Roland leroy

Roland leroy Obraz w Infoboksie. Roland Leroy w ratuszu w Bagneux . Funkcje
Członek
Dystryktu Seine-Maritime ( d )
2 kwietnia 1986 -14 maja 1988 r.
Zastępca
trzeciego okręgu wyborczego Seine-Maritime
3 kwietnia 1967 -22 maja 1981
Jean-Marie Morisse
Zastępca
Seine-Maritime
02 stycznia 1956 -8 grudnia 1958
Biografia
Narodziny 4 maja 1926
Saint-Aubin-lès-Elbeuf
Śmierć 25 lutego 2019 r.(m. 92)
Clermont-l'Hérault
Pogrzeb Cmentarz Pere Lachaise
Narodowość Francuski
Zajęcia Polityk , dziennikarz
Dziecko Marianne Leroy ( d )
Inne informacje
Pracował dla Ludzkość
Partia polityczna Francuska Partia Komunistyczna (lata 40. -2019)
Różnica Oficer Legii Honorowej (2004)

Roland Leroy jest politykiem i dziennikarzem francuskim , urodzonym4 maja 1926w Saint-Aubin-lès-Elbeuf ( Seine-Maritime ) i zmarł dnia25 lutego 2019 r.w Clermont-l'Hérault ( Hérault ).

Był dyrektorem gazety L'Humanité od 1974 do 1994 roku.

Biografia

Urodzony z ojca kolei , bliski anarchosyndykalizmu i matki robotnika włókienniczego, Roland Leroy w 1942 r. wykonywał ten sam zawód, co jego ojciec. Działacz podziemia w Komunistycznej Młodzieży Francji w 1942 r., był odpowiedzialny za rozpowszechnianie propagandy iw 1943 roku objął kierownictwo Młodzieży Komunistycznej w swoim wydziale. W tym samym czasie wstąpił do ruchu oporu.

W latach 1945-1947 ponownie wykonywał zawód pracownika kolei, pozostając jednocześnie bardzo aktywnym bojownikiem Francuskiej Partii Komunistycznej . Następnie awansował w szeregach: sekretarza federalnego Seine-Maritime, członka Komitetu Centralnego (1956-1994), Biura Politycznego (1964-1994) i Sekretariatu (1960-1979). W połowie lat 60. odpowiedzialny za nadzorowanie Związku Studentów Komunistycznych brał udział w „normalizacji” tej organizacji na wzór kierownictwa PCF, wywołując wojowniczy krwotok w tym sektorze i czyniąc UEC niesłyszalnym na uniwersytetach. wydarzenia z maja 68 .

W 1967 r. został przez swoją partię oskarżony, zastępując Henryka Krasuckiego , polityką kulturalną i stosunkami z intelektualistami. Bliski przyjaciel Louisa Aragona , towarzyszy mu w żałobie po śmierci Elsy Triolet w 1970 roku.

Na początku lat 70. , choć nie zgadzał się z samą ideą unii programowej z PS, kierował grupą odpowiedzialną za przygotowanie Wspólnego Programu . Po kilku niepowodzeniach w wyborach kantonalnych i parlamentarnych oraz pierwszej kadencji jako deputowany do Seine-Maritime w latach 1956-1958, odzyskał mandat w Zgromadzeniu w latach 1967-1981, a następnie 1986-1988.

Niewątpliwie z powodu sporu z Georgesem Marchaisem Roland Leroy nie został zwrócony do sekretariatu KC podczas zjazdu PCF w 1979 roku , pozostając jednak członkiem biura politycznego.

Podczas Fête de l'Humanité we wrześniu 1981 roku , kilka miesięcy po zwycięstwie wyborczym François Mitterranda i Związku Lewicy , odpowiadał za tradycyjne przemówienie i krytykował ustępstwa rządu wobec tego, co nazwał „wczoraj zwyciężonymi”, to znaczy prawo. Oznaczało to tym samym sceptycyzm części kierownictwa PCF wobec realizowanej polityki.

Jego publiczne interwencje były rzadkie w latach 2010. W 2011 wygłosił mowę pochwalną swojego przyjaciela André Duroméi , byłego komunistycznego burmistrza Le Havre . W 2012 roku z okazji trzydziestej rocznicy śmierci Louisa Aragona wziął udział w konferencji w siedzibie L'Humanité z Jeanem d'Ormessonem , również wielbicielem pisarza.

Dziennikarz

Roland Leroy kierował L'Humanité od 1974 do 1994. Kiedy L'Archipel du Goulag został opublikowany , w 1974 brał udział w ogromnej kampanii mającej na celu napiętnowanie Soljénitsyna . W szczególności potępia Le Nouvel Observateur , który wspiera dysydenta, jako „na czele antysowieckiego i antykomunistycznego przedsięwzięcia”.

Polemiczny, pojawia się w programie piątkowego wieczoru we France Inter , gdzie dziennikarze omawiają wiadomości: Pierre Charpy (1919-1988) ( La Lettre de la nation , RPR ), Jean d'Ormesson (1925-2017) ( Le Figaro ), Claude Estier (1925-2016) ( L'Unité , PS ), Henri Amouroux (1920-2007) ( Giscardien ).

Śmierć

Roland Leroy zmarł dnia 25 lutego 2019w swoim domu w Clermont-l'Hérault w wieku 92 lat. Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise w grobowcu Komitetu Narodowego PCF (97. dywizja).

Rodzina

Roland Leroy jest ojcem psychiatry Marianne Leroy.

Dekoracja

Pracuje

Uwagi i referencje

  1. Marion d'Allard, „  Roland Leroy opowiada swoją historię o kulturze Francji  ” na L'Humanité. ,15 czerwca 2012
  2. Należał do komitetu centralnego przed 1954 r., ale tego dnia został z niego wycofany, a następnie ponownie wybrany w 1956 r. na XIV Kongresie, który odbył się w Hawrze. Patrz  L'Humanité , 8 czerwca 2001 .
  3. Hervé Hamon, Patrick Rotman , Pokolenie, t. 1, lata snu , Próg, 1987, rozdział Ostateczna walka
  4. Philippe Robrieux , Nasze komunistyczne pokolenie 1953-1968 , Robert Laffont, 1977
  5. Claude Pennetier , „  LEROY Roland, Eugene. Nazwisko w ukryciu: Bob, Réli, Paillard, Dumas, Alain  ” , na maitron-en-ligne.univ-paris1.fr , 29 sierpnia 2012 r., ostatnia modyfikacja 26 lutego 2019 r. (dostęp 27 lutego 2019 r . ) .
  6. Stéphane Manchematin "Roland", Leroy programu À nue głosu na France Culture , 18 czerwca 2012 r.
  7. „Roland Leroy” , plik na assemblee-nationale.fr .
  8. „  Były komunistyczny deputowany do Seine-Maritime, Roland Leroy zmarł w wieku 92 lat  ” , na paryskiej Normandii ,25 lutego 2019(dostęp 25 lutego 2019 r . ) .
  9. Przemówienie Rolanda Leroya podczas hołdu dla André Duroméi 22 marca 2011 r. w serwisie Dailymotion .
  10. François Hourmant, rozczarowania z duchownych: Figury intelektualnej w post-May 68 , University Press of Rennes, Coli. "Res publica", 1 maja 1997 r.
  11. Zobacz na cairn.info .
  12. Szkic biograficzny , lesbiographies.com

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne