| ||||||||||||||
francuskie wybory parlamentarne 1857 | ||||||||||||||
283 miejsca | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
21 czerwca i 5 lipca 1857 r. | ||||||||||||||
Typ wyborów | Wybory ustawodawcze | |||||||||||||
Organ wyborczy i wyniki | ||||||||||||||
Zarejestrowany | 9 495 955 | |||||||||||||
Wyborcy | 6 136 664 | |||||||||||||
68,09 % ▲ +3,5 | ||||||||||||||
Bonapartyści - Karol de Morny | ||||||||||||||
Głos | 5 471 888 | |||||||||||||
97,53% | ▲ +0,6 | |||||||||||||
Posłowie wybrani | 276 | ▲ +23 | ||||||||||||
Sprzeciw - Michel Goudchaux | ||||||||||||||
Głos | 571 859 | |||||||||||||
2,47% | ▼ -0,6 | |||||||||||||
Posłowie wybrani | 7 | ▼ -1 | ||||||||||||
Reprezentacja zgromadzenia | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
Rząd | ||||||||||||||
Towarzyski | Wybrany | |||||||||||||
Pierre Jules Baroche Bonapartyści |
Pierre Jules Baroche Bonapartyści |
|||||||||||||
Wybory parlamentarne odbyły się 21 czerwca i5 lipca 1857 r.w celu odnowienia, po raz pierwszy, organ ustawodawczy z Drugiego Cesarstwa . Te wybory w powszechnych wyborach męskich odbywają się w tak zwanej fazie „ autorytarnego imperium ” . Wybory te , naznaczone presją władzy i oszustwami wyborczymi , a także abstynencją przekraczającą jedną trzecią zarejestrowanych, są jednak szczytem sukcesów wyborczych Imperium (90% wyborców) przed wyraźnym spadkiem w 1863 roku .
Wybory ustawodawcze powinny w zasadzie odbyć się w następnym roku, jednak Napoleon III wolał skrócić mandat pierwszej władzy ustawodawczej, wynikający z wyborów z 1852 roku . Poprzez te wybory chce pokazać Francji i Europie popularność reżimu.
Pomimo wysokiego abstynencji (35,5% zarejestrowanych), co tłumaczy się m.in. odmową udziału republikanów i orleanistów w tym, co uważają za maskaradę, oraz zdecydowanym poparciem rządu dla oficjalnych kandydatów , wybory te stanowią najważniejszy sukces wyborczy Imperium.
W obliczu oficjalnych kandydatów , wspieranych przez służby ministra spraw wewnętrznych, opozycja jest rozdrobniona, w tym w obrębie każdej ze swoich partii politycznych , czy to legitymistycznej , orleańskiej czy republikańskiej . Rojaliści nie byli zbyt aktywni po nieudanej próbie połączenia legitymistów z orleanistami , podjętej w Frohsdorfie w 1853 roku . Mimo wszystko, w przeciwieństwie do tych ostatnich, legitymiści poddają się grze wyborczej i wystawiają kandydatów.
Oszustwo szerzy się. Poeta François Ponsard , kandydat opozycji w Wiedniu , opisuje głosowanie w następujący sposób:
„ Burmistrzowie , komisarze policji i strażnicy wiejscy sprawili, że wiejskie bydło głosowało tak, jak chcieli. Posiadacze moich kart do głosowania zostali aresztowani, a plakaty podarte; brali moje karty do głosowania w swoje ręce, a nawet w domach chłopów , rzucając im wszelkiego rodzaju groźby; burmistrzom obiecano jarmarki , kościoły , ścieżki i pomoc na wypadek zeszłorocznych powodzi . "
Mimo trzech milionów czterystu tysięcy wstrzymujących się, które nadszarpnęły ten sukces, oficjalni kandydaci zdobyli 85,7% oddanych głosów (5 202 200 głosów). Opozycja walczyła w rozproszonym porządku, między republikanami i liberałami (645 000 głosów) z jednej strony a legitymistami i duchownymi (151 000 głosów) z drugiej. To republikanie zdobywają dodatkowe głosy, zwłaszcza w dużych miastach (progresja 15 tys. głosów w Paryżu). Lazare Hippolyte Carnot , Michel Goudchaux i Louis Eugène Cavaignac zostają wybrani, ale odmawiają złożenia przysięgi i dlatego nie mogą zasiadać.
W Paryżu , republikanie decydują się na obecnych kandydatów, a dyrektor Century , Leonor-Joseph havin nakłada obok „starych ludzi” z 1848 nowych, którzy zgadzają się na przysięgę, jeśli są wybierani.
Tak więc w wyborach uzupełniających w kwietniu 1858 , trzy miesiące po ataku Orsiniego na cesarza i kilka dni po głosowaniu nad ogólnym prawem bezpieczeństwa , pięciu republikańskich deputowanych, którzy zostali wybrani ( Jules Favre , Ernest Picard , Jacques-Louis Hénon , Alfred) Darimon i Émile Ollivier, który został wybrany przeciwko oficjalnemu kandydatowi Varinowi, dzięki wycofaniu się umiarkowanego republikanina Garniera-Pagesa – dwóch ostatnich w Paryżu) zgodzili się złożyć przysięgę.
Pomimo ogromnego sukcesu oficjalnych kandydatów (90% oddanych głosów), opozycja republikańska rozwija się w miastach. W Lille prawie nie udaje się jej i uzyskuje siedzibę w Lyonie . W Paryżu otrzymują 5 z 10 okręgów wyborczych, w centrum i na wschodzie. Dzięki częściowym z 1858 r. zdobyli 2 z 3 wolnych miejsc w Paryżu.
Po tym względnym rozwoju opozycji republikańskiej cesarz odmawia kwestionowania powszechnych praw wyborczych, o co prosił jego świta, w szczególności Minister Stanu Fould . Poddanie kampanii pod głosowanie było w rzeczywistości pewnym sposobem na przeciwstawienie się opozycji republikańskiej, która była obecna głównie w miastach, zwłaszcza że poparcie udzielone oficjalnym kandydatom pozwalało na wyraźne zafałszowanie wyników.
Wyborcy | Numer | |
---|---|---|
Zarejestrowany | 9 495 955 | 100,00% |
Wstrzymało się | 3 359 291 | 35,38% |
Wyborcy | 6 136 664 | 64,62% |
Biały i niepełnosprawny | 92 917 | 1,51% |
Wyrażone | 6 043 747 | 63,65% |
Lewo | Głosy | % | Siedzenia | |
---|---|---|---|---|
Bonapartyści | 5 471 888 | 97,53% | 276 | |
Sprzeciw | 571 859 | 2,47% | 7 |