| Tytuł oryginalny | Die Büchse der Pandora |
|---|---|
| Produkcja | Georg Wilhelm Pabst |
| Scenariusz |
GW Pabst Władysław Wajda |
| Główni aktorzy | |
| Ojczyźnie | Niemcy |
| Uprzejmy | Dramat |
| Trwanie | 100-133 min. |
| Wyjście | 1929 |
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja
Loulou ( Die Büchse der Pandora ) to niemiecki dramat filmowy skierowany przez Georga Wilhelma Pabsta , wydany w 1929 roku .
Loulou, ładna klapa pani dr schön, prasowej szefa, jest w swoim mieszkaniu z Schigolch jego stary przyjaciel. Pamiętają dawne czasy i Loulou wykonuje kilka kroków tanecznych. Schön wchodzi, a Schigolch ma czas, aby schować się na balkonie. Schön zapowiada Loulou, że poślubi kobietę jego rangi, w tym przypadku córkę ministra, i że nie może już utrzymywać z nią stosunków. Odpowiada, że jeśli chcesz się ode mnie uwolnić, będziesz musiał mnie zabić . Schigolch wychodzi ze swojej kryjówki, a Loulou przedstawia go jako swojego byłego „patrona”.
Alwa, syn Schöna, zakochany w Loulou, chce rozpocząć recenzję i zatrudnić Loulou. Schön akceptuje i ogłasza to w swoich gazetach. W stroju Loulou opuszcza scenę i zamyka się w swojej garderobie. Zgadza się otworzyć drzwi Schonowi, który rzuca się jej do stóp i błaga ją, by wznowiła swoją rolę. Jego narzeczona po otwarciu drzwi widzi scenę. Zaręczyny są zerwane. Alwa przekonuje swojego ojca do poślubienia Loulou, który się zgadza. W dniu ślubu Loulou wymyka się, zostawiając gości i dołącza do komnaty ślubnej, w której Alwa, Schigolch, którego twierdzi, że jest jej ojcem, i Rodrigo, artysta na trapezie, są u stóp Loulou i wypijają kilka kieliszków szampana. Schön wchodzi do pokoju, goni intruzów, idzie po broń, brutalnie atakuje Loulou i każe mu wziąć broń, wycelować w nią i popełnić samobójstwo. Podczas kłótni wybucha strzał z broni palnej. Schön nie żyje.
Kilka miesięcy później odbywa się proces, w którym jest sądzona za zabójstwo Schona. Jest oskarżona o to, że otworzyła puszkę Pandory i wyzwoliła w ten sposób wszelkie zło ziemi, w tym występek. Prokurator domaga się kary śmierci. Zostaje skazana na pięć lat więzienia. Czekając na decyzję sądu, Rodrigo i Schigolch biją na alarm i krzyczą „ogień”. Loulou, korzystając z paniki tłumu, ucieka.
Wraz z Alwą, Schigolchem i Rodrigo ucieka i znajdują się na jachcie, francuskiej jaskini hazardu, którą odwiedzają przedstawiciele wyższych sfer. Hrabina Anna Geschwitz, również zakochana w Loulou, odnajduje ją, która wyjaśnia jej, że została trenerem, że jest winna dużą sumę Rodrigo i prosi ją, by przespała się z nim, aby spłacić dług. Hrabina zgadza się, mimo wstrętu do płci męskiej. Policja dokonuje nalotów. Rodrigo zostaje znaleziony martwy.
Loulou, Alwa i Schigolch udaje się uciec i dotrzeć do Londynu, gdzie trafiają do slumsów, Alwa roztrwonił swoją fortunę na hazard. Loulou zabiera przechodnia i zaprasza go na strych. Mówi jej, że nie ma pieniędzy, a ona odpowiada: „To nie ma znaczenia, lubię cię”. „ To jest Kuba Rozpruwacz, który wbija ją na śmierć.
Loulou to młoda kobieta nieobciążająca się żadnymi uprzedzeniami, żyjąca z miłości i przyjemności.
Film jest adaptacją dwóch niemieckiego dramaturga odgrywa Frank Wedekind , który wywołał skandal na początku XX th century , Ziemia Spirit (in) ( Erdgeist , 1895 ) i Pandora Box (en) ( Die Büchse der Pandora , 1902 ) .
W krajach francuskojęzycznych film znany jest pod nazwą Loulou, a nie oryginalnym tytułem. To ostatnie jest związane z wystąpieniami prokuratury podczas procesu Loulou, prokurator zarzucił mu, że otworzył puszkę Pandory, uwalniając wszystkie wady ziemi.
Rola Hrabiny jest często wymieniana jako pierwsza wyraźnie lesbijska postać w historii kina.
Francuska cenzura okaleczyła film i uczyniła postacie bardziej poważnymi. Lekarz zostaje przybranym ojcem Loulou, jego syn Alwa zostaje przemieniony w bezpłciowego sekretarza, hrabina nie jest już lesbijką, ale przyjaciółką Loulou z dzieciństwa, Loulou zostaje uniewinniony i nawraca się do Armii Zbawienia . Kuba Rozpruwacz znika. Kopia zgodna z życzeniem Pabsta powstała w 1980 roku.
Charakter Loulou inspirowane że Nana Kleinfrankenheim w filmie Żyć własnym życiem przez Jean-Luc Godard , a od Ingrid w filmie J'embrasse pas przez André Téchiné .