André S. Labarthe

André S. Labarthe Obraz w Infoboksie. André S. Labarthe przeprowadza wywiad z Jean-Christophe Averty
we francuskiej filmotece w dniu2 czerwca 2008. Biografia
Narodziny 18 grudnia 1931
Oloron-Sainte-Marie
Śmierć 5 marca 2018 r.(w wieku 86 lat)
Paryż
Pogrzeb Cmentarz paryski Pantin
Narodowość Francuski
Zajęcia Producent filmowy , reżyser , film krytyk , scenarzysta , aktor , dokumentalny maker
Okres działalności Od 1960
Inne informacje
Pracował dla Notatniki kinowe , Télérama

André Sylvain Labarthe , urodzony dnia18 grudnia 1931w Oloron-Sainte-Marie i zmarł dnia5 marca 2018 r.w 20 th dzielnicy z Paryża , jest krytyk filmowy , producent , reżyser i scenarzysta francuskim .

Biografia

André S. Labarthe rozpoczął swoją karierę jako krytyk filmowy w latach pięćdziesiątych . Poznał André Bazina, który w 1956 roku poprosił go o dołączenie do redakcji Cahiers du cinema . Odkrywa kino bez przepełnionej pasją do siódmej sztuki Jacques'a Rivette'a czy François Truffaut, którzy są już częścią przeglądu. Jego krytyczne spojrzenie zadecyduje, że André Bazin włączy go do zespołu.

Dyskretny i skryty członek Nowej Fali , na obrzeżach Labarthe to samotnik w wiecznej otwartości na świat, swobodnie kojarzący kino z psychoanalizą , surrealizmem , tańcem , literaturą , erotyzmem .

Jego własna wizja istotnie przyczyni się do krytycznego pozycjonowania Cahiers . Podobnie jak jego współpracownicy, André S. Labarthe podziela podziw dla niektórych reżyserów, takich jak Jean Renoir , Howard Hawks czy John Ford . Pozostaje również bardzo uważny na wschodzące kino i uczestniczy w promocji Nowej Fali i nowych niezależnych reżyserów amerykańskich ( John Cassavetes , Shirley Clarke ). Jego postanowienia w tym zakresie skłonią go także do obrony młodego włoskiego kina, czasem wbrew radom niektórych kolegów.

W 1964 roku założył kolekcję „  Cineastes de notre temps  ”, którą współprodukował z Janine Bazin i której kilka odcinków sam wyreżyserował. Ta kolekcja, która obejmuje ponad pięćdziesiąt lat, składa się z 52-minutowych portretów znanych filmowców. Pierwszy odcinek, wyemitowany na antenie ORTF w 1964 roku, wyreżyserował Robert Valley i poświęcony jest Luisowi Buñuelowi, z którym André S. Labarthe jest bardzo przywiązany i któremu bardzo pomógł zdobyć uznanie krytyki. Kolekcja propaguje poprzez telewizję krytyczną wizję Cahiers i dalej zakotwicza jej odczytanie historii kinematografii. Ostatni film, jaki zrealizuje w kolekcji, dedykowany jest w 2018 roku Mathieu Amalricowi .

Dokumentalne podejście Labarthe jest „antyspektakularne”. Nie szuka sensacji, spektakl jest dopracowany, a komentarz zwięzły lub wręcz nieobecny. Dokumenty z kolekcji „Cinéastes de notre temps” próbują przepisać świat reżysera i sprawić, by ludzie zapomnieli o obecności przeprowadzającego wywiad. W 1972 roku zbiórka dobiegła końca. Zostanie wznowiony we wrześniu - ARTE w 1988 roku pod tytułem "Cinéma, de notre temps", którego różne odcinki zostaną wyprodukowane przez firmę audiowizualną AMIP Xavier Carniaux. Ta zmiana tytułu wiąże się z pragnieniem autora obserwowania tego zerwania ciągłości kolekcji i narodzin nowej ery, po śmierci kilku reżyserów, wówczas współczesnych.

Podczas tej przerwy w serii André S. Labarthe nie pozostaje bezczynny. Współpracuje przy programach kinowych Cinema, Cinémas i Égale , dla których realizuje różne tematy o swoich ulubionych filmowcach. Wyreżyserował także kilka filmów dokumentalnych o tańcu, zwłaszcza choreografa Williama Forsythe'a , Williama Forsythe'a przy pracy , a także Carolyn Carlson , Patricka Duponda , Ushio Amagatsu , które wykorzystują te same zasady produkcji, co w przypadku serialu „Cinéastes de notre temps”.

W 2003 roku międzynarodowy festiwal filmowy Entrevues w Belfort poświęcił mu retrospektywę.

André S. Labarthe pozostaje przede wszystkim krytykiem filmowym. Niezależnie od tego, czy próbuje wykonywać swój zawód w swoich artykułach, czy za kamerą, zawsze dzieje się to w duchu analizy, spojrzenia z innej perspektywy.

Filmografia

jako reżyser

Jednym ze źródeł tej listy jest filmografia skompilowana przez Jean-Luca Diricka.

Nagroda

Jako scenarzysta

  • 1978  : Mamma Rosa lub La farce du destin (telewizyjna telenowela)

jako aktor

Jako on

O swojej pracy

Publikacje

  • Esej o młodym kinie francuskim , Terrain Vague, 1960
  • Zabij szczura: Sonderborg , edycje SMI, Paryż, 1974
  • Cassavetes, autoportrety , zbiorowe - edycje Cahiers du cinema, 1995
  • Bitwa jak okiem sięgnąć (notatnik) , edycje Jempresse, 1997
  • Ciało utracone, oczywiście, edycje Limelight, 1997
  • Bataille, Sollers, Artaud , trylogia pod redakcją Filigranesa, 2001
  • La desere , edycje Filigranes, 2001
  • Trybulet. Pięć spotkań z André S. Labarthe , Filigranes, 2004
  • Od pierwszego krzyku do ostatniej grzechotki , Yellow Now, 2004
  • Happy End (utracone akordy 2) , wydania Limelight, 2008
  • Saga Filmmakers naszych czasów. Historia kina w 100 filmach , z Thierrym Lounasem, Capricci editions, 2011
  • Rzeczywiście, traktat szklany (utracone umowy 3) , edycje Limelight, 2011
  • Pięknie się bać (utracone akordy 4) , edycje Limelight, 2014
  • Madagaskar, zbiór rysunków, edycje Limelight, 2014
  • Przedmowa do wiecznego zmartwychwstania filmowca zakochanego w Damienie Odoulu, Les Cahiers Dessinés, 2016

Sztuka współczesna

André S. Labarthe od dawna utrzymuje bardzo silny związek ze sztuką nowoczesną i współczesną.

Kot z Barcelony został zaprezentowany publiczności w 2010 roku w Maison d'Art Bernard Anthonioz w Nogent-sur-Marne. Stworzenie tej wystawy zostało udokumentowane w André S. Labarthe s'expose: du chat au chapeau w reżyserii Céline Gailleurd i Oliviera Bohlera dla Nocturnes Productions w 2011 roku.

Był gościem honorowym Międzynarodowego Festiwalu Książki Artystycznej i Filmu w Perpignan w 2014 roku .

Bibliografia

  1. Jacques Mandelbaum , "André S. Labarthe, pasja do nieładu", lemonde.fr , 5 marca 2018 [1]
  2. Miejsca urodzenia i śmierci znalezione w bazie danych MatchId w aktach zgonów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych online z danymi INSEE (konsultacja 4 stycznia 2020 r.)
  3. „André S. Labarthe w końcu ujawniony” , Le Monde , 26 kwietnia 2011.
  4. Marilou Duponchel, „  Mathieu Amalric, sztuka i materia , filmowiec przy pracy” , Les Inrockuptibles , 2 czerwca 2020 r.
  5. „  The Notebooks” Côté court”, filmografia stworzona przez Jean-Luca Diricka przy współudziale André S. Labarthe i nieocenionej pomocy Danielle Anezin  ” , na stronie kunst-der-vermittlung.de ,2009(dostęp 13 czerwca 2017 r . ) .
  6. Zobacz na film-documentaire.fr .
  7. „  Égale Cinéma (TV Series 1985)  ” (dostęp 13 czerwca 2017 r . ) .
  8. "  La Photo , André S. Labarthe, 16 min 35  " , na Cinémathèque frznçaise .
  9. Strona internetowa FILAF, sekcja 2014

Zobacz również

Bibliografia

  • Pierre-Emmanuel Parais, André S. Labarthe, w odniesieniu do tajemnicy , Millau, edycje Pierre-Emmanuel Parais, 2020

Linki zewnętrzne