Ludobójstwo Bohaterów i Namas

Masakra Bohaterów i Namas
Obraz poglądowy artykułu Ludobójstwo Bohaterów i Namas
Niemieckie oddziały walczące z bohaterami (1904), propagandowy obraz Richarda Knötela (1857–1914), reprodukowany w książce z 1936 roku.
Przestarzały 1904 - 1908
Lokalizacja Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia ( dzisiejsza Namibia )
Ofiary Bohaterowie i Namas
Rodzaj Deportacje , głód , masakry , obóz koncentracyjny
Nie żyje 65 000 bohaterów i prawie 20 000 Namas
Autorski Cesarstwo Niemieckie
Zamówiony przez Lothar von Trotha
Uczestnicy armia pruska

Ludobójstwo Herero i Nama popełniane pod dowództwem Lothar von Trotha w Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej ( Deutsch-Südwestafrika , dziś Namibia ) z 1904 roku jest uważany za pierwszego ludobójstwa w XX th  century . Ten program eksterminacji jest częścią procesu podboju terytorium przez niemieckie wojska kolonialne w latach 1884-1911. Doprowadził do śmierci 80% rdzennych powstańców i ich rodzin (65 000 Bohaterów i prawie 20 000 Nam).

Fakty zostały po raz pierwszy odnotowane w raporcie zamówionym w 1917 roku dla celów politycznych przez rząd brytyjski przez sędziego Thomasa O'Reilly'ego i znanym jako „  Niebieska Księga  ”.

Ta masowa zbrodnia, ponownie oceniona w latach 90. , dała początek ważnemu dziełu pamięci, czy to w samej Namibii, czy w środowisku historyków.

Założenie niemieckiej kolonii południowo-zachodniej Afryki

Kontekst

W latach 1830-1900 Wielka Brytania i Francja opanowały ponad połowę Afryki . Cesarstwo Niemieckie , utworzona w 1871 roku, znalazły się, oprócz kilku punktów handlowych, bez jakiegokolwiek terytorium kolonialnego. Dzięki inicjatywom prywatnym uruchomiono w 1878 r. program ekspansji, który doprowadził do powstania Niemieckiego Związku Kolonialnego ( Deutscher Kolonialverein , 1882-1883). Po serii umów między trzynastoma głównymi krajami zachodnimi a Imperium Osmańskim Niemcy otrzymały w 1884 roku cztery strefy ekspansji, które nazwały Togoland (Togo), Ostafrika (Tanzania, Ruanda, Burundi), Kamerun (Kamerun) i Sudwestafrika (Namibia). . To na tym ostatnim terytorium ustawia się stawkę i warunki dramatu.

Założenie niemieckiej kasy

Pierwotnie Brytyjczycy, za pośrednictwem gubernatora Kapsztadu, zlecili Williamowi Coatesowi Palgrave'owi (1833-1897) spotkanie z przywódcami Herero i Nama uwikłanych w wojnę międzyetniczną, aby przekonać ich do przyłączenia się do projektu federacji południowoafrykańskiej . Negocjacje te zakończyły się fiaskiem w 1885 roku, a Cesarstwo Niemieckie wykorzystało tę polityczną wakat, aby oficjalnie założyć swoją pierwszą placówkę handlową pod przewodnictwem kupca Adolfa Lüderitza , ówczesnego Gustava Nachtigala , zastąpionego w następnym roku przez Heinricha Göringa , mianowanego wysokim komisarzem. Rzeszy.

Sploty

Ludy pasterskie, Namas i Héréros, ścierają się w kwestii pastwisk i punktów wodnych. Posuwając się w głąb kraju, Göring próbuje negocjować zakup ziemi, ale Hendrik Witbooi w imieniu kraju Nama odmawia niemieckiego protektoratu. Przytłoczony niepokojami między kolonistami przyciągniętymi przez nieistniejące kopalnie złota, Göring został zastąpiony w 1888 roku przez byłego najemnika Curta von François .

Według Serge żółci, gubernator Heinrich Göring byłaby przeprowadzona pomiędzy 1884 i 1890 pilnego politykę przemieszczeń, egzekucjach i konfiskat. Jednak te twierdzenia i kilka innych są kwestionowane i kwestionowane przez historyków, takich jak Joël Kotek , Tal Bruttmann i Odile Morisseau , zwłaszcza że Göring, odpowiedzialny za reprezentowanie władzy pruskiej przy pomocy dwóch urzędników, podpisał jedynie traktaty ochronne z Bękartami Rehoboth . Jego administracja była również pozbawiona wojsk, zanim kontyngent 21 żołnierzy pod dowództwem Curta von François wylądował w południowo-zachodniej Afryce w 1888 r. na krótko przed jego powrotem do Niemiec.

Masakra w Hoornkrans

W nocy 12 kwietnia 1893, prawie 200 żołnierzy, w tym Bastersów dowodzonych przez Carla von François, przeszło przez klan Nama i zmasakrowało 80 mężczyzn, kobiet i dzieci. Hendrik Witbooi udaje się uciec. Opór Nama wydawał się przezwyciężony, koloniści mogli osiedlać się na całym terytorium, kiedy Françoisowi udało się podpisać w 1895 roku z Samuelem Maharero , przywódcą Bohaterów, porozumienie o ochronie.

Od dziesięciu lat przyspieszyła kolonizacja w zakresie rolnictwa, hodowli owiec i górnictwa. Pod przywództwem komandora Theodora Leutweina zostaje podpisany traktat pokojowy z Namas. Ustalono południowe granice Hererolandu .

Ku eksterminacji (1904-1907)

W 1904 r. Bohaterowie, a następnie Namowie byli ofiarami masowej masakry, która doprowadziła do masowych deportacji, pracy przymusowej i różnych śmiertelnych egzekucji, które oficjalnie zakończyły się w 1908 r.

Stłumienie powstania Bohaterów

Bohaterowie, rozdrażnieni utratą swoich najlepszych ziem, nie mogąc praktykować transhumancji, a także ofiary księgosuszu, który dziesiątkuje ich stada, na próżno próbują zmobilizować do swojej sprawy niektórych wodzów klanów: Samuel Maharero samotnie wychowuje swój lud przeciwko Niemcom osadnicy,11 stycznia 1904. Atakuje garnizon w Okahandji i niszczy niemieckie linie komunikacyjne, kolejowe i telegraficzne. Zmasakrował także kilkuset niemieckich osadników, ale oszczędził kobiety i dzieci. Poinformowany Berlin postanawia zareagować z wyjątkową stanowczością.

Przez pięć miesięcy organizowano represje wśród kolonistów pod dowództwem Theodora Leutweina , następnie uzbrojono sześć okrętów wojennych pod dowództwem generała Lothara von Trotha , które wylądowały11 czerwca 1904w Swakopmund z dużymi oddziałami, około 15 000 żołnierzy z korpusu Schutztruppe , skrzynia wojenna ponad 500 000  marek złota , armaty, karabiny maszynowe, granaty. Trotha wcześniej wyróżnił się w Togo, a następnie w Chinach podczas powstania bokserów . Nazywany „Rekinem”, asystuje mu Franz von Epp .

Bitwa pod Waterberg

Generał Trotha przez cztery miesiące prowadzi wojnę na wyniszczenie: praktycznie nic nie robi, obserwuje i bawi się strasząc wroga strzałami z karabinu. Ale w październiku, na obszarze położonym u źródeł Ohamakari, na płaskowyżu zwanym przez Niemców Waterberg , otoczył bohaterów z trzech stron i rozstrzeliwali ich: to była prawdziwa rzeź że oszczędzono ani kobiety, ani dzieci.. Trotha pozostawia im tylko jedną drogę ucieczki: pustynię Kalahari . Podczas gdy bohaterowie, którzy przeżyli, próbują znaleźć tam schronienie, Trotha zatruwa punkty poboru wody, w regularnych odstępach czasu ustawia posterunki z rozkazem strzelania bez ostrzeżenia do każdego Herero, mężczyzny, kobiety lub dziecka. Oficjalny nakaz eksterminacji generała von Trotha ( Vernichtungsbefehl ) brzmi: „Każdy Herero znaleziony w granicach Niemiec, uzbrojony lub nie, posiadający bydło lub nie, zostanie zabity” .

W ciągu kilku tygodni Bohaterowie zginęli przez dziesiątki tysięcy z pragnienia i głodu na pustyni Omaheke . Niektórzy są więźniami i będą deportowani do obozów. Według Serge'a Bilé zginęło około 65 000 osób, władze niemieckie deklarują ze swojej strony liczbę wahającą się od 25 000 do 40 000. Niektórzy znajdują schronienie w Bechuanaland , pod ochroną brytyjską, jak ich przywódca Samuel Maharero, który zmarł tam w 1923 roku.

Sześć obozów koncentracyjnych

Ci, którzy przeżyli, są przykuwani do łańcuchów, a następnie przewożeni pociągami i rozprowadzani z Styczeń 1905między sześcioma obozami koncentracyjnymi inspirowanymi obozami stworzonymi przez Brytyjczyków w RPA podczas powstania burskiego w 1901 roku. Każdy więzień ma wytatuowane litery GH , dla Gefangener Herero (więzień Herero). Według Serge'a Bilé połowa więźniów zginęłaby w niewoli, to znaczy 7862. Obozy te znajdują się na półwyspie Shark Island , a następnie w okolicach Swakopmund , w pobliżu zimnego i pustynnego wybrzeża. Z obozu koncentracyjnego Shark Island z 3500 więźniów powróciło tylko 200 ocalałych.

Prasa międzynarodowa reaguje na tę kampanię wojskową, ale dezinformacja jest tak duża, że ​​bardzo niewiele gazet zrozumie zakres faktów: tylko część prasy w Kapsztadzie potępia ją, niejaki William Wison, który przeprowadził śledztwo na miejscu, zrobił zdjęcia. Nadużycia Troty były wówczas znane niemieckiej opinii publicznej za pośrednictwem części prasy, lewicowej, zdecydowanie antykolonialistycznej. Niemiecki parlament jest zaniepokojony. Kanclerz Bernhard von Bülow prosi cesarza Wilhelma II o usunięcie Trothy z jego dowództwa. Kajzer mianował następnie zastępcę dowódcy Friedricha von Lindequista , stałego bywalca w okolicy: w 1905 roku poszedł do pracy u boku Trothy, aż do powrotu do Berlina w 1905 roku.19 listopada.

Więźniowie skazywani są na roboty przymusowe, głównie przy budowie kolei. Młody genetyk Eugen Fischer – przyszły profesor doktora Josepha Mengele , który przeprowadzał zbrodnicze eksperymenty genetyczne w Auschwitz w 1943 roku – przeprowadzał eksperymenty medyczne na więźniach i dokonywał pomiarów zwłok z perspektywy antropologicznej i eugenicznej . Po powrocie do Berlina przekazał wyniki swoich badań Towarzystwu Kaiser-Wilhelm  : w 1927 założył Instytut Antropologii, Dziedziczności Człowieka i Eugeniki Kaiser-Wilhelm .

Śmierć 20 000 Namas

Na początku 1905 roku Friedrich von Lindequist próbował podpisać porozumienie z oficjalnie zbuntowanymi, ale nie wojowniczymi Namas. Ze swojej strony Basters i San odmawiają pomocy armii niemieckiej, służenia jako przewodnik, współpracy. Sam generał von Trotha organizuje bójkę, próbuje wytropić Hendrika Witbooi, ale przez trzy miesiące jest nieuchwytny. W końcu został trafiony kulą wroga i zginął dalej29 października. Przechodząc od porażki do klęski, podczas tego konfliktu zginie prawie 20 000 Nam, albo z bronią, albo w wyniku złego traktowania (głód, praca przymusowa, tortury, brak leczenia).

7 stycznia 1908, z okazji swoich urodzin, kajzer postanawia ułaskawić ocalałych Namów i Bohaterów i na stałe zamknąć obozy, ponieważ ich utrzymanie wydaje się prowadzić do braku siły roboczej w kraju. W 1911 roku oficjalnie pozostało 15 130 Bohaterów, czyli 20% pierwotnej populacji. Jest również prawdopodobne, że wielu misjonarzy obecnych na tym terytorium napisało do swoich parafii, aby potępić te zbrodnie. Jeden z nich nazywa się Friedrich Vedder, zeznaje w swoim parafialnym pamiętniku: „Bohaterowie są zamknięci jak zwierzęta, za wzmocnionym drutem kolczastym i spiętrzani w grupach po pięćdziesiąt, bez względu na wiek czy płeć, w nędznych chatach. Od świtu do późnej nocy poddawani są przymusowej pracy, każdego dnia tygodnia, bez odpoczynku, na łasce gwałtownego i nieustannego bicia strażników, aż do upadku na ziemię. w górę. Są słabo odżywieni, ledwie garść surowego ryżu, racje żywnościowe są zbyt niewystarczające, aby zapewnić im przeżycie. Padają martwi setkami, a ich ciała są palone na miejscu. (…) Nie mogę podać szczegółów okrucieństw, których byłem świadkiem, szczególnie na kobietach i dzieciach, bardzo często jest to zbyt straszne, by je zapisać. "

Jednak w Marzec 1908, pierwsze diamenty odkrył czarny górnik w Zatoce Lüderitz , czyli w tym samym miejscu, w którym rozpoczęła się kolonizacja w 1884 roku.

Masakra opisana jako ludobójstwo

Uwagi ogólne

Ludobójstwo dokonane przez niemieckich oficerów na Herero i Nama powinien być przeniesiony w szerszym kontekście Zachodniej kolonizacji na początku XX th  wieku  : zachowanie hiszpańskiej wojskowej na Kubie (utworzenie obozów koncentracyjnych w czasie wojny w kubańskiej niepodległości ) Francuzów na Madagaskarze („pacyfikacja” przez gubernatora generalnego Gallieniego ), Brytyjczyków przeciwko Zulusom ( wojna Anglo-Zulusów ), nie wspominając już o Indianach z równin dostarczanych do ekscesów niektórych amerykańskich żołnierzy ( wojny indyjskie ). Przemoc popełnioną w ramach kolonizacji niemieckiej odróżnia się od innych tym, że w 1904 r. Cesarstwo Niemieckie wydało nakaz eksterminacji poddanych, które miało chronić; ocaleni zostali umieszczeni w sytuacji niewolnictwa .

Niemieckie praktyki kolonialne

Wojna francusko-niemiecka z 1870 r., kiedy armia niemiecka musiała stawić czoła aktywnemu sprzeciwowi ludności cywilnej (masowa kontrybucja, pojawienie się snajperów ) skłoniła strategów tej armii do rozważenia działania poprzez prewencyjny przymus wobec ludności cywilnej podczas działań wojennych lub represyjnych. Pierwsze zastosowania tej strategii miały miejsce w niemieckich koloniach Afryki Wschodniej (1891-1897), następnie w Chinach , podczas Rebelii Bokserów , a wreszcie w niemieckich koloniach Afryki Zachodniej w 1904 r. aż do wybuchu I wojny światowej . Punktem wspólnym tych różnych wydarzeń jest to, że represje wobec ludności nie są bezpośrednio związane z sytuacjami otwartego konfliktu:

Wynalezienie obozów koncentracyjnych

Ten wynalazek jest związany z historią kolonialną. Pierwszym krajem, który utworzył obozy koncentracyjne w rozumieniu przed II wojną światową, była Hiszpania , podczas rewolty kubańskiej w 1896 roku . Przeznaczone były tylko dla uzbrojonych powstańców, z wyłączeniem reszty ludności.

Sam termin został ukuty trzy lata później, podczas II wojny burskiej , podczas której Wielka Brytania stworzyła przyszły model obozów internowania: areszt zamknięty ogrodzeniem z siatki i chroniony drugim ogrodzeniem utworzonym z rzędów drutu kolczastego. Po raz pierwszy zastosowano zasadę deportacji i internowania całych populacji, bez względu na ich status, płeć i wiek. Początkowo obozy te były przeznaczone do internowania bojowników, ale wkrótce zostały wykorzystane do parkowania cywilów burskich z Transwalu i Wolnego Państwa Orange . Obozy ostatecznie zgromadziły 120 000 osób, głównie starców, kobiety i dzieci, a także czarnych chłopców i pasterzy. Warunki życia w tych obozach były szczególnie niehigieniczne, niedożywienie i brak higieny były przyczyną pojawienia się chorób zakaźnych. W połączeniu z brakiem sprzętu i środków medycznych sytuacja ta spowodowała wiele ofiar śmiertelnych (około 27 927 cywilów burskich, w tym 22 074 dzieci poniżej 16 roku życia oraz co najmniej 14 154 Murzynów).

Masakra w Hereros, pięć lat później, był ostatnim etapem, który będzie prowadzić przez cały XX th  wieku , w Europie oraz w Azji, głównie do konstytucji totalitarnych obozów koncentracyjnych, łączą niedożywienia internowanych i pracy przymusowej. Jednak wynalezienie samego obozu zagłady (a w szczególności przemysłowe wykorzystanie komór gazowych ) było dziełem nazistowskiej inżynierii.

Reakcje międzynarodowe

Badania genetyczne i rasistowskie

Jeśli zagładę Hererosów i Namas uznać za zapowiedź ludobójstwa dokonanego przez Niemców w czasie II wojny światowej, to po części dlatego, że naukowcy przeprowadzili przy tej okazji badania mające na celu rasistowskie uzasadnienie popełnionych przez Niemców zbrodni. autorytety. W szczególności Eugen Fischer przeprowadził tam eksperymenty w 1908 r. i rozwinął refleksje na ten temat, z których inspirował się Adolf Hitler w 1925 r. w Mein Kampf  ; w 1927 został mianowany dyrektorem nowego Instytutu Antropologii, Teorii Dziedziczności i Eugeniki w Berlinie-Dalhem. Inny lekarz, Theodor Mollison (1874-1952) przeprowadził w 1904 podobne badania nad Herero; z Eugenem Fischerem uchodzi za jednego z mistrzów doktora Josefa Mengele , powiedział anioł śmierci Auschwitz .

Zapomniany dramat

Masakra Bohaterów wyszła z niepamięci historii na 2 lipca 1985po zatwierdzeniu przez Komisję Praw Człowieka ONZ , w ramach Podkomisji ds. Promocji i Ochrony Praw Człowieka  (w) , wniosek po raporcie Whitakera pt. Zrewidowany i zaktualizowany raport w sprawie zapobiegania i karania Zbrodnia ludobójstwa . Pkt 24 rzeczonej raportu, że: "  Aberracja nazistowski nie beens Niestety jedyny przypadek ludobójstwa w XX wieku. Wśród innych przykładów, które można przytoczyć jako kwalifikujące, są: niemiecka masakra Hereros w 1904 r., Osmańska masakra Ormian w latach 1915-1916, ukraiński pogrom Żydów w 1919 r., masakra Tutsi Hutu w Burundi w 1965 i 1972 r., Paragwaj masakra Indian Ache przed 1974 r., masakra Czerwonych Khmerów w Kampuczy między 1975 a 1978 r. i współczesne [1985] irańskie zabójstwa bahaitów  ” .

Ten paragraf wywołał kontrowersje między niektórymi przedstawicielami: wyrażenie „między innymi przykładami” stwarza w szczególności problem z definicją ram. Ponadto jednym z najważniejszych punktów jest to, że w niniejszym sprawozdaniu zaproponowano przyjęcie trzech nowych, bardziej precyzyjnych zdarzeń mających na celu lepsze określenie charakteru nadużyć: a mianowicie terminów ekobójstwo , etnocyd i ludobójstwo kulturowe . Terminu „  ludobójstwo  ” nie można w żaden sposób zbanalizować, otwiera się ono na szereg środków rozumianych na poziomie prawa międzynarodowego, takich jak nieprzepisowość zbrodni, pojęcie zadośćuczynienia, obowiązek pamięci, a zwłaszcza afirmacja. .

W 1985 roku niemiecka telewizja wyemitowała film Morenga przedstawiający ten okres kolonialny, wywołując początek emocji.

Praca pamięci: ku rozpoznaniu

Jeśli chodzi o zbrodnię popełnioną na Bohaterach i Namach, ten proces ponownego wpisywania się w narrację historii ludzkości przebiega w dwóch etapach.

Najpierw proces ten rozpoczyna się w określonym okresie, schyłku apartheidu , co pozwala z jednej strony na utworzenie państwa Namibia , a następnie na otwarcie archiwów południowoafrykańskich. Niebieska Księga została znaleziona w Pretorii , raport napisany w latach 1917-1918 przez młodego irlandzkiego sędziego Thomasa O'Reilly stacjonującego w Omararu (zm.wrzesień 1919) i zarządzony przez brytyjskiego ministra spraw wewnętrznych na podstawie zaleceń generała brygady E. Howarda Gorgesa: manewr jest oczywisty, ma na celu legitymizację konfiskaty terytoriów niemieckiej Afryki Południowo-Zachodniej, co miało miejsce podczas traktatu Wersalu w 1920 r. Jednak ten raport, zatytułowany Raport o tubylcach Afryki Południowo-Zachodniej i ich traktowaniu przez Niemcy , który zawiera fotografie i prawie pięćdziesiąt zeznań ocalałych, nie był przeznaczony dla ogółu społeczeństwa. W 1926 r. przedstawiciel Niemiec zagroził, że ujawni opinii publicznej Białą Księgę dotyczącą brytyjskich nadużyć kolonialnych. Ze względów dyplomatycznych Błękitna Księga znika ze wszystkich aptek.

Po drugie, proces historiograficzny: dokonał się w latach 1999-2003, publikując eseje trzech badaczy, a mianowicie Jana-Barta Gewalda, Klausa Dierksa i Andrew Zimmermanna. Wcześniej wMarzec 1998Prezydent Niemiec Roman Herzog przebywający w Namibii był przesłuchiwany w sprawie uznania ludobójstwa. Co więcej, opublikowanie w 2003 r. krytycznego eseju na temat raportu O'Reilly'ego, który zaginął od 1926 r., uwypukliło m.in. los Namas, który również należy wziąć pod uwagę.

W 2004 roku , sto lat po rozpoczęciu masakr, wydarzenie ponownie pojawiło się w niemieckiej prasie, która poruszyła m.in. kwestię ewentualnego odszkodowania należnego Namibii. Następnie w telewizji wyemitowano dokument zatytułowany Kaiser Wilhelms Wüstenkrieg - Namibia 100 Jahre nach dem Herero-Aufstand podpisany przez Stefana Schaafa. 14 sierpnia 2004 r.The niemiecki minister federalny Współpracy Gospodarczej i Rozwoju , Heidemarie Wieczorek-Zeul , uczestniczy w Namibii w ceremonii upamiętniającej masakrę kilku tysięcy Hereros przez żołnierzy Rzeszy, która rozpoczęła się o sto lat wcześniej. „Minister poprosił hererowie Namibii wybaczyć Niemcy i oświadczył, że Niemcy przyjął ich moralną i historyczną odpowiedzialność i winę Niemców w tym czasie . ” Ale rekompensata finansowa nie jest na porządku dziennym. Jednak niemiecki rząd federalny twierdzi, że chce kontynuować pomoc rozwojową w Namibii z rocznym budżetem około 11,5 mln euro.

W 2007 roku potomkowie rodziny Lothara von Trotha przybyli do Namibii, do Omararu, aby prosić o przebaczenie wodzów herero i nama.

W 2011 roku Muzeum Antropologiczne Szpitala Charité w Berlinie zwróciło Namibii 20 czaszek Hererosów i Namas: te ludzkie szczątki zachowane w formalinie pochodziły ze zbezczeszczonych grobów. Były to cztery kobiety, piętnastu mężczyzn i dziecko.

W lipiec 2015w Bundestagu deputowany Niema Movassat dla partii lewicowej Die Linke stwierdza , że: „Niemiecki parlament pamięta okrucieństwa popełnione przez wojska kolonialne Cesarstwa Niemieckiego w jego byłej kolonii południowo-zachodnioafrykańskiej”. i zamierza uczcić pamięć ofiar masakr, wypędzeń, wywłaszczeń, pracy przymusowej, gwałtów, eksperymentów medycznych, deportacji i nieludzkich więzień w obozach koncentracyjnych. Wojna eksterminacyjna prowadzona przez niemieckie wojska kolonialne w latach 1904-1908 spowodowała śmierć 80% ludu Herero, ponad połowy ludu Nama i dużej części grup etnicznych Damara i San  ” . 10 lipca 2015, minister spraw zagranicznych (SPD) Frank-Walter Steinmeier (który będąc w opozycji w 2012 r. poparł wniosek o uznanie tego ludobójstwa) publicznie uznaje „zbrodnię wojenną i ludobójstwo” .

List z przeprosinami został sporządzony wspólnie przez rządy Niemiec i Namibii. Jednak kwestia rekompensaty finansowej ciąży na negocjacjach. Podczas gdy w latach 2004, 2006 i 2007 wnioski o odszkodowanie złożone przez Herero i Namas przeciwko Deutsche Bank i SAF Marine (ex-Wörmann Line) zostały odrzucone przez sądy amerykańskie, nowe powództwo zbiorowe zostało wniesione do5 stycznia 2017przeciwko Niemcom w Sądzie Federalnym w Nowym Jorku .

Sprawa reparacji jest złożona. Gotthard Vanivi, były prezenter radiowy, wyjaśnia: „Rząd Namibii chciałby, aby wszyscy Namibijczycy skorzystali z tych reparacji. Jednak jedynymi ofiarami są Bohaterowie i Namas. Ponadto musimy również zrekompensować tym, którzy uciekli przed masakrami, Bohaterom Botswany, Lesotho czy RPA, którzy nie mają narodowości Namibii ” .

28 maja 2021władze niemieckie uznały w komunikacie prasowym ministra spraw zagranicznych Heiko Maasa ludobójczy charakter masakry: „Teraz oficjalnie zakwalifikujemy te wydarzenia do tego, czym są z dzisiejszego punktu widzenia: ludobójstwa” . Uznaniu temu towarzyszy zobowiązanie do wsparcia finansowego w wysokości 1,1 mld euro zapłaconej przez Niemcy na odbudowę i rozwój Namibii.

Każdego roku w październiku odbywa się zgromadzenie w Ozombu Zovindimba  (de) , gdzie spotyka się kilka tysięcy Hererosów, gdzie von Trotha nakazał ich zniszczenie. W 2008 roku miejsce to zostało sklasyfikowane jako „  Dziedzictwo Narodowe  ” , a Centrum Kultury Ozombu Zovindimba, centrum interpretacji , otworzyło swoje podwoje, dokładnie w miejscu, w którym spoczywa wiele ofiar masakr zleconych przez Von Trothę. Jednak miejsca upamiętniające te wydarzenia są w Namibii rzadkością. Na przykład muzeum narodowe znajdujące się w stolicy nie precyzuje, że jest zbudowane na ruinach fortu, który służył jako obóz koncentracyjny, natomiast stacja została zbudowana na masowym grobie i obóz Shark Island w pobliżu de Lüderitz , gdzie około 3000 osób zginęło, stał się kempingiem. W Otjinene  (w) znajduje się drzewo Ngauzepo, na którym powieszono Namibijczyków, coś, co sfotografowało niemieckich żołnierzy; gałęzie są nadal oznaczone linami, a mieszkańcy znają historię tego miejsca: „Podobno do lat 70. słyszeliśmy krzyki duchów  ” . W programach szkolnych masakry są wymienione tylko w dwóch akapitach; Ester Muijangue, prezes Fundacji Ovaherero / Ovambanderu Ludobójstwa , wyjaśnia: „W Afryce partie polityczne reprezentują plemiona. Jednak z powodu ludobójstwa my [Bohaterowie] nie jesteśmy już w większości. Pod względem liczebności jesteśmy dopiero na czwartym miejscu w kraju. Dlatego trudno być usłyszanym” . Pamięć jest bardziej związana z modą ubioru, mężczyznami noszącymi mundury ówczesnych niemieckich żołnierzy i kobietami w strojach wiktoriańskich. Ester Muijangue kontynuuje: „Czasami jestem pytana, dlaczego nosimy mundury naszych katów. W kontekście afrykańskim myśliwy przywdziewa skórę zabitej przez siebie bestii. Podobnie żołnierz chwyta mundur wroga. To dowód jego zwycięstwa. Po ludobójstwie mundur i strój stały się naszą tożsamością” . Mężczyźni nie tworzą w ten sposób armii, ale paradują podczas ceremonii w formie tanecznej. Obecność Namibijczyków o wyraźniejszych rysach niż większość populacji świadczy również o gwałtach dokonanych przez niemieckiego okupanta, których produkt był jednak często zabijany w tym czasie przez rodziny. Niepodległość Namibii nie spowodowała odejścia byłych osadników, a biała społeczność Namibii nadal żyje i prowadzi kwitnące farmy, podczas gdy wioski dziedziczne są regularnie pozbawione prądu.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Metody te będą bezwzględnie stosowane także w Belgii w 1914 roku, po naruszeniu jej neutralności i terytorium przez wojska niemieckie.

Bibliografia

  1. (en) Benjamin Whitaker, w kwestii zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa. Podkomisja ds. Zapobiegania Dyskryminacji i Ochrony Mniejszości , 1985 opublikowana ponownie w 1986, Dokument ONZ E/CN.4/Sub.2/1985/6.
  2. (w) Allan D. Cooper, „Reparations for the Herero Genocide: Defining the Limits of international litigation” , w Oxford Journals African Affairs  (w) ,31 sierpnia 2004.
  3. Masakra Herero, ldh-toulon.net.
  4. „In memory of Hereros [sic] i Namas” Virginie Bart, w Le Monde des livres ,27 marca 2015 r., s.  6 .
  5. (w) Styczeń Bart Gewald Jeremy Silvester, Nie można znaleźć słów, Niemieckie rządy kolonialne w Namibii: opatrzony uwagami przedruk Niebieskiej Księgi z 1918 r. , coll. Źródła historii Afryki , obj.  Ja , Leiden / Boston , Brill , 2003 ( ISBN  978-9004129818 ) .
  6. (w) ELP Stals (red.), Komisje WC Palgrave: Specjalny Wysłannik do Afryki Południowo-Zachodniej , The Van Riebeeck Society  (w) 1991, s.  X i nast. .
  7. Bilé, s.  8 .
  8. Biografia Góringa , klausdierks.com.
  9. Zobacz także Christian Bader, Historia Namibii , 1997, Karthala.
  10. W szczególności w artykule w gazecie Le Monde du19 marca 2005.
  11. (w) John H. Wellington, South West Africa and its human problems , Oxford University Press , Londyn, 1967.
  12. (w) Jörga Schildknecht, Bismarck und die Südwestafrika Kongokonferenz - Die Grundlagen der völkerrechtlichen effektiven und ihre Nebenpflichten Okkupation am Beispiel der ersten deutschen z Erwerbs Kolonie , LIT-Verlag  (DE) , Hamburg, 2000, s.  251 .
  13. „  Cała nasza uległość i cierpliwość wobec Niemców są dla nas bezużyteczne, bo codziennie nas rozstrzeliwują za darmo ” – pisze.11 stycznia 1903 r.innym wodzom plemiennym, aby nakłonić ich do buntu. », In Bilé (2005, s.  8 ) za Dienerem, Ingolfem (2000). Namibia, historia, przyszłość . Paryż: Karthala.
  14. żółci 2005 , s.  10.
  15. Oryginalny podpis zindeksowany przez Niemieckie Archiwa Federalne: „  Deutsch-Südwest-Afrika.- Kriegsgefangene Nama (Herero; kolorierte Postkarte)  ”.
  16. Bilé, s.  11 .
  17. (w) „  Mengele, Josef Rudolf „Anioł śmierci  ” na blogu Roba Hopmansa .
  18. Sterylizacja bohaterek została przeprowadzona w szczególności „aby mieć pewność, że [przymusowe] stosunki seksualne, które utrzymują z kolonistami, nie zagrażają czystości niemieckiej krwi”, jak pisze Serge Bilé, s.  12 .
  19. É. Fontenaille-N'Diaye (2015), op. cyt. , s.  148-149 .
  20. Przeczytaj: Niemiecka ekspansja poza Europę Ernest Louis P. Tonnelat, A. Colin, 1908.
  21. François-Xavier Fauvelle-Aymar, Historia RPA , Paryż, Seuil , 2006, ( ISBN  2020480034 ) , s.  326-327 .
  22. Badanie Tristana Mendesa France [PDF] .
  23. Raul Hilberg , Zniszczenie Żydów Europy , Yale, Yale University Press , 1961, ks. 1985.
  24. Gueorgui Plechanov ( przekład  z rosyjskiego), Fundamentalne pytania marksizmu ,1907, Rozdz.  VIII, do przeczytania w języku angielskim na marxists.org  : (en) Fundamental Problems of Marksism .
  25. „Génocide des Hereros et des Namas” , w Słowniku rasizmu, wykluczenia i dyskryminacji , Larousse ,2010, s.  377-378.
  26. (w) BGE Howard Gorges & William L. Langer, „  Wielka wojna w Afryce Zachodniej  ” , Londyn, Sprawy Zagraniczne / Rada Stosunków Zagranicznych ,Październik 1930.
  27. Podtytuł Przygotowano w biurze administratora, Windhuk, Afryka Południowo-Zachodnia, styczeń 1918 , wręczony obu Izbom Parlamentu na polecenie Jego Królewskiej Mości, sierpień 1918 . czytać online w języku angielskim [PDF] .
  28. (w) J. Gewald, Herero Heroes, a społeczno-polityczna historia Herero z Namibii. 1890-1923 , Ateny (Ohio), Ohio University Press  (en) , 1999.
  29. (w) K. Dierks, Chronologia Historii Namibii , Windhoek, Namibijskie Towarzystwo Naukowe , 2002.
  30. (w) A. Zimmermann, Anthopology and Antihumanism in Imperial Germany , Chicago i Londyn, University of Chicago Press , 2001.
  31. Jan Bart Gewald, Jeremy Silvester (2003), op. cyt.
  32. Namibia: niemieckie wyznania: Niemcy w końcu uznają ludobójstwo Herero .
  33. Niemcy proszą o „przebaczenie” ludu Herero , Le Nouvel Observateur ,19 sierpnia 2004.
  34. (w) „  Przeprosiny niemieckiej rodziny Namibii  ” , BBC ,7 października 2007 r.( przeczytaj online , skonsultowano 26 sierpnia 2015 r. ).
  35. Kossivi Tiassou, „Berlin odrestaurował czaszki Herero i Namy” , w Deutsche Welle ,30 września 2011.
  36. Frédéric Lemaître, „  Niemcy uznaje ludobójstwo Herero i Nama w Namibii  ” , na lemonde.fr ,16 lipca 2015(dostęp 17 lipca 2015 r . ) .
  37. Ludobójstwo w Namibii przed amerykańskim wymiarem sprawiedliwości , Nathlie Steiwer, La Libre Belgique ,8 stycznia 2017.
  38. Adrien Gombeaud „Heros, pamięć o zamordowanych ludzi”, Le Figaro Magazine , tygodnia9 czerwca 2017, s.  54-62 .
  39. (w) „  Außenminister zum Abschluss der Maas Verhandlungen put Namibia  ” , w sprawie Foreign Office (Niemcy) (dostęp 28 maja 2021 r . ) .
  40. AFP , „  Kolonializm: Niemcy przyznają się do popełnienia „ludobójstwa” w Namibii  ” , lemonde.fr ,28 maja 2021(dostęp 28 maja 2021 r . ) .

Załączniki

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Wideografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne