Andy Warhol

Andy Warhol Obraz w Infoboksie. Andy Warhol w 1975 roku.
Narodziny 6 sierpnia 1928
Pittsburgh ( Pensylwania )
Śmierć 22 lutego 1987 r.
Nowy Jork ( Nowy Jork )
Pogrzeb Bizantyjski Cmentarz Katolicki św. Jana Chrzciciela ( w )
Imię i nazwisko Andrzej Warhola
Narodowość  amerykański
Zajęcia Malarz
Inne zajęcia Producent muzyczny
Trening Uniwersytet Carnegie Mellon
Schenley High School ( w )
Mistrzowie Balcomb Greene ( w ) , Robert Lepper ( w ) , Samuel Rosenberg ( w )
Reprezentowane przez Artists Rights Society , Galeria Skarstedt ( d ) , Electronic Arts Intermix ( en ) , Galerie Gagosian
Miejsca pracy Paryż , Pittsburgh , Nowy Jork
Ruch Pop Art
Tata Andrzej Warhola ( d )
Matka Julia Warhola ( w )
Rodzeństwo Paul Warhola ( d )
John Warhola ( en )
Stronie internetowej (pl)  www.warhol.org
Podstawowe prace
Puszki zupy Campbell's
Diptyque Marilyn
Liz
Ten Lizes
Zielone butelki po Coca Coli
podpis

Andrew Warhola, powiedział Andy Warhol [ æ n d i w ɔ ː r h ɒ l ] jest amerykańskim artystą, urodzonym6 sierpnia 1928w Pittsburghu , Pa. , i zmarł dnia22 lutego 1987 r.w Nowym Jorku . Jest jednym z głównych przedstawicieli pop-artu .

Warhol jest znany na całym świecie ze swojej pracy jako malarz, producent muzyczny , autor filmów awangardowych i jego powiązania z intelektualistami , hollywoodzkimi celebrytami czy bogatymi arystokratami . Chociaż twórczość Warhola pozostaje kontrowersyjna, od śmierci był przedmiotem wielu wystaw, książek i filmów. Andy Warhol jest powszechnie uznawany za jednego z najwybitniejszych artystów XX -go  wieku .

Biografia

Młodzież i studia

Andy Warhol, prawdziwe nazwisko Andrew Warhola, Jr, urodził się Rusinom z wioski Miková w północno-wschodniej części dzisiejszej Słowacji, wówczas części Austro-Węgier . Jest czwartym synem rodziny (najmłodszy umrze przed przeprowadzką do Stanów Zjednoczonych ). Jego ojciec, Ondrej Varhola, amerykanizacji jako Andrew Warhola, Sr (1889-1942), wyemigrował do Stanów Zjednoczonych w 1914 roku , podczas gdy jego matka, Julia (z domu Zavacká, 1892 - 1972 ), nie dotarli aż do roku 1921 , po śmierci jego rodziców. W rozmowie z László Károly dwaj bracia Andy'ego, Paul i John, opowiadają, że ich matka nigdy nie uczyła się angielskiego i mówiła mieszanką węgierskiego i rusińskiego . Andrew Warhola pracował wtedy jako górnik. Rodzina mieszka przy 55 Beleen Street, a później przy 3252 Dawson Street w Oakland  (w) , mieście niedaleko Pittsburgha . Biedny dzieciństwo Andy'ego została ukształtowana przez zanieczyszczonym środowisku tym przedmieściu, że niedostatki jego rodziny, którzy cierpieli z Wielkiego Kryzysu , ale również przez bizantyjskiej ikonografii, w której rodzina chrześcijańska Warhola, członek Kościoła, Wanny. Bardzo praktykujący ruską Grecko Katolicki . W 1933 rozpoczął naukę w szkole podstawowej, gdzie czuł się niekochany. Cierpiąc na pląsawicę Sydenhama w 1937 , często pozostawał przykuty do łóżka; pod opieką matki rysuje, słucha radia i kolekcjonuje zdjęcia gwiazd filmowych. Warhol później opisał znaczenie tego okresu dla jego rozwoju osobistego i jego upodobań. Wmaj 1942Andrzej, jego ojciec umiera po trzech latach choroby, syn ma dopiero 14 lat. Nauka Andrzeja zakończyła się w 1945 r. wraz z ukończeniem gimnazjum.

Początek przewoźnika

W latach 1945-1949 Andy studiował w Carnegie Institute of Technology w Pittsburghu, gdzie uzyskał tytuł licencjata sztuk pięknych (licencja). To właśnie na studiach przyjął technikę stemplowanego rysunku. Latem 1949 przeniósł się do Nowego Jorku iw tym samym roku rozpoczął pracę jako projektant reklam dla magazynu Glamour , z tej okazji jego uproszczone imię po raz pierwszy pojawiło się u Andy'ego Warhola. Następnie pracował dla Vogue i dla Harper's Bazaar i stworzył swoje pierwsze szkice dla szewca I. Millera; dekoruje też okna domu towarowego Bronwit Teller. Marzy o zostaniu artystą, często przesiaduje w barze i restauracji Serendipity 3  (en) odwiedzanej przez takie osoby jak Marilyn Monroe , został zauważony przez szefa, który zgadza się trzymać jego pierwsze rysunki.

W 1952 roku jego pierwsza wystawa odbyła się w Hugo Gallery ( Nowy Jork ). W latach 1953-1955 Andy został projektantem kostiumów w teatrze, więc założył perukę w kolorze platyny, która go charakteryzowała. Kontynuował to podwójne życie: „Zacząłem w sztuce komercyjnej i chcę skończyć z biznesem artystycznym… bycie dobrym w biznesie jest najbardziej fascynującą formą sztuki… Zarabianie pieniędzy jest sztuką, praca jest sztuką, a dobre prowadzenie biznesu to najwspanialsza ze sztuk” – mówi. W 1954 odbyła się jego pierwsza wystawa w Loft Gallery w Nowym Jorku . W 1955 wyprodukował wiele reklam, posuwając się nawet do robienia kartek świątecznych dla różnych sklepów, takich jak Tiffany's . Niektóre z tych kartek świątecznych są dostępne w książce Pozdrowienia od Andy'ego (Warhola) Boże Narodzenie u Tiffany'ego . W 1956 roku odbyła się ekskluzywna wystawa w Galerii Bodley, ponadto wystawiał się także na Madison Avenue. W tym samym roku objechał świat. Jego reklama Millera zdobyła medal trzydziestej piątej dorocznej nagrody Klubu Dyrektora Artystycznego . W 1957 otrzymał za swoje reklamy kolejną nagrodę, medal Klubu Dyrektora Artystycznego . W tym samym roku założył firmę zarządzającą zamówieniami reklamowymi. Będzie twarzą reklamową marki Vidal Sassoon , pozując do reklamy lakieru do włosów w 1985 roku.

1960 1960

W lutym-maju 1961 wyprodukował swoje pierwsze pięć obrazów ( Reklama , Przed i po , Mały król , Sobotni Popeye i Superman ) inspirowanych komiksami , z których większość wystawił w tygodniu 11 lub18 kwietnia 1961na froncie sklepu Bonwit Teller, który używał go do ilustracji komercyjnych; natomiast Roy Lichtenstein zaprezentuje swoje pierwsze komiksy ( Dziewczyna z piłką ))22 września 1961, podczas wystawy zbiorowej w galerii Léo Castelli , po zrealizowaniu pierwszej tego typu pracy Look Mickey , na końcuCzerwiec 1961. Możliwe też, że Lichtenstein widział prace Warhola wystawione w Bonwit Teller w kwietniu, a nawet, że obie były stymulowane pracami artystów europejskiej awangardy wystawianymi w Nowym Jorku w 1960 i 1961 roku, w szczególności na wystawie „Nowe Formularze - Nowe Media” w „Martha Jackson Gallery”, od 6 do24 czerwca i 28 września w 22 października 1960 ; podczas gdy James Rosenquist stworzył swoje pierwsze popowe obrazy w 1960 roku.

Pod koniec 1961 roku Irving Blum z Galerii Ferus w Los Angeles , który prawdopodobnie oglądał prace Lichtensteina podczas zbiorowej wystawywrzesień 1961w Castelli odwiedził pracownię Warhola za radą Davida Herberta, który pracował m.in. dla Betty Parsons i Sidney Janis Gallery. Następnie po kolejnej wizycie w warsztacie Castelli i Warhola wmaj 1962, podczas której ten ostatni prezentuje swoją nową serię Puszki z zupą Campbella zapoczątkowaną wLuty 1962Blum od razu postanawia wystawić go na Zachodnim Wybrzeżu. Blum oświadczył później, że był także z Castellim tuż przed osobistą wystawą, którą ten ostatni poświęcił następnie Lichtensteinowi na temat10 lutego 1962 i miał swoje pierwsze spotkanie z Warholem sześć miesięcy wcześniej, co uplasowało jego pierwszą wizytę w jego pracowni w momencie wystawy zbiorowej w Castelli de wrzesień 1961. List Bluma do Warhola datowany9 czerwca 1962wyznaczył daty swojej pierwszej zbiorowej wystawy jako malarz, prezentując 32 puszki zupy Campbella , w Galerii Ferus, od9 lipca w 1 st sierpień 1962po kilka z nich wróciło artystce w czerwcu przez Martha Jackson Gallery w Nowym Jorku .

W tym samym roku Warhol, który ponownie wystawił tam puszkę z zupą Campbella , wziął udział w pierwszym wydarzeniu z Royem Lichtensteinem i artystami francuskimi ( zmarły 5 miesięcy wcześniej Yves Klein , Niki de Saint Phalle itp.), włoskimi, angielskimi i szwedzkimi. kierunek Pop Art w Stanach Zjednoczonych, zorganizowany wspólnie z Nouveau Réalisme i zatytułowany The New Realists , odbył się31 października w 1 st grudzień 1962w Sidney Janis Gallery w Nowym Jorku . Wystawa ta nawiązywała w szczególności do wystawy „Ruch w wizji – Wizja w ruchu” skupiającej europejską awangardę Grupy ZERO , zorganizowanej przez Tinguely wiosną 1959 w Antwerpii , a następnie zorganizowanej w Stedelijk Museum w Amsterdamie wMarzec 1962. Podobnie jak w 1960 roku, podczas wystawy „Nowe formy – nowe media”, prace Kleina były szczególnie prezentowane na wystawie The New Realists , po jego własnym pobycie w Nowym Jorku wKwiecień 1961na jego wystawę Yves Klein le Monochrome odbyła się od 11 do 1129 kwietnia 1961w Galerii Leo Castelli, ale dokąd zostanie poprowadzony, w obliczu wrogiego przyjęcia nie tylko krytyków, ale i artystów amerykańskich, aby uzasadnić swoje podejście Manifestem hotelu Chelsea , wystawą zaczerpniętą z29 maja w 24 czerwca 1961 w Dwan Gallery w Los Angeles, gdzie prawdopodobnie widział ją również Irvin Blum.

W Marzec 1962Warhol namalował swoje pierwsze dolary metodą sitodruku, a także skomponował swoją pierwszą serię o amerykańskich gwiazdach, takich jak Marilyn Monroe wSierpień 1962, w chwili jego śmierci, Elvis Presley inPaździernik 1962itp. Jej pierwsza indywidualna wystawa odbywa się w Eleanor Ward Stable Gallery w Nowym Jorku od 6 do 624 listopada 1962.

Artysta rozpoczyna cykl o śmierci i katastrofach. Następnie na zlecenie magazynu Harper's Bazaar wykonał serię portretów aktorów, celebrytów, muzyków i postaci ze świata sztuki, pozując w fotobudce. W styczniu 1964 , Warhol otwiera fabrykę w gołębniku na 47 th  ul . To rodzaj warsztatu artystycznego, który jest jednocześnie studiem nagrań dla jego prac kinematograficznych i miejscem spotkań dla otoczenia. To tam kręci kilka filmów eksperymentalnych, w dużej mierze improwizowanych, bez tematu i scenariusza. Podobnie jak jego obrazy, filmy te opierają się na powielaniu tego samego motywu, jak w Snu (nakręconym w mieszkaniu Giorno), gdzie widzimy poetę Johna Giorno śpiącego przez pięć godzin i 21 minut.: Za pomocą kamery Bolex 16  mm (30-metrowe szpule czarno-białe) Warhol filmuje ujęcia swojego modela w różnych osiach strzeleckich, które są duplikowane.

Może Czerwiec 1963amerykańskie władze prezentują po raz pierwszy w Europie, w American Center w Paryżu, wystawę „Od A do Z” skupiającą 31 artystów z młodej amerykańskiej sceny pop-art, m.in. Warhola, Lichtensteina itp. W 1964 odbyła się jego pierwsza indywidualna wystawa w Europie . Na Wystawę Światową w Nowym Jorku Warhol stworzył panel ścienny Trzynastu najbardziej poszukiwanych ludzi , dzieło, które musiało być przykryte czarną tkaniną, ponieważ płótno przedstawiające przestępców było wtedy szokujące. Zaczął swoje serigrafie odwzorowując trójwymiarowe pudełka ketchupu Heinz lub czyścików Brillo  (w) .

W 1965 roku oficjalnie ogłosił, że porzuca sztukę obrazkową na rzecz dzieł kinematograficznych, ale w rzeczywistości nigdy nie przestał. W latach 1966 i 1968 jego ważną produkcja filmowa w połączeniu ze wsparciem dla Velvet Underground , uczynił go kompletnym artystą. Odkrył Velvet wgrudzień 1965i staje się jej producentem. Grupa często występuje w Fabryce. W 1968 roku fabryka przeniosła się na 33 Union Square West.

Próba zabójstwa

3 czerwca 1968, ledwo ucieka przed śmiercią, gdy Valerie Solanas , aktywistka feministyczna, która powierzyła rękopis sztuki Warholowi (ten ostatni uznał sztukę za zbyt obsceniczną i stracił jedyną istniejącą kopię) opróżnia mu ładowarkę pistoletu w holu Fabryki . Oddane strzały przebiły jego płuco , śledzionę , żołądek , wątrobę i przełyk . Strzela także do krytyka sztuki i towarzysza Andy'ego, Mario Amayi , a także próbuje zabić swojego impresaria, Freda Hughesa , zanim broń się zatnie. Uznany za klinicznie martwego Warhola ledwo uchodzi mu to na sucho, ale nigdy tak naprawdę nie wyzdrowieje i będzie musiał nosić gorset do końca życia. Solanas zapewnia własną obronę i przyznaje się do winy na swoim procesie. Została skazana na trzy lata więzienia. Warhol odmówił składania zeznań przeciwko niej.

Ta próba zamachu ma ogromny wpływ na życie Warhola, który postanawia wzmocnić bezpieczeństwo Fabryki, i na jego sztukę.

lata 70.

W 1969 , zanurzony w ówczesnej scenie undergroundowej i VIP , Warhol opublikował pierwsze egzemplarze swojego magazynu Interview , stworzonego z Gerardem Malangą , z ilustrowanymi artykułami na temat sławnych osób, które miały znaczący wpływ na świat prasy i których pierwsza kwartalna wersja Inrockuptibles podejmie tę koncepcję. W latach 1969 i 1972 zrealizował kilka prac na zamówienie dla przyjaciół lub dyrektorów galerii.

W 1972 powrócił do malarstwa za pomocą sitodrukowych portretów, takich jak portrety Mao Zedonga , obrazów retuszowanych w bardzo gestowy sposób, tworząc dzieła sztuki abstrakcyjnej i używając farby oksydacyjnej. Warhol jest wtedy przytłoczony rozkazami. Wśród nich namalował w 1975 roku obraz przedstawiający twarz właściciela winnicy Mouton Rothschild , podkreślając kolorami pewne rysy jego twarzy. Ta praca miała prawo do swojego miejsca na etykiecie wina, która sprzedała ponad 250 000 butelek.

W 1976 roku wyprodukowano serię Skulls and Still Life (młoty i sierpy).

W latach 1979 i 1980 , Warhol rozpoczął serię dużych retrospektywnych serii gościnnie najsłynniejszych motywów jego twórczości ( zupy Campbella , dolary Znak , kwiaty ...).

lata 80

W latach 1979-1981 był gościem neapolitańskiego kolekcjonera i właściciela galerii Lucio Amelio (1921-1994): ten ostatni przedstawił go Josephowi Beuysowi w Neapolu , następnie skomponował cykl 14 obrazów wokół Wezuwiusza i trzy obrazy dla „ Wystawa Terrae Motus (1984), na którą zaproszono 66 artystów do stworzenia prac w hołdzie ofiarom trzęsienia ziemi z listopada 1980 roku .

W 1980 roku Warhol wyprodukował teledyski i otworzył kanał telewizji kablowej Andy Warhol TV. Publikuje także książkę POPsim The Warhol's 60s .

W latach 1982 i 1986 produkowane ostatniej serii słynnych obrazów, takich jak Narodziny Wenus przez Botticellego czy Ostatniej Wieczerzy przez Vinci . W 1986 roku powstały ostatnie Autoportrety i seria portretów Lenina .

W ostatnich latach nie wahał się wykorzystać swojego rozgłosu do wyróżnienia młodych artystów z Nowego Jorku, takich jak Jean-Michel Basquiat czy Keith Haring .

Śmierć

Po długim odroczeniu operacji pęcherzyka żółciowego , która była przyczyną śmierci jego ojca, Andy Warhol przeszedł tę rutynową procedurę w szpitalu w Nowym Jorku w dniu21 lutego 1987 r.. Wydaje się, że wraca do zdrowia, ale zmarł we śnie na atak serca w dniu22 lutego 1987 r.w Nowym Jorku , prawdopodobnie padł ofiarą swoich ekscesów (regularne przyjmowanie środków tłumiących apetyt, aby schudnąć, ale także amfetaminy, takiej jak obetrol  (in) w celu zmniejszenia snu). Jego śmierć była wyraźniejsza w 6  godzinie  31 .

Prace plastyczne

Na początku lat 60. Andy Warhol, znany reklamodawca, zastosował w swoich rysunkach reklamowych bezpośrednią technikę: rysując swoje kreacje na papierze wodoodpornym , prasował kontury wciąż mokrego atramentu na arkuszach chłonnego papieru, stosując zasadę blotter ... W tym czasie wielu malarzy było także ilustratorami reklamowymi, ale robili to dyskretnie. Z drugiej strony Warhol jest tak dobrze znany jako artysta komercyjny, że reszta jego twórczości nie jest traktowana poważnie.

Prezentuje w galerii niektóre ze swoich prac w tych technikach, ale to porażka. Rozważając ponownie swoją pracę kulinarną i pracę malarza, zamiast sprzeciwiać się im, myśli o ich połączeniu. Wpadł na pomysł podniesienia obrazów kultury popularnej do rangi sztuki elitarnej , dołączając tym samym do artystów pop-artu , ruchu zapoczątkowanego w Londynie w połowie lat 50. przez Richarda Hamiltona i Eduardo Paolozziego , którzy z nim eksperymentowali. niezależnie od siebie. Jeśli Roy Lichtenstein i Jasper Johns są pionierami, Andy Warhol będzie papieżem popu , „papieżem popu” i jest uważany za jego mistrza.

W 1963 roku przyjął on technikę używaną do jego najbardziej znanych prac: sitodruku fotografii na płótnie. Uproszczone fotografie czarno-białe, bez szarości, drukowane są serigrafią na płótnie malowanym dużymi, płaskimi kolorami. Wzór jest czasem kilkakrotnie powielany na płótnie, jak wzór tapety. To jest stereotyp pop-artu  :

„Dzięki procesowi sitodruku, który podczas druku pozostawia ślad sitodruku, Warhol odtwarza istotny aspekt używanych przez siebie dokumentów: ich charakter obrazów już wydrukowanych i ujawnionych przez wielką prasę, ich charakter banału, w każdym sensie. słowa i na końcu podróży, przenosząc je na płótno, artysta jeszcze bardziej akcentuje kliszę tych obrazów, a multiplikacja kończy się tym, że tracą one znaczenie. "

Ulubionymi projektami będą nazwy marek, znak dolara , twarze celebrytów. Ton, zarówno popularny, jak i obrazoburczy , inspirowany jest kulturą popularną. Temat Komiksu , który początkowo zainteresował artystę, podjął już malarz Roy Lichtenstein, który uczynił z niego swój znak rozpoznawczy. Jasper Johns wybrał typografię. Aby się wyróżnić, Warhol zrozumiał, że on też musi znaleźć swój znak. Przyjaciele radzili mu, aby malował to, co kochał najbardziej. Tak więc na swoją pierwszą dużą wystawę wybrał konserwy z zupy Campbella . Otwarte lub nowe, zardzewiałe puszki Campbell's Soup , z podartymi etykietami, unikalne lub wielokrotne, w seriach, w szachownicę, będą powracającym tematem Warhola.

W przypadku Warhola obraz, jego siła w społeczeństwie konsumpcyjnym jest połączona ze śmiercią. Powtórzenie figury często wiąże się z jej wyczerpaniem. Z tą obsesją na punkcie śmierci wiąże się wybór tematów, m.in. słynne sitodrukowe płótna Marilyn Monroe (malowane po jej śmierci, w szczególności Dyptyk Marilyn ) czy Liz Taylor (malowane, gdy aktorka była ciężko chora), nieskończenie odtwarzalne ikony, które stają się obrazami konsumpcji. W ostatnich latach swojej twórczości Warhol, niemal oficjalny malarz, zastosował swój styl do licznych zleconych portretów, kontynuując eksperymenty z innymi technikami malarskimi w swoich cyklach Shadows , Oxidation paintings , a także wznowienia obrazów Botticellego czy Leonarda da Vinci .

Prace plastyczne (wykaz niewyczerpujący)

Sitodruki Andy'ego Warhola zdobiły wiele okładek albumów, najbardziej znane to skórka banana pierwszej płyty Velvet Underground , The Velvet Underground & Nico (1967) oraz album Sticky Fingers of Rolling Stones (1971), szczyt dżinsy noszone przez mężczyznę, których rozporek można rozpiąć ...

Kapsuły czasu

W latach 1974-1987 Warhol zbierał wszelkiego rodzaju ulotne przedmioty z życia codziennego, których już nie potrzebował w swoim warsztacie - korespondencję, gazety, pamiątki, przedmioty z dzieciństwa, bilety lotnicze, a nawet używane, żywność itp. - zamknij go w prostych pudłach z tektury falistej, tzw.  kapsule czasu  (ang. time capsule ). W chwili śmierci zebrał 612 indywidualnie datowanych „kapsułek” znajdujących się obecnie w Muzeum Andy'ego Warhola w Pittsburghu ( Pensylwania ).

Filmografia

W chwili śmierci artysty w jego domu, studiu i innych miejscach pracy znaleziono tysiące filmów. Zostały one dodane do jego pracy jako reżysera, produkcji i aktora w konstytucji jego katalogu raisonné, projektu realizowanego wspólnie przez The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts, MoMA i Whitney Museum of American Art .

jako reżyser
Jako producent
Jako reżyser zdjęć
jako aktor
  • 1963  : Normalna miłość
  • 1964  : Tarzan i Jane odzyskali ... Poniekąd
  • 1965  : Koń
  • 1966  : Dziewczyna z zapałkami
Jako scenarzysta
Jako redaktor

Muzeum

Rynek sztuki: ocena artysty

  • Portret Mao (208 x 154  cm ), barwiony w 1972 roku, został sprzedany 17,4 milionów dolarów w15 listopada 2006przez Christie's w Nowym Jorku .
  • 16 maja 2007 r., dzieło Green Car Crash (228,6 × 203,2  cm ), namalowane w 1963 roku, zostało sprzedane w Christie's w Nowym Jorku za 71,7 miliona dolarów, czyli ponad 53 miliony euro.
  • Pierwszy autoportret Warhola, Autoportret , namalowany na początku lat 60., został sprzedany przez Christie's w Nowym Jorku za 38,44 miliona dolarów (ponad 27 milionów euro) na11 maja 2011. Tego samego dnia sprzedano Round Jackie za 3,7 miliona dolarów, a Shadow - Red za 4,8 miliona dolarów.

W kulturze

Uwagi i referencje

  1. Wymowa w amerykańskim angielskim transkrybowana zgodnie ze standardem API . Źródło: Random House Webster's Unabridged Dictionary
  2. (en) Andy Warhol biografia - The Andy Warhol Museum.
  3. (w) "  Andy Warhol | Amerykański artysta  ” , na Encyclopedia Britannica (dostęp 9 sierpnia 2019 )
  4. (w) Carl Singleton i Rowena Wildin, Lata sześćdziesiąte w Ameryce , Salem Press,1999, s.  765.
  5. Doktor Arcier, „  Śmierć Andy’ego Warhola, nie tak banalna  ” , o Médecine des arts (dostęp 5 lutego 2018 ) .
  6. (w) Andy Warhol , Ph PubMedia,1986, s.  8.
  7. (w) Susan Goldman Rubin, Andy Warhol: Malarz pop-artu , Abrams,2006, s.  47.
  8. Wydanie specjalne Beaux Arts Magazine Andy Warhol, Centre Georges-Pompidou / Beaux Arts SA, Paryż, 1999.
  9. Andy Warhol, cytowany w Télérama hors-série Andy Warhol Pop Tsar, Télérama SA, Paryż, 2009 ( ISBN  978-2-914927-06-2 ) .
  10. Valentine PETRY "  Vidal Sassoon w 4 termin  " L'Express Style , Express Roularta , n O  3178,30 maja 2012 r., s.  32 ( ISSN  0014-5270 ).
  11. Manuel Jover , w The Thief of Images , Special Edition Beaux Arts Magazine Andy Warhol, Centre Georges Pompidou / Beaux Arts SA, Paryż, 1999.
  12. Warhol postanawia więc wystawić w Bonwit Teller swoje prace z ostatnich dwóch miesięcy, zaledwie kilka dni po otwarciu wystawy Klein w Castelli!
  13. Szukając nowego artysty na listopad, który zastąpi Alexa Katza , powiedziała w 1986 roku, że usłyszała głos przypisywany jej „aniołu stróżowi”, wymawiając imię „Andy Warhol”, podczas gdy ten drzemał podczas kąpieli słonecznej w koniec lata 1962 w swojej posiadłości Old Lyme w Connecticut  !
  14. Véronique Bouruet-Aubertot, Druk mechaniczny, wydanie specjalne Télérama Andy Warhol Pop Tsar, Télérama SA, Paryż, 2009 ( ISBN  978-2-914927-06-2 ) .
  15. (w) Sen Andy Warhol - Warholstars.org.
  16. Ten film został wyemitowany w całości w ramach programu Switch 1 na Arte w nocy z 30 na 31 stycznia 1999 roku.
  17. Warhol filmuje Nico w fabryce - Inę [wideo] .
  18. (w) Gerard Malanga i Victor Bockris, Up-Tight: The Velvet Underground Story Omnibus 2002 ( ISBN  978-0-7119-9170-5 ) , s.  6 .
  19. W 1990 Lou Reed i John Cale, byli członkowie Velvet Underground, wyprodukują w hołdzie Andy'emu Warholowi album Songs for Drella , który jest inspirowany jego życiem i oferuje ponowne odczytanie ich spotkań .
  20. (en) Wayne Koestenbaum, Warhol , Viking,2001, s.  151.
  21. (w) Andy Warhol i Pat Hackett, Popism: The Warhol '60s , Harcourt Brace Jovanovich,1980, s.  287–295.
  22. Serge Ricco, w Pierwszy gadający magazyn, wydanie specjalne Télérama Andy Warhol Pop Tsar, Télérama SA, Paryż, 2009 ( ISBN  978-2-914927-06-2 ) .
  23. "  Mouton Rothschild 1975  " na Château Mouton Rothschild (dostęp na 1 st październik 2014 ) .
  24. Maria Franchini, Niezwykły słownik Neapolu , Paryż, Cosmopole, 2015, s.  13 .
  25. (w) Fred Lawrence Guiles, Samotnik na balu: życie Andy'ego Warhola , Bantam,1989, s.  165.
  26. (w) Victor Bockris, Warhol: biografia , Da Capo Press,2009, s.  188.
  27. Kolekcja Societe Generale: Andy Warhol .
  28. (w) Pracownicy Muzeum Andy'ego Warhola, Andy Warhol: 365 Takes , Nowy Jork, Abrams,2004, 157  s. ( ISBN  978-0-500-23814-1 ).
  29. Wystawa Times Capsules w Europie: dziesięć, w 2004 w Muzeum Sztuki Nowoczesnej we Frankfurcie , osiem, w 2015 w MAC w Marsylii .
  30. „  The Andy Warhol Foundation for the Visual Arts – Catalogs Raisonné  ” , na warholfoundation.org (dostęp 4 lutego 2019 r. )
  31. (w) „  Andy Warhol Film Project  ” na whitney.org (dostęp 4 lutego 2019 )
  32. (w) Mao Warhola sprzedaje na aukcji za rekordową kwotę 9 milionów funtów – The Guardian , 17 listopada 2006 r.
  33. (w) Posty oznaczone „Wypadek na zielonym samochodzie” – The Brigham Galleries, 29 lipca 2010 r.
  34. 38,44 miliona dolarów na pierwszy autoportret Warhrola – Le Monde , 12 maja 2011 r.
  35. (w) Filmy: Bad Georgia Road (1977) - The New York Times .

Załączniki

Bibliografia

  • Bénézit Słownik, Krytyczny i dokumentalny słownik malarzy, rzeźbiarzy, rysowników i rytowników wszystkich czasów i wszystkich krajów , tom.  14, Paryż, Editions Gründ,styczeń 1999, 4 th  ed. , 13440  s. ( ISBN  978-2-7000-3024-2 i 2-7000-3024-9 ) , str.  451-454
  • Magazyn Wywiad , od 1969
  • Andy Warhol, Filozofia Andy'ego Warhola: (od A do B iz powrotem) , 1977; Wydanie francuskie: Moja filozofia od A do B i odwrotnie , Flammarion, 2007 ( ISBN  978-2-0812-0112-5 )
  • (de) Rainer Crone, Das bildnerische Werk Andy Warhols , Berlin, Wasmuth, 1976, 480 stron
  • (en) Andy Warhol, Ameryka (zdjęcia), Harper & Row; 1985, 2011 wydanie: Penguin Classics ( ISBN  978-0-1411-9306-9 ) , 224 strony
  • (en) Andy Warhol, Pamiętniki Andy'ego Warhola , Pat Hackett, Grand Central Publishing, 1990 ( ISBN  978-0-4463-9138-2 )  ; Wydanie francuskie: Journal , przekład z amerykańskiego Jérôme Jacobs i Jean-Sébastien Stelhi, Grasset, 1998 ( ISBN  978-2-2464-2871-8 ) , 792 strony
  • (en) John Yau , W królestwie pozorów: sztuka  Andy'ego Warhola,  wyd. Prasa Ecco, 1993,
  • P. de Haas, „Warhol: Le Regard cinema”, magazyn Beaux Arts ,lipiec 1990
  • Florence de Mèredieu, "Andy Warhol czyli palimpsest mediów", w Hôtel des Amériques , esej o sztuce amerykańskiej, Paryż, Blusson, 1996
  • Warhol Live , katalog wystawy Muzeum Sztuk Pięknych w Montrealu, 2008
  • Andy Warhol, okładki płyt , katalog, wyd. Muzeum Sztuk Pięknych w Montrealu, 2008
  • Cécile Guilbert , Warhol Spirit , edycje Grasset & Fasquelle, 2008 ( ISBN  978-2-2467-3311-9 ) , 277 stron
  • David Downton ( przetłumaczone  Brigitte Quentin, pref.  Stéphane Rolland ), The Masters of Fashion Illustration [„  Master of Fashion Illustration  ”], Paryż, Eyrolles ,wrzesień 2011( 1 st  ed. 2010), 226  , str. ( ISBN  978-2-212-12705-8 , informacja BNF n O  FRBNF42541534 ) „Andy Warhol”, s.  124 do 131
  • Nicolas Exertier „The Hollywood kino anty-Andy Warhola (zasady ogólne)”, w Art Présence , n o  55, lipiec-August-wrzesień 2005, s.  34-40
  • tłumaczenie i przedmowa Pierre Guglielmina, „Warhol-Hitchcock”, Marest Editeur, Paryż, 2016, 80 s., ( ISSN  0048-4911 )
  • Typex , Andy, Opowieść o faktach , Casterman , 2018 ( ISBN  978-2-2031-2737-1 )

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne