Alfons I st Este

Alfons I Este Obraz w Infoboksie. Portret Alphonse d'Este autorstwa Titian Tytuł szlachecki
Książę
Biografia
Narodziny 21 lipca 1476 r
Ferrara
Śmierć 31 października 1534(w wieku 58 lat)
Ferrara
Pogrzeb Klasztor Bożego Ciała Domini
Czynność Kondotier
Rodzina Dom Este
Tata Herkules I z Este
Matka Eleonora z Neapolu
Rodzeństwo Béatrice d'Este
Giulio d'Este ( en )
Sigismondo d'Este ( en )
Ferrante d'Este ( en )
Isabelle d'Este
Hippolyte Ier d'Este
Małżonkowie Anna Sforza
Laura Dianti
Lukrecja Borgia (od1502 w 1519)
Dzieci Hercules II d'Este
Francesco d'Este ( en )
Isabella Maria d'Este ( d )
Nieznany son d'Este ( d )
Alessandro d'Este ( d )
Hippolyte d'Este
Éléonore d'Este
Alphonse d'Este
Alessandro d' Este ( d )
Inne informacje
Różnica Order św. Michała
herb

Alfons I st Este ( Ferrara ,21 lipca 1476 r - 31 października 1534), następcą Herkulesa I st Este , był książę Ferrary , Modeny i Reggio Emilia. Podobnie jak jego ojciec był kondotierem w służbie możnych.

Biografia

Kariera polityczna

Syn Hercules I st Este i Eleonory Neapolu , Alfonso I st Este poślubił w 1491 Anna Sforza , zarówno będąc wówczas w wieku 15 lat. Anna zmarła w 1497 roku w wieku 21 lat, a jej śmierć oznaczała koniec więzi między rodami Sforzów i D'Este . Cztery lata później Alphonse d'Este poślubił Lucrèce Borgię , córkę papieża Aleksandra VI, na drugie małżeństwo .

Po śmierci ojca Herkules I st w 1505 , straszna wojna z rzędu następnie otwiera Hercules zaoferował mu swoje księstwo jako najstarszy syn. Wraz ze swoim bratem kardynałem Hippolyte musi stawić czoła wyzwaniu swojego brata Ferrante d'Este i jego przyrodniego brata bękarta Giulio d'Este , urodzonego z konkubiny, Isabelli Arduino, damy towarzyszki żony księcia, którzy są zachęcani przez papieża Juliusza II . Romantyczna kłótnia eskaluje debatę, ponieważ walczą o tę samą kochankę. Giulio zostaje uderzony w oczy, aby go oszpecić. Ferrante uzyskał wtedy jego niezachwiane poparcie. Dwaj bracia kilkakrotnie próbują zamordować Alphonse'a, ale ginie trzech wspólników. Jeden z nich wisi w klatce u bram pałacu aż do śmierci. Dwaj bracia są zamurowani żywcem. Ferrante latami czeka na nieprawdopodobną łaskę i umiera w więzieniu w wieku 72 lat. Giulio zostaje uwolniony przez Alfonsa II w wieku 80 lat.

Zaangażowany w działania wojenne między Wenecją a Państwami Kościelnymi , Alfonso wie, jak sprytnie wyjść z gry, podobnie jak w większym konflikcie między Francją a Hiszpanią o dominację we Włoszech . W 1508 stanął po stronie Juliusza II w Lidze Cambrai zebranej przeciwko Wenecji. Mianowany Gonfalonierem , radcą biskupstwa Świętego Kościoła Rzymskiego (1509), zajmuje w tym charakterze Polesie i rozbija flotę wenecką pod Polesella w 1509 roku, dzięki wkładowi swego brata, kardynała Hipolita I. d'Este ( Ippolito I d'Este) i jego artylerię.

Papież, po zawarciu pokoju z Wenecjanami, Alfonso odmawia uznania traktatu i zostaje ekskomunikowany i uznany za teoretycznie utracił swoje posiadłości (1510), tracąc Modenę , Carpi i Mirandola , które w 1511 są okupowane przez wojska papieskie.

W wojnie Ligi Świętej sprzymierzył się następnie z Francją i współpracował ze swoją słynną artylerią do zwycięstwa w bitwie pod Rawenną (1512) . Nie czerpie jednak z tego żadnych osobistych korzyści. Uwolniony od ekskomuniki nie odzyskał jednak odebranych mu terytoriów, a wręcz przeciwnie, niedługo potem stracił nawet zajęte przez księcia Urbino (1512) Reggio Emilia i region Garfagnana porwany przez lordów Lukka . Śmierć Gastona de Foix i niepowodzenia Francuzów zagrażające jego panowaniu, wolał negocjować z Juliuszem II, który zażądał od niego dużej części lenn papieskich skonfiskowanych przez Estów. Zwycięstwo pod Marignan od Franciszka I st w 1515 roku daje mu wytchnienie. Wierny sojuszowi francuskiemu, odzyskuje Parmę wListopad 1516.

Wrócił do Reggio dopiero po śmierci papieża Adriana VI (1523), mógł wreszcie odzyskać Modenę (1527) dzięki sojuszowi z Cesarstwem, w czasach różnic między Karolem V a papieżem Klemensem VII . Po raz kolejny sprzymierzył się z Francuzami, poślubił swojego syna Herkulesa II z Renée de France w 1528 roku. Na mocy pokoju Cambrai (1529) ryzykował całkowitą ruiną , ale sprytna polityka pozwoliła mu ponownie zbliżyć się do Karola V , co potwierdziło mu, w 1530 r., jego prawa do miast, które papież nadal kwestionował.

Zmarł na niestrawność, podobnie jak jego brat Hippolyte przed nim. Jego następcą został jego syn Herkules II d'Este (Ercole II d'Este).

Został pochowany wraz z żoną Lucrèce Borgia w klasztorze Corpus Domini w Ferrarze .

Mecenas sztuki i pisma

Kocha sztukę i literaturę, jest obrońcą Ludovico Ariosto .

Sztuki plastyczne

Podobnie jak jego brat Hippolyte, Alphonse okazał się jednym z wielkich patronów swoich czasów. To dla niego w 1514 roku stary Giovanni Bellini namalował to, co miało być jego ostatnim dziełem, Święto Bogów . Książę zwrócił się następnie do ucznia Belliniego, Tycjana, który wykonał dla niego serię obrazów. W 1529 roku Alphonse zainaugurował najpiękniejszą galerię sztuki swoich czasów, aby wystawiać swoje kolekcje przed ścianami wyłożonymi białym marmurem i pod pozłacanym sufitem kasetonowym. Olśniewająca biel wystroju nadaje tej szafce przydomek camerino d'alabastro , czyli alabastrowy pokój. Dokumenty Mario Equicoli z 1511 r. wspominają o projekcie udekorowania pokoju w Ferrarze, w którym „musi się odbyć sześć bajek lub obrazów historycznych. Już je znalazłem i przedstawiłem pisemny opis ”. List od księcia, datowany14 listopada 1515 rupoważnia Giovanniego Belliniego za dostarczenie pierwszego obrazu.

Podobno Tycjan wykonał dwa portrety księcia. Pierwszy jest powszechnie podziwiany, zwłaszcza przez Michała Anioła , a Karol V umiejętnie manewruje, by być ofiarowanym jako prezent dyplomatyczny . Alphonse przekonuje Tycjana, by zrobił kopię. W ciągu następnych dwóch dekad Tycjan wykonał trzy inne zamówienia: Ofiarowanie Wenus , Bachana Andrian oraz słynną Bachusa i Ariadnę , które można dziś znaleźć w National Gallery w Londynie.

Dosso Dossi tworzy kolejną dużą bakanał, dekoracje sufitu i fryz gzymsu, na których przedstawia bohaterów Eneidy, których nowoczesny kostium na owe czasy uwydatniał ich iluzjonistyczny charakter. Wszystkie bachantki w sali alabastrowej są tematem miłości, a niektóre małżeństwa. Kiedy rodzina D'Este straciła Ferrarę w 1598 roku, zbiory w sypialni Alphonse'a uległy rozproszeniu.

Muzyka

Ojciec Alphonse I st , Hercules d'Este, Ferrara miał muzyczne centrów Europy. Alphonse kontynuował swoją pracę i przyciągał na swój dwór nowych muzyków, kompozytorów, instrumentalistów i śpiewaków, wśród najbardziej znanych swoich czasów.

Wśród muzyków północnoeuropejskich działających na dworze Ferrary byli Antoine Brumel , mianowany w 1506 roku chórmistrzem, oraz Adrien Willaert , który dzięki wsparciu rodziny Este był później twórcą szkoły weneckiej .

Jego potomkowie

z Anną Sforza

  1. chłopiec 2 grudnia 1497, który zmarł zaraz po chrzcie,

z Lucrèce Borgia :

  1. Alessandro d'Este (* 19 sierpnia 1505, Październik 1505)
  2. martwa dziewczyna na 5 września 1507,
  3. Herkules II d'Este (1508-1559) książę w latach 1534 ∞ 1528 Renée de France (1510-1575) córka króla Francji Ludwika XII,
  4. Hippolyte d'Este (1509-1572), kardynał Ferrary w 1538 roku,
  5. Alessandro d'Este (* Kwiecień 1514, 10 lipca 1516 r),
  6. Éléonore d'Este (*3 lipca 1515 r, 15 lipca 1575 r), zakonnica,
  7. Francesco d'Este (* 1 st listopad 1516, 22 lutego 1578) Książę Massa ∞ 1540 Maria di Cardona († 1563),
  8. Izabela d'Este, (* 21 czerwca 1519, † 1521)

Z jego kochanki Laury Dianti rodzą się Alfonso (markiz de Montecchio) i Alfonsino.

Alfons I st Este w sztuce

Kino

Uwagi i referencje

  1. Sophie Cassagnes-Brouquet, Bernard Doumerc, Les Condottières, Kapitanowie, książęta i patroni we Włoszech, XIII-XVI wiek , Paryż, Ellipses ,2011, 551  s. ( ISBN  978-2-7298-6345-6 ) , Este de Ferrara i Gonzaga de Mantua (strona 179)
  2. [1]
  3. Bryson Burroughs "The Portrait Alfonsa d'Este Tycjana" The Metropolitan Museum of Art Bulletin 22 .4 (kwiecień 1927), pp. 97-101.

Linki zewnętrzne