Imię urodzenia | Patrice Claude Francois Leconte |
---|---|
Narodziny |
12 listopada 1947 Paryż ( Francja ) |
Narodowość | Francuski |
Zawód |
Reżyser Scenarzysta Reżyser |
Patrice Leconte jest reżyserem , scenarzystą , reżyserem , projektantem i pisarzem urodzonym we Francji12 listopada 1947w Paryżu .
Został ujawniony jako scenarzysta / reżyser w latach 80. w kilku popularnych komediach wykonanych przez zespół Splendid : Les Bronzés (1978) i Les Bronzés font du ski (1979). Znalazł je dwadzieścia lat później w Les Bronzés 3: Amis pour la vie (2006).
W międzyczasie zróżnicował i nakręcił kilka uznanych przez krytyków filmów: komediodramat Tandem (1987), dramat Monsieur Hire (1989), Le Mari de la Coiffeuse (1990), La Fille sur le pont (1999), wszyscy nominowani do Cezarów w kategorii Najlepszy Reżyser .
Ale to jego komedia kostiumowa Ridicule w 1997 roku przyniosła mu Cezara dla najlepszego reżysera i nagrodę BAFTA dla najlepszego filmu obcojęzycznego w 1997 roku. W 2010 roku podpisał kontrakt z komedią dramatyczną Voir la mer (2011), która przyniosła mu tytuł Złoty Swann dla najlepszego reżysera, ale także podpisał swój pierwszy film animowany Le Magasin des suicides (2012).
Patrice Leconte ma, zgodnie z jego autobiografią, ojca położnika-ginekologa i matkę, która była jednym z pionierów bezbolesnego porodu, a także trzech braci i sióstr. Dzieciństwo spędził w Tours , kręcąc małe amatorskie filmy od 15 roku życia.
W 1967 r. Wyjechał do Paryża na kurs Littré, po czym wstąpił do IDHEC , prestiżowej siedziby jego marzeń, która okazała się „zakurzona i archaiczna, bez kontaktu z prawdziwym kinem”. Napisał kilka recenzji dla Cahiers du Cinéma , pozostał poza ruchem z maja 68 , potem zaczął od mniej lub bardziej udanego filmu krótkometrażowego . W tym samym czasie współtworzył gazetę Pilote od 1970 do 1974 roku, produkując plansze o dużej oryginalności i reżyserując liczne filmy reklamowe.
Jego pierwsze filmy fabularne pozostają niezauważone lub są źle odbierane. W 1975 roku rozpoczął bardziej ambitny projekt, adaptując postacie z Gotliba z Jeanem Rochefortem i Coluche : przeżycia zostały zamknięte od wewnątrz . film jest źle odbierany przez krytyków, a jego wyniki rozczarowują w oczach headlinerów. Patrice Leconte zaczyna wierzyć, że popełnił błąd w kinie i podkreśla swoją karierę reklamową. W 1977 roku przyjął ostatni projekt, adaptację na ekran spektaklu kawiarniano-teatralnego: Amour, Coquillages et Crustacea , przemianowaną na ekranie Les Bronzés . Film jest wielkim sukcesem. Seria komedii była śledzona przez dziesięć lat, głównie wokół zespołu Splendid , ale także aktorów takich jak Coluche, Bernard Giraudeau i Gérard Lanvin , którzy często odnosili sukcesy ( Viens chez moi, j'habite chez przyjaciel , Les Spécialistes , co pozwala jej aby zbliżyć się do dramatycznego rejestru).
W miarę zbliżania się lat dziewięćdziesiątych naprawdę zdecydował się zmienić rejestr: w 1987 roku przedstawił dramatyczną komedię Tandem , w której Gérard Jugnot zgolił wąsy, aby udzielić odpowiedzi Jeanowi Rochefortowi . Po raz pierwszy również oprawia i dostarcza całkowicie osobiste konto; w 1989 roku wygłosił bardzo poważny Monsieur Hire , w którym zaproponował nową adaptację powieści Georgesa Simenona , ujawniając Michel Blanc całkowicie przeciw używaniu, sine i przytłaczające. Wreszcie w 1990 roku Le Mari de la Coiffeuse pozwala mu narysować niesklasyfikowany portret mężczyzny, który nie może kochać swojej żony tak, jak by chciał. We wszystkich trzech przypadkach publiczność akceptuje tę zmianę stylu, dzięki wielkiej dbałości Leconte o estetykę i rytm filmu, zarządzanie napięciami i reżyserię aktorów.
Jednak kolejne niepowodzenia współczesnej komedii Tango z 1993 roku i dramatu Le Parfum d'Yvonne z 1994 roku nie zniechęciły go do mieszania obu gatunków: w 1996 roku ukazał się Ridicule, który godził go z publicznością i krytykami, na jednocześnie pozwala mu to na zdobycie Cezarów dla najlepszego reżysera i najlepszego filmu.
W swoich dwóch kolejnych projektach gromadzi trio legendarnych aktorów: najpierw święte potwory Jean-Pierre Marielle , Philippe Noiret i Jean Rochefort w Les Grands Ducs , potem trio gwiazd Jean-Paula Belmondo , Alaina Delona i Vanessy Paradis w filmie dramatycznym komedia Une Chance sur deux , wydana w 1998 roku . Młodą aktorkę / piosenkarkę znalazł w 1999 roku dla La Fille sur le Pont , gdzie zagrała Daniela Auteuila . Ten ambitny czarno-biały dramat zapowiada lata 2000 umieszczone pod pieczęcią ciemności.
Dziesięciolecie rozpoczął od niezwykłego dramatu historycznego La Veuve de Saint-Pierre , dla którego znalazł Auteuil, ale przede wszystkim wyreżyserował Juliette Binoche i Emira Kusturicę . W 2001 roku kontynuował romans Félix i Lola , którego role tytułowe powierzono Philippe'owi Torretonowi i Charlotte Gainsbourg . Kontynuował w 2002 roku dramat historyczny Rue des Plaisirs , w którym pozwolił dwóm aktorom opuścić ich zwykły rejestr, komikowi Patrickowi Timsitowi i modelce Laetitia Casta . W tym samym roku ujawnił dramat L'Homme du train , w którym konfrontuje się Jean Rochefort i Johnny Hallyday . Kolejny wysokiej klasy tandem z 2004 roku z dramatyczną komedią Confidences trop intimes , prowadzoną przez Sandrine Bonnaire i Fabrice Luchini . W tym samym roku wyprodukował i wyreżyserował dokument Dogora: Open our eyes .
Zaskakuje w 2006 roku , wracając do komedii: zespół Splendid został ponownie wezwany do wykonania trzeciej części Bronzés , Bronzed 3 . W tym samym roku zaproponował komedię dramatyczną My Best Friend , w której połączył wiernego Daniela Auteuila z gwiazdą komedii Dany Boon .
W 2008 roku miał flop z La Guerre des misses , co wiązało gwiazdę Benoît Poelvoorde z bardziej dyskretną Olivią Bonamy .
Filmy wyreżyserowane przez Patrice'a Leconte w latach 1990-2000 pozwoliły Gérardowi Jugnotowi , Jean Rochefort , Michel Blancowi , Charlesowi Berlingowi i Danielowi Auteuilowi zostać nominowani do Cezara dla najlepszego aktora (wygrał Auteuil i Blanc) oraz Juliette Binoche i Vanessa Paradis na César dla najlepszej aktorki .
W czerwcu 2010 roku zasiadał w jury z okazji pięćdziesiątej rocznicy międzynarodowego festiwalu filmów animowanych w Annecy, a sam był zaangażowany w produkcję filmu animowanego Le Magasin des suicides , d 'według książki Jeana Teulé .
Jest także przewodniczącym wielkiego jury Festival du grain à démoudre w Gonfreville-l'Orcher w 2010 roku.
W 2011 roku zaproponował małą komedię manier Voir la mer , która pozwoliła mu odejść od czterogwiazdkowych castingów i wyreżyserować byłą pannę Météo Pauline Lefèvre . Sklep samobójców pojawia się w następnym roku.
Dokonał dużej artystycznej zmiany w 2014 roku : wykonując francuską komedię chóralną Une hour de tranquillité z Christianem Clavierem , Carole Bouquet , Rossy de Palma , Stéphane De Groodt i Valérie Bonneton , a następnie ożywiając historyczny dramat w kostiumach z Une promesse . Ta międzynarodowa koprodukcja pozwala mu reżyserować angielskich komików Rebeccę Hall , Alana Rickmana i Richarda Maddena .
Okazjonalnie biorąc udział w programie Laurenta Ruquiera , On va s'gêner , w Europe 1 , w ciągu tej dekady dołączył do zespołu publicystów Cyrila Hanouny na początku roku szkolnego 2015 w programie Les Pieds Dans Le Plat, toujours w Europie 1 .
W 2016 roku Luc Besson wybrał go na sponsora piątej promocji École de la Cité , w której regularnie interweniuje.
„Kiedy byłem dzieckiem”, mówi Patrice Leconte, „tylko marzyłem o kinie. I ja też marzyłem o rysowaniu. Jak mówią, pojechałem do Paryża i do szkoły filmowej. Ale nadal rysowałem. Czytałem Pilota. Napisałem do Gotliba, który mi odpowiedział, który spojrzał na moje rysunki, pokazał je René Goscinny'emu, który je polubił, sprawił, że przyszedłem do gazety, uznał mnie za współczującego, który opublikował moje rysunki, co zachęciło mnie do kontynuowania, co zrobiłem. Przez pięć lat. Od 1970 do 1975 roku. Byłem szczęśliwy. A potem nakręciłem swój pierwszy film i wtedy wszystko zaczęło schodzić z toru, ponieważ jedyne, co robiłem, to kręcenie filmów i przerwałem komiks. "
Ale dopiero w 2017 roku na chwilę powrócił do ilustracji. Pacôme Vexlard, kupujący historyczną Imagerie d'Epinal, przekonuje Patrice Leconte podczas przyjaznej dyskusji do wykonania kilku szkiców, które zostaną zmaterializowane wraz z wydaniem dwóch litograficznych płyt przedstawiających obrazy Epinal w limitowanej i sygnowanej edycji. „Po wizycie w Imagery i rozmowie z Pachomiusem, wpadłem na pomysł, jak pojechać pociągiem do domu. Zaproponowałem mu zrobienie twarzy wokół wyrażeń: głowa sztuki, głowa Turka, głowa w powietrzu… Pacôme zaakceptował i zaproponował prezentację w formie owali, z pojawiającymi się kwiecistymi i kolorowymi ramkami. ”Inspirują kody tradycyjnych religijnych obrazy, które są bardzo piękne. Uwielbiam te małe ramki. I nieprecyzyjna cecha wizerunków Épinal. ”.
W 2016 roku napisał przedmowę do pracy ilustrowanej encyklopedii Imagery of Epinal wydanej przez Editions Le Chêne (Hachette).
W 2005 roku, na krótko przed skazaniem reżysera Jean-Claude'a Brisseau za molestowanie seksualne , był jednym z sygnatariuszy petycji wystosowanej przez Noémie Kocher , ofiarę tego ostatniego, w odpowiedzi na petycję popierającą Brisseau wysuniętą przez Les Inrockuptibles .
Jest żonaty z Agnès Béraud, siostrą reżysera Luca Bérauda i sekretarzem prasowym Cahiers du Cinéma , z którą miał dwie córki, Marie i Alice.
Poniższe dane pochodzą z JPbox-office.com i Europejskiego Obserwatorium Audiowizualnego .
Film | Rok | Wpisy w Europie | Wpisy we Francji | |
---|---|---|---|---|
1 | Opalona 3 | 2006 | 11 078 264, | 10 355 928, |
2 | Specjaliści | 1985 | NC | 5,319,542 |
3 | Przyjedź do mnie, mieszkam z koleżanką | 1980 | NC | 2.820.169 |
4 | Śmieszny | 1996 | 2,698,589 | 2,064,010 |
5 | Wróciło imię mojej żony | 1982 | NC | 1,188,840 |
6 | Zbyt intymne zwierzenia | 2004 | 1,555,187 | 845 728, |
7 | Idź dalej, nie ma nic do zobaczenia | 1983 | NC | 1,084,439 |
8 | Bronzi jeżdżą na nartach | 1979 | NC | 1,535,781 |
9 | Godzina spokoju | 2014 | 1,357,315 | 1,039,516 |
10 | Bronzed | 1978 | NC | 2 308 644, |
11 | Jedna szansa na dwie | 1998 | 1,267,433 | 1,056,810 |
12 | Wdowa z Saint-Pierre | 2000 | 1,258,134 | 649,325 |
13 | Moja najlepsza przyjaciółka | 2006 | 1.180.045 | 1,067,616 |
14 | Dziewczyna na moście | 1999 | 1,010,618 | 867 952, |