Mole Abrahama

Mole Abrahama Portret Abrahama Molesa Biografia
Narodziny 19 sierpnia 1920
Touzac
Śmierć 22 maja 1992
Strasburg
Narodowość Francja
Tematyczny
Trening Uniwersytet Grenoble-Alpes
Zawód inżynier, badacz, akademik
Pracodawca Uniwersytet w Stuttgarcie i Uniwersytet w Strasburgu ( d )
Zainteresowania teoria informacji , psychologia , estetyka , fizyka
Niezwykłe pomysły kicz
Kluczowe dane

Abraham Moles , urodzony dnia19 sierpnia 1920w Touzac i zmarł dalej22 maja 1992w Strasburgu jest jednym z prekursorów studiów informacyjno-komunikacyjnych  we Francji (jest autorem przedmowy do kanonicznego dzieła Weavera i Shannona ). Profesor, wykładał w Hochschule für Gestaltung w Ulm oraz na Uniwersytecie w Strasburgu . Jego badanie na temat kiczu to punkt zwrotny. Jest także wynalazcą morfofonu (we współpracy z Jacquesem Poullinem ), jednej z pierwszych komór echa elektronicznego.

Biografia

Abraham Moles ukończył studia inżynierskie w dziedzinie elektryczności i akustyki na Uniwersytecie w Grenoble , a także uzyskał stopień naukowy. Został asystentem w Laboratorium Fizyki Metali, kierowanym najpierw przez Félixa Esclangona , a następnie przez Louisa Néela . Uczy się technik metalurgicznych, obsługi sprzętu elektrycznego i elektronicznego, pisze raporty z badań materiałowych lub analizy techniczne. Pod koniec wojny wstąpił do CNRS , Laboratorium Akustyki i Wibracji w Marsylii oraz do CRSIM (Centrum Badań Przemysłowych i Morskich), spadkobiercę Narodowego Laboratorium Morskiego (przyszłe Laboratorium badań mechanicznych CNRS). Uczęszczał również na kursy filozofii Aimé Forest i Jacquesa Chevaliera na Uniwersytecie w Grenoble, następnie Gastona Bergera na Uniwersytecie w Aix i Gastona Bachelarda na Sorbonie .

W 1952 roku obronił pracę doktorską na Sorbonie na temat Fizycznej struktury sygnału muzycznego i fonetycznego (pod kierunkiem René Lucas , Edmond Bauer , Henri Pieron i fizjolog Alexandre Monnier ).

Bierze udział w pracach Centre d'études de la radio-TV (Jean Tardieu, reż.), Rue de l'Université, organizacji badawczej zajmującej się nadawcami francuskimi, aw szczególności w zespole skupionym wokół Pierre'a Schaeffera , twórcy betonu muzyka .

Ale jego sytuacja zawodowa jest niepewna. Otrzymał dwa stypendia Fundacji Rockefellera, z których korzystał podczas pobytu na Columbia University (na Wydziale Muzycznym kierowanym przez Władimira Ussaczewskiego ).

W 1954 r. Obronił na Sorbonie drugą rozprawę doktorską, tym razem zatytułowaną " Twórczość naukowa ", zatytułowaną „ Twórczość naukowa”, tym razem pod kierunkiem Bachelarda. Rangę uzyskał i opublikował wkrótce po swojej pracy w 1957 roku.

Od 1954 do 1960, z wieloma przerwami, Abraham Moles piastował stanowisko dyrektora Scherchen Electroacoustic Laboratory, zlokalizowanego w małej wiosce Gravesano we włoskiej Szwajcarii, pod kierunkiem Hermanna Scherchena , jednego z pionierów Radia Berlin do 1933, który ujawnił tak znanych kompozytorów jak Luciano Berio , Iannis Xenakis , Bruno Maderna , Luigi Nono .

Jednocześnie Abraham Moles wykłada na Uniwersytecie w Stuttgarcie (na wydziale Maxa Bense ), a także na Uniwersytecie w Bonn , Berlinie i Utrechcie . Ostatecznie uzyskał stanowisko profesora zwyczajnego w Hochschule für Gestaltung w Ulm, założonej po wojnie przez Maxa Billa , dziedziczkę tradycji weimarskiego Bauhausu w Niemczech.

Od 1966 r. Prowadził zajęcia na Uniwersytecie w Strasburgu (na wydziale kierowanym przez Henri Lefebvre'a ), najpierw z socjologii, a następnie w Katedrze Psychologii Społecznej. W 1966 roku stworzył tam Instytut Społecznej Psychologii Komunikacji, którym kierował do 1987 roku, zwany powszechnie Szkołą Strasburską przez byłych studentów, którzy zostali wykładowcami na całym świecie, a dziś zrzeszeni w Międzynarodowym Stowarzyszeniu Mikropsychologii i społecznej psychologii komunikacji.

26 października 1966 roku studenci sytuacjoniści wzięli go za cel i przerwali jego kurs z pomidorami, aby przedstawić mu rolę automatu lub „podatnego robota” przeznaczonego do „programowania młodych menedżerów”. Instrukcja „Krety pomidorowe!” już w 1963 r. otrzymał wewnętrznie u sytuacjonistów, aw marcu 1967 r. paryscy wielbiciele sytuacjonistów po raz kolejny przerwali mu pomidory, gdy przybył do Muzeum Sztuki Dekoracyjnej (Paryż), gdzie powitał go Jean-Jacques Lebel .

Jego książka Art and Computer (1971) przenosi teorie Shannona do estetyki i jest inspirowana praktykami Oulipo , którego był gościem honorowym w 1970 roku.

W 1975 roku był współzałożycielem National Academy of Street Arts (ANAR), w szczególności z Marcelem Bleustein-Blanchetem , Jacquesem Dauphinem , Christianem Chavanonem , Paulem Delouvrier , Georgesem Elgozy , Rogerem Excoffonem , Maurice Cazeneuve , a nawet André Parinaud .

Przewodniczył Société française de cybernétique, założonej przez Louisa Couffignala .

Teksty online

Nagranie z konferencji

Pracuje

Uwagi i odniesienia

  1. Zapis autorytetu osoby na stronie internetowej katalogu ogólnego BnF
  2. Por. Martial Robert, 1999, str.  138 . Pierre Schaeffer, przekazy do Orfeusza . Paryż, L'Harmattan, 416 s.
  3. „Life and death of Guy Debord” Christophe Bourseiller w 1999 r., A następnie wznowione w 2016 r. Przez Editions Plon [1]
  4. „Henri Lefèbvre et la critique RADCAL” Michela Trebitscha, badacza z IHTP i lidera wraz z Nicole Racine z grupy badawczej zajmującej się historią intelektualistów, w 1997 r. I [2]
  5. „The Shattered Myth of the Situationist International”, Fabien Danesi, 2008, strona 241
  6. [3] Ilec.
  7. katalog.bibliothequedesociologie.cnrs.fr

Linki zewnętrzne