Ballada oznacza w starym sensie średniowieczny poemat o ustalonej formie, złożony z trzech wersów i pół-zwrotki zwanej wysyłaniem, z których każdy kończy się refrenem, który przypomina śpiewaną formę pochodzenia. W historii poezji zachowały się w szczególności ballady z kwadratowymi strofami (liczba wersów równa się liczbie sylab w każdym wersie) z ośmioma lub dziesięcioma wersami i z bardzo różnorodnymi tematami skomponowanymi przez poetów, takich jak Guillaume de Machaut , Eustache Deschamps (koniec XIV th century), Christine Pisan i Villon (na początku i połowy XV th century) lub Marot doXVI wieku , podczas gdy Plejada odrzuca gatunek ballady jako stary, faworyzując nowe formy, takie jak sonet czy oda .
Ballada widzi zmianę sens w języku angielskim i niemieckich tradycji w końcu XVIII -tego wieku, aby osiągnąć ballada romantyczna , czasem instrumentalną. Poza literacki wyraz ballada jest stosowany do rodzaju pieśni ludowej niejasny, powolny i melodyjny, jest zdrowy rozsądek do końca XX th wieku.
Jest to rodzina zmarłego łacińskiego czasownika „ballare” (Zatrudnienie w St Augustine , pod koniec IV th wieku), słowem pochodzącym z języka greckiego i łacińskiego klasycznych zastępuje „saltare”. Średniowiecze znane XII th wieku czasownik „Baller”, które wykorzystują do zastąpienia XVII th wieku przez „taniec”, prawdopodobnie pochodzenia niemieckiego, a on wydaje się mieć zastosowanie do najbardziej eleganckich tańców. Popularna konotacja pozostała w słowie „bal”.
„Ballada” - wtedy zwykle pisane z jednego litra - wraca do pierwotnego słowa południowa „Ballata” i pojawia się na koniec XIII th century w Pielgrzyma Gra przypomina Maistre Adam Dzwonnik (Adam Hall) śmierci około 1287 roku, który „wiedział jak tworzyć piosenki, // A spacery nie wiem ile (ile) ”. Słowo jest założona w XIV th century w czasie Guillaume de Machaut wyznaczyć śpiewany wiersz składający się z zwrotek równe zakończony z chórem i następnie przesyłkę. On sam używa tego słowa o nieprecyzyjnym znaczeniu w The Remedy of Fortune , długim poemacie liczącym prawie 4300 wierszy, który prawdopodobnie napisał około 1341 r. (Około 2893 r. „As she ot fine his balade”: Kiedy skończyła spacer). Poniższe wersety mówią o „słodkiej harmonii”, „słodkiej pieśni” „Qui moult me fu nice et sade // Dedens le cuer et a l'oie”: Co było bardzo przyjemne i łaskawe dla serca i ucha . Określenie „spacer” występuje również po wersecie 3012, ale jest to być może dodatek kopisty: odnosi się do wiersza składającego się z trzech zwrotek z chórem bez przesłania (werset 3013-3036: „Pani, od której pochodzi cała moja radość”). W tekście znajduje się również „balladelle” (w kierunku 2851: „de ma clere voir // Te diray une baladelle, // De chant et de ditté nouvelle”: swoim czystym głosem opowiem wam balladellę o nowej melodii i metrykach) . Według [Ernesta Hœpffnera] „Drobne baladelle jest prawdopodobnie motywowane formą wersetów: to tutaj tylko siedem i trzy sylaby”. Machaut mówi tam dalej o „pieśni baladée” (3349-3496). Guillaume de Machaut przedstawia swój wiersz jako nową formę i dodatkowo proponuje nazwę „chanson baladée”, podkreślając jego bliskość do virelai: „Lors sans delay // Encommensai ce virelay // Qu'on claimme chanson baladée // Einsi powinien nosi tytuł „: Bez zwłoki zacznę tę virelai, która nazywa się pieśnią baladée, tak należy ją nazwać” (ok. 3449). Kształt najbliższej ballady od virelai (izometrycznych zwrotki, refren, wysyłanie), ustali, że po trochu z Eustache Deschamps w drugiej połowie XIV -tego wieku, ale często zachowują warianty.
Słowo „spacer” dostrzeżone w 1422 roku ma znaczenie „śpiewające ballady”, ale to ewoluuje: w leksykonie z 1628 roku odnotowano znane pochodne użycie: „iść i żebrać o jałmużnę [śpiewane ballady], żebrać” i Vidocq z 1836 roku. w swoim dokumencie zatytułowanym Les Voleurs wskazuje na znane użycie słowa oznaczającego „spacerować”; forma zaimkowa „spacerować” została zauważona w 1858 r. W tym samym okresie powstało słowo „balade” (pisane pojedynczym l): TLF podaje przykład użycia w L'Assommoir de Zola w 1877 r. (rozdz. XI): „Dzień blednął, oni [Paulina i Nana] odbyli ostatni spacer”. W ten sposób „Balade” stała się popularnym synonimem „promenade” z często błędną pisownią, która nie przestrzega rozróżnienia między baladą / balladą, przy czym ostatnia pisownia odnosi się do formy poetyckiej i jej pochodnych.
Słowo „ballada”, wywodzące się z południowej formy „ballata”, jest związane z rodziną „baler”, która w średniowieczu oznacza „tańczyć”. Okazały się XII th century „ballada” oznacza kiedy piosenki lub tańca „piosenkę ballatée” z kilku zwrotek i refrenu. Śpiewana coraz rzadziej po Guillaume de Machaut (≈1300 - ≈1377), poetycka forma utrwalana jest stopniowo w Eustache Deschamps (≈1346 - ≈1407), nawet jeśli zna wariacje.
Stopniowo wyróżnia się spośród innych gatunków poetyckich, do których należą także zwrotki izometryczne, refren i przesłanie: pieśń królewska jest rzeczywiście dłuższa i bardziej uroczysta, a virelai żywsze, bardziej zróżnicowane w metrach i zredukowane do dwóch zwrotek. Bardzo wykorzystywane do XIV TH ( Eustache Deschamps napisał ponad sto jedenaście i Christine de Pisan (≈1364 - ≈1430) ponad trzysta) i XV th stulecia ( François Villon (1431 -. 1463 AD) Charles d'Orleans (1394- 1465)), ballada jest uważany za przestarzały tworzą XVI th century gdy Plejady preferuje sonet czy oda: Du Bellay w 1549 roku w La Defense i ilustracji języka francuskiego mówi o „Roundels, ballad, virelais, królewski piosenek, piosenki i inne tego typu artykuły spożywcze, które psują smak naszego języka ”, ale Clément Marot (1496? -1544) nadal go używa. Kpił z XVII th wieku jak w scenie 5, Akt III nauczyłem Ladies przez Moliera , gdzie Trissotin, zwolennik sonetu, powiedział Vadius „Ballad jak na mój gust, jest mdły rzeczą; // To już nie jest moda; czuje swoje dawne czasy ”(ok. 1006), jest nadal używany kilka razy przez La Fontaine, ale jego użycie w końcu zanika.
Są Parnassiens i Théodore de Banville , zwabionych wirtuozerii metrycznym Wymaga które są podnoszone w drugiej połowie XIX th wieku: pierwsze testy Banville datą 1856 i zakończyć w 1873 roku wraz z publikacją trzydzieści sześć szczęśliwych ballad . Charles Cros , Jean Richepin i niektórzy pomniejsi poeci również opublikują ballady pod koniec wieku. Możemy zauważyć, że Verlaine skomponuje kilkanaście ballad pod koniec swojej kariery, po 1885 roku. Na przykład Ballada na cześć Louise Michel (osiem oktozylab i wysyłanie zaczynające się od „Citizen”), Ballade en rêve (kilkadziesiąt dziesiątek sylab, część z „Księżniczką”) z kolekcji Amour , 1888; Ballada o złej reputacji (ósma oktosylabowa, część zaczynająca się od „Prince”), Ballada Safona (osiem rąk dziesięciosylabowych, część zaczynająca się od „Prince or princess”) wydana w Parallel , 1889. Wiersze te wykazują różne struktury rymów i złożoność. Nieco później znajdujemy znanym wykorzystanie ballady w heroicznej komedii z Edmond Rostand Cyrano de Bergerac (1897), gdzie szermierz z dużych zastosowań serca w jego pojedynku słynnego refrenu: „Pod koniec wysyłania, dotykam. "
Balladę średniowieczną charakteryzuje forma, a nie ton czy temat. Jeśli szczególnie pamiętamy uprzejmą i liryczną balladę , była to także gra słowna, poważny poemat, zaangażowany w kwestie religijne czy polityczne. Tytuły Eustache Deschamps są pouczające: ballada CCCXCVII Ballad moult moral. Alegoria o nadmiernych podatkach , ballada CCCXCIV Prośba do królów Francji i Anglii o pokój , ballada CCCXCIX Śmierć równa wszystkim . 29 ballad Villona ukazuje tę samą różnorodność: dramatyczny ton Ballade des Pendus , religijny ton Ballad pour prier Notre Dame , przyjemny ton Ballad of Proverbs lub Request to Monseigneur de Bourbon , znajomy ton Ballady o Dziękuję .
Typowa forma składa się z trzech kwadratowych zwrotek (liczba wierszy w zwrotce jest równa liczbie sylab w wierszu), po których następuje pół-zwrotka zwana „wyślij”, ponieważ zaczyna się od adresu do dedykowanego (najczęściej „Prince” który często wyznacza przewodniczącego konkursu poetyckiego lub „puy”).
Struktura ballada ewoluowała od XII e do XV th wieku, zarówno w obecności transmisji w liczniku (pomiędzy 5 i 12 sylaby), w rodzaju wierszy (The septain jest zwykle wiersz z przepisu ababbcc, na przykład Adam de la Halle lub Guillaume de Machaut), przy czym podstawę sprowadza się do liczby zwrotek (trzech zwrotek), z których ostatnia linijka jest powtarzana, tworząc refren. W różni się forma z królewskim piosenki i virelai i stabilizowany Eustache Deschamps wcześnie XIV th century ale zmiany są zawsze wiele.
Wiersze i chór są ogólnie zbudowany na tej samej wierszyk i zwrotka kwadratowy została nałożona na koniec XV -go wieku z wymogami Jean Molinet w jego sztuce retoryki w 1493 roku: „Common Ballada musi mieć chór i trzy wiersze i wysyłające książę ”i„ każdy werset według rygoru egzaminacyjnego musi mieć tyle wierszy, ile zawiera sylaby w chórze ”. Najczęstszymi strukturami są „mała ballada” w ośmiu oktosylabowych liniach (przykład: Marot, Ballade de amie bien belle ) i „wielka ballada” w dziesiątkach dziesięciosylab (Villon, Ballade des Pendus ), ale warianty są dość liczne w całym kropka, np. Karol Orleański w Patrząc w kierunku Francji używa dziesiętnych sylab i septów ułożonych ababbcc).
W zwrotce pierwsze cztery linijki stanowią ogólnie całość zbudowaną na skrzyżowanych rymach (abab). Powszechnie dla ósemki zwrotka działa na trzech rymach, a kontynuacja zwrotki zajmuje rym b w zestawie skrzyżowanych rymów, stąd struktura ababbcbc (przykłady: Eustache Deschamps Kot i myszy - bajka ze słynnym refrenem " Kto zawiesi dzwonek na kocie? ”- lub Villon Ballade des dames du temps Dawniej ). Spotykamy też na osiemdziesiątkę strukturę ababbccb z rymami zawartymi w finałowym „quatrainie” jak w tzw. „Prymitywnej” balladzie stworzonej przez Guillaume de Machaut. Przeklinam godzinę, czas i dzień (osiem dni dekadylab bez wysyłania).
W dziesiątek są zasadniczo cztery rymy z ababbccdcd strukturę: centralne COUPLET sprawia, że przejście pomiędzy dwoma czterowiersze krzyżujący rymy (przykłady: Eustache Deschamps Ballade sur le trépas de Bertrand Du Guesclin lub Villona, Ballada des pendus ). Znowu istnieje wiele odmian.
Wysyłanie CV rymować schemat i chór pół zwrotki finału: to nie jest pierwotnie obecny jest Christine de Pisan i Eustache Deschamps w XIV th century w bezpiecznych miejsc pracy, które staje większość później, ale nie wykluczają (np Christine de Pisan sobie: Ballade XVII lub Villon Ballada dobrej doktryny ze złym życiem ).
Mailing swoją nazwę zawdzięcza zasadzie apostrofu, który ją otwiera i dedykuje wiersz. Lekarze proszą jako poświęcenie „księcia”, który może być „księciem du puy”, to znaczy przewodniczącym konkursu poetyckiego, często poprzednim zwycięzcą lub prawdziwym księciem („Prince du lys”, Villon, Request to Monsignor de Bourbon ). Istnieją jednak inne dedykowane osoby, takie jak „God” (Charles d'Orléans, „Las! Mort, qui a fait toi si darie”), „Digne Vierge, Princesse” (Villon, Ballade pour prier Notre Dame ), „Jeunes belles ”( Co stało się z wiosną, kwietniem i majem? Deschamps, ballada 85), czy nawet„ Dame ”(Deschamps, ballada 411 Kiedy przypominam sobie twoją wielką piękność , której wysłanie zaczyna się od:„ Dame mon coeur au vôtre s ” poniża '').
Ballada, średniowieczna piosenka taneczna, dołączy do popularnej poezji i nada swoją nazwę gatunkowi pieśni narracyjnej, który charakteryzuje folklor wielu krajów europejskich (ballady szkockie, irlandzkie, takie jak Molly Malone ), angielski, jak Robin Hood and the Monk , szwedzki. .): tekst bez określonych reguł, któremu towarzyszy muzyka i taniec, na ogół przywołuje prawdziwe lub legendarne losy, często ofiary romantycznych lub społecznych nieszczęść.
Oprócz tych popularnych form, szkocki poeta Robert Burns pod koniec XVIII XX wieczna kolekcja popularnych tekstów i komponuje własne ballady Walter Scott pójdą za jego przykładem pomiędzy 1800 a 1815. W tym samym czasie w Anglii William Wordsworth i Samuel Taylor Coleridge , przyciąga prosta i naturalna forma tych popularnych ballad, opublikowanych w 1798 r. ich lirycznych ballad, które otworzyły drogę do brytyjskiego romantyzmu w literaturze. Następnie John Keats ( La Belle Dame sans Merci , 1819), a później Rudyard Kipling ( Barrack-Room Ballads (1892-96) i Oscar Wilde ( La Ballade de la jail de Reading , 1897/98) .
Według Sylvie Le Moël literacka era Sturm und Drang wprowadziła gatunek „poważnej” ballady, zrywającej z komiksowym lub satyrycznym charakterem romansu , a Volkslied (de) („Popularna piosenka”) powróciła do jego listy szlacheckie. Ballada Gottfrieda Augusta Bürgera Lenore (1774) stała się „pierwowzorem niemieckiej ballady o Sturm und Drang ” .
Na samym końcu XVIII XX w., Goethe ( Król Olch , 1782) i Schiller odnawiane poezji niemieckiej ze swoich ballad, które są w części zestawu do muzyki Schuberta oddanie modne średniowieczne motywy i legendarne.
Poeci francuscy pisali także ballady z wpływami literatury angielskiej i niemieckiej: są to kompozycje liryczne o dowolnej formie i często średniowieczne i cudowne inspiracje niezwiązane ze średniowieczną balladą. Jest to przypadek z Victora Hugo Ody et Ballad opublikowanych w 1831 poetów, takich jak Alfred de Musset ( Ballade à la lune ), Gérard de Nerval ( Les Chansons et Legendes du Valois , 1854), a później Jules Laforgue ( Les Complaintes , 1885) , Guillaume Apollinaire ( La Loreley w alkohole w 1913 roku) lub Paul Fort ( francuskie ballady około 40 tomów, 1896-1958) będzie kontynuować tradycji romantycznej.
Ballada była wyrafinowaną piosenką taneczną w średniowieczu . Łączy w sobie tekst poetycki, podlegający stopniowo pewnym regułom (trzy zwrotki z refrenem i często końcową półstrofą zwaną wysyłaniem) i określoną muzyką. Twórcy, trubadurzy czy założyciele, są zarówno poetami, jak i muzykami: przykładem jest Guillaume de Machaut , Champenois urodzony ok. 1300 r. I zmarł w 1377 r. Napisał wiele dworskich wierszy, których część stanowi część partytury muzycznej: tak jest. na 42 z 235 ballad mu przypisywanych.
Są świecka muzyka sztuka zaangażowana w wynalezieniu muzyki wielogłosowej w XIV -go wieku w Ars Nova „Ballada składa się z dwóch części, pierwsza skupia się na dwóch pierwszych wierszy poematu i musi być Reprise. Prowadzi to do formalnego schematu AAB. ”. Postać muzyczny upadku ballada z użycia z XV XX wieku, termin ten sposób zastosowanie wyłącznie do konkretnego kształtu wiersza.
Muzyka popularna nadal wykorzystywała gatunek muzyczny bez dokładnego zarysowania: słowo to odnosiło się do melancholijnych pieśni włączonych do regionalnego folkloru . Jego prostota i naturalny charakter sprawiają, że dostrzegają go niemieccy poeci, którzy dostrzegają w nim piętno Volksgeista (geniuszu lub ducha ludu), który przyciąga ich idąc za Johannem Gottfriedem von Herderem . Kompozytorzy tacy jak Schubert w ten sposób nadali muzyce wiersze Schillera i Goethego ( Erlkönig ( Król olch ) w 1813 r.), Odnawiając muzykę wokalną formami zbliżonymi do kłamstwa ”(„ lieder ”w liczbie mnogiej, słowo, które znajduje dawne określenie od średniowiecznych lirycznych Lais ). Schuman ( Romanzen und Baladen 1840), Brahmsa Vier und Baladen romanse 1877) i inni pójdą w jego ślady w XIX th century. Możemy ich skojarzyć z Charlesem Gounodem ( był królem Thule - Faust 1859).
Określenie „ballada” stosowany jest również w pierwszej połowie XIX th wieku przez Fryderyka Chopina , który składa się z kawałków instrumentalnych na fortepian (około 1840) i Franciszka Liszta ( Song of the Crusader ) (1849) i Brahmsa z jego ballad dla fortepian (1854). Hector Berlioz komponuje Sara la baineuse H 69 c na chór mieszany i orkiestrę do wiersza Victora Hugo i La mort d'Ophélie H 92 a na sopran i fortepian . Te instrumentalne kompozycje o bliżej nieokreślonej formie i raczej melancholijnym brzmieniu będą kontynuowane w stuleciu przez Antonína Dvořáka lub Gabriela Fauré ( Ballada na fortepian i orkiestrę , 1879-1881), ale wtedy nazwa zniknie.
Piosenka przejmie popularną dziedzinę muzyki ludowej , muzyki rozrywkowej lub muzyki pop , kontynuując angielską tradycję, która przekazuje nazwę „ballady”: charakteryzuje się powolnym rytmem i motywami miłosnymi lub dramatyczną z prostym i powtarzalnym melodia, struktura w strofach i często refren bardzo zbliżony do romansu lub lamentu. Okaże się w XX th wieku w jazzie ( Ev'ry Time We Say Goodbye , Cole Porter, 1944) jako Blues ( The Ballad of John Henry ) i muzyki pop ( The Ballad of John i Yoko , The Beatles , 1969) . Następnym spadkobiercą jest amerykańska „folkowa ballada” z ilustracjami Boba Dylana, która częściowo odnawia gatunek dzięki zaangażowanym tekstom ( Ballada Sacco i Vanzettiego ).
W swoim wspólnym użytku pod koniec XX -go wieku, „ballada” odnosi się zasadniczo do pewnego rodzaju piosenki z niewyraźne którego podstawowe elementy wydają się być sentymentalny motyw i słodycz melodii, które mogłyby zilustrować irlandzki Ballad śpiewane przez Bourvil w 1958 roku , słowa Eddy'ego Marnaya i muzyka Emila Sterna) czy The Ballade of Happy People śpiewaka Gérarda Lenormana , 1975). Słowo to może być również użyte w tytułach powieści lub filmów o jeszcze bardziej niejasnym znaczeniu, przywołujących legendę ( The Ballad of Narayama ), melancholii i wędrówki ( La Ballade de Bruno , film Wernera Herzoga 1976), podczas gdy telescoping z „ Balade "(pisane pojedynczym l i oznaczające promenadę, spacerowanie ( La Balade sauvage , francuski tytuł filmu Terrence'a Malicka , 1973). Możemy zwrócić uwagę na tytuły powieści w tak niejasnym znaczeniu, jak La Ballade du café Sad ( The Ballad of the Sad Café ), zbiór opowiadań Carsona McCullersa, 1951, La ballad de l'impossible Haruki Murakami (1987), The Ballad of Peckham Rye Muriel Spark, 2006, The Ballad of Tom Dooley: a Ballad Novel Sharyn McCrumb (2012).
(W kolejności alfabetycznej nazwisk autorów)