Gerard de Villiers

Gerard de Villiers Biografia
Narodziny 8 grudnia 1929
Paryż 15 th , Francja
Śmierć 31 października 2013 r.
Paryż 16 th , Francja
Pogrzeb Cmentarz Passy
Imię urodzenia Gérard Jacques Marie Brice Adam de Villiers
Narodowość Francuski
Trening Paryski Instytut Studiów Politycznych Paris
Graduate School of Journalism
Czynność Pisarz , dziennikarz , redaktor,
Tata Jacques Deval
Rodzeństwo Bernard Eschasseriaux
Inne informacje
Pracował dla Minuta , Francja Niedziela , Fakty , Paris-Presse , Rivarol , Atlantico
Konflikt Wojna algierska
Gatunek artystyczny Powieść
Podstawowe prace
Seria SAS
Grób Gérarda de Villiers.JPG Widok na grób.

Gérard de Villiers , urodzony i zmarły w Paryżu (8 grudnia 1929 - 31 października 2013 r.), jest pisarzem , dziennikarzem i wydawcą francuskim . Jest szczególnie znany z tego, że napisał serię powieści szpiegowskich SAS .

Biografia

Gérard Adam de Villiers jest synem Jacquesa Boularana , dramaturga pod pseudonimem Jacques Deval, i Valentine'a Adama de Villiers. Adam de Villiers to rodzina Breton, powstała na początku XVII -tego  wieku na wyspie Reunion , gdzie dorobił się fortuny w trzcinie cukrowej . Gérard de Villiers, urodzony pod X, zostaje rozpoznany trzy lata po urodzeniu przez matkę, która nadaje mu jego imię, w przeciwieństwie do ojca, pomimo pozwów o ojcostwo wniesionych przez Valentine'a. Nie pozna swojego ojca do 17 roku życia.

Po maturze uzyskanej w Pau przeniósł się do Paryża, gdzie studiował Sciences Po, ale nie ukończył, jak twierdzi, a następnie w 1950 roku poszedł do szkoły dziennikarskiej . W następnym roku napisał kilka artykułów do nowej skrajnie prawicowej gazety , Rivarol . W 1952 wstąpił do szkoły aplikacyjnej broni pancernej i kawalerii w Saumur, z której był podporucznikiem. Walczył w wojnie algierskiej jako oficer. Po powrocie pracował jako niezależny pisarz dla Minute , Paris-Presse i France-Dimanche . Jego nerwowość i brak skrupułów pozwalają mu uzyskać ekskluzywne wywiady. Pod numerem 934 z 16 lipca 1964 r. we Francji-Dimanche poznał Sheilę, która ważyła wtedy tylko 45 kilogramów i zwierzyła mu się, że przyjmuje męskie hormony. W zmowie z menedżerem wokalisty Claude Carrère , chcąc narzucić swojemu artyście, wymyśla pogłoskę, utrwalając: "Sheila ryzykuje, że zostanie mężczyzną". Wtedy na pierwszej stronie magazynu pojawia się „Sheila jest mężczyzną”, plotka, która będzie ścigać artystę przez dziesięciolecia.

O śmierci Iana Fleminga wSierpień 1964, wydawca Philippe Daudy proponuje mu napisanie powieści szpiegowskich z powracającym bohaterem. Gérard de Villiers tworzy postać Jego Najjaśniejszej Wysokości Księcia Malko Linge , zwanego „SAS”. Seria ta cieszyła się dużym powodzeniem (150 milionów sprzedanych książek w latach 1965-2013), zapewniając 10% obrotów Plon w latach 70. i 80. XX wieku. W latach 1988-1998 seria została wydana przez Éditions Gérard de Villiers , wydawnictwo w 50% należące do Hachette iw 50% do pisarza. Po wygaśnięciu umowy z Hachette po dziesięciu latach powieściopisarz postanawia sam się publikować i powierzyć zarządzanie SARL Éditions Gérardowi de Villiers swojej ostatniej żonie Christine.

Oprócz tej serii pisze książki śledcze, zwłaszcza w 1970 roku Pinned Papillon, w którym demistyfikuje rzekomo autobiograficzny opis Henri Charrière Papillon lub Otages (2005) o porwaniu w Iraku francuskich dziennikarzy Christiana Chesnota i Georgesa Malbrunota . zawdzięczają mu książki Pamiętników: Mes Carnets de grand reporter (1993) oraz Sabre au clair et pied au floor (2005).

Politycznie, Gérard de Villiers opisany jako „zdecydowanie prosta , liberalna , anty , anty-islamski, anticommunautariste, anty-socjalistyczna” . Kilku jego krewnych również opisuje go jako mizoginistę i rasistę.

17 listopada 1981, został aresztowany przez policję i zabrany do zastępcy prokuratora, który poprosił go o natychmiastowe uregulowanie kwoty zbliżającej się do trzech milionów franków z tytułu długu podatkowego, pod groźbą natychmiastowego pozbawienia wolności ( przymusu przez organ ) w przypadku braku regulacji. Następnie dzwoni do swojego wydawcy, Plona , który wysyła kuriera z czekiem na 2 964 497  franków . Gérard de Villiers jest wówczas winien władzom podatkowym siedemnaście milionów franków, łącznie z karami.

30 stycznia 2013 r., Gérard de Villiers, który jest w dużej mierze ignorowany, jeśli nie pogardzany przez krytykę literacką we Francji, ma długi artykuł na pierwszej stronie New York Times . W tym artykule autor, zatwierdzony dziennikarz specjalizujący się w stosunkach międzynarodowych, wyjaśnia zadziwiającą wartość i wiarygodność informacji zawartych w powieściach Gérarda de Villiersa, do tego stopnia, że ​​jego książki czytało wielu dyplomatów. Według agenta CIA powieści zawierają „dużo informacji. Jest w kontakcie ze wszystkimi służbami bezpieczeństwa i zna wszystkich graczy ”. Przez Alexandre de Marenches , stał się na początku 1970 roku zaszczytnym korespondent z SDECE następnie z DST dzięki jego przyjaciela generalny Philippe Rondot , co pozwoliło mu być dobrze poinformowany w tej dziedzinie.

W Sierpień 2013, M, magazyn du Monde poświęca mu swoją okładkę i publikuje długi ilustrowany artykuł o autorze SAS , ujawniając, że Gérard de Villiers pracował dla SDECE, która wykorzystywała SAS do dezinformacji.

Wyczerpany chemioterapią zmarł, zrujnowany, w klinice Bizeta (21 rue Georges-Bizet w Paryżu) na31 października 2013 r.rak trzustki . Dziennikarze i pisarze natychmiast oddają mu hołd, tacy jak Renaud Girard , Vladimir Fedorovski , Jean des Cars i Jean-Sébastien Ferjou . Został pochowany w Cmentarz Passy ( 10 th dział).

Grafika

Praca literacka

SAS

Gérard de Villiers jest w szczególności autorem, od 1965 roku , powieści szpiegowskich SAS, opowiadających o przygodach austriackiego księcia Malko Linge , zatrudnionego przez CIA . W zgodzie z doniesieniami geopolitycznymi swoich czasów (wojny, terroryzm itp.), powieści charakteryzują się dużą dawką przemocy i erotyki. W serii SAS autor często używa określenia „Unange passe”, do tego stopnia, że ​​niektórzy mu je przypisują.

W swoim artykule w New York Times z 2013 r. Robert F. Worth  (as) mówi:

„Chociaż Gérard de Villiers jest praktycznie nieznany w Stanach Zjednoczonych, jego wydawcy szacują, że seria SAS sprzedała się na całym świecie w około 100 milionach egzemplarzy, co czyniłoby ją jedną z najlepiej sprzedających się serii na świecie, porównywalną z serią o Jamesie Bondzie Iana Fleminga. SAS bez wątpienia zdobywa palmę pierwszeństwa za długowieczność seriali fabularnych napisanych przez tego samego autora. "

Według Le Figaro-Magazine , Gérard de Villiers chciał, aby Jean-Christophe Rufin kontynuował przygody SAS, ale akademik odrzucił propozycję.

Działa poza SAS Powieści Dokumenty

Redagowanie

Jako redaktor Gérard de Villiers pracuje w Plon oraz w Presses de la Cité . Tworzy również własne marki i wydawnictwa (G. de Villiers, Vaugirard, Le Cercle, Vauvenargues, Sirius).

Wydaje lub zarządza zbiorami obejmującymi wiele gatunków literackich i narracyjnych, takich jak powieści detektywistyczne , fantasy , erotyczne , szpiegowskie czy science fiction . Należą do nich kolekcje:

Niektóre tomy noszą na okładce wzmiankę „Gérard de Villiers przedstawia”.

Do kina

Życie prywatne i dziedzictwo

Gérard de Villiers ożenił się cztery razy (z, w porządku chronologicznym: Olga Vecchione in Czerwiec 1957 ; Annick, która również pisała książki; Marie-Christine Harispuru; Christine Loncle28 października 1991). Jest ojcem dwójki dzieci: Michela (z Olgą Vecchione) i Marion (z Annick de Villiers). Jego ostatnią towarzyszką jest Sylvie Elias, matka Sarah Marshall , wnuczka Michèle Morgan . Został pochowany na cmentarzu Passy w Paryżu.

W 1965 r. był wówczas głównym reporterem France Dimanche , zarabiał 8500 franków miesięcznie.

Pomimo bogatej bibliografii zawierającej ponad 200 tytułów i spekulacji na temat setek milionów powieści sprzedanych za jego życia, Gérard de Villiers umarłby zrujnowany i zadłużony. Żył ponad stan, czerpiąc z kasy swoich firm i nie płacąc podatków. Jego dupleks (około 400  m 2 ) przy 46 Avenue Foch musiał zostać sprzedany w 2006 roku, aby spłacić długi, zwłaszcza podatkowe. Następnie przeniósł się do 3 Avenue Foch w wynajętym mieszkaniu. W 2006 r. przerzucił się na wydawanie 5 tytułów SAS-u rocznie zamiast 4, co zastosował wobec serii, której był wydawcą i która nie sprzedawała się dobrze . Jego dziedzictwo obejmowało również willę w Saint-Tropez, na bardzo poszukiwanym obszarze półwyspu. Ta willa została również wystawiona na sprzedaż po jego śmierci w celu uregulowania długów.

Numer 3758 Revue des deux Mondes , opublikowanej w lipcu-sierpień 2014, ma za główny przedmiot badań i refleksji serię SAS . Nosi tytuł „G. de Villiers: śledztwo w sprawie francuskiego fenomenu”. Artykuł Roberta F. Wortha  (w) „Powieściopisarz, który wiedział za dużo”, pierwotnie opublikowany w The New York Times of30 stycznia 2013 r., stwierdza na stronach 40, 41 i 42 przeglądu:

„Książki Gérarda de Villiers uczyniły go bardzo bogatym człowiekiem i mieszka w imponującej prywatnej rezydencji przy Avenue Foch, rzut kamieniem od Łuku Triumfalnego. Poszedłem tam pewnego dnia tej zimy i po odczekaniu trochę na podeście na czwartym piętrze otworzyły się ciężkie drewniane drzwi i znalazłem się przed dystyngowanym mężczyzną w brązowym tweedie, z długą kościstą twarzą i niebieskimi oczami. De Villiers używa chodzika – wynik rozwarstwienia aorty dwa lata wcześniej – ale wciąż porusza się zaskakująco szybko. Poprowadził mnie wysokim korytarzem do swojego biura, które służy również jako sanktuarium dla starej szkoły męskości i wątpliwych praktyk erotycznych. […] Od razu powiedział mi o swoim rozwarstwieniu aorty. Prawie umarł i musiał spędzić trzy miesiące w szpitalnym łóżku. […] De Villiers zarabia od 800 000 euro do miliona euro rocznie i spędza wakacje w swojej willi w Saint-Tropez: w ciągu dnia wędruje swoją łodzią, a wieczorem jeździ na imprezy w swoim Austinie mini od lat osiemdziesiątych. "

Uwagi i referencje

  1. Gérard de Villiers na stronie 13 e rue .
  2. „[...] Całe moje dzieciństwo spędziłem w prawdziwym gynoeceum: między moją matką, Valentinem Adamem de Villiers; jego dwie siostry, Mino i Alie; i ich matka, wdowa po pułkowniku piechoty kolonialnej Luc-Jacques-Marie-Léon Adam de Villiers ”, Gérard de Villiers, w Sabre au clair et pied au floor , Fayard, 2005, s. 10
  3. Benoit Franquebalme, op. cyt. , s.7
  4. "  Urodzony pod X i zrujnowany śmiercią: wielkie tajemnice Gérarda de Villiers  " , o Marianne ,24 sierpnia 2020 r.(dostęp 28 sierpnia 2020 )
  5. Benoit Franquebalme, Jego Najjaśniejsza Wysokość Gérard de Villiers , Place des editeurs,2018, s.  12
  6. Patrick Mahé, „Gérard de Villiers, przygoda się skończyła” , Paris Match , od 7 do 13 listopada 2013 r., s. 68-73
  7. Benoit Franquebalme, op. cyt. , s.31
  8. Benoit Franquebalme, op. cyt. , s.30
  9. Barbara Lambert, „  Gérard de Villiers: od pośmiertnego sukcesu do tego, czego nie wiedzieliśmy o człowieku  ”, Atlantico.fr ,4 sierpnia 2017 r.( czytaj online , konsultacja 12 października 2017 r. )
  10. Benoit Franquebalme, op. cyt. , s.40
  11. Anthony Verdot-Belaval, „Sheila, mężczyzna? Szalona plotka, która "zrujnowała mu życie" , Paris Match 25 maja 2016.
  12. Benoit Franquebalme, op. cyt. , s.75-76
  13. France-Info 2019 Historia szalonych plotek Sheila jest mężczyzną
  14. Zobacz na lalsace.fr
  15. „W 1976 roku Le Figaro oszacował, że GDV stanowiło 30% literatury rozrywkowej we Francji, sprzedając 7 milionów woluminów każdego roku” . Por. Benoit Franquebalme, op. cyt. , s.120
  16. Benoit Franquebalme, op. cyt. , s.95
  17. Benoit Franquebalme, op. cyt. , s.203
  18. Gérard de Villiers, Zakładnicy: prawda , Paryż, Fayard ,12 stycznia 2005, 186  pkt. , 22 cm ( ISBN  2-213-62431-3 , zawiadomienie BNF n O  FRBNF39905382 )
  19. Wywiad przeprowadzony przez Laurenta de Saint-Périer, „Book - Gérard de Villiers:” Zostałem oskarżony o rasizm, ale to nieprawda, kocham Afrykę” , jeuneafrique.com , 19 września 2012
  20. Benoit Franquebalme, op. cyt. , s. 103, 247 i 254
  21. "SAS w oczek skarbca" WSW , N O  221, z dnia 26 listopada do 1 st grudzień 1981, s.  13
  22. Laurence Rosier i Marie-Christine Pollet (reż.), Złe gatunki w klasie francuskiej? : powrót do pytania: echa dnia studiów 7 grudnia 2005 r., Université libre de Bruxelles , Presses Universitaires de Namur, 2007, s.  20 ( ISBN  978-2-87037-552-5 )
  23. Powieściopisarz szpiegowski, który za dużo wie , Robert F. Worth, nytimes.com , 30 stycznia 2013
  24. Zobacz na rfi.fr
  25. "  Gérard de Villiers, najlepiej poinformowany człowiek na świecie  " , w Le Point ,1 st listopad 2013
  26. Benoit Franquebalme, op. cyt. , s. 130
  27. Ariane Chemin i Judith Perrignon "  Gerard de Villiers route d'un reac  " M le magazyn du Monde , n O  21330,17 sierpnia 2013 r., s.  19-25 ( czytać online , obejrzano 1 st listopad 2013 )
  28. Benoit Franquebalme, op. cyt. , s. 312
  29. Zobacz quotidien.com
  30. Annick Stevenson, „A planetarny poszukiwacz przygód”, Le Progrès , 19 czerwca 2006, s. 30
  31. Artykuł reprodukowany w Revue des deux Mondes , nr 3758, lipiec-sierpień 2014, s. 39
  32. Magazyn Le Figaro, 19 czerwca 2020 r.
  33. Olivier Cariguel, „Bibliografia esej autorstwa i na temat Gérarda de Villiers”, Revue des Deux Mondes , nr 3758, lipiec-sierpień 2014
  34. Julien Moraux, „Szarża Brygady Socjalnej”, Schnock , nr 18, marzec 2016, s. 136
  35. Jacques Guérin , „  Wszystko, czego nie powinniśmy wiedzieć: denuncjacja Arlekinady  ” , na stronie anti-monde.gerardcambri.com (dostęp 8 kwietnia 2018 r. )
  36. Laurent Amalric, „Gérard de Villiers: jego żona Christine nie pójdzie na pogrzeb” , Nice Matin , 3 listopada 2013 r.: „Jego pierwsza żona przeszła na emeryturę z Nicei, Olga Vecchione, wyszła za mąż w czerwcu 1957 r. i dała mu swojego aktora syn , Michel de Villiers. "
  37. „Biografia Gérard de Villiers” , Kto jest kim we Francji
  38. Denis Touret , „  Villiers  ” , na www.denistouret.net (dostęp 8 kwietnia 2018 )
  39. Zobacz na parismatch.com
  40. PAtrick Mahé, „  Pisarz i poszukiwacz przygód: ​​Gérard de Villiers, przygoda się skończyła  ”, Paris Match ,9 listopada 2013 r.( przeczytaj online )
  41. „Gérard de Villiers, rujnowana śmierć: Jego ostatnie życzenia…” , Purepeople, dostęp 9 lipca 2018
  42. „  Gérard de Villiers ujawnia swoje ostatnie życzenia  ”, Le Figaro ,19 listopada 2013 r.( przeczytaj online , konsultacja 19 kwietnia 2018 )
  43. „  Dom Gérarda de Villiers na sprzedaż w Saint-Tropez  ”, Var-Matin ,13 grudnia 2016( przeczytaj online , konsultacja 19 kwietnia 2018 )
  44. „  Gérard de Villiers: SAS, bardzo sporne dziedzictwo  ”, LExpress.fr ,4 listopada 2017 r.( przeczytaj online , konsultacja 19 kwietnia 2018 )

Zobacz również

Bibliografia

Książki Części książek praca uniwersytecka Artykuły prasowe telewizyjne filmy dokumentalne
  • Mężczyzna, o którym mowa: Gérard de Villiers , program wyprodukowany przez Pierre-André Boutang, 75 min., Audycja 10 października 1976 r. na FR3
  • Libia: SAS, bardzo szczególny korespondent, dokument Frédéric Tonolli, 42 min., Emisja 17 listopada 2011 na Arte
  • Mission Kaboul pour Gérard de Villiers , dokument Romaina Goguelina, 57 min., Emisja 7 listopada 2013 na LCP-AN
Audycje radiowe
  • Tête-à-tête: Gérard de Villiers , program prowadzony przez Frédérica Taddeï, 44 min., Audycja 23 marca 2013 na temat France Culture [ przeczytaj online  (strona konsultowana 23 kwietnia 2020)]
  • Poufne: Gérard de Villiers: los w cieniu tajnych służb , Jean-Alphonse Richard i Marie Bossard, 38 min., Emisja 19 września 2020 r. na antenie RTL [ czytaj online  (strona konsultowana 17 lutego 2021 r.)]

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne