LTE-Advanced jest standardową sieć komórkowa od 4 -tego pokolenia zdefiniowanym przez organizacje normalizacyjne 3GPP części (z Gigabit WiMAX ) technologii sieciowej używanej przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU) w standardzie 4G IMT -Zaawansowane . LTE to skrót od Long Term Evolution . Jego następcą jest 5G .
LTE Advanced, którego pierwsza wersja standaryzacji została opublikowana w 2011 roku (standardy 3GPP Ts36.xxx rel 10), jest ewolucją standardu LTE, który przy zachowaniu pełnej wstecznej kompatybilności z LTE uznawany jest za standard czwartej generacji. Zawiera technikę multipleksacji zwaną MIMO , standardowo 2x2, następnie 4x4 i eksperymentalnie z poziomami 8x8; to jest serce 4G: przyjęcie MIMO zintegrowanego w każdej kategorii terminali, najczęściej w 4x4. Standaryzacja pierwszej wersji (rel 10) została zakończona pod koniec 2011 roku w ramach ETSI i 3GPP (standard 3GPP wydanie 10 - wersja 10), dla terminali ( smartfony , tablety , klucze 4G ) oraz na poziomie sieci. Wykorzystuje identyczne częstotliwości i kody radiowe ( OFDMA i SC-FDMA ) stosowane już w sieciach LTE (sieć radiowa EUTRAN ).
LTE-Advanced jest w stanie dostarczyć prędkościach szczyty zstępni ( do pobrania ) do 1,2 Gb / s , aby zatrzymać i ponad 100 Mb / s dla terminala porusza się z inteligentnych technologii sieciowych, aby utrzymać wyższy bit stawek we wszystkich punktach komórki radiowej, podczas gdy gwałtownie spadają na granicy komórek UMTS i LTE.
W porównaniu z LTE, LTE Advanced różni się zasadniczo szeregiem ulepszeń, które są od siebie niezależne i zachowują wsteczną kompatybilność z istniejącymi standardami i terminalami LTE. Następujące korzyści dają zmiany ze standardu LTE na LTE Advanced:
LTE Advanced jest zdefiniowane w tych samych dokumentach, które określają pierwszą wersję standardu LTE: standardy „ETSI TS 36.xxx”. Różni się tylko wersja tych dokumentów: wersja 8 (rel-8) dla LTE, wersje 10, 11 i 12 (rel-12) dla LTE Advanced. LTE Advanced to zatem ewolucja standardu LTE z funkcjonalnymi dodatkami, które pozwalają na stopniowe wprowadzanie nowych funkcji w istniejących już sieciach LTE. Stacje bazowe ENode B kompatybilne ze standardami LTE Advanced pozostają kompatybilne z prostymi terminalami LTE, w tym w zagregowanych pasmach częstotliwości (używanych w trybie „C Carrier Aggregation ”).
Sieci LTE Advanced wykorzystują, podobnie jak LTE, „sieć rdzeniową” opartą na protokołach IP ( IPv6 ), służącą do przesyłania głosu (protokół VoLTE ) i danych. W przypadku części radiowej ( eUTRAN ) LTE Advanced wykorzystuje kodowanie OFDMA ( łącze w dół ) i SC-FDMA ( łącze w górę ) powiązane z algorytmami odzyskiwania po błędzie typu HARQ i kodami Turbo . LTE Advanced zapewnia również, że anteny mogą korzystać z FDD (ang. Frequency Division Duplexing ), który wykorzystuje dwa oddzielne pasma częstotliwości do nadawania i odbioru, lub TDD (ang. time-division duplex ), który wykorzystuje jedno pasmo. zasoby radiowe na transmisję lub odbiór danych.
3GPP i ETSI wspólnie zdefiniowały w standardach „TS36.306 wersje 10, 11 i 12” osiem, potem dziesięć, a potem siedemnaście kategorii terminali LTE i LTE Advanced; kategorie te określają charakterystykę, minimalne przepływności (łącze w górę i łącze w dół) oraz liczbę zagregowanych pasm częstotliwości (nośników), które terminal ruchomy musi obsługiwać ; określają również typ i liczbę anten (poziom MIMO ), które integruje.
Pierwsze 5 kategorii terminali jest takich samych jak w LTE (3GPP rel-8), kolejne klasy terminali (kategorie od 6 do 16) są nowe i specyficzne dla LTE Advanced, zostały zdefiniowane w wersjach od 10 do 12 (rel-12 ) standardów 3GPP: trzy z tych nowych kategorii zostały określone w wersji 10, dwie inne w wersji 11 (rel-11) standardu, pozostałe w wersjach 12 (rel-12) i 13 standardu TS36.306. Niektóre z nowych kategorii terminali składają się z kilku wariantów, które są na przykład funkcją liczby anten (MIMO) lub liczby użytecznych pasm częstotliwości (tak mówimy na przykład o kategoriach UE 7A lub 7B).
Stawki podane w tabelach zakładają szerokość pasma 20 MHz dla każdej nośnej; w przypadku węższych pasm częstotliwości, przepływność jest zmniejszana proporcjonalnie do szerokości pasma częstotliwości (lub pasm częstotliwości, które niekoniecznie mają tę samą szerokość).
Kategoria | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | |
Szczytowa szybkość transmisji (Mbit/s) | Malejąco | 10 | 51 | 102 | 150 | 299 | 301 | 301 | 2998 | 452 | 452 |
Ilość | 5 | 25 | 51 | 51 | 75 | 51 | 102 | 1497 | 51 | 102 | |
Minimalne cechy funkcjonalne | |||||||||||
Pasmo częstotliwości każdego przewoźnika | 1,4 do 20 MHz | ||||||||||
Minimalna liczba zagregowanych nośników radiowych w kierunku downstream | 1 | 2 | 4 | 2 lub 4 | 8 | 2 lub 4 | |||||
Liczba zagregowanych nośnych radiowych w kierunku upstream | 1 | 1 | 2 | 5 | 1 | 2 | |||||
Modulacje | Malejąco | QPSK, 16QAM | QPSK, 64QAM | ||||||||
Podniesienie | QPSK, 16QAM | QPSK, 16QAM, 64QAM | QPSK, 16QAM | QPSK, 16QAM, 64QAM | QPSK, 16QAM | ||||||
Anteny | |||||||||||
2x2 MIMO | Nie | tak | Nie | tak | |||||||
4x4 MIMO | Nie | tak | |||||||||
8x8 MIMO | Nie | tak | Nie |
Uwagi:
Kategoria | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | ||||
Szczytowa szybkość transmisji (Mbit/s) | Malejąco | 603 | 603 | 391 | 3916 | 749 | 978 | 25065 | |||
Ilość | 51 | 102 | 150 | 9585 | 226 | ND | ND | ||||
Minimalne cechy funkcjonalne | |||||||||||
Pasmo częstotliwości każdego przewoźnika | 1,4 do 20 MHz | ||||||||||
Liczba zagregowanych nośnych radiowych w kierunku downstream | 2 lub 4 | 8 | 2 lub 4 | 8 | |||||||
Liczba zagregowanych nośnych radiowych w kierunku upstream | 1 | 2 | Nie dotyczy | ||||||||
Modulacje na każdym podnośnym | Malejąco | 64QAM, 256QAM | 256QAM | 64QAM, 256QAM | 256QAM | ||||||
Podniesienie | QPSK, 16QAM | 64QAM | ND | ||||||||
Typy anten na łączu w dół | |||||||||||
2x2 MIMO | tak | ||||||||||
4x4 MIMO | tak | ||||||||||
8x8 MIMO | Nie | tak | Nie | tak |
Uwagi:
Wersje LTE Advanced 12 i 13 wprowadziły również kategorię 0 (kat. 0), przy niskiej prędkości (1 Mbit/s ) oraz kategorię M (kat. M) przy niskiej prędkości i bardzo niskim zużyciu. Ich celem jest rynek terminali o niskim poborze mocy i niskich kosztach oraz rynek Internetu Rzeczy .
Swisscom uruchomił swoją sieć LTE-Advanced na16 czerwca 2014. Lider telefonii komórkowej w Szwajcarii planuje do końca 2014 roku objąć zasięgiem miasta Berno, Biel, Lozannę, Zurych, Genewę, Lucernę, Lugano i Bazyleę.
Firma Sunrise przeprowadziła testy na początku 2014 roku i uruchomiła tę technologię w 2015 roku. Firma Salt Mobile uruchomiła ją w grudniu 2014 roku w Bernie.
Bouygues jako pierwszy komercyjnie ogłosił „4G+” ( agregacja dwóch przewoźników ) wczerwiec 2014 ogłaszając szesnaście dużych miast na początek roku szkolnego.
Orange od tego czasu zajmuje się Tuluzą w Strasburgulipiec 2014, Paryż od października i zamierzał objąć Bordeaux, Douai, Lens i Lille przed końcem roku. Na początku 2015 r. uwzględniono Lyon, Marsylia, Nantes, Nicea, Rouen, Avignon i Grenoble.
SFR uruchomił swoją sieć 4G+ w Tulonie pod koniec rokupaździernik 2014.
Darmowa komórka rozpoczęła testy 4G+ w Petit-Quevilly wllystyczeń 2015na stronie przyznanej przez ARCEP pod koniec 2014 roku. Od tego czasuluty 2015, Bezpłatny telefon jest również eksperymenty z tej technologii w Montpellier, w sąsiedztwie obiektów R & D , przez połączenie 1800 MHz częstotliwości (początkowo 5 MHz dupleksu dopókimaj 2016, potem dupleks 15 MHz po) i 2600 MHz ( dupleks 20 MHz ), którego już używa w LTE. Od 2016 r. Free Mobile wprowadza 4G+ w wielu miastach.
W 2017 roku czterej francuscy operatorzy obejmowały średniej wielkości miasta, takie jak Thiers , Epinal , Brive-la-Gaillarde czy nawet Issoire . Zasięg francuskiego 4G + stale rośnie od czasu pierwszego wdrożenia wczerwiec 2014przez Bouygues Telecom .
W Libanie 4G + został wprowadzony na ryneksierpień 2016przez dwóch operatorów komórkowych ( Touch Lebanon i Alfa) za pomocą Nokii . Póki sieć jest jeszcze w okresie „testowym”, prędkość LTE Advanced dochodzi do 90 Mbit/s na Touch.
Trzej główni marokańscy operatorzy telefoniczni, czyli Morocco Telecom (Historia Operatora), Orange Maroko ( licencja 2 E ) i Inwi oferują niemal jednocześnie od 2015 r. 4G+ swoim klientom. Sieć została po raz pierwszy wdrożona w dużych miastach i na autostradach (Casablanca - Marrakesz - Rabat - Fes, Temara ...), zanim rozprzestrzeniła się na resztę terytorium.
SK Telecom objęło w 2014 roku 42 miasta w Korei Południowej.
Rogers Communications uruchomił technologię LTE Advanced14 października 2014. Vancouver, Edmonton, Calgary, Windsor, Londyn, Hamilton, Toronto, Kingston, Moncton, Fredericton, Halifax i Saint John są obecnie objęte ochroną, a także Bell Canada.
Orange Tunisie i Ooredoo Group TN wprowadziły technologię LTE Advanced (4G+) wkrótce po wprowadzeniu na rynek 3,9G.
W Japonii operator NTT DoCoMo uzyskał w 2012 roku zielone światło od biura telekomunikacyjnego przy japońskim Ministerstwie Spraw Wewnętrznych na prowadzenie w terenie eksperymentów LTE-Advanced na podstawie pre-licencji, która pozwala na eksploatację częstotliwości w miastach od Yokosuka i Sagamihara .
Ten pilotaż umożliwił testowanie sprzętu LTE Advanced zarówno w pomieszczeniach, jak i na zewnątrz. NTT DoCoMo przeprowadziło serię eksperymentów symulując środowisko radiowe zakłócone przez przeszkody, modelując konfiguracje takie, jakie można znaleźć w miastach, ale także w swoich centrach badawczo-rozwojowych , gdzie udało jej się uzyskać prędkości w dół 1 Gb/s i ilości 200 Mb/s .
Stopniowe wprowadzanie nowych funkcji dostarczanych przez LTE Advanced jest możliwe dzięki wstecznej kompatybilności z LTE. Natomiast terminale komercyjne ( smartfony ) i urządzenia sieciowe ( eNode B ) wykorzystujące agregację dwóch, potem trzech przewoźników (kategoria 6) pojawiły się dopiero w latach 2014-15, a dla prędkości po 2016 r. Najszybciej (>300 Mb/s) przewidziane przez normę.
Na początku 2015 roku 20 operatorów komórkowych na całym świecie otworzyło sieci LTE Advanced obsługujące dwóch lub trzech zagregowanych operatorów o szczytowej prędkości downstream do 300 Mbit/s; 49 operatorów wdrożyło komercyjne sieci obsługujące agregację co najmniej dwóch przewoźników.