Oberste Heeresleitung

Oberste Heeresleitung (dalej „Supreme Army Command”), często skracane OHL , był poziom najwyższego dowództwa armii niemieckiej w czasie I wojny światowej .

Kierunek dowodzony teoretycznie przez cesarza Wilhelma II w rzeczywistości zapewnia szef Sztabu Generalnego , na którym następują kolejno generałowie Moltke , następnie Falkenhayn i wreszcie Hindenburg .

Kwatera główna cesarza

Cesarz jest szef OHL; jego świta nosi nazwę „Wielka Siedziba Jego Królewskiej Mości Cesarza i Króla” ( Grosses Hauptquartier seiner Majestät des Kaisers und Königs ), oficjalnie utworzona na mocy rozkazu wojskowego gabinetu cesarza3 sierpnia 1914.

Cesarz

Tradycyjnie naczelnym dowódcą armii pruskiej jest król pruski  ; zasada ta została rozszerzona podczas powstania Cesarstwa Niemieckiego w 1871 roku, gdy cesarz niemiecki ( Deutscher Kaiser ) został naczelnym dowódcą marynarki wojennej ( Kaiserliche Marine ) i armii niemieckiej ( Deutsches Heer ) przegrupowując pod jego rozkazami różne armie (pruski, bawarski, saksoński, wirtemburski, badeński, heski itp.). Cesarz uosabia jedność Imperium, a zatem jedność dowodzenia: Szef Sztabu Generalnego i Szef Sztabu Marynarki Wojennej są przez niego mianowani i tylko przed nim odpowiedzialni. Ponadto między żołnierzami a cesarzem zostaje wydzielona pewna liczba oficerów łącznikowych, odpowiedzialnych za popieranie punktu widzenia Sztabu Generalnego wobec Wilhelma II, ostatni z nich, Alfred Niemann, zostaje mianowany 3 sierpnia , 1918 .

Ponadto federalna konstytucja Rzeszy zapewnia cesarzowi nominalne dowództwo nad armią cesarską. W rezultacie OHL podlega jego rozkazom i działa na jego odpowiedzialność.

Cesarz Wilhelm II , choć w czasie I wojny światowej miał tytuł „najwyższego watażka” ( Oberste Kriegsherr ), jednak deleguje całość zarządzania militarnego konfliktem na generałów OHL, nie podejmując prawie żadnej decyzji operacyjnej. tak samo jest z niektórymi dowódcami różnych armii , prestiżowymi przywódcami (w szczególności kilkoma książętami z panujących rodów) skutecznie wspomaganymi przez szefa sztabu, jak to cesarz wyjaśnia swemu synowi  : „Powierzyłem dowództwo 5 th  armii. Na stanowisko szefa sztabu będzie pan generał von Knobelsdorf . Co ci doradzi, zrobisz ” .

Przybycie dowódcy OHL z Hindenburga, wspomaganego przez Ludendorffa, stawia pod znakiem zapytania realność roli cesarza Wilhelma II; w rzeczywistości od29 sierpnia 1916, data mianowania Hindenburga na stanowisko szefa sztabu generalnego, cesarz sprawuje jedynie nominalną władzę nad cesarską armią niemiecką.

Nie biorąc udziału w decyzjach ściśle wojskowych, cesarz uczestniczy, sam lub ze swoimi odpowiednikami z mocarstw centralnych, w pewnej liczbie konferencji między wojskiem a przywódcami politycznymi mocarstw centralnych; cesarz, jego doradcy wojskowi, kanclerz i inne postacie rządowe, a czasem przywódcy polityczni sojuszników Rzeszy. Podczas tych konferencji podpisywane są sojusznicze traktaty o współpracy, planowane są ofensywy. W 1918 roku, kilka stoiska z lub bez obecności obcych monarchów sojuszników Reich, jeden z ostatnich, znany jako drugiej konferencji w Spa , odbywających się na 14 sierpnia 1918  ; podczas tej konferencji klęska Rzeszy jest odnotowywana przez wojskowych urzędników Rzeszy.

Personel specjalny

W sztabie najbliżsi współpracownicy cesarza tworzą jego szczególny sztab, składający się z jego Domu Wojskowego i jego trzech gabinetów, instytucji istniejących od czasów pokoju.

Cesarski Dom Wojskowy składa się z jego trzech adiutantów generałów ( Generaladjutant ) Oskar von Chelius  (de) , Hans Georg von Plessen (który jest również dowódcą kwatery głównej) i Moriz von Lyncker  (de) (który jest jednocześnie szef gabinetu wojskowego), czterech podoficerów, kilku podoficerów i dwóch lekarzy.

Trzy gabinety ( Kabinett ) cesarza to: wojskowy, marynarki wojennej i cywilny. Gabinet Spraw Wojskowych ( Militärkabinett ) jest niezależnym organem wykonawczym Ministerstwa Wojny i Sztabu Generalnego, składającym się z czternastu członków, wszyscy oficerowie; jej szef ( Kabinettschef ), generał Lyncker od 1908 r., przedstawia cesarzowi do podpisu decyzje („wyższe rozkazy gabinetu”: Zakon Allerhöchste Kabinett , AKO) i nominacje do poleceń. Gabinet marynarki wojennej ( Marinekabinett ) jest odpowiednikiem marynarki wojennej ( Kaiserliche Marine ), na czele którego od 1906 r. stoi admirał Georg Alexander von Müller . Tajny gabinet spraw cywilnych ( Geheimes Zivilkabinett ) składa się z piętnastu członków odpowiedzialnych za doradztwo polityka i administracja wewnętrzna; jej liderem od 1908 roku jest Rudolf von Valentini  (de) .

Inni członkowie

Część niemieckiego rządu opuszcza Berlin w połowieSierpień 1914 zostać z cesarzem:

Ponadto są przedstawiciele sił zbrojnych:

Sztab Generalny

Prawdziwy dowódca

Jeśli teoretycznym naczelnym wodzem armii jest cesarz, to w praktyce od wojny austriacko-pruskiej z 1866 r. jest on szefem „  Wielkiego Sztabu Generalnego  ” ( Großer Generalstab , instytucji założonej w 1808 r. w ramach reform pruskich). ), który wydaje rozkazy w imieniu Jego Królewskiej Mości. Zasada ta została utrzymana w momencie powstania Cesarstwa Niemieckiego w 1871 r. Wielki Sztab Generalny rozszerzył swoje dowództwo na oddziały wirtemburskie , bawarskie , badeńskie lub heskie (zgodnie z art. 63 konstytucji cesarskiej ). Jej siedziba znajduje się w Berlinie , na Königsplatz , w budynku zwanym Rotenhaus (czerwony dom).

Sztab Generalny jest niezależny od ministerstw wojennych (w Cesarstwie są cztery, po jednym dla każdego królestwa: ministrów Prus, Bawarii, Wirtembergii i Saksonii), nie zależy od Reichstagu, a szef sztabu ( Generalstabschef ) ma prawo bezpośredniego dostępu do cesarza ( Immediatvortrag . Jego misje to szkolenie oficerów sztabowych (rozpoznawalny po czerwonym pasku na spodniach) oraz badanie planów rozmieszczenia ( Aufmarsch , odnawiane corocznie).

Od 1906 r. szefem Sztabu Generalnego jest Helmuth Johannes Ludwig von Moltke (pseudonim „Moltke Młodszy”); jest siostrzeńcem Helmutha Karla Bernharda von Moltke (zwanego „Moltke Starszym”), byłego szefa Sztabu Generalnego w czasie wojen 1866 z Austrią i 1870-1871 z Francją . 2 sierpnia 1914Moltke zostaje „szefem Sztabu Generalnego wojsk w polu”, odpowiedzialnym za koncentrację wojsk na granicach, a następnie za operacje. Podczas całej mobilizacji w sierpniu 1914 r. sztab generalny jest utrzymywany w Berlinie , ponieważ musi pozostać przy cesarzu. Naczelne Dowództwo przeniesione do Koblencji w dniu17 sierpnia, gdy kończy się koncentracja sił, dając rozkaz przejścia do ofensywy.

Skład personelu

Kiedy na początku mobilizacji w sierpniu 1914 r. utworzono Sztab Generalny , Moltkemu pomagało pięciu zastępców szefa sztabu i 262 oficerów podzielonych na szesnaście sekcji. Jeśli wszystkie oddziały zostały oddane pod jego dowództwo, nie miał on jednak bezpośredniej kontroli nad Cesarską Marynarką Wojenną ( Kaiserliche Marine , która jest zależna od Reichsmarineamt , biura marynarki wojennej wielkiego admirała von Tirpitza ).

Sekcje Sztabu Generalnego są zredukowane o2 sierpnia 1914 cztery w liczbie:

Istnieją również różne usługi specjalistyczne:

Ewolucja od 1914 do 1919

Lokalizacja i kierownictwo OHL ewoluują wraz z walkami.

Wiele ruchów

Armia niemiecka zaangażowana na dwóch frontach, OHL będzie więc zbliżać się do każdego z nich naprzemiennie w zależności od działań wojennych: na zachód w 1914 roku (bitwy na Kresach i Marnie ), na wschód w 1915 roku ( ofensywa Gorlice-Tarnów ). , ponownie na zachód przez pierwszą połowę 1916 ( bitwa pod Verdun ) następnie na wschód przez drugą połowę 1916 , z definitywnym powrotem na zachód w 1917 ( ofensywa wiosenna 1918 ), aby ostatecznie wrócić do Niemcy wListopad 1918.

Moltke zastąpiony przez Falkenhayna

Ze względu na stan zdrowia Moltkego, który często zmusza go do spania, jego podwładni podejmują znaczną część decyzji końcaSierpień 1914na początku września, w szczególności szefowie sekcji Gerhard Tappen (sekcja operacyjna), Richard Hentsch (sekcja wywiadu) i Wilhelm von Dommes (sekcja polityczna), do tego stopnia, że ​​historycy mówili o zastąpieniu go „zarządem dyrektorów”. Według majora Hansa Tieschowitza von Tieschowa (pierwszego zastępcy oficera szefa Sztabu Generalnego): „Ci trzej mężczyźni byli tymi, którzy skutecznie prowadzili operacje aż do bitwy nad Marną. Dla von Moltkego stan nerwowy nie pozwalał mu na poważną pracę” .

Cesarz zastępuje Moltkego na 14 września 1914wieczorem przez Ericha von Falkenhayna (który był wówczas ministrem wojny Królestwa Pruskiego ), oficjalnie ze względów medycznych, ale w kontekście fiaska niemieckiego planu i klęski nad Marną .

Hindenburg i Ludendorff

Cesarz po raz kolejny zmienia szefa Sztabu Generalnego na 28 sierpnia 1916, po bitwie pod Verdun , mianując Paula von Hindenburga , wspomaganego przez Ericha Ludendorffa (ten ostatni pełniący funkcję Erstena Generalquartiermeisters , „pierwszego kwatermistrza generalnego”). Ten trzeci OHL praktycznie sprawował dyktaturę wojskową do 1918 roku.

Ci ostatni dochodzą do najwyższego dowództwa wojsk Rzeszy ukoronowane prestiżem swoich zwycięstw na froncie wschodnim  ; stanowisko urzędnika OHL powierzono następnie Hindenburgowi, a autorytet Ludendorffa zapewniło utworzenie stanowiska pierwszego kwatermistrza generalnego.

OHL pod koniec wojny

Pod naciskiem Max de Bade Kanclerz w rządzie początkowo utworzonej na wniosek głównej centrali, Ludendorff został odwołany przez cesarza na October 26 , 1918 , stawiając na jego miejscu Wilhelm Groener30 października 1918 r( Hindenburg pozostaje liderem do25 czerwca 1919). To odwołanie jest wynikiem sprzeciwu generała wobec prośby Woodrowa Wilsona , żądającego bezwarunkowej kapitulacji Rzeszy.

Cesarz abdykuje 9 listopadaNa czele państwa zostaje zastąpiony przez Radę Komisarzy Ludowych , która negocjuje z szefem armii w kontekście rewolucyjnym pakt Ebert- Groener.

Grœner zrezygnował w dniu 15 lipca 1919protestować przeciwko masowym zwolnieniom funkcjonariuszy; został zastąpiony przez Hansa von Seeckta , ale Sztab Generalny został niemal natychmiast zlikwidowany na mocy artykułu 160 Traktatu Wersalskiego . Jego rola była częściowo przejęte w czasie Republiki Weimarskiej przez Truppenamt (biuro oddział) w ramach Ministerstwa Reichswehry , aż do 1935 roku.

Zarządzanie konfliktem przez naczelne dowództwo niemieckie

Związki z armiami mocarstw centralnych

Jeszcze przed konfliktem toczyły się rozmowy z głównym sojusznikiem Rzeszy w Europie. Tak więc odbywają się regularne spotkania między Moltke i Conradem von Hötzendorf , jego austro-węgierskim odpowiednikiem, ale spotkania te nie prowadzą do ustalenia uzgodnionych i szczegółowych planów.

Szybko jednak, od wiosny 1915 r., OHL zbliżyła się geograficznie do naczelnego dowództwa austro-węgierskiego, osiedlając się w Pleß, godzinę jazdy od Cieszyna, siedziby dowództwa austro-węgierskiego. W tym kontekście zaplanowano pierwsze uzgodnione działania konfliktu w okupowanej przez Rosjan Galicji, natomiast pierwsze różnice w zarządzaniu strategicznym konfliktem pojawiły się między OHL a Austro-Węgrami w zakresie zarządzania Serbia, Niemcy pragnące zmniejszyć Serbię, podczas gdy Austro-Węgrzy chcą odzyskać Galicję. Jednocześnie protekcjonalność przedstawicieli niemieckiego naczelnego dowództwa przyczynia się do częściowego zakwestionowania zdobyczy uzyskanych dzięki zbliżeniu geograficznemu dwóch dowództw niemieckich i austro-węgierskich.

Coraz bardziej asertywna rola polityczna w trakcie konfliktu

W trakcie konfliktu OHL zajęła takie miejsce w politycznym zarządzaniu konfliktem, że jej urzędnicy rządzili Rzeszą za pośrednictwem kanclerzy wybranych z ustąpienia Bethmann-Hollwega za ich uległość wobec nich. W pierwszych latach konfliktu zdawał się następować podział zadań między kanclerzem a naczelnym dowództwem: pierwsze zapewnienie funkcjonowania cywilnego rządu Rzeszy w stanie wojny, drugie prowadzenie działań wojennych. W rzeczywistości od 1915 r. główni dowódcy wojskowi, wspierani przez OHL, nalegali na prowadzenie nadmiernej wojny podwodnej; w ten sposób, wLuty 1916Falkenhayn opowiada się za wznowieniem tej polityki, przerwanej niedługo po storpedowaniu neutralnych okrętów, na prośbę kanclerza Bethmann-Hollweg, którego poglądy przeważają pomimo rosnącego wpływu wojska w zarządzaniu konfliktami politycznymi.

29 sierpnia 1916stanowi przerwę w zarządzaniu konfliktem przez Rzeszę. Rzeczywiście, od dnia ich mianowania, Hindenburg i jego zastępca Ludendorff wprowadzili nowe tryby działania między władzą cywilną a wojskową. Szybko stosunki między kanclerzem federalnym a pierwszym kwatermistrzem generalnym zostały napięte; pretekstem do tego było prowadzenie wojny podwodnej, a Ludendorff, zwolennik kontynuacji i rozszerzenia tego sposobu walki, miał poparcie prawicy parlamentarnej.

Na wiosnę 1917 roku, zwłaszcza w czasie konferencji Kreuznach z23 kwietniaOHL pragnie sprecyzować nie tylko cele realizowane przez Rzeszę, ale także cele wojenne podwójnej monarchii. W tym momencie dwaj główni urzędnicy wojskowi zakładają rzeczywistość rządu Rzeszy, Cesarstwa Niemieckiego, które stało się de facto dyktaturą wojskową, Ludendorff pozostaje wierny cesarzowi, sugerując cesarzowi i jego kanclerzowi środki, które pragnie on podjąć. patrz przyjęty w ramach kontynuacji konfliktu: tak następują kolejno w kancelarii Georg Michaelis , Georg von Hertling, potem Max z Bade, poddani OHL, wbrew pozorom parlamentaryzacji Rzeszy.

Więc kiedy, w wrzesień 1918Hindenburg i Ludendorff uznają przed kanclerzem Rzeszy beznadziejny charakter sytuacji militarnej Rzeszy, nie omawiają proponowanych przez nich rozwiązań ani 29 września, podczas ostatniej dużej konferencji gromadzącej przywódców politycznych i wojskowych Rzeszy, ani później. Po nominacji Maxa de Badena, księcia liberalnego, dotychczas trzymanego w mroku realiów sytuacji, władza naczelnego dowództwa jest po raz ostatni kwestionowana przez nowo mianowanego kanclerza, ale jednoznaczna odpowiedź cesarza zobowiązuje go do poddania się zgodnie z życzeniem jego Sztabu Generalnego i szybko poprosić o zawieszenie broni, które dociera do aliantów w dniu6 października.

Cele wojenne OHL

Szybko naczelne dowództwo zaczęło wywierać coraz większy wpływ na formułowanie wojennych celów Rzeszy.

Rzeczywiście, podczas negocjacji jesienią 1916 r. między Rzeszą a jej sojusznikami kanclerz Rzeszy jest zobowiązany do jednoznacznego sformułowania wojennych celów Imperium. Przed wysłaniem ich do innych członków Sojuszu, Bethmann-Hollweg przedłożył je wojsku do zatwierdzenia 4 listopada 1916 r  .; cele postawione przez kanclerza są weryfikowane i wyjaśniane przez Hindenburga  : notatka uwzględniająca sprzeciwy wojska, wysłana do Wiednia, wspomina następnie o rozległych aneksach w Polsce, w krajach bałtyckich, przywiązaniu Belgii do sfery gospodarczej Rzeszy , przyłączenie do Rzeszy Luksemburskiej , korekty granic na rzecz Rzeszy we francuskiej Lotaryngii, oddanie całego zagłębia górniczego pod kontrolę niemiecką, odzyskanie podbitych przez aliantów kolonii, a także wcielenie do cesarstwa niemieckiego kolonialne Konga Belgijskiego i Francuskiego .

Przekaźniki w opinii niemieckiej

Od początku konfliktu, urzędnicy wojskowe OHL oparła się na pruskich konserwatystów i Pan-niemieckim i terytorialnym grup narzucić swoje poglądy na ludności niemieckiej. Tak więc, podczas debaty na temat kontynuacji wojny podwodnej, inPaździernik 1916prawica Reichstagu popiera stanowisko dwóch przywódców OHL, przeciw kanclerzowi, popieranemu przez lewicę.

OHL i koniec konfliktu

Po 8 sierpnia 1918, „dzień żałoby” armii niemieckiej, by użyć słów Ludendorffa , urzędnicy wojskowi Rzeszy ukrywają przed władzami cywilnymi rozmiary klęski armii mocarstw centralnych.

Zapotrzebowanie na bułgarskim rozejmu jest znany w Spa, gdzie dowództwa niemieckiego27 września 1918i popycha Dioscuri, aby spróbowali wprowadzić środki zaradcze, szybko nieskuteczne; w kolejnych godzinach, podczas konferencji Spa z29 września, ostatni z konfliktu, przywódcy polityczni Rzeszy, dotychczas nie znający realiów sytuacji, są informowani o powadze sytuacji militarnej (armia niemiecka jest na końcu) i politycznej (terytorium węgierskie jest zagrożone w krótkim okresie); ta grawitacja jest tak duża, że ​​Hindenburg, Ludendorff i wszyscy ich podwładni uważają za konieczne żądanie szybkiego zaprzestania działań wojennych.

Przez kilka następnych dni OHL i jej przedstawiciele pracowali nad przyspieszeniem powołania nowego rządu, który wysłałby aliantom prośbę o zawieszenie broni. Ludendorff uzyskał w ten sposób rezygnację kanclerza Georga von Hertlinga i nominację Maxa de Badena na4 października 1918. Kilka dni wcześniej, w obliczu skali nadciągającej klęski, Ludendorff polecił nowemu kanclerzowi rozpoczęcie rozmów pokojowych w celu zakończenia konfliktu.

Po mianowaniu tego ostatniego, Hindenburga, a następnie Ludendorffa, mnożą niespokojne apele o ratowanie swoich armii, które aż do 2 październikawycofać się w dobrym stanie przeciwko ofensywie alianckiej; to mnożenie się wezwań do zawieszenia zbrojeń skłania członków nowego rządu do myślenia, że ​​sytuacja jest militarnie rozpaczliwa. 3 październikanowy rząd, na wniosek OHL, wysyła do sojuszników notę ​​z żądaniem spełnienia warunków sojuszniczych do zaprzestania działań wojennych; aliancka odpowiedź na prośbę o zawieszenie broni,23 października, wzywa Ludendorffa do odcięcia się od rządu poprzez rezygnację 26 października.

Jednak żądanie austro-węgierskiego rozejmu i jego podpisanie zmieniło sytuację; dowództwo niemieckie uświadamia sobie bezpośrednie zagrożenie dla Bawarii i brak środków, aby skutecznie mu przeciwdziałać, po czym informuje kanclerz, że6 listopada, konieczność jak najszybszego zakończenia walk, a ten, wspierany przez oficerów stacjonujących w Spa, poinformował naczelnego wodza armii niemieckiej, że musi abdykować, aby ratować monarchię.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Podobnie, aby poświęcić się sprawom wojskowym, powierzył całą władzę cywilną kanclerzowi
  2. Frédéric Guillaume Victor Auguste Hohenzollern , Souvenirs de guerre du Kronprinz: Przetłumaczone z niemieckiego przez opatentowanych dowódców batalionów Mabille, Mollard i Rusterholtz , Payot ,1923, 470  pkt. ( BNF Wskazówki n O  FRBNF32253088 ) , str.  16 (ponownie wydany przez Panazol w 2002 r.).
  3. Zeznanie Tieschowitza w Reichsarchiv z dnia 18 stycznia 1921 r., przechowywane przez Bundesarchiv-Militärarchiv (BA/MA) pod symbolem W 10/50 604.
  4. Kanclerz jest jedynym ministrem uznanym przez konstytucję Rzeszy.

Linki internetowe Internet

  1. (w) "  OHL - Naczelne Dowództwo Armii  " na http://home.comcast.net/~jcviser/ .

Bibliografia

  1. Fischer 1970 , s.  624.
  2. Tulard 1997 , s.  436.
  3. Tulard 1997 , s.  433.
  4. Fischer 1970 , s.  625.
  5. Laparra i Hesja 2011 , s.  39.
  6. Laparra i Hesja 2011 , s.  41-44.
  7. Laparra i Hesja 2011 , s.  46-47.
  8. Laparra i Hesja 2011 , s.  48.
  9. Laparra i Hesja 2011 , s.  26-27.
  10. Henin 2012 , s.  17.
  11. Henin 2012 , s.  19.
  12. Henin 2012 , s.  21.
  13. Laparra 2006 , s.  39.
  14. Laparra i Hesja 2011 , s.  53-54.
  15. Schiavon, 2011 , s.  98
  16. Fabuła 2004 , s.  102-103.
  17. Laparra i Hesja 2011 , s.  152.
  18. Renouvin 1934 , str.  622.
  19. Schiavon, 2011 , s.  79
  20. Schiavon, 2011 , s.  95
  21. Schiavon, 2011 , s.  96
  22. Schiavon, 2011 , s.  99
  23. Fischer 1970 , s.  299.
  24. Fischer 1970 , s.  300.
  25. Tulard 1997 , s.  437.
  26. Fischer 1970 , s.  357.
  27. Tulard 1997 , s.  440.
  28. Renouvin, 1934 , s.  610
  29. Renouvin, 1934 , str.  612
  30. Fischer 1970 , s.  329.
  31. Fischer 1970 , s.  330.
  32. Fischer 1970 , s.  349.
  33. Renouvin, 1934 , s.  601
  34. Renouvin, 1934 , s.  608
  35. Renouvin, 1934 , s.  609
  36. Renouvin, 1934 , s.  611
  37. Tulard 1997 , s.  441.
  38. Tulard 1997 , s.  442.
  39. Renouvin, 1934 , s.  626
  40. Renouvin, 1934 , s.  627

Zobacz również

Wspomnienia bohaterów

Bibliografia

Powiązane artykuły