Historie (Polybius)

Historie

Tytuł oryginalny	(grc)  Ιστορίαι
Zawiera	Kto jest większym głupcem, ten, który doi kozła, czy ten, który trzyma sito, aby go złapać? ( d )
Język	Starożytna greka
Autor	Polibiusz

Te historie (w starożytnym greckim Ἱστορίαι / Historíai ) są wielkie dzieło Polybius . Tylko pięć z czterdziestu oryginalnych tomów dotarło do nas w całości, „przekazanych ręcznie pisaną tradycją” .

Książki od I do XXIX (ekspansja rzymska między 264 a 168) zostały napisane w Rzymie podczas wygnania autora, który był tam zakładnikiem między 167 a 149 . Książki od XXX do XL (kłopoty między 168 a 146) zostały napisane w Grecji po zakończeniu jego wygnania, po 146 .

Plan

• Na początku księgi I, II i IV znajdują się trzy przedmowy, natomiast początek księgi III (zwanej προέκτεσις / proékthésis ) stanowi podsumowanie całej pracy.
• Książki I i II stanowią προκατασκευή / prokataskeuế , podsumowanie wydarzeń, które miały miejsce między 264 a 220 rokiem ( pierwsza wojna punicka , pierwsza wojna o Ilirię , historia Konfederacji Achajskiej do wojny Cléomène ).
• Książki III, IV i V prześledzić historię 140 XX Olimpiady (220-216), w szczególności rozpoczęcia II wojny punickiej i historię świata hellenistycznego do bitwy Raphia .
• Księga VI to ekspozycja rzymskiej konstytucji.
• Następnie każda książka zajmuje się średnio wydarzeniami z dwóch lat, zgodnie z ustalonym porządkiem geograficznym: wydarzenia na Zachodzie, a następnie na Wschodzie.
• Księga XII jest prawdziwym traktatem o krytyce historycznej, w którym Polibiusz, krytykując metodę Timajusza z Tauroménion , ujawnia własną koncepcję badań historycznych.
• Księga XXXIV była ekspozycją geograficzną, w której Polibiusz opisał Galię , Hiszpanię i Afrykę , wszystkie odwiedzone przez siebie części zachodniej części Morza Śródziemnego.
• Książka XL była rodzajem spisu treści, w którym Polibiusz podsumował swoją pracę.

Cel

Te historie miał ambicji, aby powiedzieć „jak i przez który tryb rządu niemal cały zamieszkały świat, zdobyty w mniej niż 53 lat, przyszedł w ramach jednego organu, że w Rzymie” (Księga I). Szuka klucza do rzymskiej wyższości, a wielkie pytanie, na które stara się odpowiedzieć w swojej książce, brzmi: „Jak i dzięki jakiej formie rządów rzymskie państwo zdołało zdominować całą ziemię w tak krótkim czasie?”. Jaka jest tajemnica tej wyższości? ”. Rysuje paralelę z Persami , Lacedemończykami i Macedończykami i stwierdza, że ​​żaden z tych ludów nie osiągnął takiej dominacji.

Ogólne Historia Republiki Rzymskiej z Polybius, a raczej to, co uciekł wrak czasie, jest cennym źródłem do badania wojen punickich . Śledzi rzeczywiście historię Rzymu od inwazji przez Galów ( IV th  century  BC. ) Do podboju Kartaginy, Korynt ( 146 ) i Numancia ( 133 ). Po obszernym wprowadzeniu dwóch pierwszych książek, Księga III przedstawia dwóch antagonistów drugiej wojny punickiej , Rzym i Kartaginę , oraz opowiada o losach i nieszczęściach „wojny Hannibala  ”. To od niego Gustave Flaubert pożyczył większość ram narracyjnych swojego Salammbô .

Po przestudiowaniu instytucji rzymskich, Polibiusz formułuje w teorii anacyklozy - przyjętej przez Cycerona w De Republica, a podjętej przez Machiavellego - swoją typologię ustrojów politycznych. Uważa, że ​​istnieje sześć form rządu:

• królestwo (monarchia dowolnie przyjęte zasady przez perswazję, a nie przemocy);
• autocracy i despotyzm (moc osobiste i bezwzględnie);
• aristocracy (schemat, w którym rzetelnym i najmędrszym mocy);
• oligarchia (w którym większość energii odbywa się przez małą część społeczeństwa);
• demokracja (gdy wola większości jest najwyższy i tam jest posłuszeństwo wobec prawa);
• ochlokracja (jeśli masa ma wszelkie uprawnienia do nakładania jego życzenia).

Według niego najlepsza dieta to taka, która łączy cechy trzech głównych. Zgodnie z jego cykliczną teorią następstwa reżimów politycznych rząd jednego (królewskiego) degeneruje się w despotyzm; arystokracja degeneruje się w oligarchię, co prowadzi do gniewu ludu, który karze nadużycia.

Polibiusz krytykuje historyków, którzy jako więźniowie swoich kłamstw i sprzeczności przedstawiają Hannibala jako wyjątkowego przywódcę, niepowtarzalnego, ale bezmyślnie podejmującego się przekraczania Alp i znajdującego zbawienie tylko w interwencji kilku bohaterów.

Prace Polibiusza są chwalone za ich rygor, odmowę przywoływania interwencji bogów w zjawiska historyczne, a także zastosowaną metodę: rygorystyczną prognozę, usuwanie efektów rękawa na rzecz dokładności i suchej obiektywności; co częściowo wyjaśnia jego kiepski styl. Ponadto ma globalny pogląd na historię powszechną: szuka pierwotnej przyczyny, która wskazuje wydarzenia na całym świecie w tym samym kierunku.

Wyróżnia go rzetelność faktów, rozsądna ocena i bezstronność. Historyk i filozof, bada przyczyny i źródła wydarzeń; pomaga zrozumieć operacje dyplomatyczne lub wojskowe; odsłania postacie, bada psychologię, zostawia miejsce na zwyczaje, talenty i wady polityków. Można powiedzieć, że był historykiem mężów stanu i wojowników, ale bez całkowitego ignorowania stanu narodów i krajów.

Transmisja i konserwacja utworów

Tylko pięć pierwszych ksiąg Historii ogólnej można było przekazać do czasów współczesnych. Zachowały się znaczące fragmenty następujących dwunastu ksiąg, które są obecne w Recueil de Henri de Valois .

Uwagi i odniesienia

1. Raymond Weil , „  Skład historii Polibiusza  ”, Journal des savants , vol.  3,1988, s.  185 ( DOI  10.3406 / jds.1988.1515 , czytaj online )
2. The Encyclopedia of Diderot and d'Alembert, tom 34, str. 422, „Polybius”.

Ten artykuł zawiera fragmenty z Encyklopedii Słownik nauk, sztuki i rzemiosła , opublikowanych w XVIII -tego  wieku , treść znajduje się w domenie publicznej .

Bibliografia

• (en) Brian McGing , Polybius 'Histories , Oxford, Oxford University Press,2010, 270  pkt.

Wydania i tłumaczenia

Oryginalny tekst w wersji dwujęzycznej, greckiej i francuskiej: http://remacle.org/bloodwolf/historiens/polybe/index.htm

• Zapoznaj się z listą wydań tej pracy

Linki zewnętrzne

• Dokumentacja urzędowa  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
• Zwróć uwagę w słowniku lub encyklopedii ogólnej  : Encyclopædia Britannica