Lope de Vega | ||
Biografia | ||
---|---|---|
Narodziny |
25 listopada 1562 Madryt |
|
Śmierć |
27 sierpnia 1635 Madryt |
|
Zakon religijny |
Zakon św. Jana Jerozolimskiego |
|
Otrzymane w kolejności | 24 maja 1614 | |
Język | Język Aragonii | |
Kawaler Orderu | ||
24 maja 1614 -27 sierpnia 1635 | ||
Inne funkcje | ||
Funkcja świecka | ||
Pisarz | ||
Lope Félix de Vega Carpio , urodzony dnia25 listopada 1562w Madrycie i zmarł27 sierpnia 1635w tym samym mieście jest hiszpańskim dramaturgiem i poetą. Uważany jest za jednego z głównych pisarzy hiszpańskiego złotego wieku .
Nazywany przez Miguela de Cervantesa „Feniksem, potworem natury”, jest twórcą Comedia nueva, czyli tragikomedii w stylu hiszpańskim w czasach, gdy teatr stawał się masowym zjawiskiem kulturowym.
Lope de Vega był niezwykle płodnym autorem: podobno napisał około 3000 sonetów, 9 eposów, powieści, 1800 sztuk świeckich, 400 dramatów religijnych, liczne przerywniki. Kultywował wszystkie tony i podchodził do wszystkich tematów.
Przyjaciel Quevedo i Juan Ruiz de Alarcón , wroga Luis de Góngora i podziwianym przez Cervantesa , miał życie jako radykalna, jak jego pracy, był rycerz Malty do zakonu joannitów .
Lope Félix de Vega Carpio, ze skromnej rodziny z Valle de Carriedo ( Santander ). Jest synem hafciarza Félix de Vega i Francisca Fernández Flórez. Jeśli nic nie wiemy o jego matce, to z drugiej strony wiemy, że jego ojciec przeniósł się do Madrytu w 1561 roku, po krótkim pobycie w Valladolid . Lope de Vega później potwierdzi, że jego ojciec przyjechał do Madrytu, aby śledzić romans, który jego przyszła matka zerwie: Lope będzie owocem pojednania rodziców i zawdzięcza swoje istnienie zazdrości, którą będzie wiedział, jak to opisać cóż. w jego dramatycznej pracy.
Jako przedwcześnie rozwinięte dziecko umiał czytać łacinę i kastylijski od piątego roku życia. W tym wieku skomponował swoje pierwsze wersety. On sam ujawnia, że pisał komedie w wieku dwunastu lat ( Yo las qualía de once y doce años / de a cuatro actos y de a cuatro pliegos / porque cada acto un pliego contenía ). Jego talent otwiera drzwi do madryckiej szkoły poety i muzyka Vicente Espinela, którego zawsze cytuje z czcią, jak w sonecie: „Aquesta pluma, sławny maestro / que me pusisteis en las manos, cuando / los primeros caracteres firmando / estaba, temeroso y poco diestro ... ” Kontynuował naukę w Towarzystwie Jezusowym, które później przekształciło się w Colegio Imperial (1574).
Następnie kontynuował studia na Uniwersytecie Alcalá de Henares przez cztery lata (1577-1581), ale nie uzyskał żadnego dyplomu. Jego rozwiązłe życie miłosne trzyma go z dala od kapłaństwa i pozbawia go stypendiów jego opiekunów. Żyje z dóbr, zarabia na życie jako sekretarz arystokratycznej sekretarki, trochę zarabia pisząc komedie i piezas de circunstancias .
W 1583 r. Zaciągnął się do marynarki wojennej i pod rozkazami swojego przyszłego przyjaciela Álvaro de Bazán , markiza Santa Cruz de Mudela, walczył z Portugalczykami na Isla Terceira .
Studiując gramatykę w Teatinos i matematykę w Academia Real , służył jako sekretarz markiza de las Navas, ale jego liczne romantyczne związki odwracały uwagę od wszystkich swoich zajęć.
Z jego pierwszej wielkiej miłości rodzi się… wygnanie. Elena Osorio ( „Filis” z jego wersetów), kobieta poślubiona aktorowi Cristobalowi Calderónowi i córka reżysera Jerónimo Velázqueza, zostaje jego pierwszą wielką miłością. Oddzielona od pierwszego męża, ponownie wychodzi za mąż (zmuszony przez ojca, który zmusi Lope do zerwania) ze szlachetnym Francisco Perrenotem. Lope z zemsty obraża rodzinę tego ostatniego za pomocą zniesławień . Potępia sytuację w swojej komedii Belardo furioso oraz w serii sonetów. Następnie zostaje postawiony przed sądem, a wyrok jest surowy: pięć lat zakazu pobytu w Madrycie i dwa lata wygnania z królestwa Kastylii, wszystko pod karą śmierci.
Lope zapamięta tę miłość w swojej powieści La Dorotea . Ale już znowu jest zakochany w Isabel de Alderete y Urbina ( w swoich wierszach użył anagramu „Belisa” ), z którą ożenił się w 1588 roku po jej porwaniu (małżeństwo uchroniło go przed nowym procesem). W tym samym roku Lope zaciągnął się do Niezwyciężonej Armady na galeonie San Juan .
Po klęsce Niezwyciężonej Armady , z której cudem ocalał, Lope wrócił do Walencji wGrudzień 1588z Isabel de Urbina. Teatr jest wtedy w pełni żywiołowy, Lope doskonali swoją oprawę sceniczną, uczęszcza na wiele przedstawień, z których pochodzi Academia de los nocturnos (teatr lokalny). Dostrzega odmowę jedności działania, włoski chaos .
W 1590 roku Lope przeniósł się ponownie do Toledo i oddał się służbie Don Francisco de Ribera Barroso i księciu Alba, Don Antonio de Toledo y Beamonte, przedstawiając się jako dżentelmen komnaty na książęcym dworze Alba de Tormes, gdzie mieszkał od 1592 do 1595 roku. Odkrył tam teatr Juana del Encina i ponownie przybierze postać gracioso ( wesołego lokaja), doskonaląc jego dramaturgię.
Isabel de Urbina zmarła w 1594 roku. W tym czasie napisał swoją powieść pasterską La Arcadia .
W 1595 roku, po ośmiu latach wygnania, Lope wrócił do Madrytu. W następnym roku przechodzi nowy proces o współżycie z aktorką Antonią Trillo.
W 1598 roku ożenił się z Juana de Guardo, córką bogatego dworskiego handlarza mięsem, co wywołało w nim ironię i kpiny kilku wielkich umysłów tamtych czasów (w tym Luisa de Góngory ). Juana była najwyraźniej wulgarna, miała wątpliwą krew, a małżeństwo wydawało się bardziej podyktowane pieniędzmi niż miłością. Lope miał jednak z Juaną swojego ulubionego syna, Carlosa Félix, a także trzy córki.
Żył do 1603 roku w Sewilli jako sekretarz przyszłego hrabiego Lemosa i miał poważne stosunki z Micaelą de Luján, której poświęcił wiele swoich wersetów. Mężatka, aktorka, miał z nią pięcioro dzieci, w tym jej ulubione, Marcelę i Lope Félix. To jeden z ważnych romantycznych związków Lope i wygląda na to, że kończy się w 1608 roku.
Mieszkając między kilkoma domami rodzinnymi i dużą liczbą kochanek - wiele aktorek, jak pokazuje proces konkubinatu z 1596 roku - Lope czuje się zobowiązany do zapewnienia kosztownego stylu życia i utrzymania kilku krewnych i prawowitych dzieci lub nie. Robi to ciężką pracą, niestrudzenie pisząc wiersze i komedie , czasem drukowane bez korekty. Dopiero w wieku trzydziestu ośmiu lat Lope mógł wreszcie poprawić i zredagować część swojej pracy. Jako zawodowy pisarz zwrócił się o uzyskanie praw autorskich do tych, którzy drukowali jego komedie bez jego zgody, a w przypadku braku prawa do poprawiania własnych utworów.
W 1605 roku Lope wstąpił do służby Luisa Fernándeza de Córdoba y Aragón , księcia Sessy. Ich przyjaźń trwa do śmierci Lope de Vegi.
W 1609 roku Lope przedstawił swoje Arte nuevo de hacer comedias , główne dzieło teoretyczne. Wstąpił do bractwa niewolników Santísimo Sacramento, do którego należeli wielcy pisarze, w tym Francisco de Quevedo , osobisty przyjaciel Lope'a, i Cervantes , z którym nadwyrężał stosunki po aluzjach Don Kichota przeciwko niemu .
W 1612 roku śmierć jego ulubionego syna, a następnie jego żony Juany, w następnym roku, była punktem zwrotnym w jego życiu.
Plik 24 maja 1614, Lope de Vega wstępuje do Zakonu św. Jana Jerozolimskiego . Jego nieuporządkowane życie, winne miłości i śmierć bliskich niewątpliwie spowodowały w nim kryzys egzystencjalny, który przekłada się na bardziej duchową i religijną inspirację. W tym czasie napisał Rimas sacras i wiele pobożnych dzieł, a jego wersety były zabarwione filozoficznymi inspiracjami.
Następnie Luis de Góngora prowokuje estetyczną rewolucję w swoich soledadach . Nawet jeśli ktoś wyczuwa w Lope nową ewolucję w pisaniu jego wersetów, nalega on na zdystansowanie się od tej kulturalistycznej „nowej estetyki”, a nawet naśmiewa się z niej, kiedy tylko nadarzy się okazja. Na co Góngora reaguje po swojej stronie, w szczególności pisząc satyry.
Lope musi zmierzyć się z dalszą krytyką, która dotyczy nieprzestrzegania trzech zasad jedności. Pedro Torres Rámila, autor Spongii z 1617 r., Oczernia nie tylko teatr Lope de Vega, ale także wszystkie jego narracyjne, epickie i liryczne dzieła. Na co odpowiadało kilku humanistycznych przyjaciół Feniksa, Lopez de Aguilar na czele, w tekście z 1618 r. „ Expostulatio Spongiae a Petro Hurriano Ramila nuper evulgatae. Pro Lupo a Vega Carpio, Poetarum Hispaniae Principe ”i zawiera pochwały dla najbardziej znanych Tomás Tamayo de Vargas, Vicente Mariner, Luis Tribaldos de Toledo, Pedro de Padilla, Juan Luis de la Cerda, Hortensio Félix Paravicino , Bartolomé Jiménez Patón, Francisco de Quevedo , hrabia Salinas i Vicente Espinel.
Dlatego jest krytykowany i atakowany, ale zachęcany przez tekst, który go broni, że Lope nadal próbuje swoich sił w gatunku epickim ( La Filomena , 1621 - La Andrómeda , 1621 - La Circe , 1624 - La rosa blanca , 1624 - La corona trágica , 1627, o życiu i śmierci Marii Stuart ).
Chociaż jej powołanie jest szczere, Lope nie może kontrolować swojego zmysłowego temperamentu i dąży do życia miłosnego, nie znajdując szczęścia rodzinnego.
Zakochuje się w pięknej młodej kobiecie, Marcie de Nevares, co było skandalem w tamtym czasie, biorąc pod uwagę jego stan duchowny. Ten związek był jednak poważny aż do śmierci Marty i był źródłem zwrotów akcji i frustracji, podobnie jak jej komedie . Lope uprawia poezję komiczną i filozoficzną, powielając się w Tomé de Burguillos, heteronimie burleski, i spokojnie medytuje o starości i jego chaotycznej młodości.
Otrzymuje zaszczyty króla, a następnie w 1624 r. Urban VIII nadaje mu tytuł doktora teologii , ale Lope jest coraz bardziej samotny. Wszyscy jej rodzice i jej rodzina umierają (Marta ślepa w 1626 r., A umiera w 1628 r. - Lope Félix tonie w 1634 r. - Antonia Clara, ulubiona córeczka, sekretarka i powierniczka, zostaje porwana przez hidalgo itp.), Nic jej nie zostało. tylko jedna córka, Marcela, zakonnica, która jako jedyna go przeżyje. Pomimo mąk swoim życiu osobistym, Lope składają się prace bardzo różnych gatunkach i które są jednymi z najlepszych literackich sukcesów czasie: Comedias El grzech Castigo Venganza (1631), La mer Virtud de un rey (1631), w prozie: La Dorotea, a zwłaszcza utwory liryczne Rimas humanas y divinas, do których należy La Gatomaquia (1631).
Lope de Vega umiera dalej 27 sierpnia 1635. Mieszkańcy Madrytu urządzają mu prawdziwy narodowy pogrzeb. Ponad dwustu autorów pisze pochwały opublikowane w Madrycie i Wenecji . Zarówno jego ogromny talent, jak i reputacja były w tamtym czasie źródłem wyrażenia: „ Es de Lope ”, „c'est de Lope”, oznaczało, że coś jest doskonałe.
Madryt, dom (i muzeum) Lope de Vega od 1610 roku do jego śmierci w 1635 roku
Pogrzeb Lope de Vega - Paul Balze
Lope i Luis de Góngora byli przywódcami całego pokolenia młodych poetów, którzy osiągnęli sławę w latach 1580-1590. Autorzy nie przejmowali się bezpośrednio dochodzeniem praw do swoich dzieł. Przypisanie wielu tekstów jest dziś nadal niejasne. Ta nowa fala romansów została bardzo szybko zaakceptowana przez ówczesne społeczeństwo, a autorzy mieszają konwencjonalną fantazję, miłość, przysługę i pogardę, erotyczne przeżycia itp.
Dydaktyczno-krytyka:
Opis:
Groteska:
Pasterski:
Religijny:
Historia:
Rycerski:
Mitologiczny:
Albo hiszpańska tragikomedia, założona przez Lope de Vegę.
Hiszpański comedia reprezentuje jeden z trzech wielkich teatrów wymyślone przez współczesnej Europie (z dramatu elżbietańskiego i klasycznej francuskiej tragedii).
El arte nuevo de hacer comedias ( Nowa sztuka tworzenia komedii ), poezja w 379 endecasílabos , została opublikowana w 1609 roku w wydaniu Rimas . Lope de Vega nakłada Tego tekstu nową formą teatru, który szybko stanie się lekiem dla hiszpańskiego społeczeństwa w XVIII e wieku. Działanie ma pierwszeństwo przed refleksją lub głębią psychologiczną. Żarty nieuniknionego gracioso ( lokaja błazna ) nie zawsze są w najlepszym guście ... Ale publiczność nigdy nie znudzi się komediami, które oferują widzom tragiczną i komiczną mieszankę, inne spojrzenie na świat, sen , ale nadal w ramach konserwatywnej ideologii i tradycyjnych wartości. Trwanie tradycji średniowiecznej poprzez popularne gatunki, takie jak coplas i romanse, są typowymi faktami rozwoju literatury hiszpańskiej, a komedia nueva wyrasta z tych okoliczności.
Podczas konferencji Lope de Vega przedstawia swój tekst zgromadzeniu uczonych i humanistów w Madrycie.
J.-M. Rozas dzieli tekst na trzy części. Pierwsza część, Parte prologal (w. 1-48), została przedstawiona jako captatio benevolentiae . Lope zwraca się do publiczności z pewną ironią, sugerując, że wszyscy obecni wiedzą lepiej od niego, jak napisać komedię i że najpierw należy wziąć pod uwagę (zły) gust publiczności. To captatio benevolentiae znajdujemy w trzeciej części: Parte epilogal (w. 362-389).
W drugiej części ( Część doktrynalna ) (w. 49-461) Lope opisze swoje Arte nuevo i przedstawi koncepcje założycielskie. Sama część teoretyczna podzielona na dziesięć akapitów prezentujących każdą z tych koncepcji:
Lope wyraża w ten sposób swoją wizję Arte nuevo , którą chce postawić na równi z gatunkiem teatralnym starożytności. Jego zamiarem pozostaje oderwanie się od niego poprzez dostosowanie go do gustu barokowego świata. Robi to gwałtownie, wyrażając się w tym bardzo ustrukturyzowanym tekście, w którym należy sprecyzować, że „Lope [...] nie obawia się podniesienia estetycznej przyjemności widza (el vulgo) do rangi najwyższego standardu l '. sztuka'.
Lope najpierw kładzie nacisk na sprytną mieszankę gatunków: komiks i tragizm. Mieszanka, którą Lope obserwuje nawet w przyrodzie ( „buen ejemplo de la naturaleza / que por tal variedad tiene belleza” ).
Nie obejmuje reguły trzech jednostek, ściśle przestrzeganych we francuskim teatrze i uświęconych przez włoskich teoretyków. Zaleca tylko jednostkę czasową, która pozostaje wiarygodna. Brak jedności działania, inspirowany włoskim „imbroglio”. O jedności miejsca nawet o tym nie mówi. Spektakl należy podzielić na trzy akty, czyli trzy dni:
Jeśli chodzi o wersyfikację i metrykę, żadna reguła nie jest narzucona.
Parker określa pięć zasad, które tworzą strukturę Comedii :
W latach 1604-1647 ukazało się 25 tomów Komedii , choć pierwsze ukazały się bez zgody autora. Ten ostatni wziął do ręki dopiero od tomu IX (1617) do tomów XXI i XXII (po jego śmierci).
Juan Pérez de Montalbán, uczeń Lope, stwierdza w swojej Fama póstuma, że Feniks napisałby 1800 z nich, a także 400 auto-sakramentaliów, z których większość zostanie utracona na zawsze.
Lope, skromniejszy, rozpoznaje 1500 osób, z pewnością włączając w to swoje sakramentalia .
Charles Vincent Aubrun uważa, że dramaturg napisał tylko plan utworów i skomponował z nich niektóre części, pozostawiając pracę poetom i autorom swojego warsztatu.
Rennert y Castro kwestionuje przesadną liczbę w badaniu i uważa, że można przypisać Lope 723 tytuły, z których 78 ma wątpliwe przypisanie, a 219 tytułów utraconych, co przyniosłoby dziś faktycznie 426 części Lope.
Morley y Bruerton, kierując się częściowo kryteriami metryk i wersyfikacji, przypisuje Lope 316 komedii, 73 byłyby niepewne, a 87, powszechnie przypisywane Lope'owi, nie.
Ze wszystkich jego dzieł „oficjalnie” przypisywanych, są uznawane za dzieła główne (bez usuwania scen z innych komedii, w których geniusz Lope'a wciąż świeci):
Oprócz prac wiodących:
Marcelino Menéndez Pelayo, krytyk i jeden z pierwszych redaktorów teatru Lope'a, dzieli tematykę tych dzieł na pięć dużych bloków:
Aubrun preferuje podział na trzy główne tematy:
Tymczasem Ruiz Ramon mówi o:
Ten tom zawiera następujące utwory Lope Félix Vega Carpio, przedstawione przez Bernarda Gille:
O występie Pedro and the Commander w Comédie Française w reżyserii Omara Porrasa:
Cytaty: