Półwysep Rhuys | |
Wejście do Zatoki Morbihan, widok na Port-Navalo | |
Kraj | Francja |
---|---|
Region francuski | Bretania |
departament francuski | Morbihan |
Główne miasta |
Sarzeau Le-Tour-du-Parc Saint-Gildas-de-Rhuys Saint-Armel Arzon Le Hézo Noyalo |
Informacje kontaktowe | 47 ° 31 ′ 05 ″ północ, 2 ° 46 ′ 54 ″ zachód |
Gminy | 7 |
Regiony i powiązane przestrzenie |
Wspólnota gmin półwyspu Rhuys Vannes agglo |
Półwysep Rhuys, zamykający od południa Zatokę Morbihan . | |
Półwysep Rhuys to półwysep położony w departamencie of Morbihan w Bretanii (Francja). Jest zakotwiczony w regionalnym parku przyrodniczym Zatoki Morbihan i graniczy z Oceanem Atlantyckim na swojej południowej fasadzie.
Językoznawca Leon Fleuriot mówi toponym Rhuys, który wyznaczył Pagus VI th century (dalej Reuuisii Pagus ) w starym Breton * Ro-Wid-T , co oznacza "piękny wygląd". Nazwa tego pagusa mogła więc pochodzić od antroponimu .
Półwysep Rhuys jest odcinek od ziemi przymocowana do brzegu w południowej Bretanii . Zamyka Zatokę Morbihan . Znajduje się on naprzeciwko wyspy o Houat i Hoedic jak również półwyspie Quiberon .
Jej terytorium na ogół przypomina łuk koła kreślącego masywny prostokąt o długości 25 km i szerokości od 1,5 do 6 km . Rozciąga się ze wschodu na zachód i zwęża się do Arzon, który sam tworzy półwysep. Łączna powierzchnia pięciu gmin (niektórzy uważają, że moglibyśmy dodać Le Hézo i Noyalo ) sięga 105 km 2 . Ten zestaw należy do starożytnych płaskorzeźb południowej Bretanii, składających się zasadniczo z gleb krystalicznych (łupek i granit). Półwysep Rhuys jest jednym z ogniw w zestawie obejmującym Góry Czarne , Landes de Lanvaux , Sillon de Bretagne i wyspy przybrzeżne ( Belle île , Houat , Hoëdic , Ile Dumet , itd. . . ) i rysuje łuk wzgórza równoległe do linii brzegowej. Najwyższe punkty tutaj nie przekracza pięćdziesięciu metrów, ale niektóre punkty wybrzeża są strome (Grand Mont, Petit Mont , Pointe de l'Ours , itd. ). Istnieje silny kontrast między południowym wybrzeżem z widokiem na Mor Braz , gdzie występują na przemian długie piaszczyste plaże i skaliste punkty, a Zatoką Morbihan , gdzie linia brzegowa jest bardziej wcięta, plaże rzadsze i błotniste równiny bardziej obecne podczas odpływu. .
Na poziomie regionalnym, terytorium Sarzeau znajduje się w domenie Południowa Armorican naznaczonym Breton górotwórczych fazy z cyklu waryscyjskiego , na początku Dolnej karbonu lub turneju , około 360 milionów lat temu. Kolizja kontynentalna podczas orogenezy waryscyjskiej jest odzwierciedlona w masywie Armorykanu przez ogólny metamorfizm niskiego i średniego ciśnienia, tworzący gnejsy i łupki łyszczykowe , przez fazy ścinania oraz przez anteksję generującą migmatyty i granity . W końcu prowadzi to do powstania licznych natrętnych leukogranitów (z dwoma muskowitami łyszczykowymi i biotytem ) przez łupki krystaliczne, wraz ze ścinaniem i tym metamorfizmem. Terytorium Sarzeau jest więc częścią dużego pasa leukogranitów na południe od Masywu Armorykańskiego. Pas ten odpowiada ogromnemu batolitowi założonemu w skałach metamorficznych , tylko kilka plutonów dociera do epimetamorficznego paleozoiku . Batolit ten jest podzielony na kilka pasm ("wstęg"), które wykazują wyraźną rozbieżność w kierunku wschodnim: oś główna ( punkt Raz - Nantes - Parthenay - Millevaches ) z wypukłością północno-wschodnią (zorientowana N 110-130 ° E) związana ze ścinaniem południowego pancerza (krok prawostronny wzdłuż orientacji kadomskiej , którego poziome wypływy sięgałyby 500 km ), którego częścią jest półwysep; na północ od tej osi, pas Locronan - Lizio odpowiadający kilku wstęgom zorientowanym od N 60 do 100° E (ciąg procesów Bignan , Guéhenno , Savenay itp.); na południe od tej osi nieciągły grzbiet moli syntektonicznych (masywy Trégunc , Pont-l'Abbé , Port-Louis - Ploemeur , Glénan - Quiberon - Houat - Hoedic - Guérande - Le Croisic , Saint-Brévin , Noirmoutier- La Roche-sur-Yon ) wydłużony w kierunku południowego Armorykanu, którego równoległość ze ścinaniem Południowego Armorykanu sugeruje pośredni wpływ naprężenia liniowego . Intruzywny granit Sarzeau, datowany 300 milionów lat temu, jest umieszczany głównie podczas rozległego epizodu znanego w południowej Bretanii podczas cyklu waryscyjskiego, lokalnie charakteryzującego się strefą ekstensywnego ścinania Sarzeau (ZCES). Granit ten jest wytwarzany przez topienie metasedymentów z niskimi szybkościami topienia, prawdopodobnie związanymi z procesami relaksacji termicznej.
Półwysep jest zatem częścią zachód północnego zachodu na wschód paśmie południowym zwanego Cornish antyklinalny sklepienie przez Karola Barrois w 1890 lub antykliny Cornouaille przez Jean-Pascal cogne w 1960 (zespołu, który rozciąga się od Pointe du Raz) do ujścia Loary) . Ta antyklina składa się z migmatytów i gnejsów katazonalnych , w sercu struktury z hercyńskich granitów anteksyjnych Hennebont i Sainte-Anne-d'Auray oraz migmatycznej kopuły Zatoki Morbihan, będącej znakiem zawalenia. powaga. Te migmatyty zostały odkryte w górnym karbonie pod wspólnym działaniem południowego ścinania pancerzyka i głównych stref oderwania (Quiberon, Guérande). „Zauważmy, że temu wzrostowi może towarzyszyć dekompresja adiabatyczna i tym samym spowodować częściowe topnienie skorupy, w której powstają magmy” . Półwysep rysuje w ten sposób, podobnie jak Zatoka Morbihan, naturalne wycięcie w migmatycznych kompleksach południowej Bretanii. Stopniowa mobilizacja głównie gnejsowego zespołu prowadzi do granitu anateksowego (charakteryzującego się metateksami wstęgowymi , silnie zdeformowanymi fałdami o pionowych osiach, poprzecinanych groblami z lekkiego granitu, rzadziej diateksytów ), którego otoczki zbudowane są z łupków gnejsowych i mikowych. Wykorzystując podstawową strukturę waryscyi, trzeciorzędowe i czwartorzędowe działania geologiczne kształtują rzeźbę terenu pod wpływem połączonego działania erozji różnicowej i powtórki tektonicznej, podążając za głównymi kierunkami waryscyjskiego południowego pancerza. Ten system uskoków jest ważny z hydrologicznego punktu widzenia, ponieważ stanowią one uprzywilejowane dreny dla obiegu wody w podłożu.
W palaeascapes tego obszaru są częściowo znane z archeopaleontology i palinologii . Bardzo ewoluowały wraz ze zmianami poziomu morza, a estuaria i bagna morskie Bretanii często mają konfiguracje sprzyjające zamulaniu. Ogromna złożoność linii brzegowej (ekoton) i różnorodność oryginalnych środowisk sprawiają, że półwysep a priori jest miejscem interesującym pod względem ekopotencjału i zielonej tkaniny . Trwa inwentaryzacja bioróżnorodności pod egidą w szczególności społeczności gmin Presqu'île de Rhuys (CCPR) i regionalnego parku przyrodniczego Zatoki Morbihan , przy czym na przykład w latach 2015-2018 następowało przez ropuchę paskówkę i pelodytę plamistą , dwa gatunki bioindykatorów . Krajobrazy długo ewoluował pod wpływem obecności człowieka, pierwszy z neolitu do średniowiecza i więcej w XX -tego wieku, pod wpływem rozwoju turystyki i sportów wodnych , w tym, źródłem napięć lądowych. Linia brzegowa jest okresowo dotknięta przez zielone pływy lub zakwity glonów. Po długim okresie degradacji następuje rekultywacja krajobrazów leśnych, jak we wszystkich regionach, ale lokalnie, ze zjawiskiem reintegracji lub sztuczizacji gospodarki leśnej.
Klimat półwyspu Rhuys jest podobny do klimatu Zatoki Morbihan, ale roczne opady na półwyspie są nieco wyższe niż w innych częściach Zatoki. Tylko „półwysep” utworzony przez gminę Arzon ma wartości porównywalne z Zatoką.
Podczas gdy w Europie (iw jej regionów peryferyjnych) rosnącą liczbą wysp i terytoriów odczuwają skutki zmian klimatycznych, półwysep został wybrany z 4 inne tereny, które chcą być reprezentatywny jako przedmiot badań w ramach projektu. Europejski CoCliServ ( Co. -rozwój usług klimatycznych na poziomie terytorialnym, które poszukują rozwiązań dla potrzeb społeczności lokalnych w obliczu zmian klimatycznych (podnoszący się poziom mórz, zwiększona częstotliwość sztormów, przyszłe potrzeby w zakresie mobilności itp .).
Na półwyspie znajduje się pięć miast:
Niektórzy uważają, że możemy dodać Noyalo i Le Hézo.
We wczesnym średniowieczu półwysep Rhuys utworzył pagus Reuuisii , czyli pagus , czyli administracyjny pododdział Vannes .
Pancernik Voltaire był brzeg w południowej części półwyspu w 1936 roku i służył jako cel dla manewrów wojskowych, przed jego likwidacją od 1948 roku.