Reprezentacja Irlandii w piłce nożnej

Saint Patrick's Saltire.svg Zespół Irlandii Generał
Konfederacja Każdy
Zabarwienie zielony i biały
Osobowości
Najbardziej wybrane Elisha Scott  : 31
Najlepszy napastnik Billy Gillespie , Joe Bambrick  : 12
Historyczne oficjalne spotkania
Pierwszy mecz Irlandia 0-13 Anglia (
18 lutego 1882)
Największe zwycięstwo Irlandia 7-0 Walia (
1 st luty 1.930)
Większa porażka Irlandia 0-13 Anglia (
18 lutego 1882)
Nagrody
Mistrzostwa Świata Końcowe etapy  : 0
Mistrzostwa Europy Końcowe etapy  : 0
Brytyjskie Mistrzostwa Domu Zwycięzca w 1903 i 1914 roku

Koszulki

Zestaw lewe ramię.png Kit body.png Zestaw prawe ramię.png Kit shorts.png Zestaw socks.png Dom Zestaw lewe ramię.png Kit body.png Zestaw prawe ramię.png Kit shorts.png Zestaw socks.png Na zewnątrz

Irlandzki zespół piłkarski reprezentował Irlandię w międzynarodowych piłkarskich rozgrywkach od 1882 do 1950 roku . Organizatorem jest IFA, irlandzka federacja piłkarska z siedzibą w Belfaście . Drużyna rozgrywała głównie mecze British Home Championship przeciwko innym narodom brytyjskim (Anglii, Szkocji i Walii). Przez większość czasu zmuszona była zadowolić się drewnianą łyżką , mimo to wygrała edycję z 1914 roku i podzieliła zwycięstwo edycji z 1903 roku z Anglią i Szkocją.

Po podziale Irlandii , chociaż rola Irlandzkiego Związku Piłki Nożnej ograniczała się do administrowania piłką nożną w Irlandii Północnej , kontynuował on selekcję zawodników z całej Irlandii do 1954 roku na rozgrywki FIFA , a później na edycje British Home Championship. Ta irlandzka drużyna odniosła sukces w tekstach i liście nagród, obecna drużyna IFA, to znaczy drużyna piłkarska Irlandii Północnej.

Po uzyskaniu niepodległości od Irlandii , zespół nadal istniał obok reprezentacji piłkarskiej Republiki Irlandii , wybranej przez Irlandzki Związek Piłki Nożnej , wybierając graczy z całej Irlandii. Irlandzka drużyna piłkarska już nie istnieje pod tą nazwą, ze względu na jej przekształcenie w drużynę piłkarską Irlandii Północnej , wybierając wyłącznie zawodników z Irlandii Północnej .

Historia

Dziewiętnasty wiek

Plik 18 lutego 1882, dwa lata po utworzeniu irlandzkiej federacji, Irlandia zadebiutowała na arenie międzynarodowej przeciwko angielskiej drużynie piłkarskiej , przegrywając mecz 13 do 0 w towarzyskim meczu rozegranym w Bloomfield Park w Belfaście . W ten sposób staje się czwartą drużyną narodową, która weźmie udział w meczu piłki nożnej. Ten wynik pozostaje rekordem bramek strzelonych dla Anglii i rekordem bramek straconych dla Irlandii. W reprezentacji Irlandii jest Samuel Johnston , młody zawodnik w wieku 15 lat i 153 dni, który w ten sposób zostaje najmłodszym piłkarzem, który został wybrany do reprezentacji. Ten zapis jest nadal aktualny. Plik25 lutego 1882, irlandzka drużyna gra swój drugi międzynarodowy mecz, tym razem przeciwko drużynie piłkarskiej Walii na torze wyścigowym w Wrexham . Irlandia ponownie przegrała, 7 bramek do 1, ale tymczasowy wyrównujący Johnston uczynił go pierwszym strzelcem Irlandii i najmłodszym strzelcem w międzynarodowej piłce nożnej.

W 1884 roku Irlandia wzięła udział w pierwszych brytyjskich mistrzostwach domu i przegrała wszystkie trzy mecze. Drużyna Irlandii musi czekać na13 marca 1887aby wygrać swój pierwszy mecz, zwycięstwo 4: 1 nad Walią w Belfaście. Przed tym meczem Irlandia odniosła 14 przegranych i 1 remis, co stanowi największą serię gier bez zwycięstwa w latach osiemdziesiątych XIX w. To pierwsze zwycięstwo nie przeszkodzi Irlandii w poniesieniu ciężkich strat, takich jak3 marca 1888 11-0 przeciwko Walii i 23 lutego 1901kolejne 11-0 tym razem przeciwko Szkocji. Te porażki, wraz z początkową porażką z Anglią, stanowią rekordy bramkowe zdobyte przez inne narody brytyjskie.

Reprezentacja Irlandii miała jednak bardziej chwalebne chwile: 7 lutego 1891, drużyna z Jackiem Reynoldsem i czterokrotnym strzelcem Olpherem Stanfieldem pokonała Walię 7-2, zapewniając jej drugie zwycięstwo. Występ Reynoldsa zwrócił uwagę West Bromwich Albion, który go zwerbowałMarzec 1891. Krótka historia mówi, że nieco później odkryto, że Reynolds był w rzeczywistości całkiem Anglikiem. Plik3 marca 1894na Solitude Ground w Belfaście, po trzynastu nieudanych próbach, Irlandii w końcu udało się uniknąć porażki z drużyną Anglii. W skład drużyny angielskiej wchodziła w swoje szeregi Reynolds, który zmienił drużynę narodową oraz Fred Spiksley . Prowadzi mecz 2: 0, po czym wyprzedza ją dwie bramki Stanfielda i WK Gibsona.

Ponieważ Irlandia „produkowała” niewielu piłkarzy, w przeciwieństwie do angielskiej i szkockiej piłki nożnej, irlandzcy reprezentanci tego okresu rozpoczęli karierę młodszą i sprawili, że trwała dłużej niż ich rówieśnicy z Anglii i Szkocji. Powoduje to, że Irlandia bawi młodszych graczy i najstarszych zespołów narodowych XIX -tego  wieku . Samuel Johnston był liderem we wczesnych latach osiemdziesiątych XIX wieku . Plik27 lutego 188618-letni Shaw Gillespie zostaje najmłodszym międzynarodowym bramkarzem. Olphert Stanfield, WK Gibson czy George Gaukrodger mieli zaledwie 17 lat, kiedy zadebiutowali w reprezentacji. Z Johnston, Gibson i Gaukrodger, Irlandia miała również młodych ropa strzelcy XIX th  century. Stanfield, dzięki swojej długowieczności, osiągnął 30 czapek, co czyni go najbardziej przylądkiem międzynarodówki przed 1900 rokiem .

Mistrzowie Wysp Brytyjskich

Największy sukces piłkarski Irlandii przyszedł w 1914 roku, kiedy wygrał British Home Championship . Jednak fundamenty tego sukcesu wywodzą się z prac wykonanych w poprzedniej dekadzie, aw szczególności z zupełnie nowego wykorzystania na czas trenerów narodowych. Po raz pierwszy w historii piłki nożnej drużyna narodowa otrzymała trenera pochodzącego z20 lutego 1897kiedy Billy Crone był świadkiem porażki swojego zespołu z Anglią 6: 0, a następnie w zwycięstwie z Walią19 lutego 1898. Plik4 marca 1899, Irlandia jest trenerem Hugh McAteer i24 lutego 1900, Robert Torrans jest trenerem Irlandii przeciwko Walii. W 1914 roku McAteer powróci na swoje stanowisko, aby poprowadzić Irlandię do zwycięstwa.

W 1899 roku IFA zmieniło również zasady wyboru graczy. Wcześniej irlandzka drużyna składała się wyłącznie z zawodników Irish Football League , w szczególności z trzech klubów Belfastu , Linfield , Cliftonville i Distillery . Plik4 marca 1899na mecz z Walią McAteer wybiera czterech irlandzkich graczy grających w Anglii. Ta zmiana natychmiast przyniosła pozytywne rezultaty, wygrywając 1: 0. Trzy tygodnie później25 marcaJeden z nich, Archie Goodall , 34 lata i 279 dni, został najstarszym strzelcem przed 1900 rokiem, kiedy strzelił jedynego irlandzkiego gola w przegranym 9: 1 ze Szkocją. Goodall staje się regularnym środkowym napastnikiem Irlandii i gra do 40. Plik28 marca 1903strzelił pierwszego gola w wygranym 2: 0 meczu z Walią i po 38 latach i 283 dniach został najstarszym strzelcem w historii irlandzkiej piłki nożnej. Ten cel pomaga również irlandzkiej drużynie, która obejmuje również Jacka Kirwana , Billy'ego Scotta , Billy'ego McCrackena i Roberta Milne, wspólnie wygrać z angielskimi i szkockimi zespołami British Home Championship . To pierwszy raz, gdy drużyna inna niż reprezentacja Anglii czy szkocka zajęła pierwsze miejsce w tej imprezie. Należy jednak wziąć pod uwagę, że różnica bramek nie była brana pod uwagę przy podejmowaniu decyzji między zespołami. Irlandia jako konkurencja z ciężką porażką z Anglią 4: 0, a następnie wygrywa ze Szkocją na Celtic Park w Belfaście 2: 0 i Walią 2: 0.

Plik 15 lutego 1913, z drużyną prowadzoną przez kapitana Val Harrisa , Billy'ego Scotta i podwójnego strzelca Billy'ego Gillespie , Irlandia wygrywa po raz pierwszy 2: 1 z Anglią. Mecz został rozegrany w Windsor Park .

W edycji British Home Championship z 1914 roku tylko Irlandia zdobyła mistrzostwo. Gillespie zdobywa dwa gole w wygranym 2: 1 wyjazdowym meczu z Walią. Irlandia kontynuuje sukces na stadionie Ayresome Park w Middlesbrough  : zwycięstwo 3: 0 nad Anglią, po dwóch bramkach Billa Laceya . Irlandia zapewniła sobie tytuł, remisując u siebie 1: 1 ze Szkocją. To był ich ostatni mecz przed I wojną światową i szczyt historii irlandzkiego futbolu przed podziałem wyspy.

IFA kontra FAI

W 1920 roku , na wyspie Irlandii został podzielony na dwie jednostki politycznej, State of Ireland z Dublina jako kapitału z jednej strony i Irlandii Północnej , z narodu składowego w Zjednoczonym Królestwie z Belfastu jako jej kapitału , z drugiej. Przejść. W 1922 roku nowe państwo utworzone na południu przyjęło nazwę Wolne Państwo Irlandzkie . W wyniku tych wydarzeń politycznych w Dublinie powstała rywalizująca federacja piłkarska Irlandzkiego Związku Piłki Nożnej ( IFA ): Irlandzka Federacja Piłki Nożnej ( FAI ). Ta nowa federacja szybko zorganizowała mistrzostwa, mistrzostwa Irlandii w piłce nożnej i stworzyła drużynę narodową, irlandzką drużynę piłkarską . W 1923 roku FAI została uznana przez FIFA jako organ zarządzający piłką nożną w Wolnym Państwie Irlandzkim pod warunkiem, że przyjęła nazwę Federacji Wolnego Państwa Irlandzkiego ( Związek Piłki Nożnej Wolnego Państwa Irlandzkiego ).

W tym samym czasie IFA nadal organizuje swoją drużynę narodową obejmującą całą Irlandię, regularnie wybierając zawodników z Wolnego Państwa Irlandzkiego. W tym okresie istnieje również wzajemność: kilku rzadkich graczy narodowości północnoirlandzkiej, takich jak Harry Chatton, gra w stanie Irlandia. Od 1936 roku FAI, która do tej pory wybierała głównie graczy na podstawie ich członkostwa w Wolnym Państwie Irlandzkim, przyjęła taką samą politykę, jak jej północny sąsiad, a także wybierała swoich graczy na poziomie całej Irlandii. Od tego dnia w obu drużynach będzie grało łącznie trzydziestu dziewięciu zawodników.

Między 1928 a 1946 rokiem IFA, podobnie jak inne narody brytyjskie, nie było stowarzyszone z FIFA. Dwaj „Irlandczycy” mogą więc mieszkać razem bez spotkań, ponieważ nie biorą udziału w tych samych zawodach.

Między dwiema wojnami

Po pierwszej wojnie światowej British Home Championship wznowiono w 1919 r. Meczem otwarcia w Windsor Park między Irlandią a Anglią. Zwolennicy od 1914 r. Rozproszyli się (Irlandia jest de facto podzielona po powstaniu wielkanocnym 1916 r. I rozpoczęciu wojny o niepodległość w 1919 r.). W swoim pierwszym meczu Irlandia gra z ośmioma debiutantami na poziomie międzynarodowym i przegrywa. Drużyna zajmie ostatnie miejsce w turnieju.

Irlandia nigdy nie odzyskała swojego przedwojennego poziomu i nigdy nie powtórzyła swojego wyczynu z 1914 r. W ciągu następnych dwudziestu lat kilkakrotnie jednak zajmowała drugie miejsce. Kilka wybuchów odłamków oznacza jednak okres między dwiema wojnami, na przykład zwycięstwo 2: 1 nad Anglią w Windsor Park w dniu10 października 1923z zespołem, w którym znaleźli się między innymi Tom Farquharson , Sam Irving , Bobby Irvine i Billy Gillespie . W latach dwudziestych Billy Gillespie strzelił dwanaście bramek, w tym siedem kosztem Anglii. To rekord dla Irlandii. Został pobity dopiero w 1992 roku przez Colina Clarke'a .

We wczesnych latach Team Ireland ich przeciwnikami były wyłącznie inne narodowości brytyjskie w meczach towarzyskich i mistrzostwach British Home Championship . Jednak od lat dwudziestych Irlandia zaczęła grać przeciwko innym drużynom narodowym, takim jak Francja , Norwegia czy RPA . Oficjalny status tych meczów jest regularnie kontrowersyjny. Rok 1927 był najlepszym rokiem Irlandii od 1914 roku. Rok10 października 1927Gillespie i Irving, do których dołączył Elisha Scott, są częścią zespołu, który po raz kolejny pokonuje Anglię na Windsor Park (2 gole do 0). Kolejny mecz zakończył się porażką z Walią. Ostatni mecz odbędzie się w Belfaście dnia25 lutego 1928przeciwko szkockiej drużynie piłkarskiej . Dzięki świetnemu występowi bramkarza Scotta, irlandzkiej drużynie udało się odnieść zwycięstwo 1: 0 nad Szkocją.

Plik 2 lutego 1930Irlandia miażdży Walię 7: 0 sześcioma golami od jedynego Joe Bambricka, który z tej okazji grał na swoim własnym stadionie w Linfield . Ten mecz pozostaje rekordowym meczem Irlandii i Irlandczyka. Na szczeblu krajowym od tamtej pory nigdy nie był bity.

Niemniej jednak Irlandia nadal zapisuje się do drugiej połowy klasyfikacji British Home Championship, unikając ostatniego miejsca tylko trzy razy. Z powodu II wojny światowej zawody zawieszono w 1939 roku .

Koniec opowiadania

Podczas drugiej wojny światowej wszystkie międzynarodowe spotkania zostały zawieszone. Jednak w tym okresie Irlandia rozgrywa towarzyski mecz z brytyjskimi siłami zbrojnymi stacjonującymi w Irlandii Północnej. W tej brytyjskiej drużynie grają w szczególności Matt Busby , Stanley Matthews , Tommy Lawton i Stan Mortensen . Mecz był bardzo owocny pod względem bramek, a Irlandia przegrała mecz 8-4. Wszystkie cztery irlandzkie gole strzelił przyszły trener Peter Doherty . Wyczyn Doherty'ego był tak duży, że komentator meczu Maurice Edelston napisał: „ Był prawie drużyną samą w sobie. A gdyby Irlandia miała tego dnia dwa Doherty'ego, nie śmiem sobie wyobrazić, co mogło być. Przyjechać ”.

W 1946 r. , Kiedy międzynarodowa piłka nożna ledwo wznowiła swoją działalność, separacja IFA (Irlandia Północna) / FAI (Irlandia) powróciła na czołowe miejsce w wiadomościach przez sam fakt, że reprezentacja Anglii. Piłka nożna, która w niecały tydzień, spotyka się w towarzyskim meczu obie drużyny. Następnie federacja angielska zwróciła się do obu federacji irlandzkich o wybranie tylko graczy z ich jurysdykcji, powołując się na zasadę obowiązującą w FIFA.

FAI zastosowało się, ale IFA nie. Dwóch graczy urodzonych w Wolnym Państwie Irlandzkim ustawiło się w Belfaście w przegranej 7-228 września 1946, zagrał ponownie w przegranym 1: 0 meczu 30 września w Dublinie . Plik27 listopada 1946Siedmiu irlandzkich piłkarzy , w tym Johnny Carey , Peter Farrell i Con Martin , gra w drużynie IFA przeciwko Szkocji. Mecz zakończył się remisem i pomógł zdobyć drugie miejsce w British Home Championship 1947. Od tego dnia do sezonu 1949-1950 IFA regularnie wybierało od pięciu do siedmiu irlandzkich piłkarzy.

Federacja Irlandii Północnej, wraz z innymi narodami brytyjskimi, dołączyła do FIFA w 1948 roku w celu wzięcia udziału w Mistrzostwach Świata . British Home Championship z 1950 r. Służy jako grupa kwalifikacyjna. W ten sposób Irlandia Północna jest gospodarzem pierwszego meczu eliminacyjnego do mistrzostw świata brytyjskiej drużyny. Ten mecz rozegrany w Belfaście przeciwko Szkocji zakończył się porażką 8: 2. Irlandczycy ukończyli zawody na ostatnim miejscu z zaledwie 1 punktem w Walii. Podczas tego meczu rozgrywanego w Wrexham , IFA po raz ostatni zaprezentuje drużynę wybraną w całej Irlandii. W skład tej drużyny wchodzi czterech zawodników urodzonych w okresie międzywojennym w Wolnym Państwie Irlandzkim: Tom Aherne , Reg Ryan , Davy Walsh i Captain Con Martin . Wszyscy czterej gracze grali w Irlandii w eliminacjach do Mistrzostw Świata. Oznacza to, że grali w dwóch różnych federacjach na tym samym wydarzeniu FIFA.

FAI podjęło kroki, aby uniemożliwić graczom urodzonym na terytorium Irlandii grę w drużynie IFA. Wszyscy urodzeni w Republice gracze grający w ligach brytyjskich byli naciskani, aby podpisać zobowiązanie, że nie dołączą już do drużyny IFA, jeśli zostaną wybrani. Jackie Carey jako ostatnia podpisała zaręczynyKwiecień 1950. Jednocześnie, Reguła 35 (b) FAI stanowi, że wszyscy gracze biorący udział w Mistrzostwach Irlandii muszą podpisać to samo zobowiązanie przed jakimkolwiek zatwierdzeniem transferu do ligi zagranicznej.

IFA złożyła skargę do FIFA na tę zasadę. Międzynarodowy organ zarządzający piłką nożną odpowiedział, że przepis jest niezgodny z prawem piłki nożnej, ale jednocześnie stwierdził, że IFA nie ma prawa wybierać „obywateli Republiki Irlandii”. Wyjątkiem były mecze British Home Championship ze względu na porozumienie z Międzynarodowym Związkiem Piłki Nożnej z 1923 r., Które regulowało interwencje FIFA w stosunkach między krajami macierzystymi. Jednakże wyjątek ten powinien obowiązywać tylko „jeśli FAI nie widzi sprzeciwu”. FAI nigdy nie wydała zgody.

Zarówno IFA, jak i FAI nadal grały jako drużyna Irlandii . Na Kongresie FIFA w 1953 r. Zasada 3 FIFA została zmieniona, tak że drużyna narodowa musi używać politycznie i geograficznie uznawanego tytułu kraju lub terytorium. FAI oparła się wówczas na regule 3, aby mieć prawo do używania słowa „Irlandia” (patrz Nazwy Irlandii ), ale następnie FIFA zdecydowała, że ​​żadna drużyna nie może być nazwana Irlandią , postanawiając, że drużyna FAI została oficjalnie wyznaczona na reprezentację Irlandii w piłce nożnej, a IFA była reprezentacją Irlandii Północnej w piłce nożnej. .

IFA sprzeciwiła się FIFA iw 1954 r. Uzyskała zgodę na podstawie umowy z 1923 r. Na używanie terminu Irlandia do międzynarodowych meczów rozgrywanych u siebie. Praktyka ta została zaniechana dopiero pod koniec lat siedemdziesiątych .

Stadiony meczów domowych

Większość meczów międzynarodowych została rozegrana w Belfaście . Pierwszy mecz rozegrano w Bloomfield Park . XIX wieku mecze odbywały się na Ulster Cricket Ground, znanym również jako Ballynafeigh Park, siedzibie klubu Ulster FC.

W latach 90. XIX wieku na stadionie Solitude , macierzystym stadionie Cliftonville FC , odbyło się jedenaście międzynarodowych meczów. Na początku XX th  century niektóre gry odbywały się w Grosvenor Park , to zwykle pole Distillery FC i Balmoral Showgrounds. Plik17 marca 1900Na Dzień Świętego Patryka , zespół grać ich pierwszy kiedykolwiek dopasować w Dublinie , przegrywając 2-0 do Anglii w Lansdowne Road . WMarzec 1904, po raz kolejny odbywa się mecz w Dublinie, ale tym razem w Dalymount Park, w którym zremisuje 1: 1 ze Szkocją. Pomiędzy 1904 a 1913 rokiem Dalymount Park gościł co najmniej jeden mecz w roku w latach, kiedy Irlandia grała u siebie więcej niż jeden mecz. Wszystkie pozostałe mecze odbywają się w Windsor Park w Belfaście .

Po podziale Irlandii prawie wszystkie mecze rozgrywane są w Windsor Park; kilka z nich jest jednak rozgrywanych w Celtic Park , macierzystym stadionie klubu Belfast Celtic .

Kolory i emblematy

Zestaw lewe ramię.png Kit body.png Zestaw prawe ramię.png Kit shorts.png Zestaw socks.png zwykła koszulka sprzed 1931 roku Zestaw lewe ramię.png Kit body.png Zestaw prawe ramię.png Kit shorts.png Zestaw socks.png Mecze w Szkocji przed 1931 rokiem Zestaw lewe ramię.png Kit body.png Zestaw prawe ramię.png Kit shorts.png Zestaw socks.png Dom po 1931 roku Zestaw lewe ramię.png Kit body.png Zestaw prawe ramię.png Kit shorts.png Zestaw socks.png Wygląd zewnętrzny po 1931 roku

Podczas pierwszych meczów reprezentacja Irlandii występowała w różnych kolorach, od zielonego po biało-niebieski. Jednak „błękit Świętego Patryka” stał się oficjalnym kolorem na krótko przed pierwszą wojną światową i pozostanie nim do czasuWrzesień 1931.

Wybór koloru niebieskiego był postrzegany jako jeden z pierwszych przykładów wpływu klubu Linfield FC i jego liderów na federację północnoirlandzką. Niemniej jednak niebieski był narodowym kolorem wyspy Irlandii od czasów normańskich i jest bardzo regularnie używany przez wiodące irlandzkie drużyny sportowe, takie jak Dublin GAA , Leinster Rugby czy UC Dublin.

W 1931 roku koszulki stały się zielone. Ten kolor jest nadal noszony przez reprezentację Irlandii Północnej . Oficjalnym powodem zmiany było uniknięcie nieporozumień z reprezentacją Szkocji, również ubraną na niebiesko.

Początkowym logo drużyny irlandzkiej był stylizowany krzyż celtycki z harfą pośrodku . To logo jest teraz używane przez zespół Irlandii Północnej. Od lat 30. do lat 50. XX wieku zastąpiła ją koniczyna , koniczyna. Ta zmiana nastąpiła w czasie, gdy IFA rywalizowała z FAI o bycie prawdziwym zespołem Irlandii. W tym czasie koniczyna była również uprawiana przez irlandzką drużynę FAI.

Selektory

Za selekcję zawodników odpowiadała komisja selekcyjna, bez menedżera czy trenera w nowoczesnym tego słowa znaczeniu. Na mecz wyznaczano trenerów. Wśród nich możemy zaliczyć:

Nagrody

Kursy w Pucharze Świata

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Uwagi i odniesienia

  1. FIFA i UEFA określają irlandzką drużynę stanu jako Reprezentacja Irlandii w piłce nożnej. Ale ten termin nie jest uznawany przez samych Irlandczyków. Federacja z siedzibą w Dublinie rozpoznaje tylko jedną nazwę - irlandzką drużynę piłkarską
  2. (in) „  Football Triv - Part of the YourRhymes.com Group - Club and Country  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • What to do? ) (Dostęp 18 kwietnia 2008 )
  3. (w) Dean Hayes , Northern Ireland International Football Facts , Appletree,2005( ISBN  0-86281-874-5 ) , str.  25
  4. (w) „  British Home Championship 1884-1899  ” (dostęp 18 kwietnia 2008 )
  5. (w) „  Początki - 1800 do 1921  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) (Dostęp 19 kwietnia 2008 )
  6. (en) „  tła na rekordy świata i krótkich biografii ich posiadaczy (1872-1900)  ” (dostęp 19 kwietnia 2008 )
  7. (w) „  Northern Ireland's Footballing Greats: Shaw Gillespie  ” (dostęp 19 kwietnia 2008 )
  8. (in) "  to informacyjne rekordy świata i krótkie biografie posiadaczy rekordów (1901–1910)  " (dostęp: 19 kwietnia 2008 )
  9. (w) Dean Hayes , Irlandia Północna: międzynarodowe fakty piłkarskie , Apple tree Press Limited,2007( ISBN  978 0 86281 874 6 ) , str.  156
  10. (w) „  NIFG» Archiwum bloga »Bill McConnell  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) (Dostęp 19 kwietnia 2008 )
  11. (w) Peter Byrne , Football Association of Ireland: 75 lat , Dublin, Sportsworld,1996( ISBN  978-1-900110-06-8 ) , str.  22
  12. (w) Peter Byrne , Football Association of Ireland: 75 lat , Dublin, Sportsworld,1996( ISBN  978-1-900110-06-8 ) , str.  59
  13. (w) Sean Ryan ( tłum.  , Polski) The Boys in Green: the FAI International Story , Edinburgh, Mainstream Publishing,1997( ISBN  978-1-85158-939-5 , OCLC  37929432 , LCCN  99232751 ) , str.  31
  14. (w) „  Dual Internationalists  ” , Wielka piłkarska Irlandia Północna,23 października 2006(dostęp 23 stycznia 2008 )
  15. (w) Gareth Fulton , „Northern Catholic Republic of Ireland fans of soccer” , w: Alan Bairner, Sport and the Irish: Histories, Identities, Issues , Dublin, University College Dublin Press,2005( ISBN  1-904558-33-X ) , str.  145
  16. (w) „  Irish Football Association, Northern Ireland - Squad Profiles - Legends of the Game - Billie Gillespie  ” (dostęp 19 kwietnia 2008 )
  17. (in) „  Disputed Internationals  ” , Northern Ireland's Footballing Greats (dostęp 23 stycznia 2008 )
  18. (w) Dean Hayes , Irlandia Północna: międzynarodowe fakty piłkarskie , Apple tree Press Limited,2007( ISBN  978 0 86281 874 6 ) , str.  245
  19. (w) „  England - War-Time / Victory Internationals - Details  ” , www.rsssf.com (dostęp 23 stycznia 2008 )
  20. Był prawie jednoosobową drużyną - i gdyby Irlandia miała tego dnia dwóch Dohertysów, wzdrygam się na myśl o tym, co mogłoby się stać . (en) Dean Hayes ( tłum.  z polskiego), Northern Ireland's Greats: 100 Top football heroes , Belfast, Appletree Press Ltd.,2005( ISBN  978-0-86281-979-8 , OCLC  61176866 , LCCN  2006386406 ) , str.  61
  21. (w) PD McSweeney , „  IFA May Give England A Hard Game Tomorrow  ” , The Irish Times ,27 września 1946, s.  2
  22. Gracze, którzy grali w dwóch lub więcej drużynach narodowych
  23. (in) „  Carey to play only for ISP  ” , The Irish Times ,14 kwietnia 1950, s.  2
  24. (in) „  Zasady dotyczące dostawców usług internetowych mogą wymagać cofnięcia  ” , The Irish Times ,20 października 1950 r, s.  2
  25. (en) „  What FIFA Really Said  ” , The Irish Times ,26 kwietnia 1951, s.  3
  26. (en) Malcolm Brodie , Billy Kennedy, IFA 125 years ... the history , Edenderry print limited,2005, s.  108(en) „  Polityka irlandzkiej piłki nożnej  ” , The Irish Times ,25 listopada 1953, s.  3
  27. (w) „  Two" Irelands "Recognized  " , The Irish Times ,16 listopada 1953, s.  3
  28. (w) Peter Byrne , Football Association of Ireland: 75 lat , Dublin, Sportsworld,1996( ISBN  978-1-900110-06-8 ) , str.  68
  29. (w) „  ISP History 1930 -1950's  ” , Football Association of Ireland (dostęp 23 stycznia 2008 )
  30. (w) Sean Ryan ( tłum.  , Polski) The Boys in Green: the FAI International Story , Edinburgh, Mainstream Publishing,1997( ISBN  978-1-85158-939-5 , OCLC  37929432 , LCCN  99232751 ) , str.  70
  31. (w) Gareth Fulton i Alan Bairner (redaktor), Sport and the Irish: Histories, Identities, Issues , Dublin UCD Press,2005( ISBN  1-904558-33-X ) , „Northern Catholic fans of Ireland soccer” , str.  146
  32. (w) Dean Hayes i John Brown (redaktor), Northern Ireland International Football Facts , Appletree,2005( ISBN  0-86281-874-5 ) , str.  156
  33. (w) „  When We Wore Blue  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) , Ourweecountry.co.uk (dostęp 23 stycznia 2008 )
  34. (w) Malcolm Brodie , Billy Kennedy, IFA 125 years ... the history , Edenderry print Limited,2005, s.  108( Informacje IFA )
  35. (w) Dean Hayes , Northern Ireland International Football Facts , Appletree,2005( ISBN  0-86281-874-5 ) , str.  6