Tytuł | Dekret ogłaszający obywateli francuskich rdzennymi Izraelitami Algierii |
---|---|
Kraj | Francja |
Terytorium zastosowania | Algieria |
Języki urzędowe) | Francuski |
Rodzaj | dekret |
Zatkany | narodowość i obywatelstwo |
Pisarz (e) | Adolphe Cremieux |
---|---|
Legislatura | nic |
Rząd | obrona narodowa |
Przyjęcie | 21-22 października 1870 |
Podpis | 24 października 1870 r |
Sygnatariusz (y) |
Adolphe Crémieux Léon Gambetta Alexandre Glais-Bizoin Léon Fourichon |
Opublikowanie | Oficjalny biuletyn miasta Tours z7 listopada 1870 r |
Modyfikacje |
D. z 7 października 1871 (znana jako poprawka Lambrechta ) D. du16 stycznia 1939 |
Uchylać | Prawo 7 października 1940 r |
Dekret Cremieux (nazwa Adolphe Cremieux ) jest dekret n o 136, który przypisuje ex 1870 francuskiego obywatelstwa do „prawdziwych Izraelitów tubylców ” z Algierią , to znaczy do 35 000 „Żydów” z terytorium. Jest on wypełniony przez dekret n ° 137 łożyska „na naturalizację muzułmańskich tubylców i cudzoziemców mieszkających w Algierii” : za dotyczących jakości obywatela francuskiego nie jest automatyczne, ponieważ „nie można osiągnąć, że„w wieku dwudziestu jeden lat ” i na ich prośbę. W praktyce, według historyka Gillesa Mancerona , naturalizację rzadko przyznaje się rdzennym muzułmanom, którzy pozostają pod rdzennym reżimem . Podobne prawo masowej i automatycznej naturalizacji, tym razem obejmujące cudzoziemców przebywających w Algierii, zostało ogłoszone na26 czerwca 1889 r..
Dekrety nr . 136 i 137 są w Tours w Radzie Rządu Obrony Narodowej w sprawie24 października 1870 r, podpisany przez Adolphe'a Crémieux (zastępcę na Paryż i ministra sprawiedliwości ), Léona Gambettę (zastępcę na Sekwanę i ministra spraw wewnętrznych ), Alexandre Glais-Bizoina (zastępcę na Côtes-du-Nord ) i Léona Fourichona (zastępcę Dordonii oraz Minister Marynarki Wojennej i Kolonii ). Są one publikowane w Oficjalnym Biuletynie Miasta Tours w dniu7 listopada 1870 r.
Dekrety Crémieux zostały zatem nazwane na cześć ich pierwszego sygnatariusza, francuskiego prawnika i polityka Adolphe Crémieux (1796-1880), A następnie minister sprawiedliwości z rządu Obrony Narodowej , odpowiedzialny za sprawy algierskich oraz przewodniczący delegacji tymczasowego rządu posiedzenia w Tours.
Dekrety Crémieux to seria dekretów, które mają wspólną cechę, że odnoszą się do Algierii i zostały przyjęte w Tours, w dniu24 października 1870 r, przez członków delegacji Rządu Obrony Narodowej, a mianowicie, oprócz Adolphe'a Crémieux: Léona Gambettę , Ministra Spraw Wewnętrznych ; Alexandre Glais-Bizoin , minister bez teki ; oraz Léon Fourichon , minister marynarki wojennej i kolonii . Liczba tych dekretów waha się w zależności od źródła od siedmiu do dziewięciu. Wynika to z faktu, że jeśli dziewięć dekretów zostało opublikowanych w Monitorze Urzędowym , osiem zostało opublikowanych w Biuletynie Urzędowym Generalnego Gubernatorstwa Algierii, a siedem w Biuletynie Ustaw Delegatury Rządu Obrony Narodowej poza Paryżem . Dekrety te są następujące:
Dekrety te, które Adolphe Crémieux nie waha się zakwalifikować jako „zbiorowe” , są pierwszym z pięćdziesięciu ośmiu dekretów odnoszących się do Algierii, nie wspominając o dekretach mianujących urzędników, podjętych z inicjatywy Adolphe Crémieux. Wycieczki.
W liczbie pojedynczej, dekret Cremieux powszechnie określa najbardziej znany z nich, że odnoszące się do „wspólnego obywatelstwa” z „native Izraelitów” . Wydaje się, że dekret ten został nazwany tak przez krytyków Adolphe Crémieux i przeciwników środka.
W 1870 r . obywatelami byli Żydzi metropolitalnej Francji . Obywatelstwo zostało im uznane na początku Rewolucji Francuskiej na mocy prawa znanego jako „dekret o emancypacji Żydów ”. Ogłoszone przez Składnika na27 września 1791i usankcjonowane przez Ludwika XVI dnia13 listopada, rozciąga się na tzw. Żydów niemieckich lub tudeskich (Aszkenazi) obywatelstwo uznane w dniu28 stycznia 1790z jednej strony do tak zwanych portugalskich lub hiszpańskich Żydów , az drugiej do Awinionu lub Comtadins . Ostatnim ograniczenia, przysięga sądowa dit więcej judaico , został zniesiony w ramach monarchii lipcowej , w następstwie wyroku przez sąd kasacyjny w3 marca 1846 rdostarczone w ramach sprawy Isidor .
Inaczej jest w przypadku Żydów algierskich, którym orzecznictwo uznało jedynie narodowość bez obywatelstwa .
5 lipca 1830 rThe dey Hussein , ostatnia dey Algieru , podpisuje akt kapitulacji znany jako kapitulacji Algierze . Tym aktem hrabia de Bourmont , głównodowodzący armii francuskiej, zobowiązuje się w szczególności szanować swobodne „wykonywanie religii mahometańskiej” i nie naruszać „wolności mieszkańców wszystkich klas, ich religii, ich właściwości, handel i przemysł ” . Zatrzymując26 grudnia 1854, dwór cesarski (obecnie sąd apelacyjny) w Algierze osądza, że wyraźnie zachowując swoją religię wśród rdzennych muzułmanów, kapitulacja Algieru utrzymała ich prawo religijne.
Doktrynie uznaje się, że kapitulacja Algierze miał żadnego wpływu na przynależność państwową z „tubylców” z Algierii. W rzeczywistości odróżniał okupację terytorium od jego aneksji . Zgodnie z prawem międzynarodowym , zawód z terytorium utrzymuje jego mieszkańców w ich narodowości, jego aneksja konieczności zastępować obywatelstwo annexant. Jednak kapitulacja Algieru otworzyła dopiero okres okupacji . W ten sposób „tubylcy” Algierii zachowali swoje obywatelstwo aż do aneksji kraju.
Po podboju kolonialnym w 1830 roku Algieria została oficjalnie przyłączona do Francji w 1834 roku . Przez wyroku komory petycji z19 sierpnia 1858The sąd kasacyjny rozpoznaje, wydaje się po raz pierwszy, francuski narodowość do „tubylców” z Algierii. W rzeczywistości rdzenni muzułmanie i żydzi stają się poddanymi francuskimi, ponieważ „umieszczeni pod bezpośrednią i natychmiastową suwerennością Francji, w żadnym wypadku nie są w stanie domagać się korzyści ani poparcia innej narodowości: z czego z konieczności wynika, że status samego Francuza mógłby odtąd być podstawą i regułą ich kondycji obywatelskiej i społecznej” .
Po senatus-consult z 14 lipca 1865 w sprawie stanu osób i naturalizacji w Algierii zainspirowany przez Saint-Simonian Ismaël Urbain , Napoleon III zadekretował, że trzy miliony rdzennych muzułmanów to 250 000 obcokrajowców (usprawiedliwiając trzy lata pobytu w Algierii) podobnie jak 30 000 rdzennych Izraelitów może prosić o „cieszenie się prawami obywatela francuskiego” i korzystanie z „cechy obywatela francuskiego” .
Według Édouarda Laferrière, w latach 1865-1870 naturalizowano 1402 obcokrajowców na zaledwie 264 „tubylców” Algierii: 151 „Izraelitów” i 113 „muzułmanów” .
Dekret Crémieux jest „produktem długiej bitwy” .
Z 1847, Louis de Baudicour pisze w La Colonization de l'Algérie , że „rząd francuski był bardzo zainteresowany przyłączeniem algierskich Żydów” . W1859sprawozdawca tej kwestii do rady generalnej Algieru zauważa, że „oczywiste jest, że deklaracja, iż Izraelici en masse są Francuzami usunęłaby wszelkie trudności i byłaby przez nich mile widziana” . Wmaj 1860, odpowiadając na wniosek złożony przez wybitnych algierskich Żydów, dążących do „zbiorowej naturalizacji” , prefekt Algieru obiecuje poprzeć tę prośbę rządowi. Wmaj 1865, podczas swojej drugiej podróży do Algierii, Napoleon III otrzymał petycję z 10 000 podpisów od algierskich Żydów domagających się ich „zbiorowej naturalizacji” . Następnie1865 w 1869, Że ogólne rady z trzech prowincji Algierii wyrazić każdy rok jednogłośne życzenia rzecz „naturalizacji” z „native Izraelitów” .
8 marca 1870 r, Émile Ollivier , Minister Sprawiedliwości , przesyła do Rady Stanu projekt dekretu zredagowany w następujący sposób:
"Sztuka. 1 ul . - Na mocy wniosku senatu-konsulte z dnia 14 lipca 1866 r. wszyscy rodowici Izraelici z terytorium Algierii mogą korzystać z praw obywateli francuskich.
Sztuka. 2. - Każdy rodowity Izraelita może, w ciągu jednego roku od ogłoszenia niniejszego dekretu, złożyć oświadczenie właściwym władzom, że nie akceptuje przywileju naturalizacji.
Sztuka. 3. - Wszyscy wnioskodawcy otrzymują prawo określone w artykule 20 dekretu z 21 kwietnia 1866 r. ”
Dwie sekcje administracyjne ( doradcze ) Rady Stanu – Wydział Legislacyjny i Wydział Wojenny , do którego należy Algieria – zbierają się w celu jej zbadania. Manceau, Radny Stanu , zostaje wyznaczony na sprawozdawcę. Zauważył, że ani Edmond Le Boeuf , minister wojny, któremu podlega Algieria, ani Patrice de Mac Mahon , gubernator generalny Algierii , nie zostali poinformowani o przedstawieniu tego projektu.
18 marcaRada Stanu wzywa do przeprowadzenia dochodzenia w sprawie przyjęcia, jakie dekret otrzyma od „muzułmanów” . W następstwie tego dochodzenia gubernator generalny Algierii Patrice de Mac Mahon opowiada się za „zbiorową naturalizacją” .
19 lipcaOllivier oświadcza na trybunie ciała ustawodawczego , że „pragnie naturalizacji Izraelitów” ; zastanawia się, czy „naturalizacji można dokonać dekretem”, czy też wymaga to prawa.
Ale dekret nie został przyjęty. 4 wrześniaDwa dni po kapitulacji Sedan The Republic jest ogłoszony przez rząd tymczasowy znany jako rząd Obrony Narodowej .
Ponieważ 5 wrześniarząd tymczasowy instruuje Julesa Favre'a i Adolphe'a Crémieux, aby przeanalizowali reformy, jakie należy wprowadzić w odniesieniu do statusu Algierii. 12 września, zostaje utworzona delegacja Tours. 21 i 22 październikaCrémieux przedstawia swoje projekty dekretów pozostałym członkom delegacji. Zatwierdzają je i podpisują odpowiednie dekrety signed24 października. Następnego dnia Gambetta poprosił Crémieux o przyspieszenie ich włączenia do Monitora, aby nie opóźniać ich wejścia w życie. Są ogłaszane w dniu28 października. Dekretem senatu z Drugiego Cesarstwa jest uchylone i zastąpione nowym rozporządzeniem.
Tekst
„B. N O 8 - s. 109 - REPUBLIKA FRANCUSKA
N o 136. - Dekret z 24 października 1870 roku, który deklaruje rodzimych Izraelitów Algierii jako obywateli francuskich.
Dekrety Rządu Obrony Narodowej:
Rodowici Izraelici z departamentów Algierii są ogłoszeni obywatelami francuskimi; w konsekwencji ich rzeczywisty status i ich status osobisty będą, od ogłoszenia tego dekretu, regulowane przez prawo francuskie, wszystkie prawa nabyte do dnia dzisiejszego pozostaną nienaruszalne.
Wszelkie postanowienia ustawodawcze, wszelkie senatus-consultum, dekrety, rozporządzenia lub zarządzenia przeciwne zostają zniesione.
Sporządzono w Tours, 24 października 1870 r.
Podpisany AD. CREMIEUX , L. GAMBETTA , AL. GLAIS-BIZOINA , L. FOURICHON ”
ZakresDekret przyznaje obywatelstwo francuskie i związane z nim prawa – zwłaszcza elektorat i prawo do udziału w wyborach politycznych – algierskim Żydom mieszkającym w trzech departamentach : Algierze , Oranie i Konstantynie . Ale pozbawia ich statusu osobistego , poddając ich automatycznie stanowi cywilnemu prawa zwyczajowego i, wbrew temu, co przewidywał projekt Ollivier , zakazując zrzeczenia się go. Jednak zasadnicza troska Francuzów pozostała, jeśli chodzi o akceptację lub odrzucenie tego środka przez muzułmanów. Dlatego dekret Crémieux został połączony z drugim dekretem podpisanym tego samego dnia (24 października 1870 r.), powtarzającym propozycję zawartą w senatus-consulte z 1865 r. skierowaną do rdzennych muzułmanów powyżej 21 roku życia i obcokrajowców w tym samym wieku i przebywać przez co najmniej trzy lata w jednym z departamentów Algierii w celu uzyskania obywatelstwa francuskiego, pod warunkiem wyrażenia zgody na zrzeczenie się prawa zwyczajowego.
Z drugiej strony dekret interpretowano jako nie mający zastosowania do wszystkich algierskich Żydów: Żydzi saharyjscy zostali z niego wykluczeni przepisem, który zastrzegał korzyść dla „Izraelitów z departamentów Algierii” . Kwestia, kiedy Żydzi z algierskiej Sahary uzyskali obywatelstwo francuskie, była przedmiotem kontrowersji. Wielu prawników i administracji nie zaakceptowało tego24 grudnia 1902, data ogłoszenia ustawy tworzącej terytoria południowe , ani15 marca 1956, data ogłoszenia ustawy oddziałującej na te same terytoria. Ostatecznie13 czerwca 1962, data zatwierdzenia rejestru stanu cywilnego została zachowana.
Poprawka Lambrechta21 lipca 1871 r, 8 miesięcy i 14 dni po opublikowaniu dekretu Cremieux The Minister Spraw Wewnętrznych , Félix Lambrecht , zgłoszona do ustawy w Zgromadzeniu Narodowym do jego uchylenia. Crémieux walczy. Zgromadzenie nie komentuje proponowanego uchylenia. Crémieux udaje się przekonać Adolphe Thiersa, aby był zadowolony z dekretu9 października 1871- znana jako poprawka Lambrechta - nadanie obywatelstwa tylko Żydom o udowodnionym pochodzeniu algierskim.
Tekst
„ N O 137. - Rozporządzenie w sprawie nadania rdzennych muzułmanów i Cudzoziemców przebywających w Algieria.
24 października 1870 r.
Dekrety Rządu Obrony Narodowej:
Sztuka. 1 ul . Jakość obywatela francuskiego, twierdził, zgodnie z art 1 st i 3 Rozporządzenia senatu z dnia 14 lipca 1865 roku nie mogą być osiągnięte w wieku dwudziestu jeden lat. Rdzenni muzułmanie i obcokrajowcy mieszkający w Algierii, którzy twierdzą, że mają tę cechę, muszą uzasadnić ten warunek metryką urodzenia; w przeciwnym razie, na podstawie aktu rozgłosu sporządzonego na podstawie poświadczenia czterech świadków, przez sędziego pokoju lub Cadi miejsca zamieszkania, jeśli jest tubylcem, oraz przez sędziego pokoju, jest cudzoziemcem .
Sztuka. 2. Artykuł 10, ustęp 1 tytułu III, art 11 i art 14 ust 2 tytułu IV dekretu z dnia 21 kwietnia 1866 roku, ustanawiającego przepisy administracji publicznej wprowadza się następujące zmiany:
„Tytuł III, Artykuł 10, ustęp 1 st : muzułmański rodak, jeśli spełnia wymagania wiekowe i zdolności określone we francuskich przepisach specjalnych dla każdej służby można nazwać w Algierii funkcjami i zawodami w porządku cywilnym wskazanymi w tabeli załączonej do niniejszego dekretu.
„Tytuł III, artykuł 11: Muzułmanin, który chce być dopuszczony do korzystania z praw obywatela francuskiego, musi stawić się osobiście przed szefem arabskiego urzędu okręgu wyborczego, w którym zamieszkuje, w celu sformułowania wniosku i oświadczenia że zamierza podlegać prawu cywilnemu i politycznemu Francji.
„Sporządza się protokół wniosku i deklarację.
„Artykuł 14 ustęp 2: Dokumenty są przesyłane przez administrację terytorium wojskowego departamentu do Generalnego Gubernatora. "
Sztuka. 3. O wnioskach naturalizacyjnych decyduje Generalny Gubernator Cywilny za radą komitetu doradczego.
Sztuka. 4. Z każdej naturalizacji sporządzony zostanie biuletyn w formie rejestru karnego. Biuletyn ten zostanie złożony w prefekturze departamentu, w którym zamieszkuje tubylec lub naturalizowany cudzoziemiec, nawet jeśli naturalizowana osoba mieszka na terytorium znanym jako Terytorium Wojskowe.
Sztuka. 5. Tracą moc artykuły 2, 4, 5 senatu-consulte z dnia 14 lipca 1865 r., artykuły 13 tytuł IV i 19 tytuł VI, zatytułowane: Przepisy ogólne dekretu z dnia 21 kwietnia 1866 r. zachowane zostają postanowienia ww. senatu – konsultacja i dekret.
Sporządzono w Tours, w Radzie Rządu, 24 października 1870 r.
Podpisany AD. Crémieux, L. Gambetta, AI. Glais-Bizoin, L. Fourichon. "
ZakresW „rdzennych muzułmanów” w Algierii, zachowują swój status prywatnego. Warunkiem przyjęcia przez nich obywatelstwa francuskiego jest zrzeczenie się tego statusu.
W swojej książce L'Année des duplikaty , Jacques Attali wymienia elementy, które mogłyby wyjaśnić fakt, że dekret bezpośrednio przyznaje obywatelstwo Żydom, ale nie robiąc tak dla muzułmanów.
W 1830 r. podbój Algierii przez Francuzów wydawał się być przychylnie przyjęty przez rdzenną społeczność żydowską, która wówczas żyła pod statusem dhimmi : „zgodnie z ówczesnymi służbami 17 000 algierskich Żydów z entuzjazmem przyjęło tę wyzwalającą inwazję je od ciężkiej kurateli. A to daje im nadzieję na uzyskanie obywatelstwa przyznanego czterdzieści lat wcześniej Żydom francuskim” ( s. 26 ). Kolejne lata potwierdziły ten stan ducha: „od 1840 r. nawet ci Żydzi, którzy nie mieli związków z francuską i liworską gminą żydowską, dali swoim dzieciom francuskie imiona, zmieniali swoje, ubierali się po francusku i jeśli mieli środki, wyjeżdżali dzielnica żydowska do osiedlenia się w dzielnicach zajętych przez Europejczyków” ( s. 29 ).
Co więcej, Francuzi dążą do zdobycia ziem algierskich, „a żeby je mieć, musimy wywłaszczyć muzułmanów” ( s. 27 ); dotyczy to tylko muzułmanów, „ponieważ Żydzi nie są właścicielami” ( s. 28 ). Faktem jest, że grabież ta stałaby się znacznie trudniejsza do przeprowadzenia wobec właścicieli, którzy stali się obywatelami francuskimi.
Jacques Attali dodaje, że od 1865 roku „Imperium uznaje dla Żydów i muzułmanów prawo do indywidualnego ubiegania się o obywatelstwo francuskie” ( s. 37 ). W tym celu muszą porzucić dla jednych prawo mojżeszowe , dla innych prawo koraniczne . Jednak jest to „trudniejsze dla muzułmanina, ponieważ oznacza ujawnienie zamiaru pozostawienia wspólnoty religijnej rodzinie i krewnym; ogólnie bardzo wrogo. Ponadto kandydat musi otwarcie zrzec się pięciu praktyk niezgodnych z francuskim kodeksem cywilnym” , w tym poligamii ( s. 38 ).
W końcu w 1870 r. było tylko 30 000 Żydów na 3 miliony muzułmanów, czyli sto razy mniej.
Dekret wywołuje napięcia w Algierii, ponieważ utrzymuje muzułmańskich mieszkańców w statusie indigénat. Bachagha El Mokrani podnosi 250 plemion wobec rządu francuskiego, osłabionej przez jego kapitulacji do Prus na początku 1871. Adolphe Thiers , szef rządu tymczasowego, złożyła wniosek o uchylenie dekretu Cremieux The21 lipca 1871 r, który jest odpychany pod presją bankiera Alphonse'a de Rothschilda .
W 1938 r. burmistrzowie Algierii, podobnie jak Sidi Bel Abbès , strajkują wyborców z list wyborczych, argumentując , że nie mogą udowodnić, że ich przodkowie byli „rdzennymi mieszkańcami Algierii” w 1870 r. W rzeczywistości Marokańczycy wyznania mojżeszowego osiedlili się w Algieria po 1871 roku „została zasymilowana z algierskimi Żydami” poza literą dekretu Crémieux. Dlatego17 stycznia 1939, dekret głosi, że jeśli Żyd może udowodnić, że jeden z jego przodków był zarejestrowany na listach wyborczych w Algierii, to sam może się tam zarejestrować.
Dekret Crémieux traci moc w dniu 7 października 1940dekretem Marcela Peyroutona , ministra spraw wewnętrznych reżimu Vichy i byłego sekretarza generalnego rządu generalnego w Algierze. Niedługo potem ustanowiono dla Żydów ustawę dyskryminacyjną .
Po desantach anglo-amerykańskich w Algierii i Maroku wListopad 1942, prawa Vichy są utrzymywane przez admirała Darlana , utrzymywane u władzy przez aliantów. Po zabójstwie Darlana24 grudnia 1942, General Giraud mianowany szef francuskiej cywilnych i wojskowych Komendanta Głównego . Podczas przemówienia14 marca 1943ogłasza uchylenie antysemickich praw Vichy i dekretu Crémieux, który uważa za dyskryminujący:
„Przepisy dyskryminacji rasowej narzucone Francji przez nazistów już nie istnieją. To stłumienie zaciera piętno degradacji, jaką w swej pracy prześladowań naziści chcieli narzucić Francji, przymusowo kojarząc ją z perwersją. W dążeniu do wyeliminowania wszelkiej dyskryminacji rasowej dekret Crémieux, który w 1870 r. ustanowił różnicę między rdzennymi muzułmanami a Izraelitami, zostaje uchylony. "
To „nowe” uchylenie ma miejsce w dniu 14 marca 1943zarządzeniem z podpisem generała Girauda. Opracowanie tego zarządzenia zawdzięczamy Marcelowi Peyroutonowi, który został gubernatorem generalnym Algierii wStyczeń 1943, po dołączeniu do Giraud. Dekret Crémieux został zatem dwukrotnie uchylony podczas II wojny światowej, przez dwa reżimy, ale z pomocą tej samej osoby.
Według Alfreda Salinasa Giraud byłby zakłopotany dekretem Crémieux. Generał Giraud uważał Izraelitów z Algierii za „ tubylców ” „praktykujących religię inną niż ich sąsiadów i nic więcej” .
Rozporządzenie uchylające przewiduje publikację jego dekretów wykonawczych w ciągu trzech miesięcy, ale żadne nie zostały wydane w tym okresie. Mianowany przez Girauda dnia22 marca 1943, sekretarz spraw wewnętrznych Jules Abadie , który był odpowiedzialny za te akta, uważa w kilku raportach, że uchylenie dekretu powinno zostać odroczone. Dlatego22 października 1943The Francuski Komitet Wyzwolenia Narodowego za przywrócił dekret Cremieux, tekst18 marca, po którym nie nastąpiła realizacja w odpowiednim czasie tekstów, wygasła. Algierscy Żydzi ponownie stają się obywatelami francuskimi. Ale w oświadczeniu dodano, że ożywienie jest tymczasowe i że status Żydów zostanie definitywnie ustalony po zbadaniu statusu rdzennych muzułmanów i zakończeniu działań wojennych w Europie.
Prawie wszyscy algierscy Żydzi będący obywatelami francuskimi opuszczają Algierię w latach po odzyskaniu niepodległości , większość z nich osiedla się we Francji. W latach 90. wraz z wprowadzeniem tak zwanego „odpornego na fałszerstwo” dowodu tożsamości , Francuzi urodzeni poza Francją kontynentalną, którzy odnawiają dokumenty tożsamości, zostali poproszeni o przedstawienie zaświadczenia o obywatelstwie francuskim . Wtedy to w niektórych przypadkach urzędy stanu cywilnego właściwe do wydania tego dokumentu mobilizowały dekret Crémieux, prosząc ludzi o udowodnienie wyznania przodków poprzez przedstawienie dokumentów stanu cywilnego. ”…). Jak zauważa Mistrz Eolas , „[…] te teksty, które dziś niewątpliwie byłyby niekonstytucyjne, obowiązywały i wywoływały skutki prawne, które trwają do dziś, mimo że teksty te byłyby niekonstytucyjne. "
Po dekrecie Crémieux obywatelstwo francuskie uznawano dla „tubylców”, którzy nie mieli statusu lokalnego: tych pochodzących z wysp wchodzących w skład tzw . królestwa Pōmare , w1891, następnie te z Île Sainte-Marie (obecnie Nosy Boraha) , w1912.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.