Indianapolis Motor Speedway Cegielnia | ||||
Widok toru z lotu ptaka w 2001 roku . | ||||
Główne cechy | ||||
---|---|---|---|---|
Lokalizacja | 4790 West 16th Street Speedway, IN 46222 USA |
|||
Informacje kontaktowe | 39°47′42″ północ, 86°14′07″ zachód | |||
Geolokalizacja na mapie: Stany Zjednoczone
| ||||
Budowa | 15 marca 1909 | |||
Otwarcie | 12 sierpnia 1909 | |||
Właściciel | Penske Corporation (pl) | |||
Operator | Indianapolis Motor Speedway Corporation (spółka zależna Penske Corporation ) | |||
Koszt budowy | 3 miliony USD | |||
Architekt | Carl Graham Fisher , James Allison , Frank Wheeler i Arthur Newby | |||
Formularz | Owalny | |||
Pojemność | 257.325 miejsc łącznie 400 000 miejsc |
|||
Wydarzenia | ||||
Indianapolis 500 i Indianapolis Grand Prix ( Seria IndyCar ) Motocyklowe Grand Prix Stanów Zjednoczonych ( MotoGP ) Crown Royal 400 ( NASCAR ) |
||||
Wymiary | ||||
Długość | 2,5 mil (4023 km) | |||
Nachylenie | Zakręty: 9,2° Prosto: 0° |
|||
Najlepsze okrążenie ( 1996 ) | ||||
Średni | 382,216 km/h | |||
Pilot | Arie Luyendyk , Treadway Racing, IRL IndyCar | |||
Indianapolis Motor Speedway to tor wyścigowy US położony Speedway ( Indiana ), mała enklawa miasto otoczone Indianapolis , stolicy państwa . Jest to drugi najstarszy tor wyścigowy na świecie po Milwaukee Mile .
Na torze odbywa się między innymi słynny Indianapolis 500 , kolejna runda serii IndyCar odbywająca się na drogach oraz Grand Prix Red Bull Indianapolis MotoGP , Moto2 i Moto3 .
Indianapolis Speedway istnieje od 1909 roku ( Bakera pierwszy Cannon Ball zwycięzca ) i był historycznie pierwszy obiekt wyścigowy ponieść tej nazwy. Jest to owalny tor o kształcie prostokąta u podstawy i długości 4,02 km . Jego wymiary pozostają niezmienione od momentu powstania. Według amerykańskich standardów tor jest stosunkowo niski w czterech zakrętach.
Pierwsza edycja 500 mil w Indianapolis odbył się tam w30 maja 1911 r.. Zwycięzcą został Ray Harroun , osiągając średnią 120,06 km/h .
W 1927 roku tor kupił Eddie Rickenbacker , as lotnictwa I wojny światowej , który kierował nim aż do tymczasowego zamknięcia w ciągu czterech lat II wojny światowej . Po tym, jak nie był w stanie wyremontować obwodu, Rickenbacker sprzedał go na stałe Wilburowi Shawowi w 1947 roku .
Wewnętrzny tor szosowy, zwany „ Infield road race (in) ”, zbudowany na potrzeby Formuły 1 w 2000 roku, zawiera części owalu, które tworzą trasę o długości 4,192 km (2,6 mil) . Cały obiekt zajmuje obecnie powierzchnię 559 akrów , prawie dwukrotnie większy od powierzchni, na której pierwotnie zbudowano żużel ( 226 ha ). Przy pojemności 400 000 widzów, w tym 257.325 na miejscach siedzących, Indianapolis Motor Speedway jest największym obiektem sportowym na świecie, powszechnie uznawanym za jeden z najbardziej znanych i prestiżowych w historii sportów motorowych .
Indianapolis Speedway został wpisany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych („Krajowy Rejestr Miejsc Historycznych”) w 1975 roku i został wpisany na listę zabytków w 1987 roku . Do dziś pozostaje jedynym miejscem związanym z wyścigami samochodowymi, które otrzymało taki status.
W 3 lipca 2006 r., zorganizowano łącznie 222 wyścigi samochodowe (od 19 sierpnia 1909) na torze Indianapolis Motor Speedway. Widzieli zwycięstwo 122 różnych pilotów. Po wygraniu Grand US Price of Formula 1 po raz piąty w 2006 roku , Niemiec Michael Schumacher jest rekordzistą pod względem liczby zwycięstw na Indianapolis Motor Speedway, niezależnie od kategorii zawodów.
Wszystkie pięć zwycięstw Schumachera odbyło się na torze drogowym. AJ Foyt , Al Unser i Rick Mears czterokrotnie triumfowali w Indianapolis 500 , które rozgrywane jest na owalu, podczas gdy Jeff Gordon czterokrotnie wygrał Allstate 400 na The Brickyard , ponownie na owalu .
Podczas pierwszego wyścigu zorganizowanego na torze żużlowym, w sierpniu 1909 roku , impreza zwróciła się ku tragedii z powodu nawierzchni toru złożonej ze żwiru i smoły, która uległa kruszeniu. Wśród pilotów i widzów były straszne obrażenia. Samochody zapaliły się, były ofiary śmiertelne, a wyścig został zatrzymany po tym, jak kierowcy przejechali tylko połowę trasy ( 5 mil (8,05 km) ). Louis H. Schwitzer (en) został ogłoszony zwycięzcą przed dwunastoma tysiącami widzów.
Przemysł motoryzacyjny i Carl G. Fisher (1874-1938), były kierowca, przedsiębiorca i jeden z głównych inwestorów, odpowiedzieli na problemy związane z bezpieczeństwem, brukując tor jesienią 1909 r. i w ciągu zaledwie 63 dni 3,2 mln cegieł. stąd trwały przydomek toru, The Brickyard (po francusku „La briqueterie”).
Pierwszy wyścig na 500 mil (804,67 km) odbywa się w dniu30 maja 1911, przyciągając około 80 000 widzów. Ray Harroun wygrał ten wyścig ze średnią prędkością 120,060 km/h .
Kolejny wyścig odbył się w 1912 roku i wygrał Joe Dawson, który wykorzystał awarię mechaniczną Ralpha DePalmy . Trzy z następujących wyścigów wygrywają Europejczycy, co nadaje wyścigowi międzynarodowy charakter i przyciąga kierowców z całego świata.
Wyścig z 1916 roku został skrócony do 120 okrążeń, czyli 300 mil (482,8032 km) , z kilku powodów, m.in. z braku europejskich uczestników i braku benzyny, spowodowanych wojną w Europie. Wwrzesień 1916, na torze odbywa się kilka wyścigów różnej wielkości w ciągu dnia: 20, 50 i 100 mil. Te trzy wyścigi (znane jako Harvest Auto Racing Classic (en) ) wygrywa Johnny Aitken na Peugeot .
Te z 1917 i 1918 zostały odwołane z powodu I wojny światowej .
Wyścigi zostały następnie wznowione, średnia prędkość wzrosła, aw 1925 roku, kiedy wygrał Peter DePaolo , najlepsze samochody jeździły ze średnią prędkością 160 km/h .
Wraz z Wielkim Kryzysem nagrody przyznane zwycięzcom spadły o ponad połowę. Rozporządzenie dostosowuje się również do kryzysu, aby umożliwić wprowadzenie mniej prestiżowych samochodów, zwanych „ formułą śmieciową ” („formuła rabatowa”). Udziały osiągnęły rekordową liczbę 42 samochodów w 1933 roku. Od 1934 roku w każdej edycji weźmie udział 33 pilotów, z wyjątkiem tej z 1947 roku, która będzie liczyła tylko 30 zarejestrowanych.
Od początku lat 30. rosnące prędkości sprawiły, że tor był coraz bardziej niebezpieczny, w latach 1931-1935 zginęło piętnastu pilotów. Zaczęliśmy asfaltować niektóre odcinki toru wybrukowane cegłami; najpierw zakręty w 1937, potem prawie cały tor w 1938. Niebezpieczeństwo nie przeszkodziło Louisowi Meyerowi czy Wilburowi Shawowi w trzykrotnym wygraniu imprezy, Shaw wygrał ją dwa razy z rzędu w 1939 i 1940 roku .
Na początku lat 40. obwód pilnie potrzebował pracy. W 1941 roku połowa Alei Benzynowej , czyli pit-line, spłonęła przed wyścigiem. Dzięki zaangażowaniu Stanów Zjednoczonych w II wojnę światową , wydarzenie 500 mil z 1942 r. zostało odwołane tak szybko, jakgrudzień 1941a pod koniec 1942 r. w kraju wprowadzono zakaz wszelkich wyścigów samochodowych do końca wojny, a więc na cztery lata (1942-1945). Tor, mniej lub bardziej opuszczony w czasie wojny, jest w kiepskim stanie i powstaje projekt sprzedaży pierścienia pod budowę osiedla. 29 listopada 1944 r, trzykrotny mistrz Wilbur Shaw powraca, aby ukończyć 500-milowy test opon dla Firestone . Jest zaskoczony stanem toru i kontaktuje się z właścicielem Eddiem Rickenbackerem, który informuje go, że kompleks jest na sprzedaż. Shaw poszukuje nabywców, zwłaszcza z branży motoryzacyjnej (którzy są zainteresowani tylko przekształceniem go w prywatne centrum testowe), i kończy się na tym, że znajduje biznesmena z Indiany, Tony'ego Hulmana, który wskrzesi legendarny wyścig 500 mil. Sprzedaż jest podpisana14 listopada 1945za cenę około 750 000 dolarów i szybko przeprowadzono remonty w celu organizacji edycji 500 mil z 1946 roku .
Od tego czasu żużel stale się poprawia. Trybuny i loże były kilkakrotnie budowane i modyfikowane, dodano muzea i inne obiekty.
W latach 50. samochody osiągały prędkość maksymalną 240 km/h . Samochody, niskie i ciężkie, nazywane są „roadsterami”. Podwozia Kurtis , Kuzma i AJ Watson dominują na imprezie, prawie wszystkie napędzane silnikami Offenhauser (potocznie zwanymi „Offy”). Ulubieńcem widzów jest silnik Novi, bardzo ochrypły V8 .
Reputacja toru i 500 mil w Europie sprawiły, że impreza w Indianapolis stała się wyścigiem w kalendarzu mistrzostw Formuły 1 przez jedenaście lat, od 1950 do 1960 roku . Żaden z kierowców Indy nie ścigał się w F1 i tylko Alberto Ascari , kierowca F1 Ferrari , wziął udział w 500 milach w 1952 roku (przejście na emeryturę). Juan Fangio testował tam w 1958 roku, ale zdecydował się nie ścigać.
Lata 50. były również najniebezpieczniejszym okresem w sportach motorowych. Spośród 33 uczestników wyścigu na 500 mil z 1953 roku szesnaście zginęło później w wypadkach wyścigowych.
W Październik 1961tor jest całkowicie wyasfaltowany z wyjątkiem 91 cm pasa na linii startu. „ Cegielnia ” ustępuje miejsca „ Stoczni cegieł ”.
Podczas gdy kierowcy F1 całkowicie zignorowali 500 mil, gdy wydarzenie liczyło się do Mistrzostw Świata Formuły 1, ci przybyli na żużel w latach 60., przynosząc ze sobą architekturę narzuconą przez Coopera, która zrewolucjonizowała F1 kilka lat wcześniej: tył-mid -napęd silnika. Począwszy od zwycięstwa Jima Clarka w 1965 r., wszystkie zwycięskie samochody na dystansie 500 mil będą miały tylne silniki. Graham Hill wygrywa w następnym roku swoim pierwszym startem i zostanie jedynym kierowcą, który zdobędzie potrójną koronę (mistrzostwa świata kierowców, 500 mil i 24h Le Mans).
Amerykańscy piloci, tacy jak AJ Foyt , Mario Andretti oraz Bobby i Al Unser, wyróżnili się w latach 60. i 70. Foyt i Al Unser zostali poczwórnymi mistrzami.
W latach 70. kompleks nabył pole golfowe i hotel.
Lata osiemdziesiąte przyniosły nową generację samochodów z Rickiem Mearsem osiągającym średnią 355 km/hw 1989 roku. Gwiazdami dekady byli Danny Sullivan , Bobby Rahal i weteran F1 Emerson Fittipaldi .
Na początku lat 90. Arie Luyendyk wygrał zawody, ustanawiając rekord trwający prawie ćwierć wieku: ukończył wyścig ze średnią ogólną 299 307 km/h , rekord, który został pobity dopiero w 2013 roku. przez Tony'ego Kanaana , ze średnią prędkością 301 km/h . W 1991 roku Mears został trzecim czterokrotnym mistrzem.
500 mil przeszło głęboką zmianę w 1996 roku, stając się wydarzeniem w Indy Racing League , rywalizującej serii CART .
W latach 1919-1993 na torze zorganizowano tylko 500-milową imprezę. Po tym, jak Tony George odziedziczył tor, wprowadził NASCAR w 1994 ( Allstate 400 w The Brickyard , wyścig 400 mil), a następnie International Race of Champions (IROC) w 1998.
Indianapolis Motor Speedway Grand Prix F1 | |
Główne cechy | |
---|---|
Lokalizacja | Żużel, Indiana ( USA ) |
Zatwierdzenie | Klasa 1 FIA |
Znaczenie | Harmonogram |
Wydarzenia | |
Grand Prix Stanów Zjednoczonych ( Formuła 1 ) | |
Wymiary | |
Liczba tur | 13 |
Długość | 2605 mil (4192 km) |
Najlepsze okrążenie ( 2004 ) | |
Czas | 1:10:39 |
Pilot | Rubensa Barrichello |
Stabilny | Ferrari |
Po zapisany z rozbiórki przez Wilbur Shaw w 1945 roku, Indianapolis Motor Speedway gościł amerykańskiego rundę Formuły 1 Świata Mistrzostwa od 1950 do 1960 roku , organizowany przez włączenie mile Indianapolis 500 wyścig o mistrzostwo kalendarzowego. Formuły 1 . Amerykańskie zawody zachowywały swoje własne zasady i rywalizowali wszyscy amerykańscy kierowcy, którzy nie brali udziału w innych imprezach w kalendarzu Formuły 1.
Grand Prix były następnie organizowane w Stanach Zjednoczonych w różnych miastach ( Phoenix , Watkins Glen , Las Vegas ) aż do 1991 roku . W 1998 roku , Tony George , właściciel IRL Championship i Indianapolis Motor Speedway zawarli umowę z FOA zorganizowania Grand Prix w Indianapolis . Po dwóch latach prac przy renowacji toru i budowie nowego toru przystosowanego do Formuły 1 , w 2000 roku odbył się wyścig, który był wielkim sukcesem. W następnym roku 2001 sukces był jeszcze większy (185 000 widzów), chociaż wyścig, który następnie odbył się we wrześniu, był pierwszą dużą imprezą sportową, która odbyła się w Stanach Zjednoczonych po atakach z 11 września 2001 roku .
W przeciwieństwie do wyścigów na owalu ( 500 mil , Nascar ), w Formule 1 samochody skręcają w prawo. To sprawia, że Grand Prix Stanów Zjednoczonych jest bardzo niezwykłe wśród zawodów samochodowych w Ameryce Północnej. Ale pod tym względem Formuła 1 szanuje ogólną praktykę stosowaną na zdecydowanej większości torów.
Podczas Grand Prix 2005 opony dostarczone przez Michelin okazały się nie wytrzymywać ograniczeń toru: dwie Toyoty doznały pęknięcia lewej tylnej opony, co spowodowało zjazd Ralfa Schumachera i zatrzymanie Ricardo Zonty. Okazało się, że opony wszystkich samochodów wyposażonych w Michelin mają te same oznaki awarii. Dostawca opon nie rozwiąże problemu, i zwróciła się do FIA, aby dodać szykany z kolei oświadczenie n o 13, krzywą bardzo szybko i wsparcie. Prezes FIA Max Mosley odmawia, a po okrążeniu formacyjnym wszystkie zespoły wyposażone przez Michelin , ze względów bezpieczeństwa wycofują się z wyścigu. Tylko sześć samochodów (te z zespołów wyposażonych przez japońskiego producenta Bridgestone ) wzięło więc udział w Grand Prix 2005 roku . Działy naukowe Michelin wysunęły hipotezę, że przerwy były spowodowane wejściem rezonansowym spowodowanym rowkowaniem toru (tzw. „uziemieniem diamentowym”), wykonanym w celu zwiększenia przyczepności.
Nastąpiła parodia wyścigów, która rozgniewała amerykańską publiczność, kwestionując przyszłość Formuły 1 w Indianapolis . Niemniej jednak wyścig odbył się w 2006 roku , 2 lipca , podczas weekendu Święta Niepodległości ( Dzień Niepodległości ), z udziałem – po raz pierwszy od czasu Michaela Andrettiego w 1993 roku – amerykańskiego pilota Scotta Speeda , jeżdżącego dla nowy zespół Toro Rosso .
Podczas Grand Prix 2006 , wielki szef Formuły 1 , Bernie Ecclestone , powiedział, że tam jest jej równy, albo nie ma Grand Prix na terytorium USA , ale nie odmówił atrakcyjnych ofert.
12 lipca 2007, Tony George ogłosił, że F1 nie wróci do Indianapolis w 2008 roku, nie wykluczając powrotu w przyszłości.
Spośród trzech głównych wydarzeń, które odbywają się na torze, Grand Prix Stanów Zjednoczonych Formuły 1 było tym, które przyniosło największe dochody lokalnej gospodarce, co było spowodowane przybyciem wielu zagranicznych widzów, a także wydatkami. sponsorzy F1 o dużym budżecie.
Drugi Wielki US cena z MotoGP odbył się po raz pierwszy na Indianapolis Speedway14 września 2008. Wprowadzono zmiany w układzie dróg (tor F1), na których motocykle skręcają w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Tor o długości 4,186 km (2,6 mil) z szesnastoma zakrętami nie korzysta ze słynnego odcinka bankowego . Prace modyfikacyjne zakończono wmaj 2008, przed trzymaniem 500 mil .
Na torze drogowym Grand Prix Indianapolis witają IndyCar Series i Indy Lights , po raz pierwszy w swojej historii,10 maja 2014, dwa tygodnie przed Indianapolis 500 . Simon Pagenaud jest pierwszym zwycięzcą (82 okrążenia, czyli 321,85 km (199,99 mil) w 2 godziny i 4 minuty). W Indy Lights Luiz Razia i Brabham wygrywają wyścig.
W 2003 roku Menards Infiniti Pro Series , mniejsza liga IRL, stworzyła historię, gdy Futaba Freedom 100 (in) stał się pierwszym wyścigiem (poza wyścigiem 500 mil) rozegranym w maju, przeniesionym z ostatniego weekendu kwalifikacyjnego do ostatniego piątkowego treningu przed wyścigiem na 500 mil.
Allstate 400 w Brickyard obwodzie ma obecnie żadnych oficjalnych wyścigach wsparcia. W latach 1998-2003 utworzono imprezę IROC w celu wsparcia wyścigu. Od 1982 roku tor w pobliżu Indianapolis Raceway Park (w) był gospodarzem wyścigu NASCAR Busch Series i odbywa się w nocy od czasu powstania Allstate 400 w 1994 roku. Od 1996 roku w Indianapolis odbywa się również wyścig Craftsman Truck Series Park toru wyścigowego. Od 2001 roku kwalifikacje do Allstate 400 odbywają się w niedzielę wieczorem, a wyścig Busch Series w sobotni wieczór.
Rodzaj | Dystans | Przestarzały | Pilot | Średnia prędkość ( mph / km/h ) |
---|---|---|---|---|
Testowanie | 1 okrążenie (2,5 mili) | 10 maja 1996 r. | Arie Luyendyk | 239 260 / 385 052 |
Kwalifikacja | 1 okrążenie (2,5 mili) | 12 maja 1996 r. | Arie Luyendyk | 237 498 / 382 216 |
Kwalifikacja | 4 okrążenia (10 mil) | 12 maja 1996 r. | Arie Luyendyk | 236,986 / 381,392 |
Wyścigi | 500 mil | 27 maja 1990 | Arie Luyendyk | 185,981 / 299,307 |
Allstate 400 w cegielni ( Nascar )
Rodzaj | Dystans | Przestarzały | Pilot | Średnia prędkość ( mph / km/h ) |
---|---|---|---|---|
Kwalifikacja | 1 okrążenie (2,5 mili) | 7 sierpnia 2004 r. | Casey | 186,293 / 299.782 |
Wyścigi | 400 mil | 5 sierpnia 2000 | Bobby labonte | 155,912 / 250,893 |
Formuła 1 Grand Prix Stanów Zjednoczonych
Rodzaj | Dystans | Przestarzały | Pilot | Czas |
---|---|---|---|---|
Kwalifikacja | 1 tura | 19 czerwca 2004 | Rubensa Barrichello | 1 min 10 s 223 |
Wyścigi | 73 okrążenia | 19 czerwca 2005 | Michael Schumacher | 1 godz 29 min 43 s 181 |
Aby zademonstrować ogrom prędkości pierścienia, na stronie internetowej obwodu znajduje się fotomontaż, który pokazuje, że w owalu mogą znajdować się wszystkie następujące lokalizacje:
Od 1909 r. tor jest w całości wybrukowany cegłą. Zakręty wybrukowano w 1937 r., następnie cały tor wyasfaltowano w 1938 r., z wyjątkiem środkowej części głównej prostej (bok podszybia). WPaździernik 1961, ta część jest zakryta, utrzymując 3 stopy (tj. 1 jard lub 0,91 m ) od toru cegieł, w samym miejscu linii startu (ta funkcja nazywa się „ Jard of Bricks ”).