Roger de Bussy-Rabutin

Roger de Bussy-Rabutin Obraz w Infoboksie. Funkcjonować
Fotel 20 Akademii Francuskiej
Tytuł szlachecki
Hrabia ( Bussy-le-Grand )
Biografia
Narodziny 13 kwietnia 1618 r
Château d'Epiry , Burgundia ( Francja )
Śmierć 9 kwietnia 1693
Autun , Burgundia ( Francja )
Zajęcia Pisarz , żołnierz, dworzanin, filozof
Tata Leonor de Rabutin
Matka Diane de Cugnac
Małżonka Gabrielle de Toulongeon
Louise de Rouville
Dziecko Michel-Celse-Roger de Bussy-Rabutin
Inne informacje
Właściciel Zamek Bussy-Rabutin
Członkiem Akademia Francuska (1665)
Stopień wojskowy Generał porucznik armii
Konflikty Wojna trzydziestoletnia Wojna
francusko-hiszpańska
podpis Rogera de Bussy-Rabutin podpis

Roger de Rabutin , hrabia Bussy , znany jako Bussy-Rabutin (13 kwietnia 1618 rw Saint-Émiland -9 kwietnia 1693w Autun ), to generał z armii króla Ludwika XIV , dworzanina francuskiego sądu , filozofa i epistolarnej pisarza , pamflecista , satyryka i libertyn i członek Akademii Francuskiej .

Biografia

Pochodzenie i studia

Urodzony 13 kwietnia 1618 rna zamku Epiry (prąd gmina Saint-Émiland , niedaleko Autun ) w Autunois , w Burgundii , Roger de bussy Rabutin to trzeci syn Diane de Cugnac i Leonor de Rabutin, mistrz obozowej w pułku de Bussy-Rabutin i porucznik króla Ludwika XIII w Nivernais . Śmierć jego braci uczyni go jedynym przedstawicielem swojej rodziny.

Po dość błyskotliwych studiach u jezuitów w Autun , następnie w kolegium Clermont w Paryżu , w wieku szesnastu lat wstąpił do wojska, w 1633 roku jako pierwszy kapitan pułku Bussy-Rabutin (pułku piechoty ojca). .

Wczesna kariera wojskowa

W 1634 r. objął szefa przekazanego mu przez ojca pułku Bussy-Rabutin. Pod kierownictwem marszałka Francji i księcia La Force Jacques Nompar de Caumont brał udział w oblężeniu La Mothe-en-Bassigny , twierdzy Księstwa Lotaryngii , gmin Soulaucourt-sur-Mouzon i Outremécourt ( Haute-Marne ). Następnie przeprowadził większość kampanii wojny trzydziestoletniej  : zdobycie w 1635 zamków Mojenvic , Charmes i Neufchâteau ; bitwy i oblężenia pod Colloredo , Pesmes , Château de Balançon , Dole , Roye , Corbie , Landrecies i Maubeuge w 1637 roku.

W 1639 walczył w Thionville , w Arras w 1640, następnie w Bapaume w 1641 iw Lens .

Sam mówi, że jego dwie ambicje to stać się „człowiekiem uczciwym” i „osiągnąć wielkie zaszczyty wojny. "

1640-1650

W 1641 r. kardynał Richelieu uwięził go na pięć miesięcy w Bastylii, aby ukarać go za zaniedbania w służbie, żołnierze przemycający sól. Tam odbył decydujące starcie, z marszałkiem François de Bassompierre , słynącym z waleczności, uwięzionym za spisek przeciwko Richelieu.

Burzliwa młodość skłaniała go do stoczenia pojedynków, poszukiwań walecznych przygód, ale także do „polerowania się” na salonach, zwłaszcza w towarzystwie zwróconą do sławy literackiej kuzyna, markiza de Sévigné , oraz do wyostrzania kłującego ducha ...

28 kwietnia 1643 rpoślubił swoją kuzynkę Gabrielle de Toulongeon, córkę Antoniego II i Françoise de Toulongeon, wnuczkę św. Joanny de Chantal , z którą miał trzy córki: Diane, Charlotte i Louise-Françoise. Następnie opuścił na chwilę armię.

W 1644 roku kupił urząd porucznik towarzystwie jeźdźców w kolejności od księcia Condé Henri II Bourbon-Condé .

W 1645 r. odziedziczył po ojcu urząd królewskiego porucznika w Nivernais, służył pod rządami księcia Ludwika II Burbon-Condé (wielkiego Condé) w Katalonii , gdzie wyróżnił się słynną rozpustą w Léridzie i prowadził kampanię pod Turenne .

Owdowiały w 1646 roku, próbował porwać Madame de Miramion , bogatą dwudziestoletnią wdowę, którą uważał za kochaną. Sprawa ta została rozstrzygnięta nie bez trudności dzięki znacznemu odszkodowaniu od Bussy-Rabutina, który następnie poślubił Ludwikę de Rouville (zbliżoną do rodziny księcia Orleanu ). Madame de Miramion, nieskazitelna i budująca, która jej przebacza, wchodzi w religię i poświęca resztę życia i swój majątek na dzieła miłosierdzia.

Z pewnym wyróżnieniem walczył w czasie wojny domowej, która wybuchła podczas regencji królowej Anny , a następnie w czasie wojny z Hiszpanią . Będąc po raz pierwszy po stronie Fronde des Princes , szybko połączył się z młodym królem Ludwikiem XIV i służył mu w Nivernais oraz podczas oblężenia Montrond . Za swoje zasługi zostaje wynagrodzony uzyskaniem stanowiska generalnego mistrza obozu lekkiej kawalerii i komisją generała-porucznika wojsk królewskich.

W 1654 towarzyszył księciu Armandowi de Bourbon-Conti do Katalonii, następnie brał udział w kolejnych kampaniach pod rozkazami marszałka Turenne we Flandrii . Uczestniczył w oblężeniu Mardycka w 1657 r. i wyróżnił się m.in. w bitwie pod wydmami w 1658 r .

Skłonny do kłótni o pierwszeństwo, nieroztropny i bezczelny, jego próżność i nawyk komponowania satyrycznych i oszczerczych piosenek zraziły Turenne, a także wiele wysokich osobistości armii i dworu francuskiego; nigdy nie zostanie marszałkiem Francji.

Libertynizm, wycofanie i koniec życia

W Wielkanoc 1659 brał udział w orgii, która wywołała wielki skandal w Château de Roissy podczas Wielkiego Tygodnia , co doprowadziło do wygnania go przez Mazarina w jego zamkach Bussy-Rabutin i Chazeu , na swoich ziemiach w Burgundii. Wykorzystuje swoje narzucone hobby, komponując, aby odwrócić uwagę swojej kochanki, chorującej markizy de Montglas, swoją słynną powieść satyryczną „ Histoire amoureuse des Gaules” , zarozumiałą broszurę opowiadającą o eskapadach francuskiej wysokiej szlachty francuskiego dworu .

Skopiowany, a następnie opublikowany wbrew jej woli przez intrygującą markizę de La Baume, rękopis ten krążył swobodnie, wywołując skandal, powodując liczne kopie lub suity apokryficzne. Kronika ta z taką samą złośliwością jak talentem pióra i dowcipu przywołuje dzielne maniery dworu w młodości Ludwika XIV, dzięki czemu zyskał przydomek „  francuskiego Petroniusza ”. Jego maksymy miłości są doceniane przez samego króla. Wybrany do Akademii Francuskiej, został przyjęty tam w 1665 roku w fotelu 20 z Nicolas Perrot d'Ablancourt .

Oskarżony o to, że nie oszczędził reputacji szwagierki króla, Henrietty z Anglii , Bussy wysłał przez swego bliskiego przyjaciela króla, księcia Saint-Aignan, kopię swojej Historii Ludwikowi XIV. Ma nadzieję zaprzeczyć plotce i spróbować oczyścić się z zarzutów. Ludwik XIV, przekonany o swojej dwulicowości i chcący dać przykład, by zadowolić swoją bardzo pobożną matkę, królową Annę, upiększył libertyna.17 kwietnia 1665 r.

Chory, został zwolniony po trzynastu miesiącach i ponownie wygnany, tym razem definitywnie, do swojego zamku Bussy-Rabutin w Burgundii, gdzie spędził ostatnie dwadzieścia siedem lat swojego życia, z pozwoleniem na kilka krótkich pobytów w Paryżu. po 1685 r. Bussy-Rabutin głęboko odczuwa tę hańbę, którą uważa za niezasłużoną. Jego gorycz z powodu błyskotliwej, zniszczonej kariery wojskowej jest jeszcze większa.

Swoje zesłanie wykorzystuje do pisania Pamiętników i upiększania swoich rezydencji, w szczególności zamku Bussy-Rabutin, motywami, obrazami zaczerpniętymi z mitologii i blisko pięciuset portretami znanych postaci dworskich, którym towarzyszą często duchowe komentarze.

Jego córka Louise-Françoise de Bussy-Rabutin, młoda i bardzo ładna wdowa, potajemnie poślubiła przyjaciela swojego ojca, Henri François de la Rivière. Wściekły Bussy-Rabutin przybywa, by porwać ją ze swojego domu w Lanty i sekwestruje. Rozpoczął się długi proces, w wyniku którego ojciec został zmuszony do uwolnienia córki, która odnalazła męża i dzieci.

W 1683 Ludwik XIV w końcu mu wybacza, upoważniając go do udziału w jego powstaniu  ; jeden z najbardziej zazdrosnych momentów życia dworskiego. Mimo to spotkał się na dworze z tak chłodnym przyjęciem, że pobyt na prowincji wydawał mu się lepszy. Wrócił tam, aby zakończyć swoje życie.

W 1691 r. król przyznał mu rentę w wysokości 4000  funtów, jako świadectwo udzielonego mu ułaskawienia.

Roger de Bussy-Rabutin zmarł dnia 9 kwietnia 1693w Autun. Został pochowany w kościele Notre-Dame d'Autun, który teraz zniknął.

Bussy-Rabutin jest ojcem pięciu córek i dwóch synów, w tym Michel-Celse-Roger de Bussy-Rabutin . Ten jest biskupem Luçon i podobnie jak jego ojciec, wybrany do Akademii Francuskiej, miał „stosowność nie pisania czegokolwiek”. Michel-Celse-Roger de Bussy-Rabutin nazywany jest także „Bogiem dobrego towarzystwa”, ze względu na swój charakterystyczny dar sprawiania przyjemności.

cytaty

Praca literacka

Publikacje

Uwagi i referencje

  1. Jak świadczy jego podpis lub jego portret w Château de Bussy, napisaliśmy Bussy Rabustin
  2. DOWODZENIA I KAMPANIE WOJSKOWE BUSSY-RABUTIN
  3. Roland Niaux, Lanty , publikacja elektroniczna 9 lutego 1994, wydanie Viviane Niaux, 2006-2007.

Załączniki

Bibliografia i źródła

Prace użyte do źródła tego artykułu były następujące:

Reprezentacje kinematograficzne

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne