Friedrich Christian Diez

Friedrich Christian Diez Obraz w Infobox. Friedrich Christian Diez. Biografia
Narodziny 15 marca 1794
Giessen
Śmierć 29 maja 1876(w 82)
Bonn
Narodowość Niemiecki
Trening Uniwersytet w Getyndze
Uniwersytet w Giessen
Zajęcia Językoznawca , pisarz , profesor uniwersytetu , romanista
Inne informacje
Pracował dla Uniwersytet Reńskiego Fryderyka Williama w Bonn
Pole Filologia
Członkiem Petersburska
Akademia Nauk
Królewska Pruska Akademia Nauk Rosyjska
Akademia Nauk Bawarska Akademia Nauk
Mistrz Friedrich Gottlieb Welcker
Nagrody Za zasługi dla nauki i sztuki ( d )
Bawarski Zakon Maksymiliana w dziedzinie Nauki i Sztuki (1855)

Friedrich Christian Diez , urodzony dnia15 marca 1794w Giessen i zmarł dalej29 maja 1876w Bonn , jest niemiecki filolog , twórca filologii rzymskiego .

Biografia

Friedrich Christian Diez kształcił się w Humanist Gymnasium w swoim małym, elitarnym mieście rodzinnym, a następnie na Uniwersytecie w Giessen , prawdopodobnie najbardziej poruszonym niemieckim uniwersytecie podczas i po kłopotach okresu napoleońskiego. Tam poznał Lorenza Diefenbacha , autora jednej z pierwszych prac poświęconych całemu językowi romańskiemu; Zaczął jednak interesować się germanistyką i celtyckimi studiami, od których później odszedł. Studiował klasykę grecko-łacińską pod kierunkiem Friedricha Gottlieba Welckera oraz historię i kulturę Włoch.

Brał udział w patriotycznym zapale romantyzmu wywołanym okupacją napoleońską i mając zaledwie dwadzieścia lat zaciągnął się wraz ze swoim panem do armii przeciw Napoleonowi i wchodził w skład wojsk, które wkroczyły do ​​Francji w czasie kampanii 1813 r. skorzystał z okazji, aby pogłębić swoją znajomość języka i kultury francuskiej. Z pokoju obudził w nim zainteresowanie dawnych literaturach romańskich, zwłaszcza literatury prowansalskiej z trubadurów , która miała być w przyszłości oś swych interesów. Po opublikowaniu Silva de romances viejos Diez zetknął się z kulturą hiszpańską i to on poświęcił się w 1818 r. Przetłumaczeniu wyboru romancero oraz dwóch słynnych wierszy Lorda Byrona , Corsaira i Lary .

Natychmiast zaczął studiować literaturę prowansalską , kładąc kamień węgielny pod współczesne studia nad literaturą romańską średniowiecza. Na wiosnę 1818 roku, odwiedził Goethego , Jena, który zachęcił go i reżyserii jego wysiłki zmierzające do opracowania tej niedawno odkrytej języka i literatury, doradzając mu czytać wybór oryginalnych wierszy trubadurów. Przez François Raynouard , pracy w kilka tomów, z których napisał recenzję dla Heidelberg Jahrbücher .

Rozwój intelektualny Dieza doprowadził go stopniowo od literatury do językoznawstwa. Początkowo jego zainteresowania były zasadniczo estetyczne, a kwestie językowe pozostały zdegradowane do prostej roli instrumentu, do tego stopnia, że ​​Welcker, jego były nauczyciel, zaproponował go w 1821 r. Jako kandydata na stanowisko lektora języków romańskich i literatury romańskiej w Bonn. Uniwersytet , stanowisko, które uzyskał w 1822 r. Pomimo słabej znajomości języków, których nauczał, do czego sam się przyznał. W tym samym roku, w którym uzyskał to miejsce, napisał esej będący uzupełnieniem własnej antologii hiszpańskich ballad, którą opublikował w 1818 roku pod tytułem Altspanische Romanzen .

W 1823 opublikował Über die Minnehöfe  ; w następnym roku La poésie des troubadours (1826), a następnie La Vie et l'oeuvre des troubadours (1829). W tych pracach dostrzegamy wpływ braci Jacoba i Wilhelma Grimm oraz jego wysiłki w zrewidowaniu pomysłów Raynouarda. W La poésie des troubadours , jego pierwszym ważnym dziele, zainteresowanie językoznawstwem jest zawsze na drugim planie i poświęca mu tylko jeden rozdział o języku Prowansji, gdzie pojawiają się jednak niektóre z fundamentalnych idei, które rozwinie później: porzucenie wiary w decydujący charakter języków germańskich w pochodzeniu języków romańskich i ograniczenie roli najazdów germańskich w Cesarstwie Rzymskim. Jego twórczość adresowana jest do „przyjaciół poezji”, na których wpływ ma romantyzm, podobnie jak on sam.

W 1830 r. Uzyskał na Uniwersytecie w Bonn pierwszą niemiecką katedrę filologii rzymskiej, tworząc tym samym dyscyplinę akademicką. Jako nauczyciel Diez nie świecił aurą, którą posiadali jego uczniowie Gaston Paris czy Wilhelm Meyer-Lübke . Jego liczba nie przekraczała dziesięciu uczniów i nie wydawał się mieć dużej naturalnej skłonności do nauczania, ale to nie miało dla niego znaczenia: uważał się przede wszystkim za badacza. Publikował recenzje książek ballada wydań wierszy Petrarki i Ariosto , lub edycji Dyscypliny Clericalis przez Petrus Alfonsi .

Do tego czasu Diez nie wykazywał większego zainteresowania językoznawstwem, ale od 1831 roku zaczął podejmować szereg szczegółowych prac, które posłużyły mu do udoskonalenia techniki historycznej, która miała doprowadzić do powstania dwóch monumentalnych prac - Gramatyki języków. Romans (1836-1842) oraz Słownik etymologiczny języków romańskich (1854). Czytał z zainteresowaniem studiami, takimi jak Conrad von Ozell czy Lorenz Diefenbach, z którym zaprzyjaźnił się. Niemniej jednak dokonał wyprawy do historii literatury dzięki swojemu Über die erste portugiesische Kunst und Hofpoesie (1863).

Po pięciu latach skrupulatnej pracy ukończył od 1831 r. Pierwszy tom swojej Gramatyki języków romańskich , monumentalnej pracy, która miała być podstawą nowej dyscypliny - lingwistyki romańskiej. Opierała się przede wszystkim na pracach Franza Boppa , którego metodę porównawczą przyjął, oraz braci Jakoba i Wilhelma Grimm, zwłaszcza w aspekcie historycznym. Jednym z głównych wkładów tej pracy jest propozycja ciągłości historycznej, ograniczonej do dziedziny leksykonu, pomiędzy ostatnią fazą a najstarszą fazą języków romańskich. Choć skupia się, być może nieproporcjonalnie, jak zauważa Malkiel, na paleo-germańskim aspekcie kultury starożytnego Rzymu, co odpowiada jego wiedzy, jak i osobistym zainteresowaniom, nie znajdujemy w jego twórczości lingwistycznej najmniejszego śladu ideologii. Badania, które miały doprowadzić do Gramatyki, nie zostały zakończone w 1842 roku, w którym opublikował jej ostatni tom. W 1854 r. Jego zainteresowanie leksykologią sprawiło, że opublikował swój etymologiczny słownik języków romańskich, który miał wnieść jeszcze większy wkład w nową lingwistykę romańską i w którym wykazał pochodzenie różnych neolatyńskich słów. Jego praca odniosła wielki sukces, a jego słownik był często przedrukowywany.

W ostatnich latach poświęcił się przygotowaniu nowej książki, która miała być dodatkiem do jego gramatyki: Romanische Wortschöpfung , wydanej w 1875 r. Rok później zmarł w Bonn, pozostawiając po sobie nowe pokolenie lingwistów, którym z Neogrammarians nazywano , wyszkolonych przez jego nauczania i którzy zajmowali nowe krzesła utworzonych w uniwersytetach niemieckich. Jako pierwszy zastosował metodę historyczną do badania języków romańskich w ramach rygorystycznego pozytywizmu , przyjmując maksymę Newtona  : Hypotheses non fingo  ; według niego zbieranie faktów, porządkowanie ich i wydobywanie praw było sekretem jego sukcesu. Swoją gramatykę dzieli na dwie części: w pierwszej omawia elementy łacińskie, greckie i germańskie powszechne w językach romańskich; w drugiej osobno uczy się sześciu języków od łaciny ( kataloński umieścił w grupie prowansalskiej) i poszczególnych elementów każdego z nich. Sama gramatyka jest podzielona na cztery książki: fonologię, fleksję, morfologię lub słowotwórstwo i składnię.

Diez dzieli języki neolatyńskie na dwie grupy: wschodnią, która obejmuje rumuński i włoski , oraz zachodnią, składającą się z dwóch podgrup: północno-zachodniej (starofrancuska, staro- oksytańska i francuska ) i sud-Ouest ( współczesna Hiszpański i portugalski ). W swoim Słowniku pokazuje pochodzenie dużej liczby neolatyńskich słów, grupując je w dwa bloki: elementy wspólne dla wszystkich omawianych języków oraz elementy istniejące tylko w jednym z nich; Na podstawie tych kryteriów tworzy swoje klasyfikacje, zgodnie z którymi język włoski, hiszpański i portugalski stanowią jedną grupę, a francuski i oksytański drugą.

Publikacje

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. „Nie udaję żadnej hipotezy”, po łacinie.

Bibliografia

  1. Joseph Jurt, „  Victor Klemperer w kontekście romanistyki niemieckich  ” Z tego powodu , n o  167 Demontaż językiem władzy,2008, s.  23-32 ( czytaj online , przeglądano 13 sierpnia 2020 ).
  2. (w) Edward Fowler Tuttle, „  Wykłady stulecia Friedricha Dieza: wygłoszone 24 maja 1976 r.  ” , Filologia romańska , University of California Press, vol.  30, t.  9 N O  2: dodatek1976( ISSN  0035-8002 , czytaj online ).
  3. (w) Jon Stewart, Kierkegaard and the Patristic and Medieval Traditions , t.  4, Nowy Jork, Routledge,2016, 352  pkt. ( ISBN  978-1-35187-460-1 , czytaj online ) , str.  265.
  4. (De) Udo Schöning i Ulrike Bunge, Friedrich Diez als Übersetzer der Trobadors: ein Beitrag zur Geschichte der deutschen literarischen Übersetzung , t.  6, Gunter Narr Verlag,1993, 193,  str. ( ISBN  978-3-82334-085-0 , czytaj online ) , str.  1.
  5. (od) Friedrich Christian Diez, Die Poesie der Troubadours , Schumann,1826, 360  s. ( czytaj online ) , s.  11.
  6. (w) Roger Paulin, Życie Augusta Wilhelma Schlegela, Cosmopolitan of Art and Poetry , Open Book Publishers2016, 678,  str. ( ISBN  978-1-90925-495-4 , czytaj online ) , str.  467.

Bibliografia

Źródło

Linki zewnętrzne