Wyznania nazistowskiego szpiega (Wyznania nazistowskiego szpiega) to amerykański film wyreżyserowany przez Anatole Litvaka wydany w 1939 roku . Należy do Hitlera - Bestii z Berlina (nie) , pierwszych filmów jawnie antyhitlerowskiej propagandy .
Przed przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do wojny niemieccy szpiedzy próbowali wykraść amerykańskie tajemnice wojskowe. Kurt Schneider, były niemiecki nauczyciel bez grosza przy duszy, zostaje oszukany przez Schlagera, jednego z ogniw nazistowskiej sieci szpiegowskiej utworzonej w Ameryce. Po aresztowaniu kontaktu Schneidera w Szkocji, wojsko USA zwraca się do FBI o zlikwidowanie tej sieci. Agent Edward Renard następnie stara się metodycznie powstrzymać szpiegów.
A wśród niewymienionych aktorów:
Gdy zbliża się II wojna światowa , w przeważającej mierze izolacjonistyczne Stany Zjednoczone zamierzają zachować neutralność za wszelką cenę i nie chcą być wciągane w wojnę, jak w 1917 roku.
Ludność nie chce słyszeć o zagrożeniach, jakie stwarza faszyzm i ekspansjonistyczna polityka Hitlera , Mussoliniego czy Franco : sondaż przeprowadzony przezListopad 1936wskazuje, że 95% Amerykanów sprzeciwia się jakiemukolwiek przystąpieniu do wojny; w 1942 roku 42% Amerykanów uważało, że badanie amerykańskiej propagandy wojennej jest ważniejsze niż szerzenie się nazizmu, faszyzmu czy komunizmu.
Liberałowie, komuniści, a także niektórzy republikanie pracujący w Hollywood organizują walkę z faszyzmem: Hollywoodzka Liga Antynazistowska , Komitet Artystów na rzecz Hiszpańskich Republikanów (który liczył do 15 000 członków) lub Komitet ds. Uchodźców Antyfaszystowskich . Liga Hollywood Anti-Nazi League, w skład której wchodzili Melvyn Douglas , Paul Muni , James Cagney , Sylvia Sidney czy Gloria Stuart , liczyła aż 4000 członków. Produkuje audycje radiowe, wydaje gazetę i demonstruje przeciwko zgromadzeniom niemiecko-amerykańskiego Bundu , nazistowskiej organizacji amerykańskiej, która organizuje duże zgromadzenia publiczne.
Jednak pod koniec lat trzydziestych w Stanach Zjednoczonych niewiele wytwórni było gotowych popełnić i zaryzykować straty na arenie międzynarodowej. Warner Bros. jest jednym z niewielu studiów, które otwarcie opowiadają się po stronie faszyzmu i nazizmu, zamykając swoje biura w Niemczech, gdy tylkoLipiec 1934. „ Production Code Administration ”, hollywoodzka autocenzura, a przede wszystkim jej antysemicki reżyser Joseph I. Breen , próbują powstrzymać Warner Bros. produkować filmy atakujące lub szydzące z obcych rządów, zwłaszcza nazistów, lub które okazują zbyt duże współczucie dla Żydów. Warner Bros. dlatego produkuje filmy, w których krytyka nazizmu jest mniej lub bardziej zamaskowana, jak Czarny Legion (1937) czy Juarez (1939), a także Double Agent (1939), British Intelligence Service (1940), L'Aigle des mers (1940), Underground (1941) i The Phantom Vessel (1941).
Wyznanie nazistowskiego szpiega to pierwszy duży hollywoodzki film ze słowem „nazista” w tytule.
Jack Warner opiera się wielu naciskom, aby wyprodukować film, ze strony niemieckiego konsulatu w Los Angeles, a także innych wytwórni i Administracji Kodeksu Produkcji, którzy obawiają się, że wszystkie amerykańskie filmy zostaną wyrzucone z Niemiec w odwecie, tracąc w ten sposób znaczne dochody. Warner Bros. odmawia poddania się tym naciskom: „Brązowe koszule, bundowcy i im podobni maszerują teraz na Los Angeles. Dzieci w wieku szkolnym chodzą ze swastykami na rękawach kilka przecznic od naszych pracowni. Czy to naprawdę warte kiepskich tantiem z Niemiec? ” .
Rozpoczyna się filmowanie 1 st luty 1.939po tym, jak Joseph I. Breen z PCA niechętnie zakończył autoryzację filmu, pod warunkiem, że nie wspomniano o stanie Żydów w nazistowskich Niemczech . Warner Bros., po otrzymaniu setek listów z pogróżkami, jest zmuszony zatrudnić ochroniarzy, aby zabezpieczyć plan filmowy, nakręcić film pod fałszywym tytułem i zachować w tajemnicy nazwiska obsady i ekipy. Posłuży to później jako argument reklamowy: film tak siarkowy, że został „nakręcony za zamkniętymi drzwiami”.
Kilku aktorów odmawia udziału w Wyznaniach nazistowskiego szpiega , obawiając się odwetu za członków rodziny, którzy pozostali w Niemczech. Z drugiej strony , film przyciąga talenty zaangażowane politycznie: reżyser Anatole Litvak i aktor Paul Lukas to antyfaszystowscy emigranci z Niemiec; Edward G. Robinson i współautor John Wexley są członkami Hollywood Anti-Nazi League .
Krytycy pozytywnie przyjmują film, doceniają przesłanie polityczne. Krytyk i scenarzysta Frank S. Nugent pisze w The New York Times, że ten melodramat „wcale nie jest zły”, pomimo karykaturalnego przedstawienia nazistów: „Nie wierzymy, że ministrowie nazistowskiej propagandy mają zły uśmiech. Konstytucja Stanów Zjednoczonych . […] Myśleliśmy, że ta reprezentacja już nie istnieje od czasów Cesarza, bestii berlińskiej (w) . „ Krytyczny Welford Beaton umieścił Wyznania nazistowskiego szpiega jako zapadające w pamięć, ponieważ jako pierwszy komentuje współczesne wydarzenia i opowiada się po jednej ze stron. "
Prasa zagraniczna również jest entuzjastyczna, zwłaszcza w Jerozolimie , RPA , Wielkiej Brytanii , gdzie „Wyznania nazistowskiego szpiega” wyświetlane są w pełnych kinach.
PublicznyW noc premiery 27 kwietnia 1939w Beverly Hills jest bardzo bezpieczny: policja, ochroniarze, samochód pancerny do ochrony bębnów ... Pojawia się niewielu celebrytów, obawiając się, że ich obecność przyniesie im zły rozgłos. Publiczność jest na ogół entuzjastyczna i regularnie brawa pod koniec pokazu.
Projekcja Wyznania nazistowskiego szpiega wywołała jednak również negatywne, a nawet gwałtowne reakcje. Sympatycy nazistów spalili kino Warner Bros. w Milwaukee . W pozostałych częściach Stanów Zjednoczonych demonstracje, degradacja i groźby zmuszają kilku operatorów kin do wycofania filmu z plakatu. Fritz Kuhn, lider niemiecko-amerykańskiego Bundu , bezskutecznie pozywa Warner Bros. Nazistowska gazeta nowojorska Deutscher Weckruf Und Beobachter and The Free American (de) opisuje film jako propagandę przeciwko chrześcijanom prowadzoną przez „Żydów z Hollywood”, promującą interesy „ żydowskiego bolszewizmu i innych internacjonalizmów”. "
Za granicąNaziści starają się zakazać filmu, gdy tylko jest to możliwe, głównie w Niemczech, gdzie film jest określany jako szkodliwa propaganda mogąca pogorszyć stosunki niemiecko-amerykańskie, ale film jest również zakazany przez ponad dwie dekady. Z krajów, w tym Włoch, Japonii, Holandia, Norwegia, Szwecja ...
W Polsce bojówki antysemickie wieszają kilku właścicieli kin pokazujących film.
Joseph Goebbels , nazistowski minister propagandy , który prawie co wieczór pokazywał filmy, doniósł w swojej gazecie30 września 1939 rże zobaczył Wyznania nazistowskiego szpiega : „To amerykańska produkcja, która nie jest niezdarna, ja sam odgrywam główną rolę, a ponadto nie jest szczególnie nieprzyjemna. W przeciwnym razie myślę, że film nie jest niebezpieczny. Wzbudza naszych przeciwników bardziej strach niż gniew i nienawiść. „ Dumny z wyrafinowania dekoracji swojego gabinetu, jest również zdenerwowany przedstawieniem, które zostało wykonane w filmie.
HollywoodObawiając się, że antyfaszystowskie filmy mogą doprowadzić do poważnych strat finansowych, zwłaszcza w Europie, dyrektor Stowarzyszenia Producentów i Dystrybutorów Filmów zakazał wytwórniom produkcji filmów antyhitlerowskich pod groźbą braku wizy. Ten zakaz był15 września 1939 r w Styczeń 1940. Większość studiów tak robi, ale Warner Bros. kontynuuje jednak z trudem wypuszczanie filmów antyfaszystowskich, takich jak Double Agent (1939) - większość z nich była w produkcji przed zakazem.
W Styczeń 1940Kiedy zakaz został zniesiony, inne studia również zaczęły produkować filmy antynazistowskie lub filmy krytyczne wobec amerykańskiego izolacjonizmu. Louis B. Mayer , który przywitał w swojej siedzibie nazistowskiego redaktora gazety, próbuje się odkupić, kręcąc La Tempête qui tue or Escape . Możemy również zacytować I Married nazistą ( 20th Century Fox ) i Dyktator przez Charlie Chaplin ( United Artists ).
Kierując się strachem przed komunizmem, izolacjonistyczni senatorowie uruchamiają9 września 1941, „dochodzenie w sprawie propagandy w filmach”. Gerald Nye ( Północna Dakota ) i Bennett Clark ( Missouri ) potępiają „hollywoodzki żydowski spisek”, by doprowadzić Stany Zjednoczone do wojny i wysłać urzędnikom wytwórni wezwania do stawienia się przed komisją senacką . Harry Warner broni się przed komisją: „Nie zamierzam cenzurować ani ukrywać przed Amerykanami tego, co się dzieje na świecie. Rzeczywiście możesz mnie zarzucić, że jestem antynazistą. Ale nikt nie może mi zarzucić, że jestem antyamerykański. „ Opinia publiczna gwałtownie sprzeciwia się śledztwu Senatu, a jego przesłuchania kończą się wkrótce po Pearl Harbor i przystąpieniu do wojny Stany ZjednoczoneGrudzień 1941.
Po II wojnie światowej , zaciekle antykomunistyczną Kongres szybko zapomniał Hollywood wkład do wysiłku wojennego. Izba Reprezentantów Komisji ds. Działalności Antyamerykańskiej (HUAC) wznawia dochodzenie łączące antyfaszystowskie filmy, komunizm i chęć podważenia amerykańskiej demokracji. Jack Warner potępia obecność komunistów w Hollywood i zwalnia współautora Wyznania nazistowskiego szpiega Johna Wexleya w imię jego domniemanych powiązań z partią komunistyczną. Członkowie Hollywood Anti-Nazi League , jak Edward G. Robinson , są na czarnej liście.
Dopiero w latach sześćdziesiątych Hollywood ponownie zaczęło produkować filmy polityczne w imię walki o prawa obywatelskie czarnych Amerykanów lub w imię walki o prawa obywatelskie w Wietnamie .