André S. Labarthe
André S. Labarthe
André S. Labarthe przeprowadza wywiad z
Jean-Christophe Averty we
francuskiej filmotece w dniu
2 czerwca 2008.
André Sylvain Labarthe , urodzony dnia18 grudnia 1931w Oloron-Sainte-Marie i zmarł dnia5 marca 2018 r.w 20 th dzielnicy z Paryża , jest krytyk filmowy , producent , reżyser i scenarzysta francuskim .
Biografia
André S. Labarthe rozpoczął swoją karierę jako krytyk filmowy w latach pięćdziesiątych . Poznał André Bazina, który w 1956 roku poprosił go o dołączenie do redakcji Cahiers du cinema . Odkrywa kino bez przepełnionej pasją do siódmej sztuki Jacques'a Rivette'a czy François Truffaut, którzy są już częścią przeglądu. Jego krytyczne spojrzenie zadecyduje, że André Bazin włączy go do zespołu.
Dyskretny i skryty członek Nowej Fali , na obrzeżach Labarthe to samotnik w wiecznej otwartości na świat, swobodnie kojarzący kino z psychoanalizą , surrealizmem , tańcem , literaturą , erotyzmem .
Jego własna wizja istotnie przyczyni się do krytycznego pozycjonowania Cahiers . Podobnie jak jego współpracownicy, André S. Labarthe podziela podziw dla niektórych reżyserów, takich jak Jean Renoir , Howard Hawks czy John Ford . Pozostaje również bardzo uważny na wschodzące kino i uczestniczy w promocji Nowej Fali i nowych niezależnych reżyserów amerykańskich ( John Cassavetes , Shirley Clarke ). Jego postanowienia w tym zakresie skłonią go także do obrony młodego włoskiego kina, czasem wbrew radom niektórych kolegów.
W 1964 roku założył kolekcję „ Cineastes de notre temps ”, którą współprodukował z Janine Bazin i której kilka odcinków sam wyreżyserował. Ta kolekcja, która obejmuje ponad pięćdziesiąt lat, składa się z 52-minutowych portretów znanych filmowców. Pierwszy odcinek, wyemitowany na antenie ORTF w 1964 roku, wyreżyserował Robert Valley i poświęcony jest Luisowi Buñuelowi, z którym André S. Labarthe jest bardzo przywiązany i któremu bardzo pomógł zdobyć uznanie krytyki. Kolekcja propaguje poprzez telewizję krytyczną wizję Cahiers i dalej zakotwicza jej odczytanie historii kinematografii. Ostatni film, jaki zrealizuje w kolekcji, dedykowany jest w 2018 roku Mathieu Amalricowi .
Dokumentalne podejście Labarthe jest „antyspektakularne”. Nie szuka sensacji, spektakl jest dopracowany, a komentarz zwięzły lub wręcz nieobecny. Dokumenty z kolekcji „Cinéastes de notre temps” próbują przepisać świat reżysera i sprawić, by ludzie zapomnieli o obecności przeprowadzającego wywiad. W 1972 roku zbiórka dobiegła końca. Zostanie wznowiony we wrześniu - ARTE w 1988 roku pod tytułem "Cinéma, de notre temps", którego różne odcinki zostaną wyprodukowane przez firmę audiowizualną AMIP Xavier Carniaux. Ta zmiana tytułu wiąże się z pragnieniem autora obserwowania tego zerwania ciągłości kolekcji i narodzin nowej ery, po śmierci kilku reżyserów, wówczas współczesnych.
Podczas tej przerwy w serii André S. Labarthe nie pozostaje bezczynny. Współpracuje przy programach kinowych Cinema, Cinémas i Égale , dla których realizuje różne tematy o swoich ulubionych filmowcach. Wyreżyserował także kilka filmów dokumentalnych o tańcu, zwłaszcza choreografa Williama Forsythe'a , Williama Forsythe'a przy pracy , a także Carolyn Carlson , Patricka Duponda , Ushio Amagatsu , które wykorzystują te same zasady produkcji, co w przypadku serialu „Cinéastes de notre temps”.
W 2003 roku międzynarodowy festiwal filmowy Entrevues w Belfort poświęcił mu retrospektywę.
André S. Labarthe pozostaje przede wszystkim krytykiem filmowym. Niezależnie od tego, czy próbuje wykonywać swój zawód w swoich artykułach, czy za kamerą, zawsze dzieje się to w duchu analizy, spojrzenia z innej perspektywy.
Filmografia
jako reżyser
Jednym ze źródeł tej listy jest filmografia skompilowana przez Jean-Luca Diricka.
-
1965 : Roger Leenhardt lub Ostatni humanista ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
-
1966 : Marcel Pagnol lub kino, jak mówimy ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
- 1966: Raoul Walsh albo stare dobre czasy ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV) - współreżyseria Hubert Knapp
- 1966: Między psem a wilkiem, John Ford ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV) - współreżyseria Hubert Knapp
-
1967 : Samuel Fuller Niezależny filmowiec ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
- 1967: Od jednej ciszy do drugiej, Josef von Sternberg ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
-
1967 : Dinozaur i dziecko, ośmioczęściowy dialog Fritza Langa i Jean-Luca Godarda ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
-
1968 : Pierre Perrault, akcja mówiona ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV) - współreżyseria Jean-Louis Comolli
- 1968: Les Deux Marseillaises (dokument) - współreżyser: Jean-Louis Comolli
- 1968: Jerry Lewis (część pierwsza) ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
- 1968: Festival de Tours ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (telewizja)
-
1969 : Rozmowa z Georgem Cukorem ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV) - współreżyseria Hubert Knapp
- 1969: John Cassavetes ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV) - współreżyseria Hubert Knapp
- 1969: Alain Robbe-Grillet, 1 st część: oznaczenie (kolekcja Filmowcy naszych czasów ) (TV) - wyreżyserował przez Noël Burch
- 1969: Alain Robbe-Grillet, 2 e część: formy eros (kolekcja FILMOWCY od czasu ) (Tv) - CO-directed Noel Burch
- 1969: Król Vidor ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV) - współreżyseria Hubert Knapp
-
1970 : Rome Burns, Portret Shirley Clarke ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV) - współreżyseria Noël Burch
-
1971 : Busby Berkeley ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV) - współreżyseria Hubert Knapp
- 1971: Jean-Pierre Melville: portret w dziewięciu pozach ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
- 1971: Jerry Lewis (część druga) ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (telewizja)
-
1972 : Claude Autant-Lara, ucho diabła ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
- 1972: Norman Mac Laren ( kolekcja Cinéastes de nos temps ) (TV)
-
1982 : Kino, Kina (serial telewizyjny)
- 1982: Antoni Tapiès od A do Z (dokument 53 min)
-
1985 : Égale Cinéma (serial telewizyjny, 6 odcinków od 2 do 5 minut) (TV)
-
1987 : Człowiek, który widział człowieka, który widział niedźwiedzia
-
1988 : Sylvie Guillem przy pracy (52-minutowy film dokumentalny)
-
1989 : William Forsythe przy pracy , dokument (TV)
-
1990 : Nanni Moretti ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
-
1990 : Maszyna Scorsese ( kolekcja Cinéastes de nos temps ) (TV)
-
1991 : Claude Chabrol, entomolog ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
-
1994 : Éric Rohmer, dowód potwierdzający w dwóch częściach ( zbiór Cinéastes de notre temps ) (TV) - przy współpracy Jeana Doucheta
-
1995 : Kino parowe na stulecie kinematografii
-
1996 : Georges Franju, wizjoner ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
-
1997 : Bitwa, jak okiem sięgnąć ( A Century of Writers Collection ) (TV)
-
1998 : Sollers, absolutna izolacja (Kolekcja A Century of Writers ) (TV)
-
1999 : David Cronenberg: Muszę uczynić słowo ciałem ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
-
2000 : Hitchcock i Ford, wilk i baranek ( kolekcja Cinéastes de notre temps ) (TV)
-
2001 : Artaud cité - Atrocités (Zbiór stuleci pisarzy, 47 minut)
-
2003 : Maigret Simenon, dyskurs metody (TV)
-
2011 : Bez komentarza - o Socjalizmie filmowym Jeana-Luca Godarda ( kolekcja Cinéastes de notre temps )
- 2011: List do Jacky'ego Evrarda ( na 20. rocznicę Pantin Short Film Meetings)
-
2014 : La Photo , krótki film dokumentalny
-
2018 : Mathieu Amalric, sztuka i materia ( kolekcja Kino naszych czasów ) reżyseria z Quentinem Mévelem
Nagroda
Jako scenarzysta
-
1978 : Mamma Rosa lub La farce du destin (telewizyjna telenowela)
jako aktor
Jako on
O swojej pracy
- 2002: Druk (s) książki: wokół André S. Labarthe , Olivier Bombarda
- 2002: André S. Labarthe, od stóp do głów , Isabelle Rèbre
- 2008: Dawno, dawno temu, André S. Labarthe autorstwa Estelle Fredet
- 2011: André S. Labarthe eksponaty: du chat au chapeau , Céline Gailleurd i Olivier Bohler dla Nocturnes Productions
- 2012: Me, widz od Myriam Renouard i Gérard Cohen
- 2012: Jean-Luc Godard, ujawnienie zaburzeń, przez Céline Gailleurd i Oliviera Bohlera dla Nocturnes Productions
- 2015: Drogi André S. Labarthe , Jean Douchet i Gérard Courant
Publikacje
-
Esej o młodym kinie francuskim , Terrain Vague, 1960
-
Zabij szczura: Sonderborg , edycje SMI, Paryż, 1974
-
Cassavetes, autoportrety , zbiorowe - edycje Cahiers du cinema, 1995
-
Bitwa jak okiem sięgnąć (notatnik) , edycje Jempresse, 1997
-
Ciało utracone, oczywiście, edycje Limelight, 1997
-
Bataille, Sollers, Artaud , trylogia pod redakcją Filigranesa, 2001
-
La desere , edycje Filigranes, 2001
-
Trybulet. Pięć spotkań z André S. Labarthe , Filigranes, 2004
-
Od pierwszego krzyku do ostatniej grzechotki , Yellow Now, 2004
-
Happy End (utracone akordy 2) , wydania Limelight, 2008
-
Saga Filmmakers naszych czasów. Historia kina w 100 filmach , z Thierrym Lounasem, Capricci editions, 2011
-
Rzeczywiście, traktat szklany (utracone umowy 3) , edycje Limelight, 2011
-
Pięknie się bać (utracone akordy 4) , edycje Limelight, 2014
-
Madagaskar, zbiór rysunków, edycje Limelight, 2014
- Przedmowa do wiecznego zmartwychwstania filmowca zakochanego w Damienie Odoulu, Les Cahiers Dessinés, 2016
Sztuka współczesna
André S. Labarthe od dawna utrzymuje bardzo silny związek ze sztuką nowoczesną i współczesną.
Kot z Barcelony został zaprezentowany publiczności w 2010 roku w Maison d'Art Bernard Anthonioz w Nogent-sur-Marne. Stworzenie tej wystawy zostało udokumentowane w André S. Labarthe s'expose: du chat au chapeau w reżyserii Céline Gailleurd i Oliviera Bohlera dla Nocturnes Productions w 2011 roku.
Był gościem honorowym Międzynarodowego Festiwalu Książki Artystycznej i Filmu w Perpignan w 2014 roku .
Bibliografia
-
Jacques Mandelbaum , "André S. Labarthe, pasja do nieładu", lemonde.fr , 5 marca 2018 [1]
-
Miejsca urodzenia i śmierci znalezione w bazie danych MatchId w aktach zgonów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych online z danymi INSEE (konsultacja 4 stycznia 2020 r.)
-
„André S. Labarthe w końcu ujawniony” , Le Monde , 26 kwietnia 2011.
-
Marilou Duponchel, „ Mathieu Amalric, sztuka i materia , filmowiec przy pracy” , Les Inrockuptibles , 2 czerwca 2020 r.
-
„ The Notebooks” Côté court”, filmografia stworzona przez Jean-Luca Diricka przy współudziale André S. Labarthe i nieocenionej pomocy Danielle Anezin ” , na stronie kunst-der-vermittlung.de ,2009(dostęp 13 czerwca 2017 r . ) .
-
Zobacz na film-documentaire.fr .
-
„ Égale Cinéma (TV Series 1985) ” (dostęp 13 czerwca 2017 r . ) .
-
" La Photo , André S. Labarthe, 16 min 35 " , na Cinémathèque frznçaise .
-
Strona internetowa FILAF, sekcja 2014
Zobacz również
Bibliografia
- Pierre-Emmanuel Parais, André S. Labarthe, w odniesieniu do tajemnicy , Millau, edycje Pierre-Emmanuel Parais, 2020
Linki zewnętrzne