Victor Grandin

Victor Grandin Obraz w Infobox. Karykatura Honoré Daumiera . Funkcje
Zastępca ds. Seine-Maritime
2 marca 1839 -25 sierpnia 1849
Radny Generalny Seine-Maritime
1839-1848
Biografia
Narodziny 21 grudnia 1797
Elbeuf
Śmierć 25 sierpnia 1849
Paryż
Imię urodzenia Michel Pierre Victor Grandin
Narodowość Francuski
Czynność Polityk
Inne informacje
Członkiem Rada Generalna ds. Handlu ( d )
Różnica Kawaler Legii Honorowej

Michel Pierre Victor Grandin jest francuskim przemysłowcem i politykiem urodzonym dnia21 grudnia 1797w Elbeuf ( Seine-Inférieure ) i zmarł dnia25 sierpnia 1849 w Paryżu.

Świetny producent

Pochodzący z zamożnej rodziny zgrzeblonych sukienników wełnianych, osiadłych w Elbeuf od XV wieku, jest drugim dzieckiem sześciorga rodzeństwa, w tym córki, po Michel Pierre Alexandre Grandin (Elbeuf, 1765 - Berville- en-Roumois , Château du Thuit, 1843) i Marie Marguerite Thérèse Quesné (Elbeuf, 1770 - Berville-en-Roumois, 1847). Poślubia7 października 1827Charles Aimée Victorine Fouquier, córka Frédérica Fouquier-Longa , producenta indyjskich kobiet z Rouen, byłego zastępcy, który podarował jej 100 000 franków. Z kolei zasiłek rodzicielski szacowany jest na 360 000 franków.

W wieku osiemnastu lat sam został producentem. W 1830 r. Pod względem podatku od zezwolenia na prowadzenie działalności zajmował już pierwsze miejsce; w 1847 r. zajął trzecie miejsce, wyprzedzając Théodore Chennevière, jednego z nowych sukienników, którzy rozpoczęli produkcję „nowatorskich” tkanin (o skomplikowanych wzorach i kolorach różniących się w zależności od mody i gustu czasu).

Z katastru wynika, że ​​posiadłości ziemskie o powierzchni 1,5 ha w 1836 r. Wzrosły do ​​3,5 ha w 1849 r., Przy czym wszystkie te posiadłości znajdują się w Elbeuf między rue de Rouen a Sekwaną.

Wraz z pięcioma braćmi stworzył zakład, w którym „wełna wchodzi w stan runa i pozostawia go w postaci gotowego produktu” . Zbudował duże budynki, zainstalował trzy pompy przeciwpożarowe (40 KM), które poruszają maszynami; nabrzeże daje możliwość odbioru bel wełny, składowania ładunku 3 łodzi węgla, wysyłki kawałków wykonanych tkanin. Pontony na Sekwanie pozwalają na pranie wełny; warsztaty skupiają zawody w zakresie zgrzeblenia, farbowania, przędzenia, tkactwa, kosiarek, pras itp. Powstają biura, lady, magazyny, stajnie, wóz, warsztaty utrzymania ruchu. Ma wykopaną studnię artezyjską. W związku z tym jego powstanie skupia wszystkie etapy produkcji (co jest wówczas bardzo rzadkie w Elbeuf). Pozwala mu to zaoszczędzić sporo czasu na obsłudze w porównaniu z warsztatami rozproszonymi: produkcję można zaprogramować, staje się racjonalna. Wraz ze wzrostem kapitału, którym dysponuje, nie kieruje z niego rocznych nadwyżek, ale przeznacza je na wprowadzenie nowych maszyn.

W 1834 r. Zatrudniał od 800 do 1000 pracowników i produkował rocznie od 2500 do 5000 sztuk 40-jardowego sukna (około pięćdziesięciu metrów).

Jego produkcja cieszy się tak wielką sławą, że jest wybierana przez takie osobistości, jak księżna Berry (Czerwiec 1828), Louis-Philippe, który udekorował go Legią Honorową (Maj 1831), Adolphe Thiers Minister Spraw Wewnętrznych (Listopad 1833) lub Louis-Napoléon Bonaparte , ówczesny Prezydent Republiki, wSierpień 1849.

„Zrób arkusz! Będzie głównym zmartwieniem Victora Grandina. W trosce o poznanie nowych technik wytwarzania podobnych produktów podróżuje za granicę, aby uczyć się i poznawać sukcesy swoich konkurentów. Jest obdarzony rzadkim duchem spostrzegawczości, z szybką poprawnością spojrzenia. Od 1817 r. Często jeździł do Anglii, wchodził do warsztatów, obserwował najnowsze procesy przędzalnicze i tkackie czy nowe maszyny, a niektórych udało mu się sprowadzić z powrotem pomimo zakazu, któremu podlegali, kiedy wyjeżdżali; informuje również o technice niezniszczalnego podkładu , który dostosuje i na który uzyska patent na wynalazek. Założył zakład w Glasgow (Szkocja) zajmujący się produkcją wełnianych nici.

Podczas gdy niektórzy producenci z Elbeu myślą tylko o produkcji bez wprowadzania innowacji, pionierem jest Victor Grandin. Nie tylko zajmuje się produkcją dla klientów prywatnych, ale także zabiega w imieniu wszystkich producentów o zamówienia na tkaniny od państwa dla wojska i administracji. Bada kwestie związane z eksportem bielizny do Ameryki Północnej i Południowej, krajów Europy Środkowej i jego brata aż do Chin i innych odległych części, skąd czarterowane statki przywożą herbatę i indygo; ale konkurencja ze strony Anglików jest tam zbyt ostra. Mathieu Bourdon napisze w swojej pochwali: „Boom, który obrał eksport, droga, którą otworzył, ofiary, które sam sobie narzucił, ułatwią tworzenie fortun znacznie większych niż własne. Byłby niewdzięczny, gdyby zignorował ofiary. z których zbyt często zbierał tylko gorzkie owoce; podczas gdy dla wielu innych, którzy przyszli po nim, byli oni źródłem bogactwa i dobrobytu ”.

Jego wyroby przyniosły mu liczne medale brązowe, srebrne i złote na Wystawach, których był następnie członkiem jury.

Obowiązki lokalne i wydziałowe

Od 1828 roku należał do loży masońskiej jednostki . Bardzo szybko starał się objąć funkcje publiczne, ale przede wszystkim w celu zapewnienia rozwoju i ochrony lokalnego przemysłu tekstylnego.

W okresie monarchii lipcowej został wybrany przez cenzurę, przez ponad dwadzieścia lat radnym miejskim, a następnie radnym generalnym. Przez ponad dziesięć lat był zastępcą Sędziego Pokoju, dowódcą Gwardii Narodowej, członkiem Konsultacyjnej Izby Sztuki i Producentów, wówczas na szczeblu krajowym, Rady Producentów.

Jej raport, mający na celu przywrócenie pracy robotnikom, a tym samym przyczynienie się do utrzymania porządku i spokoju publicznego, umożliwi producentom z Elbeuviens uzyskanie zamówienia od państwa na 43 000 metrów sukna. Ponieważ ustalona cena jest wyjątkowo niska, Rada Miejska przyznaje producentom premię w wysokości 4%, „w przeciwnym razie nieuchronnie stwierdziliby stratę”. Zauważ, że jego produkcja stanowiła połowę tej podaży. W 1841 r. Nadal „kierował” oficerami Ministerstwa Wojny na zamówienie 375 000 m sukna.

W 1846 r. W wyniku buntu robotników Félixa Arouxa przeciwko wprowadzeniu nowej maszyny, będzie on w pierwszym rzędzie, aby spróbować uspokoić robotników i wesprzeć Gwardię Narodową, którą wcześniej dowodził.

W obradach Izby (sierpień, październik, str. Grudzień 1833): kilka sesji, podczas których interweniuje, potem ponownie w 1834 r. i w latach następnych. Interwencje, które podejmie jako parlamentarzysta, nie spowalniają jego relacji z Izbą Konsultacyjną: linie kolejowe, utworzenie Punktu Rabatowego, dostawa arkuszy wojsk, przyjmowanie dokumentów handlowych przez Bank of Rouen, represjonowanie kradzieży fabryk: lista jego interwencji jest długa. Izba Elbeuf od tego czasu deleguje ją do reprezentowania go na Naczelnej Radzie Producentów4 lutego 1833aż do jego zniknięcia i broni interesów sukienników i kupców miasta. Wraz z Camille Randoing jest nazywany3 marca zgłosić kwestię cła przywozowego na wełnę zagraniczną i zwrotu tego cła po pozostawieniu tkanin.

Plik 17 czerwca 1840, wypowiada się w sprawie ustanowienia parowców między Le Havre a Nowym Jorkiem. Plik12 marca 1846, składa petycję o podniesienie mostu linii kolejowej Oissel, który utrudnia i przerywa ruch rzeczny podczas przypływu. Prosi Firmy o zasłonięcie samochodów 3 klasy i zamknięcie tych samochodów zasłonami. Niewiele osób interesujących się kantonami wymyka mu się.

Victor Grandin to potężna osobowość, którą lokalni przeciwnicy przedstawiają jako swego rodzaju samotnika, który robi wszystko, jest wszędzie, wszystko słyszy. Inni potępią lokalną koterię, która ją otacza, ci „konsulowie Elbeuwi, którzy rządzą miastem”, w szczególności burmistrz Mathieu Bourdon.

Mandaty parlamentarne

Lipiec Monarchia - Izba Deputowanych V kadencja, kadencja2 marca 1839 w 12 czerwca 1842, grupa: opozycja konstytucyjna VI kadencja , mandat9 lipca 1842 w 6 lipca 1846, grupa: opozycja konstytucyjna VII kadencja , mandat1 st sierpień 1846 w 24 lutego 1848, grupa: Konstytucyjna opozycja Narodowe Zgromadzenie Konstytucyjne II Republiki , mandat im23 kwietnia 1848 w 26 maja 1849, grupa: Right National Legislative Assembly , mandat of13 maja 1849 w 25 sierpnia 1849, grupa: prawicowy monarchista

Podział okręgów wyborczych i waga Rouen oznacza, że ​​Elbeuf po raz pierwszy otrzymuje zastępcę w 1824 r. W okresie monarchii konstytucyjnej, po dwóch niepowodzeniach w wyborach parlamentarnych w 1834 i 1837 r. (Prawo wyborcze jest censitaire), Victor Grandin został wybrany w dniu 2 marca 1839. Jej program ma na celu „nie tylko utrzymanie porządku, zachowanie tronu i wolności, ale także ochronę przemysłu, najbardziej lojalnego wsparcia reżimu”. Podczas kampanii wyborczej w 1842 r., Przesłuchiwany przez swojego konkurenta Paula Sevaistre'a, który wzywa go do wyraźnego stwierdzenia, czy jest, tak, czy nie, kandydatem opozycji, odpowiada, że ​​„zawsze sprzymierzył się z miłowaniem zakonu jak największej niezależności; jeśli chcę silnej i szanowanej władzy, chcę przede wszystkim, żeby była godna… ”. W 1843 r. Został wygodnie ponownie wybrany (63% oddanych głosów), a następnie triumfalnie na2 sierpnia 1846z 96% głosów, ponieważ Paul Sevaistre nie jest kandydatem. Nie zgadzając się w kilku punktach z polityką rządu, stawia się następnie wyraźnie w konstytucyjnej opozycji.

Centralny Komitet Obrony Pracy Narodowej, utworzony w 1847 r. W Paryżu, zaliczył go do swoich członków i wyliczanie jego interwencji na tych zgromadzeniach byłoby zbędne. Po rewolucjiLuty 1848, to dzięki jego lobbowaniu z generałem Subervie "w celu zapewnienia pracy na pewien czas wielu pracownikom",25 kwietnia 1848Rząd tymczasowy złoży zamówienie na dostawę płyt wojskowych: dla Elbeuf 28 000 m, Louviers 8 000 m, Sedan 6 000 m.

W Kwiecień 1848odzyska mandat w Zgromadzeniu Ustawodawczym II Rzeczypospolitej dzięki systemowi list i podziałowi okręgów wyborczych, które topią miasta na wsi. Jest po prawej, zagłosuje przeciwko wygnaniu rodziny Orleańskiej , przeciwko podatkowi progresywnemu. Wybrano ponownie13 maja 1849 w Ustawodawczej jest wtedy po stronie prawego monarchisty.

Zauważ, że jego sekretarzem był Félix Tournachon (1820-1910), który wkrótce stał się sławny pod imieniem Nadar . Karykatura Grandina, którą stworzył i kilka linii, które jej towarzyszą, ujawnia dogłębną wiedzę na temat członka Elbeuf.

Główne wystąpienia na Zgromadzeniu

Na początku swojej kadencji przeciw korupcji złamał pierwsze włócznie 3 lipca 1839, potępiając fałszywe cytaty z Ponts et Chaussées. „Jeśli to pomyłka, nawykiem błędu jest niezdolność; jeśli jest to system, jest to zdrada dla interesów kraju. Tak winny lub niezdolny, że wybiera Administracja des Ponts et Chaussées! ” . To tylko przebłysk jego surowego języka. Paryska gazeta wywoła jego „apoplektyczną złość”. Na konkretnych przykładach demontuje mechanizm procesów sprzyjających Spółkom, prawa szyte na miarę spekulantów. "Kultem złotego cielca naszych czasów jest koleje!" Na ten temat chce ograniczyć interwencję państwa do 1/5 wydatków lub zwraca się o rozbudowę i eksploatację kolei przez państwo.

W 1844 r. Uzyskał unieważnienie Charlesa Laffitte'a (siostrzeńca byłego przewodniczącego Rady), który obiecał swoim elektorom w Louviers, że na własny koszt wykonają oddział od Louviers do linii paryskiej. Laffitte, który uzyskał zawstydzone poparcie Guizota, zostanie wybrany ponownie 4 razy, ale za każdym razem Grandin uzyska unieważnienie w imię moralności. Oświadcza się przede wszystkim podejrzenie: „Nigdy nie miałem żadnych kolejowe magazynowych i nigdy nie będę . ”

Jego interwencje nie ograniczają się do interesów jego okręgu wyborczego. Opowiada o projekcie kolejowym z Lille do Dunkierki, z Paryża do morza, z Paryża do Wersalu itd. Ponadto interweniuje na rzecz poprawy żeglugi rzecznej poprzez promowanie systemu holowania .

W 1844 roku ogłosił, że pośród rządu walczył o siebie inny rząd, silniejszy niż sam rząd. To prowadzi go do potępienia wad monarchii lipcowej  : korupcji, spraw giełdowych, służalczości posłów-urzędników itp. Ci, którzy tworzą prawa, nie mogą być oskarżani o tworzenie ich dla własnej korzyści, ani o to, by rządzący lub znajdujący się w ich pobliżu ludzie byli podejrzani o zaspokajanie ich ambicji lub chciwości poprzez haniebny handel. WLipiec 1844, woła: „Ten system będzie miał swoje 89; Boże daj, że nie ma swoich 93! ” . Cztery lata później13 lipca 1848, Alexis de Tocqueville będzie również zawołać: „Wierzę, że mamy do zaśnięcia za godzinę to jest na wulkanie ... Zmień duch rządu, ponieważ ten duch prowadzi do otchłani” .

Grandin zlecił wydrukowanie swoich przemówień, aby można było je czytać nawet poza jego wyborcami. Uparty obrońca burżuazji przemysłowej, stoi na czele opozycji wobec hegemonii arystokracji finansowej. To wyjaśnia jego ewolucję, która prowadzi go do tego, że stał się jednym z najbardziej zdecydowanych przeciwników rządu Guizota . W tej walce poseł otrzyma zgody tylko lewej strony Zgromadzenia.

W Izbie nie angażuje się w polityczne kombinacje. Jej interwencje mają na celu ochronę przemysłu Elbeuwi poprzez walkę z wolnym handlem. To długa walka, którą wytwórcy Elbeuf rozpoczęli na mocy Ancien Régime na mocy francusko-angielskiego traktatu handlowego z 1786 roku. Jej główne argumenty to obrona narodowego interesu, ryzyko zamknięcia warsztatów., Klasy robotniczej. nieszczęście. W tonie trybuna wykrzykuje: „Czy myślisz, że nie jest okrutne, aby producent odmawiał pracy swoim pracownikom, kiedy ich nie ma?”. Mamy tyle samo hojności w naszych sercach, co wy. My też mamy odwagę… ” .

Przybycie Thiersa do Elbeuf w 1833 r. Jest jednym ze szczytów konfrontacji. Przewodniczący zarządu odwiedza pięć zakładów tekstylnych, je obiad i sypia u Victora Grandina, ale nie poddaje się zasadom, na których opiera się stanowisko rządu. Oświadcza, że „należy znieść przywileje, z których korzystają tkaniny”. Moją rolą jest zadowolenie jak największej liczby osób: plantatorów winorośli, handlu morskiego, portów - w tym Le Havre - konsumentów, opinii publicznej. Do Ciebie należy nie zasypianie i modernizacja, bo kraj narzeka na brak konkurencji ” . Ale Victor Grandin nigdy nie przestawał mobilizować się przeciwko traktatom handlowym. W 1842 r. Ponownie pisał do Mathieu Bourdona: „Wobec wprowadzenia belgijskich strojów konieczne jest nawiązanie kontaktu z innymi miastami sukienniczymi, koordynowanie protestów, powołanie komitetu obrony, otwarcie abonamentu, adres podpisany przed królem przez wszystkich Elbeuviens, producentów czy nie… ” .

Oprócz przemówień w Izbie, Grandin stara się zjednoczyć innych partnerów. WLuty 1847, śmiało oświadcza, że ​​ostatecznie to Komitety Rolnicze, Konsultacyjne Izby Artystyczne i Przemysłowe, Izby Handlowe, trzy (krajowe) Rady Generalne ds. Rolnictwa, Producentów i Handlu, które naprawdę reprezentują interesy społeczeństwa. Dla niego te instytucje wystarczyłyby do reprezentowania całego społeczeństwa. Uważa, że ​​wraz z wyborem „zastępców urzędników” Izba, będąca wynikiem sztucznych skojarzeń i skażona korupcją, stała się parawanem między krajem a rządem. Kwestionuje reprezentację parlamentarną.

On, który został odznaczony przez Ludwika Filipa Legią Honorową , będzie głosował w paradoksalnej sytuacji, podobnie jak republikańska opozycja. Zarzuca królowi i jego ministrom ignorowanie lub obojętność na ekonomiczne trudności fabrykantów. Jednak odrzuci propozycję, którą złożył mu Jules Sénard , zastępca z RouenListopad 1847wziąć udział w bankiecie, na którym spotkaliby się przeciwnicy polityki Guizota. Bez wątpienia obawia się, że dalsze obniżanie cens lub potrzeba ustanowienia prawa w kwestii społecznej zostanie poruszona w zwykłych przemówieniach na tego rodzaju wydarzeniach.

Dla Victora Grandina relacje między pracownikiem a szefem wynikają z umowy dobrowolnie zawartej między dwiema osobami: praca przeciwko zarobkowi. Kodeks cywilny i kodeks karny powiedziały w tej kwestii wszystko: byłoby niebezpieczne podważanie ich przez nowe przepisy. Rada Prud'hommes wystarczy do rozstrzygania sporów. Uważa, że ​​państwo nie musi ingerować w prywatną sprawę. To stanowisko zasadnicze wyjaśnia walkę, którą będzie prowadził krok po kroku podczas dyskusji nad ustawą o pracy dzieci z 1841 roku.

Zdaje sobie sprawę z długich dni pracy (12, 14 i 16 godzin) oraz tego, że aby dotrzymać kroku maszynom, używanie brandy stało się swego rodzaju potrzebą. On sam był jednym z pionierów pracy zmianowej: po podpaleniu innego zakładu zatrudniał bezrobotnych do pracy przez 9 godzin w nocy z godziną 13.00. (Sierpień 1838).

Zwracając uwagę na osłabienie poborowych w Elbeuf (2 z 3 zreformowano w 1842 r.), Podał inne przyczyny: złe warunki mieszkaniowe, choroby „  nie spowodowane pracą, ale zawilgoceniem gleby  ”, przybycie do miasta wieśniacy: „wszystko, co nie może wesprzeć pracy w polu (…) wszystko, co przychodzi, by schronić się w warsztatach” . Poprzez liczne poprawki stara się zmniejszyć obowiązki dotyczące wieku, czasu pracy. Ustawa zostanie poddana pod głosowanie22 marca 1841, ale mniej surowe i rzadkie kontrole spowodują, że nie będzie działać.

Mimo swoich wcześniejszych wypowiedzi na temat losów robotników zagrożonych wolnym handlem, poseł z uporem dąży do potępienia reformatorów społecznych, takich jak niektórzy filantropi (katolicy czy saint-simonowie). Kwestionuje dochodzenie doktora Villerme w Elbeuf, potępia „spotkania pod przewodnictwem rówieśników z Francji, na których wzywani są i przyjmowani pracownicy, podczas których wygłaszane są przemówienia, które mogą wywołać kłopoty w warsztatach, sprowokować przemoc, brak dyscypliny i podżegają robotników do pogardy i nienawiści do tych, którzy ich zatrudniają. "

Jest wymawiane (Styczeń 1844) przeciwko interwencji władz publicznych. Dla niego nie można kwestionować swobody działalności przedsiębiorstw, ich handlu. Nie ma potrzeby stosowania przepisów prawa pracy. Aby zapewnić spokój społeczny, wystarczy ochrona celna i porządki państwowe.

Postawa w czasach Drugiej Rzeczypospolitej

Victor Grandin, który nigdy nie kwestionował zasad reprezentacji politycznej ani wyborów powszechnych, poddaje się - niechętnie - wyborom powszechnym i zostaje „republikaninem dnia następnego”. W swojej deklaracji wyborczej wstawia następujące zdania: „  (…) wszystko wskazywało na to, że moje obawy były bezpodstawne (…) Podniosłem sztandar Republikanów, w którym zapisane są te trzy słowa: Wolność, Równość, Braterstwo. Ten symbol jest mój; główne zasady, które zawiera, byłyby moją jedyną zasadą postępowania w nowym Zgromadzeniu Ustawodawczym. „Tam los robotników byłby przedmiotem mojej najgorliwszej troski (…) przyglądałem się z bliska ich cierpieniom (…) Interesy ludzi są moje, interesy mojej rodziny; moja pomoc należy do ludzi. „Niech żyje Republika! "

Wybory z listy departamentów pozwalają mu zasiąść w Konstytuanty, choć w Elbeufie zajmuje tylko 13. miejsce z 16 miejsc do obsadzenia. Decydujące znaczenie ma głos wyborców wiejskich wydziału. Kandydaci na robotników są bici. Robotnicy Rouen i Elbeuf kwestionują wyniki, wznoszą barykady, co prowokuje do interwencji wojsk. Elbeuvian buntownicy krzyczą "Precz z Grandinem!" Grandin do reformy! Spalmy pięknego Grandina! (...) Chcemy rezygnacji Victora Grandina. (...) To łajdak. ” . Jego dom zostaje zaatakowany, jego żona zostaje zmuszona do ucieczki.

Podczas tej kadencji głosował: - przeciwko wygnaniu rodziny Orleańskiej - za dekretem o klubach - za ściganiem Louisa Blanca i Caussidière'a - przeciwko zniesieniu kary śmierci - przeciwko podatkowi progresywnemu - przeciwko niekompatybilności funkcji, - przeciwko zatwierdzenie Konstytucji przez lud, - za całą konstytucję, - za propozycję Rateau , - za wyprawę do Rzymu .

W Zgromadzeniu sprzeciwia się również 30 maja 1848do propozycji Michela Alcana , posła do Parlamentu Louviers, który mieszkał przez kilka lat w Elbeuf, który zaproponował środki na rzecz stowarzyszeń i stowarzyszeń pomocy między pracownikami. Według Grandina oszustwem jest przekonanie robotników, że w następstwie nieomylnego przewrotu uzyskają „lepszą pozycję niż to, które im przysługuje z mocy prawa natury lub siły rzeczy”. "

Kiedy Alexandre Poussin ostrzega go w czerwcu i Lipiec 1848co do konsekwencji ewentualnego uchylenia dekretu z marca ustalającego limit czasu pracy do godziny 11 rano, nie bierze tego pod uwagę. Mathieu Bourdon (który napisze swoją biografię) słusznie uważa, że ​​w jego pracy w Zgromadzeniu Ustawodawczym, a następnie w Zgromadzeniu Ustawodawczym „widzieliśmy, jak reakcyjny duch wchłania go i niepostrzeżenie przeszywa reakcyjnego ducha, którego inspiracje były tak potrzebne społeczeństwu. . ” . Ton jego wypowiedzi staje się coraz bardziej agresywny. Auguste Lireux, dziennikarz, opisuje go jako mówcę „łaskawy jak gwóźdź… prawie dziki… zaciekły, gburowaty”. WMarzec 1849podczas dyskusji o klubach potępia „złe doktryny, które się tam szerzy… powstanie i grabież… Jaki jest obowiązek resortu? Chodzi o obronę społeczeństwa ... Jeśli on uważa, że ​​musi stać spokojnie w obliczu zagrożeń, to mówię, że traci społeczeństwo, mówię, że nie wypełnia swojego obowiązku ... ” . W maju potępił artykuł Proudhona ogłaszający w gazecie Le Peuple, że „poprzez organizację pracy ustanie wyzysk człowieka przez człowieka”. Te słowa, powiedział, „rozgrzewają głowy i przygotowują się na zamieszki, więc trzeba być stale czujnym. "

Do wyborów parlamentarnych w Maj 1849mimo że zajmował 19 miejsce w kantonie, został jednak wybrany ponownie.

W tym czasie wygłosił przemówienie, które opublikował na temat raportów pracodawców i pracowników . Opisuje niestabilną sytuację szefa, zobowiązanego, aby nie dać się wyprzedzić konkurencji z zewnątrz i od wewnątrz, co roku inwestować swoje zyski w modernizację narzędzi lub budowę nowych warsztatów.

Po zamieszkachKwiecień 1848w Rouen i Elbeuf oraz w następstwie represji, to w czerwcu w Paryżu potwierdziły się społeczne i polityczne starcia w walce klasowej. Tutaj znowu Victor Grandin sprzeciwia się wszelkim inicjatywom rządowym i proponuje rozwiązanie: „Pozwól pracownikowi założyć własną firmę i zostać szefem! To rozwiązanie, aby „aktywny i inteligentny pracownik przybył nie tylko z łatwością, ale iz fortuną” . Paradoksalna propozycja i wbrew jego wcześniejszym uwagom użalanie się nad losem tekstylnego szefa, zapominając, że jest spadkobiercą i zięciem milionera.

Traktowany na plakacie jak przestępca, żąda ścigania, które uzyska. Prowadzi bezlitosną walkę z socjalizmem, z klubami i wreszcie z samą Republiką. W burzliwych miesiącach Drugiej Rzeczypospolitej wiedział, jak zmierzyć konsekwencje każdej okoliczności dla liberalizmu gospodarczego, którego bronił. Dowodem na to są jego liczne przemówienia reprodukowane w Le Moniteur Universel i innych gazetach.

Jego interwencje w Izbie przeciwko Pierre'owi Leroux lub Proudhonowi doprowadziły Karola Marksa do przedstawienia go jako „najbardziej fanatycznego narzędzia burżuazyjnej reakcji”.

Jego sprzeciw wobec republikanów społecznych i Izby sprawił, że pragnął wyłonienia się silnej władzy, która ograniczyłaby swobody polityczne. Plik25 października 1848, popiera Ludwika Napoleona Bonaparte, który napisał do ministra spraw wewnętrznych z informacją, że „głupcy pracujący w cieniu szykują zamieszki” . Wypowiedź Grandina wywołała taką sensację, że poseł wykrzyknął: „To reklama Bonapartego!”. ” . Wybrany na prezydenta Republiki w grudniu na cztery lata, książę-prezydent, pochodzący z Rouen, zatrzymał się w Elbeuf14 sierpnia 1849 ; odwiedza fabrykę Victora Grandina, przechodząc pod łukiem triumfalnym zwieńczonym trójkolorowymi belkami pośrodku ogromnej sali krosien. Pracownik w fartuchu laboratoryjnym wygłasza przemówienie, które, jak powiedzą, złe języki zostało napisane przez ich szefa: „… Au10 grudnia 1848nasze warsztaty opustoszały, od tego czasu z porządkiem i pewnością powróciła działalność wspierającej nas branży ... Policzcie w przyszłości na nasze ramiona i serca ... ”

Dziennikarz Moniteur Universel pisze15 sierpnia : „Konieczne byłoby, aby przywódcy socjalizmu, wynalazcy pustych i wywrotowych teorii, które dążą jedynie do wyzysku, zniewalania robotnika, musieli uczestniczyć w tym komunikacie szefa rządu z szefem prawdziwego, pracowitego robotnicy (…) Spontaniczne demonstracje robotników Elbeuf potwierdzają, że nie są one narzędziami nieporządku i anarchii. "

Jednak Victor Grandin zmarł nagle w Paryżu na cholerę25 sierpnia 1849, dwanaście dni po tym triumfie i nie doczeka się zamachu stanu z 2 grudnia 1851 roku . Miasto Elbeuf opłakiwało przez pięć dni od28 sierpnia, z zaproszeniem mieszkańców do zjednoczenia się z intencjami Rady Miejskiej. Pogrzeb odbył się przy pomocy całej ludności; wiele sklepów i warsztatów zostało zamkniętych.

Spis po śmierci jego majątku zajmował notariuszowi Elbeufa 37 dni, przez 154 godziny. Plik15 grudnia 1849suma „aktywnych deklaracji” wynosi 514 000 franków; Aktywa wzrosłyby zatem tylko o 45 000 franków w ciągu 22 lat, co wydaje się stosunkowo niewielkie (10%). Wdowa po nim zginęła w swoim domu w tragicznym pożarze domu4 kwietnia 1850 ; miała 40 lat.

Plik 4 września 1851pożar zniszczył fabrykę Grandin, która w tamtym czasie nadal zatrudniała 1200 pracowników. Odbudowany zakład był obsługiwany przez Julesa Maya i Delreza, obecnie pracujących na kontrakcie , dla innych zakładów.

W 1852 r. Wzniesiono ku jego pamięci pomnik w Elbeuf, przeniesiony w 1880 r. Do ogrodu nowego ratusza. Dziś pozostały tylko cokoły, popiersie z brązu wywiezione w 1942 roku przez Niemców w celu przetopienia. Jego imię nosi rue d'Elbeuf.

Źródła

Uwagi i odniesienia

  1. Departmental Archives of Seine-Maritime (ADSM), 3 Q 18.591, badanie przeprowadzone przez notariusza Me Moineta i 3 Q 18.69, notariusza Me Buée.
  2. ADSM, 3 M 50 (1830) i 3 M 62 (1847).
  3. Według jego własnego wyrażenia: Dyskurs o zwyczajach z 5 lutego 1841 (BNF Le 58 15).
  4. Odpowiedź na zapytanie Rady Generalnej Producentów, Journal des Débats Politiques et Parlements, 27 października 1834
  5. Akta Legion of Honor, LH 1187/62.
  6. Rejestr obrad Rady Miejskiej, przemówienie Louisa Buée podczas inauguracji pomnika Victora Grandina.
  7. Journal des Débats , 1834, dz. Cyt.
  8. Bourdon (Mathieu), „Nota biograficzna pana Victora Grandina”, Katalog pięciu departamentów Normandii , Caen, Hardel, 1858, s. 31. Można przypuszczać, że Théodore Chennevière jest jednym z celów autora.
  9. Saunier (Eric), „Elbeuvian Freemasons from 1805-1930”, Biuletyn Towarzystwa Historii Elbeuf , nr 16, grudzień 1991. Wśród innych braci zauważamy obecność elbeuwiańskich producentów Théodore Chennevière i Camille Randoing. To bardzo elitarna loża.
  10. Concato (Francis) i Largesse (Pierre), „Ewolucja krajobrazu tekstylnego: dystrykt Puchot w Elbeuf (1770-1870”, Proceedings of the Second International Meeting of Textile History , Tourcoing, 1985).
  11. Obrady Rady Miejskiej w dniach 18 i 28 marca 1831 r., 3 i 17 maja 1832 r. Prefekt poprosi o wyjaśnienia dotyczące decyzji Rady Miejskiej, która mimo to została zastosowana.
  12. Le Moniteur Universel , 14 kwietnia 1841.
  13. W 1836 i 1837. Por. Largesse (Pierre), "Modalności ruchu robotniczego w ośrodku włókienniczym, Elbeuf 1846-1852", Człowiek i przemysł w Normandii, Materiały XXII Kongresu Stowarzyszeń Historycznych i Archeologicznych Normandii ( L'Aigle, 1988), Towarzystwo Historyczno-Archeologiczne Orne, Alençon, 1990, s. 263-273.
  14. Concato (Francis) i Largesse (Pierre), Elements for a History of the Consultative Chamber of Arts and Manufacturing of Elbeuf (1801-1861) , Chamber of Commerce and Industry of Elbeuf, 1992, s. 231.
  15. Le Progrès (d'Elbeuf), 17 grudnia 1843 i L'Industriel Elbeuvien , 14 i 21 stycznia 1844.
  16. Biblioteka Narodowa, Le 54 1663.
  17. Miejskie Archiwa Le Havre, 20 Z 1. Generał Subervie był ministrem wojny od 25 marca do 19 marca 1848 roku.
  18. The Globe , 23 czerwca 1844.
  19. Largesse (Pierre), „Walki elbeuwskich sukienników przeciwko wolnemu handlowi”, Biuletyn Towarzystwa Historii Elbeuf , nr 11, listopad 1988, s. 29-49.
  20. Podsumowanie kilku listów Victora Grandina, napisanych z Paryża i skierowanych do Mathieu Bourdon (Centre d'Archives Patrimoniales d'Elbeuf, F 175).
  21. Bron (Jean), Historia francuskiego ruchu robotniczego , Éditions Ouvrières, 1968.
  22. Archiwa departamentalne Calvados, 2 U3 578: Trial of the Elbeuf Riots.
  23. Alexandre Poussin, elbeuwiński fabrykant, jest pobożnym katolikiem. Bardzo zwraca uwagę na wszystko, co może poprawić los pracowników i biednych.

Linki zewnętrzne