Bezdźwięczna spółgłoska szczelinowa po wyrostku zębodołowo-welarnym
| Bezdźwięczna spółgłoska szczelinowa po wyrostku zębodołowo-welarnym
|
| Symbol API |
ɧ |
|---|
| Numer API
|
175 |
|---|
| Unicode |
U + 0267 |
|---|
|
| X-SAMPA |
x\ |
|---|
| Kirshenbaum |
x^ ou S~ |
|---|
|
|
Bezdźwięczne post-pęcherzykowe-welarne spółgłoska szczelinowa jest stosunkowo rzadkie spółgłoskowy dźwięku w językach naturalnych. Symbol w międzynarodowym alfabecie fonetycznym to [ɧ] . Ten symbol reprezentuje małą łacińską literę H , z trzonkiem zakończonym hakiem w prawo i prawą nogą wyprostowaną w haczyku podniebiennym (zwróconym w lewo).
Symbol API jest opisywany jako [ʃ] i [x] wypowiadane jednocześnie, co jest spornym stwierdzeniem wśród lingwistów.
Charakterystyka
Oto charakterystyka bezdźwięcznej spółgłoski ciernej po zębodołowo-welarnej:
- Jego tryb artykulacji jest frykcyjny , co oznacza, że jest wytwarzany przez kurczenie się powietrza przez wąską ścieżkę w punkcie połączenia, powodując turbulencje.
- Jego punkt artykulacji znajduje się po wyrostku zębodołowo-tylnym , co oznacza, że ma dwa punkty artykulacji. Pierwsza jest post-zębodołowa , co oznacza, że jest łączona przegubowo na styku pęcherzyków górnej szczęki z podniebieniem twardym i odbywa się za pomocą czubka języka. Drugi punkt artykulacji jest welarny , co oznacza, że jest artykulowany na poziomie grzbietu podniebienia, zwanego „miękkim” lub miękkim podniebieniem. Odbywa się to poprzez wybrzuszenie tylnej części języka, która zbliża się do podniebienia miękkiego. To twierdzenie jest jednak kwestionowane.
- Jego fonacja jest głucha , co oznacza, że jest wytwarzana bez wibracji strun głosowych.
- Jest to spółgłoska ustna , co oznacza, że powietrze wydostaje się tylko przez usta.
- Jest to środkowa spółgłoska , co oznacza, że jest wytwarzana przez przepuszczanie powietrza przez środek języka, a nie po bokach.
- Jego mechanizm przepływu powietrza jest egresywny w płucach , co oznacza, że jego artykulacja polega na przepychaniu powietrza przez płuca i przewód głosowy, a nie przez głośnię lub usta.
Po francusku
Francuski nie ma [ɧ] .
Inne języki
Większość szwedzkich dialektów ma tę spółgłoskę, zwaną „dźwiękiem sje ”.
Jego punkt artykulacji różni się w zależności od dialektów, a ich opisy różnią się w zależności od autorów:
-
coarticulated pomiędzy velar i post-pęcherzykowym , co oznacza, że jest wyraźny równocześnie z tyłu języka w stosunku do „miękkiego” podniebienia (jak [X] ), a zaraz za zębami (jak [ʃ] ). Jednak współartykułowane frykatywy są bardzo trudne do wymówienia i rozpoznania, przez co lingwiści wątpią w ich istnienie.
-
coarticulated między podniebiennej i velar , co oznacza, że jest wymawiane równocześnie z tylnej części języka i podniebienia „twarde”, zwykle z zaokrąglonymi ustami. Jeśli wyraziste frykaty są trudne do wymówienia, wydaje się jeszcze bardziej wątpliwe, aby mieć dwa stawy w grzbietowej części języka.
-
Lindblad opisuje jedną z dwóch odmian języka / ɧ / szwedzkiego jako zębowo-wargową (przegubową z zębami dolnej szczęki na górnej wardze) z jednoczesną welaryzacją . Można go było przepisać na [f͆ˠʷ] , przypominając [ʍ] wymawiane w niektórych odmianach amerykańskiego angielskiego .
- Lindblad opisuje drugi wariant jako welar . Różnica w stosunku do [x] nie jest wyraźna, ale dźwięk może mieć mniejsze tarcie ( [x̞] ) lub być bardziej wyartykułowany do przodu ( [x̟] ) lub jedno i drugie.
- Szereg możliwych pośredników między skrajnościami.
- Opisano inne złącza, bez prawdziwej standaryzacji.
Zobacz też