieństwo Diego Catalán ( w ) (mały syn)
Inne informacje
Pracował dla Uniwersytet Complutense w Madrycie , Hiszpańska Szkoła Historii i Archeologii w Rzymie
Pole Romanistyczny
Członkiem Amerykańska Akademia Sztuk i Nauk
Królewska Akademia Galicyjska
Accademia dei Lincei
Accademia della Crusca
Królewska Szwedzka Akademia Literatury, Historii i Antyków
Instituto de Cultura Hispanica ( d )
Akademia Baskijskiej
Rady Językowej w Hispanidad ( w )
Królewska Szwedzka
Akademia Nauk Królewska Akademia Nauk Historia
Unión Ibero-Americana ( d )
Royal Spanish Academy (1902-1968)
Medieval Academy of America (1926)
Sekcja Filologiczna Instytutu Studiów Katalońskich ( d ) (1947)
Mistrz Marcelino Menéndez y Pelayo
Nagrody Wielki Komandor Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
Antonio Feltrinelli
Kołnierz cenowy Orderu Alfonsa X Mądrego (1959)
herb

Ramón Menéndez Pidal , urodzony w A Coruña dnia13 marca 1869i zmarł w Madrycie dnia14 listopada 1968, jest hiszpańskim uczonym , filologiem , historykiem , folklorystą i mediewistą , założycielem hiszpańskiej szkoły filologicznej i członkiem pokolenia 98 .

Biografia

Studiował na Uniwersytecie w Madrycie , gdzie był uczniem Marcelino Menéndeza Pelayo . W 1899 r. Uzyskał katedrę filologii rzymskiej na Uniwersytecie w Madrycie, którą pełnił aż do przejścia na emeryturę.

W 1902 roku został wybrany do Real Academia Española , gdzie Menéndez Pelayo wygłosił mowę powitalną.

Mianowany komisarzem króla Alfonsa XIII podczas konfliktu granicznego pomiędzy Peru i Ekwadoru w 1905 roku , wziął możliwość, po jego misja została zakończona i arbitraż akceptowane przez oba kraje, do podróży do krajów sąsiednich i badać przeżytki tam. Od tradycyjnych Hiszpański romancero .

W 1900 roku poślubił Maríę Goyri , pierwszą kobietę, która oficjalnie studiowała na Wydziale Filozofii i Literatury w Madrycie, którą ukończyła w 1896 roku . W swoim towarzystwie odbywał liczne wycieczki po terenach Starej Kastylii , by tam zbierać romanse.

Od 1911 do 1914 był dyrektorem Hiszpańskiej Szkoły Historii i Archeologii w Rzymie .

W 1925 roku został wybrany dyrektorem Real Academia Española . W 1939 r. , Ponieważ nie zgadzał się z decyzjami władzy politycznej dotyczącymi sytuacji niektórych jej członków, złożył rezygnację z urzędu, ale w 1947 r. Został ponownie wybrany na dyrektora, a pozostałych do śmierci, uzyskując to, o co prosił. osiem lat wcześniej: że siedziby Akademii nie będą zajmowane przez nowych pracowników przed śmiercią wygnanych pracowników naukowych.

Podczas strajków w 1963 r. Przewodził protestowi intelektualistów przeciwko torturom dokonywanym na rodzinach nieletnich przez reżim Franco .

Pracuje

W 1893 r. Real Academia Española nagrodziła jego studia nad El Cantar de Mio Çid , które opublikował dopiero kilka lat później. Jego pierwsza ważna książka jest Leyenda de los Infantes de Lara ( The Legend of niemowląt Lara ) (1896), kompleksowe badanie legendy i jej transmisji do XX th  century, bardzo ważne, ponieważ zawiera nasiona jego próba wyjaśnienia w całości prymitywna epicka poezja średniowiecznej kastylijskiej, zaniedbana wówczas przez krytyków. Jego tezę można podsumować w ustnym, anonimowym i fragmentarycznym pochodzeniu pieśni gestów. Kontynuował ten pomysł w swojej rozprawie doktorskiej Cantar del Mío Cid: texto, gramática y vocabulario (1908-1912), wydaniu paleograficznym, któremu towarzyszą ważne notatki naukowe, które jednak obecni krytycy niekoniecznie akceptują.

Zrekonstruował również ówczesną gramatykę z materiału językowego tej pracy, która położyła podwaliny pod Gramática histórica ( Gramatyka historyczna ), fundamentalne dzieło, które przyniosło mu nagrodę Królewskiej Akademii Historycznej.

Następnie podjął w Crónicas generales de España ( Katalog Biblioteki Królewskiej ) systematyczne badanie historiografii hiszpańskiej. Dzięki swojej katedrze oraz Centro de Estudios Históricos ( Centrum Studiów Historycznych ), którego został dyrektorem w 1910 r. , A także dzięki instytucji związanej z krauzyzmem , Free Teaching Institute ( Institución Libre de Enseñanza ), jest u podstaw tego, co stanie się Consejo Superior de Investigaciones Científicas (hiszpański odpowiednik Narodowego Centrum Badań Naukowych). Jego praca na Uniwersytecie i w CEH ukształtowała całe pokolenie filologów hiszpańskich , między innymi Tomása Navarro Tomása , Américo Castro , Dámaso Alonso , Rafaela Lapesa i Alonso Zamora Vicente , z których wielu musiało wybrać wygnanie po zakończeniu okresu cywilnego Wojna . W 1925 r. , Z okazji srebrnej rocznicy ślubu profesury, uczniowie i przyjaciele złożyli mu hołd złożony z trzech tomów badań, w których współpracowało 135 autorów hiszpańskich i zagranicznych.

W 1902 r. Z okazji przyjęcia w Akademii Języka Hiszpańskiego przedstawił El condenado por desconfiado de Tirso de Molina . W 1904 r. Opublikował swój Manual de Gramática histórica española , który był wielokrotnie przedrukowywany i wzbogacany. W 1912 roku został przyjęty do Real Academia de la Historia z przemówieniem na temat kroniki ogólnej, o napisanie której poprosił go Alfonso X. W 1914 roku założył Revista de Filología Española , która publikowała prace jego uczniów Tomása Navarro Tomása , Rodolphe Lenza , Wilhelma Meyer-Lübke i jego samego; w ten sposób studia latynoskie nie są już prerogatywą zagranicznych historyków. Tam opublikował badania dotyczące Eleny y María , szczątków Cantar de Roncesvalles , wokalizmu w iberyjskiej toponimii itp. Po zniknięciu czasopisma w 1939 r. Jego uczniowie, Amado Alonso i Dámaso Alonso , podjęli się tego projektu, tworząc oddzielne czasopisma do badań filologicznych. W 1924 r. Opublikował Poesía juglaresca y juglares , w której badał początki poezji w Kastylii i jej związki z dworami panów, a także rekonstruował, dzięki różnym fragmentarycznym świadectwom, jeden z pierwszych serranillów.

La epopeya castellana a través de la literatura española (1910), przetłumaczone przez H.Merimée pod tytułem Epos kastylijski przez literaturę hiszpańską , ukazuje trwałość tradycji eposu kastylijskiego, dzięki romancero i klasycznemu barokowemu teatrowi hiszpańskiemu, aż do obecnie - podczas miesiąca miodowego Menéndez Pidal zauważył, że w wioskach wciąż recytuje się romanse pochodzenia średniowiecznego i studiował te ustne przejawy poezji epickiej, których nie ma w żadnej innej kulturze poza byłą Jugosławią . W 1925 roku opublikował naukowe studium historyczne La España del Cid (1929), następnie Reliquias de la poesía épica española (1952), Romancero hispánico (1953) i Poesía juglaresca y juglares , z których ostatnie powstało w 1957 roku.

Jego prace stricte filologiczne to Manual elemental de Gramática Histórica española (1904), których znaczenie wynika z faktu, że wprowadził do filologii latynoskiej metody naukowe, Orígenes del español (1926), monumentalną analizę i głęboką erudycję historycznych początków Kastylijczyk, autor najbardziej skrupulatny naukowy przestrzegający praw fonetycznych, Toponimia prerrománica hispana (1953) itp. Jest także autorem różnych prac dotyczących stylistyki, takich jak La lengua de Cristóbal Colón y otros ensayos (1942), w których analizuje specyfikę językową i stylistyczną Teresy z Avili , Krzysztofa Kolumba itp.

W 1935 r. Wymyślił projekt wspólnego napisania wielkiej historii Hiszpanii, która nie została ukończona do niedawna, a wśród jego dzieł historycznych cytujemy Cesarską ideę Karola V (1938). Jego opinia na temat Bartolomé de las Casas , w którym widział niewiele więcej niż paranoika, a którą można znaleźć w El Padre Las Casas: su verdadera personalidad ( 1963 ), pozostaje bardzo dyskutowana.

Uwagi i odniesienia

(es) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku hiszpańskim zatytułowanego „  Ramón Menéndez Pidal  ” ( zobacz listę autorów ) .

Zobacz też

Bibliografia

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne