Możesz pomóc, dodając odniesienia lub usuwając nieopublikowane treści. Zobacz stronę dyskusji po więcej szczegółów.
Joris-Karl Huysmans Joris-Karl Huysmans ,Imię i nazwisko | Charles Marie Georges Huysmans |
---|---|
Narodziny |
5 lutego 1848 r. Paryż ( Francja ) |
Śmierć |
12 maja 1907 Paryż ( Francja ) |
Podstawowa działalność | powieściopisarz , krytyk sztuki , poeta |
Język pisania | Francuski |
---|---|
Ruch | naturalizm , dekadencja , symbolika |
Podstawowe prace
Joris-Karl Huysmans [ ɥismɑ̃ːs ], pseudonim Charles Marie Georges Huysmans , francuski pisarz i krytyk sztuki , urodzony5 lutego 1848 r.w Paryżu i zmarł w tym samym mieście dnia12 maja 1907.
Huysmans urodził się dnia 5 lutego 1848 r11 (aktualny n o 9) ulica Suger w 6 th dzielnicy z Paryża , ojciec holenderski nazwie Godfried Huysmans, profesjonalną litograf i francuskiej matki, Malvina Badin, nauczyciel. W tym domu spędził całe dzieciństwo. Całą karierę spędził w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych , gdzie wstąpił w 1866 roku.
W 1880 współpracował z gazetą Le Gaulois , wrogą wobec dekretowanego przez rząd wypędzenia jezuitów . Pod naciskiem hierarchicznych przełożonych zaprzestał współpracy.
Jako powieściopisarz i krytyk sztuki, brał czynny udział we francuskim życiu literackiej i artystycznej w ostatniej ćwierci XIX XX wieku aż do śmierci w 1907 roku.
Wczesny obrońca naturalizmu , zerwał z tą szkołą, by badać nowe możliwości oferowane przez symbolizm i stał się głównym przedstawicielem estetyki fin-de-siècle'u . Pod koniec życia przeszedł na katolicyzm , wskrzesił tradycję literatury mistycznej i był bliskim przyjacielem księdza Mugniera .
Cierpiący na raka szczęki , J.-K. Huysmans zmarł nieżonaty w swoim paryskim domu pod adresem 31, rue Saint-Placide (gdzie tablica składa mu hołd) na12 maja 1907i został pochowany w Paryżu na cmentarzu Montparnasse .
J.-K. Huysmans powstał po jego śmierci z inicjatywy jego przyjaciela powieściopisarza Luciena Descavesa .
Poprzez swoją pracę jako krytyk sztuki pomógł promować malarstwo impresjonistyczne i ruch symbolistyczny we Francji , a także umożliwił społeczeństwu ponowne odkrycie dzieł prymitywnych artystów .
W 1874 roku Huysmans wydał na własny rachunek pierwszy zbiór wierszy prozą zatytułowany Le Drageoir aux épices . Jest to pstrokata mieszanka prozatorskich utworów poetyckich, w których autor składa hołd malarzom holenderskim i flamandzkim ( Rembrandt , Rubens , Brouwer , van Ostade , Bega …) oraz poezji François Villon . Jeśli to wczesne prace pozostało do odgadnięcia silny wpływ romantyzmu - Gaspard de la nuit od Alojzego Bertranda - lub współczesnej poezji - w Małe poematy prozą z Baudelaire'a - to jednak świadczy już prawdziwy talent do pisania realistycznie iz oznaczonego zainteresowanie w naturalistyczna estetyka rozwinięta w tym samym czasie przez Émile Zola .
W 1876 roku Huysmans opublikował swoją pierwszą powieść, inspirowaną otwarcie naturalistyczną, Marthe, histoire d'une fille , która skupiała się na życiu i niepowodzeniach młodego paryżanina, zmuszonego przez chciwe i pozbawione skrupułów społeczeństwo do uprawiania prostytutki w celu przetrwania. . Obawiając się cenzury panującej we Francji, Huysmans po raz pierwszy wydał tę powieść w Brukseli .
W tym samym roku zaprzyjaźnił się z Emilem Zolą , którego otwarcie bronił w pełnym życia artykule poświęconym jego najnowszej powieści L'Assommoir . Artykuł ten przejdzie do historii literatury jako jeden z pierwszych manifestów na rzecz naturalizmu .
Jego druga powieść Les Soeurs Vatard , również utrzymana w nurcie naturalistycznym, ukazała się w 1879 roku, z dedykacją dla Zoli, którą uznaje za swojego mistrza literatury.
Odtąd Huysmans należał do wąskiego grona młodych pisarzy przyjmowanych przez Zolę w jego willi w Medan . Tam bywał u Guya de Maupassanta , Léona Hennique'a , Henry'ego Céarda i Paula Alexisa, z którymi współpracował w 1880 roku przy publikacji pod egidą Zoli zbiorowego zbioru wiadomości przyrodniczych zatytułowanego Les Soirées de Médan , do którego włączył Sac au dos , ironiczna i niepatriotyczna relacja z jego doświadczeń jako cywila zmobilizowanego podczas wojny 1870 roku .
En Ménage , powieść wydana w następnym roku, a zwłaszcza À vau-l'eau , długie opowiadanie wydane w 1882 roku, maluje nudne i pozbawione smaku życie antybohaterów wyniszczone przez „to okropne współczesne życie” , których mroczne pomysły są przepojone pesymistycznych nakazów od Schopenhauera . Huysmans rozwija w swoich powieściach „egzystencjalną filozofię życia” .
Huysmans zachowa wyjątkową moc ewokacji z tego okresu w swoich opisach architektonicznych, o czym świadczy cykl Durtala na wielu stronach poświęconych budynkom religijnym.
Po przeczytaniu À rebours katolicki pisarz Barbey d'Aurevilly , powtarzając to, co już powiedział poecie Charlesowi Baudelaire'owi , przewidział, że Huysmans pewnego dnia będzie musiał wybrać między „ustami pistoletu a nogami krzyża” . Również po „czarnej księdze”, która tam była , Huysmans planuje napisać „białą księgę”, która badałaby uniwersum chrześcijańskiego mistycyzmu , poprzez zupełnie nową formę literacką, którą ochrzcił „duchowym naturalizmem”. Powieść ta, zatytułowana W drodze (1895), śledzi kolejne etapy powolnego i bolesnego nawracania się autora na religię katolicką.
Następnie w La Cathédrale , dobrze udokumentowanej powieści, którą Huysmans opublikował w 1898 roku, studiował chrześcijańską symbolikę w majestatycznej i romantycznej scenerii katedry w Chartres . Jednocześnie zgłębiał skarby architektury sakralnej Paryża i skomponował kilka monografii i opracowań historycznych dotyczących różnych zabytków. Następnie zainteresował się wszelkimi formami sztuki sakralnej, od literatury mistycznej ( Jan de Ruisbroek , Thérèse d'Ávila …), po śpiewy chorwackie , w tym malarstwo i rzeźbę religijną.
Po przejściu na emeryturę do kilku klasztorów ( La Salette , Igny , Solesmes , Saint-Wandrille itp.), Huysmans opuścił Paryż w 1899 roku, aby osiedlić się na stałe w małej wiosce Ligugé , niedaleko Poitiers w Vienne, gdzie osiedlił się . w pobliżu opactwa benedyktynów Saint-Martin . Tam dzieli codzienne życie mnichów i przygotowuje się do zostania oblatem . Ale w 1901 r. ustawa o stowarzyszeniach rozwiązała wspólnotę Saint-Martin, zmuszając mnichów do wygnania i zmuszając Huysmansa do powrotu do Paryża. Po opublikowaniu hagiografii poświęconej chrześcijańskiej mistyczce św. Lydwinie de Schiedam (1901), Huysmans opowie o swoim doświadczeniu życia monastycznego w L'Oblate (1903).
Przez trzy powieści on opublikowany w następstwie jego nawrócenia ( trasa En , Katedra , Oblatów ), Huysmans ogłasza wielki ruch konwersji literackich będą wiedzieć francuskich liter na początku XX -tego wieku z autorów takich jak Paul Bourget , Charles Péguy , Brunetière , Paul Claudel , Léon Bloy czy nawet François Mauriac .
Huysmans był potomkiem, poprzez swojego ojca, linii malarzy flamandzkich. Niektóre z najbardziej znanych obrazów swoich przodków, Cornelis Huysmansa , malarz w Antwerpii w XVII th wieku, obecnie wymienionych w Paryżu w Luwrze . Również Huysmans, który zmodyfikował swoje imię stanu cywilnego (Georges-Charles), by przyjąć imię bardziej przypominające jego holenderskie pochodzenie (Joris-Karl), zaczął od publikowania opisów obrazów holenderskich malarzy: „ Dobry towarzysz od Frans Hals „(1875) i” Le Cellier de Pieter de Hooch „(1875).
Następnie, od 1876 r., Huysmans współpracował jako publicysta artystyczny w różnych gazetach, dla których pisał recenzje Salonów Malarskich. Przy tej okazji odkrył obrazy kilku młodych artystów niezależnych, wystawiających się poza oficjalnymi salonami, gdzie ich prace były systematycznie odrzucane przez jury. Był entuzjastycznie nastawiony do Édouarda Maneta , z którego pochwalił obraz zatytułowany Nana : „ Nana jest niewątpliwie jednym z najlepszych obrazów, jakie kiedykolwiek podpisał. […] Jest lepsza od wielu godnych ubolewania gaf, które padły na Salonie 1877 roku” . Odtąd Huysmans objął prowadzenie w walce o narzucenie społeczeństwu impresjonizmu , do którego sukcesywnie wprowadzał dzieła Claude'a Moneta , Edgara Degasa , Gustave'a Caillebotte'a , Paula Cézanne'a , Camille'a Pissarro , Paula Gauguina , Georgesa Seurata , Jean-Louisa Jarmark … Był też zaciekłym przeciwnikiem sztuki solenia, której głównych przedstawicieli krytykował: Alexandre Cabanel , Jean-Léon Gérôme czy Carolus-Duran .
Około 1889 roku Huysmans odkrył dzieła Odilona Redona , Gustave'a Moreau , Jean-François Raffaëllego i Féliciena Ropsa i odegrał dużą rolę w upowszechnianiu ruchu symbolizmu w malarstwie. Wśród artystek zauważył w 1879 malarkę o inspiracji symbolistycznej Louise Desbordes, która później poślubiła rytownika Charlesa Jouasa , ilustrującego Katedrę .
Swoje liczne kroniki sztuki zgromadził następnie w dwóch zbiorach: Modern Art (1883) i Some (1889). Claude Monet po ich przeczytaniu powie: „Nigdy nie napisano tak dobrze, tak wysoko na współczesnych artystach”. „ A Stéphane Mallarmé zobaczy w Huysmansie ” jedynego mówcę o sztuce, który potrafi czytać od pierwszej do ostatniej strony Salonów z minionych lat, nowszych niż dzisiejsze. "
Po przejściu na katolicyzm około 1895 roku Huysmans na nowo odkrył sztukę religijną ( Fra Angelico …), aw szczególności malarstwo prymitywów . Następnie podpisuje bardzo piękne teksty o Matthiasie Grünewaldzie , Rogerze van der Weyden , Quentin Metsys , Mistrzu Flémalle .
Gallimard zebrał dużą część swoich prac w jednym tomie w Bibliothèque de la Pléiade . Publikacja, wyreżyserowana przez pisarza Pierre'a Jourde i André Guyaux , profesora literatury, przy współpracy w szczególności Gaëla Prigenta i Jacquesa Dubois, została wydana24 października 2019 r.. Nie chodzi o Dzieła Wszystkie, ale o tom zatytułowany Romans et nouvelles , który łączy narracyjne dzieło opublikowane przez Huysmansa de Marthe (1876), jego pierwszą powieść, do En route (1895), powieści przez nawrócenie.
W 2013 roku Will Z. z grupy Cosmic Trip Machine zaadaptował do muzyki Là-basa na swoim albumie 12 Visions .