Lycosidae

Lycosidae Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Zdjęcie Lycosidae (widok z przodu) Klasyfikacja według World Spider Catalog
Królować Animalia
Gałąź Stawonogi
Subembr. Chelicerata
Klasa Pajęczaki
Zamówienie Araneae
Podzamówienie Araneomorphae

Rodzina

Lycosidae
Sundeval , 1833

Lycosidae to rodzina z araneomorphic pająków . W języku francuskim członkowie tej rodziny nazywani są, w zależności od gatunku , wilczymi pająkami, ptasznikami lub lycosami, dawniej Tarentulae, a w większości należącymi do Alopecosae.

Te pająki na ogół nie tkają sieci, ale polują na zdobycz, która może osiągnąć wielkość małego ptaka lub kreta, w przypadku większych. Samice niosą młode na plecach. Ukąszenie większych okazów może być bolesne dla człowieka, rzadko jednak jest groźne, choć może prowadzić do miejscowej martwicy , w przeciwieństwie do trujących czarnych wdów z rodziny Theridiidae .

Dystrybucja

Gatunki z tej rodziny występują na wszystkich kontynentach z wyjątkiem biegunów.

Na ziemi są one często bardzo liczne, dominując w próbkach pobranych za pomocą pułapek dołowych.

Opis

Lycosidae są pająkami o różnej wielkości, długość dorosłego ciała waha się od jednego do 35  mm w zależności od gatunku.

Charakterystyczny jest kształt i układ ich ośmiu oczu. Przednie oczy, małe, tworzą najniższy rząd, podczas gdy tylne oczy tworzą pozostałe dwa: dwa duże oczy tworzą środkowy rząd, a dwa małe, położone nieco dalej, trzeci rząd.

Samice często niosą woreczek z jajami lub ich potomstwo zwisające z brzucha.

Etologia

drapieżnictwo

Wilcze pająki nie tkają sieci, aby złapać swoją zdobycz. Polują na ziemi, zasadzają się lub aktywnie tropią swoje ofiary. Ich duże tylne oczy są ułożone tak, aby patrzeć w przyszłość. Aby zlokalizować swoją zdobycz, Lycosidae opierają się głównie na wibracjach generowanych w powietrzu przez bicie skrzydeł lub na ziemi podczas ich kroków. Ich wizja nie jest szczególnie precyzyjna i nie przydaje się im do chwytania zdobyczy, w przeciwieństwie do innych rodzin pająków, takich jak Salticidae . Niektóre gatunki, zwłaszcza z rodzaju Pirata , polują na wodzie, po której mogą się swobodnie poruszać.

Istnieją jednak pewne wyjątki wśród rodzajów Aulonia , Hippasa i Sossipus , które do chwytania ofiar wykorzystują resztki pajęczyn innych rodzin.

Reprodukcja

Kopulacja

Pokazy zalotów wszystkich gatunków Lycosidae nie zostały szczegółowo zbadane, opisane tutaj etapy są wspólne dla gatunków, które zostały dokładnie zbadane, tj. Lycosa rabida i Lycosa punctulata .

Zaloty wydaje się być inicjowane przez rozpoznanie żeńskich feromonów płciowych przez mężczyznę. Aby to zrobić, samica może znajdować się w pobliżu samca lub pozostawić za sobą nić pokrytą feromonami, którą samiec może wykorzystać do śledzenia jej pleców. Badania sugerują, że te sygnały chemiczne są decydującym czynnikiem w stymulacji mężczyzny. Samce umieszczone w boksach, w których wcześniej przebywały (a następnie wycofane) samice tego samego gatunku, rozpoczęły swój rytuał uwodzenia. Jednak samce nie reagowały, gdy umieszczono je w boksach, w których wcześniej trzymano inne samce lub niedojrzałe samice.

Następnie następuje rytuał, który różni się w zależności od gatunku, ale ogólnie wydaje się odpowiadać następującemu. Samiec najpierw ustawia nogi w charakterystycznej pozycji, czemu towarzyszą ruchy brzucha i pedipalps . Są one również używane do produkcji ćwierkania . Po wykonaniu swojego programu po raz pierwszy, samiec zatrzymuje się lub przesuwa się lekko w kierunku samicy. Ten ostatni reaguje następnie poruszając przednimi nogami, co zachęca samca do ponownego rozpoczęcia serii ruchów. Ta wymiana trwa do momentu, gdy samica znajdzie się w zasięgu samca. Ten ostatni wyciąga w jej stronę jedną z przednich łap, nie dotykając jej; to kobieta nawiąże pierwszy kontakt, co oznacza, że ​​zgadza się na kopulację.

Aby zapłodnić samicę, samiec najpierw wspina się na głowotułów tej drugiej. Następnie pochyla się w lewo lub w prawo od brzucha, który samica obraca, aby jej genitalia były dostępne dla pedipalps samca.

Opieka rodzicielska

Często można zobaczyć samice Lycosidae niosące jaja w worku (jedwabna muszla tworząca kulkę) przymocowanym do dysz przędzalniczych. Po wykluciu od 20 do 100 jaj (w zależności od gatunku) młode pająki wspinają się na odwłok samicy i pozostają tam z wyspecjalizowanymi włoskami. Młode żywią się rezerwami żółtka, a następnie, gdy kokony są składane późno w sezonie, mogą żywić się niezapłodnionymi jajami, które przebijają za pomocą haka ich chelicerae (ten rodzaj zwierzęcego kanibalizmu nazywa się kainizmem ).

Paleontologia

Ta rodzina znana jest od kredy .

Taksonomia

Rodzina ta skupia 2431 gatunków w 125 obecnych rodzajach .

Lista gatunków

Według World Spider Catalog (wersja 22.0, 05.01.2021)  :

Według World Spider Catalog (wersja 20.5, 2020):

Etymologia

Nazwa tej rodziny opiera się na rodzaju Lycosa (od starożytnego greckiego  : λύκος / Lycos , „Wilk”, w odniesieniu do pewnego fizycznego podobieństwa do tego ssaka, ciało ciemny pokryte krótkimi, brązowo-szare włosie, obecność „Oczy drugorzędne wyposażone w tapetum, aby zwiększyć ich widzenie w słabym świetle i tryb polowania na ziemi: specjaliści od polowania wzrokowego, te pająki mają potężny system wzrokowy używany podczas ich szybkiego biegu, gdy tropią zdobycz .

Lycosidae w kulturze

Jad i legenda

W przeszłości ukąszenie tarantuli ( Lycosa tarantula ), występującego powszechnie w regionie Taranto , ale występującego w całym rejonie Morza Śródziemnego, było uważane za tak poważne, że konieczne było zorganizowanie taranteli , szalonych tańców, które jako jedyne pozwoliły na wyzdrowienie ugryzionego człowieka. W rzeczywistości jest to nieuzasadniony popularny pomysł. Teraz wiemy, że rzadkie przypadki ugryzień są nieszkodliwe, ale nie są bezbolesne. W Ameryce Południowej jest jednak kilka gatunków, których ugryzienie może pozostawić ślady, ponieważ ich jad jest martwiczy . To ugryzienie pająka Latrodectus tredecimguttatus , Theridiidae , a nie Lycosa tarentula powoduje „tarantyzm”.

Oryginalna publikacja

Linki zewnętrzne

Bibliografia

Uwagi i referencje

  1. WSC , konsultowane podczas aktualizacji linku zewnętrznego
  2. Meyer, 2015: Słownik nauk o zwierzętach. Montpellier, Francja, Cirad, ( online ) [05.12.2015].
  3. Rovner, 1966: „Zaloty u pająków bez uprzedniej indukcji plemników. » Nauka , tom.  152, s.  543-544 .
  4. Rovnera 1968: „An analizy wyświetlacza w lycosid pająka lycosa rabida Walckenaer. » Zachowanie zwierząt , tom.  16, s.  358-369 .
  5. Rovner, 1975: „Wytwarzanie dźwięku u wilczych pająków bliższych: mechanizm stridulacji sprzężony z podłożem. » Nauka , tom.  190, s.  1309-1310
  6. Tietjen i Rovner, 1980: „Podążanie śladami dwóch gatunków wilczych pająków: współistnienie sensoryczne i eto-ekologiczne. » Zachowanie zwierząt , tom.  28, s.  735-741 .
  7. Dijkstra, 1976: „Zachowanie do poszukiwania i orientacja taktochemiczna u samców wilczego pająka Pardosa amentata (Cl.) (Aranea, Lycosidae). » Postępowanie Koninklijke Nederlandse Akademie Van Wetenschappen-Amsterdam , ser.  C, tom.  79, s.  235-244 .
  8. Rovner, Higashi i Foelix, 1973: „Zachowanie matczyne u wilków-pająków: rola włosów brzusznych. » Nauka , tom.  182 n O  4117, str.  1153-1155 .
  9. Alain Canard i Christine Rollard , Odkrywanie pająków. Przewodnik terenowy do zrozumienia natury , Dunod,2015, s.  40
  10. (w) Dunlop, Penney i Jekel, „  Podsumowana lista pająków kopalnych i ich powiązania  ” (wersja 20.5) w World Spider Catalog , Natural History Museum of Berne , 2020.
  11. MŚ , oglądana wersja 22.0, 05/01/2021
  12. (w) Dunlop, Penney i Jekel, „  Podsumowana lista pająków kopalnych i ich powiązania  ” (wersja 20.5) w World Spider Catalog , Natural History Museum of Berne , 2020.
  13. (w) Jillian Cowles, Amazing Arachnids , Princeton University Press,2018( czytaj online ) , s.  279
  14. Goyffon i Heurtault, 1995: The Venomous Function , coll. Bioróżnorodność, Masson, Paryż, s.  1-284 ( ISBN  2-225-84463-1 )