Teatr Odeon

Teatr Odeon Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Fasada teatru. Kluczowe dane
Rodzaj Teatr
Lokalizacja Paryż , Francja
Informacje kontaktowe 48 ° 50 ′ 58 ″ północ, 2 ° 20 ′ 19 ″ wschód
Inauguracja 1782
Pojemność 800
Stare nazwiska Théâtre-Français (1782-1789)
Théâtre de la Nation (1789-1793)
Théâtre de l'Égalité (1794-1796)
Théâtre de l'Odéon (1796-1799)
Théâtre de l'Impératrice et Reine (1808-1818)
Odéon - Drugi Teatr Francuski (1819-1853)
Cesarski Teatr Odeon (1853-1870)
Narodowy Teatr Odeon (1871-)
Status prawny Teatr Narodowy
Opieka stan
Kierunek Stéphane Braunschweig (styczeń 2016)
Ochrona Logo pomnika historycznego Niejawne MH ( 1947 )
Stronie internetowej www.teatr-odeon.eu
Logo Teatru Odeon Logo Théâtre de l'Odéon. Geolokalizacja na mapie: Paryż
(Zobacz sytuację na mapie: Paryż) Teatr Odeon

Théâtre National de l'Odeon , ponieważMarzec 1990Odéon-Théâtre de l'Europe to teatralne miejsce Paryżanie znajduje Odeon ( 6 th  dzielnica ), otwarty w1782na powitanie trupy Théâtre-Français .

Odeon był wrzesień 1971jeden z pięciu teatrów narodowych . Jej obecnym dyrektorem jest Stéphane Braunschweig (od15 stycznia 2016, odnowiona 8 stycznia 2021 r.).

Architektonicznie jest to teatr w stylu włoskim (scena w kształcie sześcianu i półokrągła sala), a na zewnątrz jest w stylu neoklasycystycznym . Został sklasyfikowany jako zabytek od7 października 1947.

Jej historię naznaczyło kilka wydarzeń: dwa pożary (1799 i 1818), ale także powstanie Wesela Figara w 1784 roku, a ostatnio dyrekcja Jeana-Louisa Barraulta i zajęcie lokalu w czasie wydarzeń maj 1968 .

Historia

Pierwsza sala (1782-1799)

Projektowanie

W 1767 markiz de Marigny , ówczesny dyrektor King's Buildings , poprosił Marie-Josepha Peyre i Charlesa de Wailly o pracę nad projektem nowego teatru dla Théâtre-Français .

26 marca 1770, Dekret króla Rady zleceń wykonanie miejscu na terenie ogrodu hotelu w Prince of Condé , który ostatnie życzenia, aby pozbyć się, aby osiedlić się w Palais Bourbon .

Następnie opracowano dwa inne projekty: że z architektów króla dietetyczne-Plaisirs , Denis-Claude Liégeon i Jean Damun , wspierany przez Comédiens-Français trupy , a architekta miasta Paryża, Pierre-Louis Moreau - Desproux . Ale Peyre i de Wailly zwyciężyli definitywnie jesienią 1778 roku, dzięki protekcji Monsieur, brata króla i hrabiego Angivillera , dyrektora generalnego budynków królewskich .

Lokalizacja teatru jest bardzo nieznacznie zmodyfikowana w stosunku do pierwotnego projektu, tak aby przybliżyć go do Pałacu Luksemburskiego , rezydencji Monsieur, brata króla, tak aby był „nowym udogodnieniem dla ich domu” . W obliczu sprzeciwu Comédiens-Français parlament paryski powiedział im, że „wycofają swoje przywileje i emerytury oraz że zostanie utworzona inna trupa, jeśli utrzymają się w opozycji” .

Architektura i urbanistyka

Praca zaczyna się za maj 1779. Peyre odpowiada głównie za wygląd zewnętrzny, a Wailly za wnętrza. Wygląd zewnętrzny trzeźwo graniczy z surowością. Inspirowana Palladio , oryginalna fasada jest otoczona pawilonami połączonymi łukiem, jak w willi Pisani . W planie półkolistym sala teatralna jest pierwszą salą „w stylu włoskim” wyposażoną w orkiestrę (wówczas zwaną parterem ) wyposażoną w ławki, a publiczność do tej pory była obecna na przedstawieniu na stojąco. Ta innowacja, będąca odpowiedzią na nowe teorie dotyczące architektury teatrów, jest mocno krytykowana.

Budynek pomyślany jest również jako centralny punkt nowej dzielnicy, również na planie Peyre'a i Wailly: skupisko pięciu ulic (ulice Racine , Casimir-Delavigne , de la Comédie - dziś Odéon -, Crébillon i Regnard ) zbiegają się na scenie teatru i kończą w rozległym półkolistym placu, który służy i podkreśla budynek. Ta dzielnica oferuje niezwykłe jak na tamte czasy ruch uliczny i parking.

Teatr do 1789

Zespół Comédie-Française przeniósł się do swoich nowych murów 16 lutego 1782a salę inauguruje królowa Marie-Antoinette dnia9 kwietnia.

27 kwietnia 1784, Le Mariage de Figaro de Beaumarchais została stworzona przez Dazincourt , wciąż na oczach królowej Marii Antoniny i dworu.

Zadebiutował tam komik Talma21 listopada 1787.

Okres Rewolucji

Dekretem z lipiec 1789Zgromadzenie Narodowe zmienia nazwę sali na „Théâtre de la Nation”. Ustawa o swobodzie teatrów z13 stycznia 1791 stracił przywileje repertuarowe w Comédie-Française.

W 1791 zakaz przez Ludwika XVI sztuki Marie-Joseph Chénier Karol IX wywołał konflikt między aktorami lojalnymi wobec króla i przychylnym Rzeczypospolitej, co doprowadziło do odejścia tego ostatniego w 1791 roku.Kwiecień 1791, kierowany przez François-Josepha Talmę , dla nowego teatru Théâtre de la République (obecnie Comédie-Française ) w Palais-Royal . Georges Danton powiedziałby: „Jeśli Figaro zabił szlachtę, Karol IX zabije rodzinę królewską. "

W większości aresztowani podczas Terroru aktorzy, którzy pozostali w Théâtre de la Nation, zostali ostatecznie zwolnieni po upadku Maximiliena de Robespierre'a , a w sierpniu 1794 wrócili do swojego teatru, który w międzyczasie stał się „Théâtre de l' Égalité”, za poszczególne spektakle „Na i dla ludu” (dekret z 10 marca 1794), w pomieszczeniu przekształconym przez zniszczenie skrzyń w egalitarny amfiteatr obwieszony niebiesko-biało-czerwonymi draperiami. Jednak waśnie w trupie doprowadziły do ​​zamknięcia teatru pod koniec grudnia 1794 r. Odbywały się tam spotkania rojalistów zbuntowanych przeciwko Zjazdowi Narodowemu . Ponownie otwiera13 lipca 1796 rPod kierunkiem firmy rozrywki Dorfeuille & Cie, przemianowany na „Odeon”, w odniesieniu do odeons od starożytnej Grecji , a także z ideą stworzenia „dramatyczny szkoły tam używana do regeneracji sztuki”. W październiku 1797 jest bankrutem. Dorfeuille pozostawił tylko jedno imię, jakkolwiek niestosowne. Charles Barnaba Sageret kupił dzierżawy na 1 st czerwca 1798. Już prowadzi dwa teatry, teatr Feydeau i Teatru Rzeczypospolitej i planuje zrekonstruować Comédiens-francuskiej poprzez połączenie trzech teatrów, aktorzy grają na przemian. Wobec rytmu przedstawień aktorzy w połowie stycznia 1799 roku zbuntowali się przeciwko swojemu reżyserowi.18 marca 1799, wszyscy aktorzy gromadzą się w jedynej sali Comédie-Française, przy rue de Richelieu.

Druga sala (1808-1818)

Teatr Odeon, scedowany przez Napoleona na rzecz Senatu (szarża zakończyła się1 st styczeń 1891) i odrestaurowany identycznie przez architekta Chalgrina , ponownie otwarty w czerwcu 1808 roku pod nazwą „Teatr Jej Królewskiej Mości Cesarzowej i Królowej”. Przywilej otrzymuje Alexandre Duval. Louis-Benoit Picard zastąpił go w 1815 roku, ale pomieszczenie zostało ponownie zniszczone przez pożar20 marca 1818 r.

Trzecia sala (od 1819)

Przebudowany przez architekta Pierre'a Thomasa Baraguay , zastępcę Chalgrina i architekta sąsiedniego Pałacu Luksemburskiego , zainaugurowano nową salę w roku .wrzesień 1819i umieszczony przez Ludwika XVIII pod nadzorem Comédie-Française, jako „Second Théâtre-Français”. Picard prowadził go do 1821 roku.

W 1827 roku pod dyrekcją Thomasa Sauvage triumfuje gromada angielskich aktorów, którzy każą Berliozowi powiedzieć: „Szekspir, spadając na mnie niespodziewanie, powalił mnie. Rozpoznałem prawdziwą wielkość, prawdziwe piękno, prawdziwą dramatyczną prawdę… zobaczyłem… zrozumiałem… poczułem… że żyję i że muszę wstać i iść ”.

W dniach „  Trois Glorieuses  ”, inLipiec 1830teatr znajduje się w centrum rewolucyjnego powstania młodzieżowego. „W tej chwili pod arkadą Moliera przybywa grupa uzbrojonych mężczyzn; na rogu teatru uczeń Politechniki na wózku zajęty jest transportem beczek z prochem…”.

W 1832 r. rozebrano łączniki w bocznych uliczkach. Dwa boczne budynki zostały sprzedane i nie należą już do teatru.

W 1848 r. Victor Hugo napisał: „Odeon jest wciąż opuszczony. „Według niego”, aby postawić teatr w opustoszałej dzielnicy, którą chcesz ożywić i wyobrazić sobie, że sprowadzisz tam publiczność, to tak, jakbyś sobie wyobrażał, że z drugiej strony kładąc rybę na ziemi, zostanie tam przyniesiona woda. „Tym bardziej, dodaje, ponieważ Faubourg Saint-Germain nie przyciąga już paryskiej ludności, która woli Tuileries , Palais-Royal , „boulevard de Gand” [dzisiejszy bulwar des Italiens ].

Sarah Bernhardt zadebiutowała w Odeonie w roli Aricie du Phèdre de Racine wydanej na ucztę cesarską w15 sierpnia 1866 r. Ale dopiero w 1869 roku, w krótkim akcie François Coppée , Le Passant , weszła w jej chwalebną karierę pod kostiumem "śpiewaczki florenckiej". W 1870 r., podczas oblężenia Paryża, uzyskała zezwolenie Ministerstwa Wojny na zamontowanie karetki wojskowej w foyer teatru. Ogłoszona Republika, Odeon ponownie otwiera swoje podwoje. W 1872 roku, Sarah Bernhardt triumfował w Ruy Blas przez Victora Hugo , przed przystąpieniem do Comédie-Française. Charles de Chilly , dyrektor teatru, umiera z okazji setnej sztuki. Zastępuje go Félix Duquesnel .

Z komfortem i bezpieczeństwem zajmują ostatnią ćwierć XIX th  wieku: etap i pokój są ogrzewane przez dwóch wielkich pieców, kominków są przycinane aktorów portrety, popiersia i medaliony; budujemy taras ewakuacyjny dla publiczności. Duquesnela ilustruje tworzenie nowych sztuk i wspieranie młodych autorów, uzasadniając tym samym ważność dotacji państwowej, „jedynej gwarancji przed pokusami łatwo lukratywnych przedsięwzięć”; inauguruje również klasyczne niedzielne poranki popołudniowe.

Tryumf panowania Pawła Porel (powołany w 1884 roku), kompletnego i charyzmatycznego człowieka teatru, jest utworzenie w 1885 roku z Alphonse Daudet w Arlesienne do muzyki Georgesa Bizeta z orkiestrą Édouard Colonne , pokazać, że będzie wyskoczyć pięćdziesiąt lata w kasie teatru, w każdym trudnym okresie.

Kierunek :

W 1907 roku pod kierownictwem André Antoine teatr miał 1400 miejsc. „Drugi Teatr Francuski musi być instrumentem nauczania i edukacji literackiej. Chcę zrobić jedną z tych scen z ogromnym repertuarem wypełnionym największymi dziełami. Wreszcie znajdę tam pole do eksperymentów z scenografią, interpretacją, oświetleniem, figuracją… „Antoine tworzy komitet czytelniczy, który tworzy repertuar nowoczesny. W ciągu 7 lat kierowania założycielem Théâtre Libre stanie się wielką postacią teatru oficjalnego.

Paul Gavault był następcą Antoine'a do 1921 roku, przez całą wojnę będzie dążył do zachowania działalności teatru i zarobków artystów.

Powołany w 1921 roku Firmin Gémier zobowiązuje się do modernizacji budynku zgodnie ze swoimi artystycznymi troskami: nowy zestaw organów elektrycznych i usunięcie rampy. Nie zrezygnował z aktorskiej działalności, jednak jego interpretacja Shylocka z Kupca weneckiego pozostanie legendą. Inicjator Narodowego Teatru Popularnego od 1920 roku i założyciel Société Universelle du Théâtre, jego troską zawsze będzie towarzyszenie ewolucji teatru we Francji, otwieranie repertuaru na nowe sztuki żyjących autorów, a także na klasykę zagraniczną. Wreszcie, po stronie publicznej, Gémier rozszerza serię subskrypcji i stara się utrzymać najniższe stawki w Paryżu.

Paul Abram będzie asystował Gémierowi w kierowaniu teatrem od 1925 roku i zastąpi go odluty 1930do 1940. Z zespołem Odeon odbywał tournée po przedmieściach, na prowincji i za granicą, aż po Europę Wschodnią. Podczas II wojny światowej Paul Abram został usunięty z kierownictwa ze względu na swoje żydowskie pochodzenie. Odeon zna szereg tymczasowych kierunków: Jacques Copeau, Pierre Aldebert, René Rocher i bardzo chwilowo Armand Salacrou z Jean-Louis Barrault.

Dekret z 27 lutego 1946oferuje swoją drugą scenę w Comédie-Française . Odeon „Salle Luxembourg” przez trzynaście lat podlegał zarządowi z rue de Richelieu . Był to czas konferencji Antonina Artauda w Vieux-Colombier i pierwszego „Tygodnia Sztuki” w Awinionie stworzonego przez Jeana Vilara w lipcu 47. W Odeonie remontowano części publiczne budynku. współczesny aneks do herbu macierzystej firmy, gdzie pierwszeństwo mają utwory zaliczane do repertuaru współczesnego, ale także kilka większych wznowień repertuaru klasycznego. Odnotujemy zatem kreacje dzieł Courteline , Feydeau , Rostand , Pirandello , Jules Romains , Henry de Montherlant , Audiberti , Jean Cocteau ...

Kierownictwo Jean-Louis Barrault , od 1959 do 1968, pozostawia niezapomniane ślady. José Berghmans , odpowiedzialny za stronę muzyczną, komponuje kilka scenie muzycznej, zwłaszcza dla Numance przez Miguela de Cervantesa , dostosowany przez Jean Cau reżyserii Barrault i prezentowane w Awinionie festiwalu potem na Odeon w roku 1965. Poza Claudela, Barrault jest pokazujący prace Ionesco ( Nosorożec w 1960), Becketta ( Oh les beaux jours w 1963), Billetdoux ( Musimy przejść przez chmury w 1964) czy Durasa ( Całe dni na drzewach w 1965) jeżdżonego samotnie, Jean-Marie Serreau czy Rogera Blina. Zespół wyrusza w trasę dookoła świata, a Odeon wita dzieła Théâtre des Nations. W 1965 Malraux zainaugurował sufit autorstwa André Massona , ekstrawaganckie przywołanie mitycznych postaci zapożyczonych z Ajschylosa, Kleista, Szekspira i Claudela.

W maj 1968, Odeon jest otwarty dla studentów podczas protestu (Jean-Louis Barrault wita protestujących studentów deklarując: „Barrault nie jest już dyrektorem tego teatru, ale aktorem takim jak inni, Barrault nie żyje” ), a teatr zobaczył miesiąc gorączkowej okupacji, która ostatecznie kosztowała Jean-Louisa Barraulta jego miejsce, opuszczone przez André Malraux . Zdarzenia te pozostawiają uszkodzony teatr, który pozostaje zamknięty przez kilka miesięcy z powodu prac remontowych.

Odeon staje się „Teatrem Narodowym” w wrzesień 1971. Oprócz przedstawień prawdziwie śmiałego współczesnego repertuaru trupy Comédie-Française , ważne miejsce zajmują oddziały decentralizacji, duże zagraniczne firmy i Jeune Théâtre National. Koniec sezonu poświęcony jest nagraniom programów Comédie-Française dla telewizji. Pierre Dux i Jean-Pierre Miquel , a następnie Jacques Toja następują po sobie w zarządzaniu. Dekret z 1978 r. oficjalnie przekazuje Odeon pod zarząd dyrektora, którym jest nikt inny jak Generalny Administrator Comédie-Française .

To tylko 1 st czerwiec 1990że Odeon naprawdę odzyska swoją niezależność od Comédie-Française na mocy dekretu. Następnie przyjął nazwę „Odéon – Théâtre de l'Europe”, w hołdzie dla projektu Théâtre de l'Europe opracowanego w Odeonie przez Giorgio Strehlera zCzerwiec 1983.

Generalny remont i modernizacja została przeprowadzona w XX th  wieku: w 1906 (remont sali), 1930 (podnoszenie domu etap) i XXI -go  wieku, od 2002 do 2006 (usuwania azbestu, remonty). W 1995 roku otwarto również mediatekę Jean-Louis Barrault , specjalizującą się w teatrze.

Zamknięty jak inne miejsca kultury podczas większości pandemii Covid-19 i chociaż obszar ten jest w nieładzie co do przyszłości, teatr jest zajętyMarzec 2021przez artystów domagających się w szczególności od rządu „wycofania reformy ubezpieczenia na wypadek bezrobocia, przedłużenia białego roku – co odpowiada przedłużeniu uprawnień odszkodowawczych do31 sierpnia 2021 dla okresów, które dochodzą do końca praw między 1 st marca 2020 i 31 sierpnia 2021 - oraz ponowne otwarcie miejsc kultury ” .

Warsztaty Berthier

Od 2003 roku Odeon ma drugą elastyczną pokój od 350 do 450 miejsc siedzących, zainstalowane w stare magazyny scenerii Opery Garnier , boulevard Berthier ( XVII th dzielnica Paryża ) i zbudowany przez architekta Jean-Wilk Roubert. Hala została zainaugurowana wstyczeń 2003z Fedry przez Jean Racine , kierowane przez Patrice Chéreau .

Status

Odeon jest natura przemysłowych i handlowych publicznych uregulowane dekretem n o  68-905 z21 października 1968ostatnio zmieniona przez Dekret n O  2002-108 z24 stycznia 2002 r..

Dostęp

Teatr Odeon jest obsługiwany w pobliżu linii metra (M) (4) (10)na stacji Odéon oraz liniami autobusowymi RATP 58 63 70 84 86 87 89 96i RER (B) i (VS).

Drugi pokój, Ateliers Berthier , jest obsługiwany przez linie metra(M) (13)i RER (VS)na stacji Porte de Clichy oraz liniami autobusowymi RATP  :PC3 138 173 54 74 N15 N51.

Uwagi i referencje

  1. „  Dekret z dnia 13 stycznia 2016 kończące funkcje dyrektora Théâtre National de la Colline i mianowania dyrektora narodowego Théâtre de l'Odéon - M. Brunszwik (Stéphane) NOR  ” , na legifrance.gouv .fr (dostęp 18 lipca 2019 r . ) .
  2. Wskazówka n o  PA00088664 , baza Mérimée , francuski Ministerstwo Kultury
  3. De Wailly jest protegowanym Marigny, Peyre architektem księcia de Condé i przyjacielem de Wailly od czasu ich wspólnego pobytu w Rzymie .
  4. Henry Lecomte, Historia teatrów Paryża , Paryż,1905, s.  Teatr Równości. str. 103-159, T. IV, t. 1
  5. Léon Chancerel, „  Narodziny, perypetie i wielkość Odeonu  ”, Cahiers Renaud-Barrault ,Październik 1959, s.  81
  6. Victor Hugo, Rzeczy widziane 1847-1848 , Paryż, Gallimard ,1972, 505  pkt. ( ISBN  2-07-036047-4 ) , s. 252-253
  7. Sztuka Cervantesa została już przerobiona na język francuski przez samego Barraulta w 1937 roku w Teatrze Antoine .
  8. Archiwum Wystawy
  9. Jean Sévillia , „Te trzydzieści dni, które wstrząsnęły Francją”, magazyn Le Figaro , tydzień 2 marca 2018 r., strony 42-48.
  10. Romain Brunet, „  Okupacja teatru Odeon, walka artystów” o zbieżność walk  ” , o Francji 24 ,14 marca 2021(dostęp 15 marca 2021 r . ) .

Zobacz również

Bibliografia

  • Christian Genty, History of the Théâtre national de l'Odéon: Logbook, 1782-1982 , Paryż: Fischbacher, 1982, 320 s.   (+ 40 pl.) ( ISBN  2-7179-0002-0 ) .
  • Raymond Genty, Les Souterrains de l'Odéon , Paryż, Éditions Glomeau, 1945, s. 72 . 
  • Jean-Claude Daufresne, Le Théâtre de l'Odéon - architektura, dekoracje, muzeum , Liège: Mardaga Éditions, kolekcja: Architecture + recherche, 2004, 297 s. ( ISBN  2-87009-873-1 ) .
  • Daniel Rabreau, The Théâtre de l'Odéon: Od pomnika Narodu do teatru Europy, Narodziny pomnika miejskiego wypoczynku w XVIII wieku , Paryż: Belin, 2007, s. 183. ( ISBN  978-2-7011-3304-1 ) .
  • Antoine de Baecque, L'Odéon, teatr w historii , Paryż: Gallimard, 2010, 309 s. ( ISBN  978-2-07-013043-6 ) .

Linki zewnętrzne