Ferdinand Sauter

Ferdinand Sauter Rytownictwo Grawerunek: Ferdinand Sauter Biografia
Narodziny 6 maja 1804
Werfen
Śmierć 30 października 1854(w wieku 50 lat)
Hernals
Pogrzeb Hernalser Friedhof ( d )
Narodowość austriacki
Czynność Pisarz
Tata Anton Sauter ( d )
Rodzeństwo Anton Eleutherus Jump
Jump1.jpg Widok na grób.

Ferdinand Sauter (ur6 maja 1804w Werfen i zmarł dalej30 października 1854in Hernals ) to austriacki pisarz i poeta, brat Antona Sautera .

Biografia

Ferdinand Sauter jest synem członka rady salzburskiej . Otrzymał wykształcenie humanistyczne i został uczniem w zawodzie. Następnie pracował dla handlowca w Wels . W 1825 r. Przeniósł się do Wiednia, gdzie był zatrudniony u handlarza papierami. Następnie traci pracę i prowadzi nieszczęśliwe życie.

Mieszka głównie na zachodnich przedmieściach stolicy Austrii i regularnie bywa w hostelu Blauen Flasche w Neulerchenfeld . Jego popularne piosenki o tematyce politycznej i melancholijnym tonie przyniosły mu sławę jako artysta poeta w czasach Vormärza . W szczególności pracował u boku Nikolausa Lenau i Adalberta Stiftera . Z wiekiem staje się coraz bardziej zgorzkniały, nieszczęście mocno go dotyka. W 1839 r. Złamał stopę, a następnie utykał. Dzięki znajomemu uzyskał pracę biurową w ubezpieczeniu Niederösterreichischen Assekuranz-Versicherungs-Gesellschaft . Następnie mieszkał w Hernals, przy Hauptstraße 63. Podczas rewolucji marcowej pisał różne wiersze polityczne, takie jak Geheime Polizei , tajna policja, i wspierał powstańców.

Był pierwszą ofiarą cholery, która wybuchła w Wiedniu i zmarł 30 października 1854 r. Jego wina była inskrypcja na nagrobku. Spoczywa w honorowym grobie miasta Wiednia na cmentarzu Hernals. Jego grób znajduje się w grupie B, w rzędzie F i nosi numer 23.

Ulice Sautergasse zostały nazwane na jego cześć w Ottakring i Hernals .

Grafika

Sauter pisze wiersze i dramaty. W ostatnich latach życia improwizuje rymy. Niektóre wiersze z jego kompozycji:

Kolekcje, w których możemy czytać Sautera:

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Bibliografia

  1. Buchowiecki 1972 , s.  8