Bitwa pod El Mazuco
Bitwa pod El Mazuco Mapa frontu północnego (marzec-wrzesień 1937)| Przestarzały | 6 września 1937 w 22 września 1937 |
|---|---|
| Lokalizacja | El Mazuco, niedaleko Llanes , w Asturii ( Hiszpania ) |
| Wynik | Decydujące zwycięstwo nacjonalistów |
| Republika Hiszpańska |
Nacjonalistyczne Królestwo Obozowe Włoch ( CTV ) Rzesza Niemiecka |
|
Juan Ibarrola Francisco Galán Rodríguez (generał) |
Jose solchaga |
| Około. 5000 mężczyzn | 33.000 włoskich ochotników i nacjonalistów żołnierzy z CTV i Niemców z legionu Condor |
| nieznany | nieznany |
|
Bitwa pod El Mazuco toczyła się w czasie hiszpańskiej wojny domowej między republikańskich sił i powstańców nacjonalistycznych między 6 a22 września 1937. Ta bitwa jest jednym z ostatnich wydarzeń kampanii północnej , w wyniku której nacjonaliści ostatecznie zredukowali północną strefę republikańską. Wojska Asturii Ludowej Armii wybrały wioskę El Mazuco i otaczające ją góry we wschodniej Asturii , aby stawić opór frankistowskiemu natarciu , mimo że miały przewagę liczebną.
Byli jednak w dużej mierze przytłoczeni i po kilku tygodniach oporu musieli się wycofać. Nacjonaliści byli wtedy w stanie kontynuować natarcie, które w następnych dniach spowodowało całkowity upadek Asturii i północnej strefy republikańskiej.
Ta bitwa była również jedną z pierwszych okazji, kiedy mata bombowa została użyta przeciwko celowi wojskowemu.
Kontekst
Warunki strategiczne
Po upadku miast Bilbao i Santander, a tym samym Kraju Basków i Kantabrii , republikańska twierdza Asturii została całkowicie odizolowana, otoczona przez nacjonalistów.
Przywódca Franco, generał Dávila, zaatakował od południa i wschodu, spodziewając się niewielkiego oporu ze strony zdemoralizowanych republikanów. Pierwsza republikańska linia oporu, wzdłuż rzeki Deva, została szybko pokonana, a miasto Llanes upadło 5 września 1937 r. Nacjonaliści musieli następnie kontynuować podróż w wąwozach Deva, górujących nad górami Sierra del Cuera. Postanowili przejąć ten obszar, biorąc go w uścisk, dzięki żołnierzom przybywającym z Llanes na północy oraz tym z Panes (en) i Cabrales na południu.
To tutaj umiejscowił się republikański ruch oporu, który zamknął obszar wokół wioski El Mazuco. Ich celem było powstrzymanie tam frankistowskiego natarcia aż do nadejścia zimy, która odciąży Asturię na kilka miesięcy i być może uratuje prowincję.
Zaangażowane siły
Siły nacjonalistyczne obejmowały cztery brygady Navarrese lub 30 000 ludzi pod dowództwem generała José Solchaga Zala , części Llanes. Wspierało ich 15 baterii artyleryjskich i Legion Condor . El Mazuco, zaledwie 5 kilometrów od morza, również znajdował się w zasięgu krążownika Almirante Cervera
Oddziały republikańskie składały się z ochotników z Asturii i Basków, podzielonych na trzy brygady, które osłabione stanowiły zaledwie 5000 żołnierzy. Dowodzili nimi pułkownicy Juan Ibarrola Orueta i Francisco Galán Rodríguez z wioski Meré. Mieli bardzo małą artylerię i nie mieli wsparcia lotniczego.
Walki
Atak rozpoczął się 6 września przez atakiem na 1 st Navarre Pożarnej. Został odepchnięty, podobnie jak posuwanie się na południe, co położyło kres planom chwytania. Legion Condor został wezwany po posiłki w celu intensywnego bombardowania pozycji republikanów na czymś, co można uznać za jedną z najwcześniejszych mat bombowych w historii sił powietrznych. Następnego dnia kolejne ataki również zostały wstrzymane i front się ustabilizował. Republikanie nadal przechodzili masowe bombardowania bombami wybuchowymi i zapalającymi, ale także otrzymywali posiłki z trzech batalionów dowodzonych przez Higinio Carrocera. 8 września , w gęstej mgle, wojska wroga przystąpiły do zaciekłej walki między ludźmi, powodując ciężkie straty po obu stronach. Jednak na froncie południowym nacjonaliści byli w stanie przejść dwa kilometry.
9 września nacjonaliści otoczyli pozycje broniące El Mazuco, zmuszając dwa republikańskie bataliony do odwrotu. Ale w kolejnych dniach napastnicy nie byli w stanie wykorzystać swojej przewagi, uciekając się do masowych bombardowań sił powietrznych i artylerii. Ataki były systematycznie odpierane, tak jak wtedy, gdy 10 września nacjonalistom udało się zająć wzgórze Biforco, gdzie z kolei zostali ostrzelani przez wroga.
Widząc, że nie mogą posuwać się naprzód w dolinie, nacjonaliści byli zmuszeni przyznać, że nie mają innego wyjścia, jak tylko zdobyć szczyty Sierra poniżej szczytu Turbina. Ten szczyt, który osiągnął punkt kulminacyjny 1315 metrów, był potężną przeszkodą, ze swoim księżycowym krajobrazem krasowym i stokami przekraczającymi 40 °. Nie było drogi, nawet dla mułów, co wymagało noszenia wszystkiego na plecach mężczyzny. Szczególnie zła pogoda uniemożliwiła lotnictwo.
13 września front republikański na północnym zachodzie zaczął słabnąć pod wpływem powtarzających się ciosów artyleryjskich, zmuszając wojska republikańskie następnego dnia do wycofania się i oddania Sierra de Llabres, która zdominowała wioskę El Mazuco. Więc został zajęty przez frankistów następnego dnia, podczas gdy republikanie wycofali się na Meré ( fr ) . Na południu nadal utrzymywały szczyty Peña Blanca, ale już nie szczyt Turbinę, który spadł 14 września .
Trzy szczyty Peñas Blancas utworzyły następnie ostatni republikański występ przed rzeką Bedón. Nacjonaliści wysłali aż szesnaście batalionów, aby go przejąć, podczas gdy zła pogoda nie ustąpiła, deszcz zamienił się nawet w śnieg na wysokościach. Wraz z powrotem dobrej pogody 18 września wznowiono naloty bombowe samolotów niemieckich i włoskich. Przez cztery dni powtarzał się ten sam scenariusz: bombardowanie z powietrza, szturm piechoty, odparty przez Republikanów. Wreszcie, 22 września , Peñas Blancas padli ofiarą nacjonalistów, kończąc bitwę pod El Mazuco.
Konsekwencje
Upadek regionu rozczarował nadzieje republikanów na powstrzymanie nacjonalizmu przed zimą, zwłaszcza że republikanie ponieśli ciężkie straty. Ale w tej bitwie również odzyskali szacunek i pozwolili Asturiasowi oddychać przez kilka tygodni, co dało czas na zreformowanie nowych wojsk.
Jednak mimo opóźnienia nacjonaliści byli w stanie kontynuować natarcie i połączyć się z wojskami nadciągającymi z León na południu, pod Infiesto . Następnie zbliżyli się do Gijón , ostatniej republikańskiej twierdzy, która upadła niecały miesiąc po zakończeniu bitwy pod El Mazuco.
Bibliografia
- Antony Beevor ( przetłumaczone z języka angielskiego przez Jean-François Sené), Wojna hiszpańska , Paryż, Calmann-Lévy ,2006, 681 str. ( ISBN 978-2-7021-3719-2 )
- Hugh Thomas ( przetłumaczone z języka angielskiego przez Jacquesa Brousse, Luciena Hessa i Christiana Bounaya), Wojna hiszpańska lipiec 1936-marzec 1939 , Paryż, Robert Laffont , wyd. "Książki",1985( przedruk 2003 2009), 1026 s. ( ISBN 978-2-221-08559-2 i 978-2-221-04844-3 )
- (es) De Blas, Juan Antonio, „El Mazuco (La defensa imposible)”, La guerra civil en Asturias , wyd. Júcar, Gijón, 1986, s. 369-383
Źródła
- (fr) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku angielskim zatytułowanego „ Battle of El Mazuco ” ( zobacz listę autorów ) .