Fundacja | 3 grudnia 1903 |
---|---|
Zanik | 4 stycznia 1918 |
Siedzenie | Montreal ( Quebec , Kanada ) |
Lodowisko (arena) |
Westmount Arena (1903-1910) Jubilee Arena (1910) Westmount Arena (1910-1918) |
Zabarwienie |
czerwony i biały |
Liga |
LFAH (1903-1905) ECAHA (1905-1909) ANH (1909-1917) LNH (1917-1918) |
Właściciel |
James Strachan (1903-1908) Patrick J. Doran (1908-1910) Sam Lichtenhein (1910-1918) |
Montreal Wanderers to zespół hokejowej kariery, która ewoluowała Montreal , miasto Quebec , w Kanadzie , w różnych ligach w kraju na początku XX th wieku . Zaczęli w Federalnej Amatorskiej Lidze Hokeja w latach 1903 i 1905, zanim dołączyli do Stowarzyszenia Amatorskiego Hokeja Wschodniej Kanady . W 1909 roku Wędrowcy stworzyli podstawę do utworzenia Narodowego Związku Hokeja .
Wędrowcy dziesięciokrotnie wygrali Puchar Stanleya: dwa razy w 1906 roku, raz w 1907 roku, pięć razy w 1908 roku i dwa razy w 1910 roku. Wygrali także mistrzostwa Wschodniej Kanady Amatorskiego Związku Hokeja w 1907 i 1908 roku, a także mistrzostwa National Hockey Association. w 1910 roku .
Ostatni sezon zagrali w latach 1917-1918 podczas inauguracyjnego sezonu National Hockey League . Zagrali tylko sześć meczów, zanim ich lodowisko, Westmount Arena , zostało zniszczone przez pożar2 stycznia 1918.
Plik 1 st grudzień 1903, James Strachan zapowiada utworzenie nowego zespołu hokejowego dla miasta Montreal . Nowa drużyna przyjmuje nazwę Wanderers , po francusku włóczędzy , w odniesieniu do kilku drużyn, które grały w przeszłości: jest na przykład drużyna, która gra podczas Zimowego Karnawału w Montrealu w 1884 roku. Strachan życzy sobie, aby jej zespół dołączył do Canadian Amateur Hockey League , wówczas najsłynniejsza liga hokejowa w Kanadzie, ale nie uzyskała aprobaty liderów CAHL. Następnie naciskał na utworzenie nowej organizacji: Federalnej Amatorskiej Ligi Hokejowej , w skład której oprócz Wanderers wchodziły trzy drużyny wyparte z CAHL: Montreal National, zespół Cornwall i wreszcie Ottawa Capitals .
Pierwsza drużyna Strachana składa się głównie z byłych zawodników Association des Athletes Amateurs de Montréal (MAAA), drużyny mistrzów Pucharu Stanleya wLuty 1903, wszyscy mówiący po angielsku. Tak więc z dziewięciu graczy, którzy rozegrali co najmniej dwa mecze w tym sezonie 1904, sześciu pochodziło z MAAA: Jack Marshall , Jimmy Gardner , Cecil Blachford , Dickie Boon , Billy Bellingham i Billy Nicholson . Dzięki sześciu zwycięstwom w tylu meczach Wędrowcy zajmują pierwsze miejsce w nowej lidze. Na początku lutego Ottawa Hockey Club rozgniewał się na resztę CAHL i dołączył do Federalnej Amatorskiej Ligi Hokeja. Od tego czasu klub jest panującym mistrzem Pucharu StanleyaMarzec 1903w związku z tym organizowany jest mecz między dwoma zespołami. Ten mecz, grany dalej2 marca 1904, po 60 minutach gry zakończył się wynikiem 5-5 .. Niezadowoleni z sędziów zawodnicy Wanderers odmówili gry w dogrywce. W powierników o Puchar Stanleya nałożyć dwie nowe gry rozgrywane w Ottawie zdecydować serii, ale Montreal odmówić udziału, jeśli jeden z dwóch spotkań nie miało miejsca w swoim lodowisku. Po długich dyskusjach seria została ostatecznie odwołana, a Ottawa koronowała się na mistrza Pucharu Stanleya.
Przed rozpoczęciem sezonu 1904-1905 Strachan ponownie zgłosił się do gry w CAHL. Ta ostatnia integruje dwie nowe drużyny, ale wciąż odmawia powitania Wędrowców. Tak więc Ottawa Hockey Club and the Wanderers rozegrali sezon 1904-1905 w LFAH, kończąc na dwóch pierwszych miejscach zawodów, uzyskując jeszcze jedno zwycięstwo na korzyść drużyny z Ottawy. Strachanowi w końcu udaje się zintegrować CAHL podczas swojej trzeciej próby: na dorocznym zjeździe ligi wGrudzień 1905postanowiono połączyć CAHL z niektórymi drużynami LFAH w celu utworzenia nowej organizacji: Eastern Canada Amateur Hockey Association . Ten ostatni składa się z pierwszego sezonu następujących drużyn: Ottawa Hockey Club, Quebec Hockey Club, a także czterech zespołów z Montrealu : Montreal Hockey Club , Shamrocks , Victorias i wreszcie Wanderers.
W 1906 roku w drużynie Montrealu pojawiło się kilku gwiazdorskich zawodników: Ernie Russell , Ernest "Moose" Johnson, a także Lester Patrick . W 1906 roku wszystkie drużyny rozegrały dziesięć meczów, a Wanderers prowadzili z Ottawą. Aby wyłonić zwycięzców, obie drużyny muszą rozegrać serię dwóch meczów. Wędrowcy wygrali 9-1 w pierwszym spotkaniu: cztery gole Russella, trzy Franka Glassa i dwa Johnsona. Drugi mecz rozpoczął się golem z Montrealu, ale Ottawa bardzo szybko powróciła do gry z pierwszym golem Franka McGee, a następnie Harry'ego Smitha . McGee zdobywa drugiego gola przed końcem pierwszej połowy. Wracając do gry, Ottawa kontynuuje swój powrót z czterema nowymi golami od Smitha i jednym od Rat Westwick . Na dziesięć minut przed końcem obie drużyny remisują 10-10, ale Lester Patrick strzela dwa gole dla Montrealu. Z łącznym wynikiem 12-10 bramek, Wanderers są koronowani na mistrzów Pucharu Stanleya z 1906. Drużyna Wanderers z 1906 jest prowadzona przez Henri Menarda w bramkach, Russella i Patryka w ataku.
Przed rozpoczęciem sezonu 1906-1907 Strachan po raz kolejny wyrobił sobie markę, prosząc na dorocznym spotkaniu ligi, aby dopuszczeni byli zarówno zawodowi gracze, jak i amatorzy. Tylko Stowarzyszenie Sportowców Amatorów Montrealu głosuje przeciw, a propozycja zostaje przyjęta pod warunkiem, że status każdego zawodnika zostanie opublikowany w prasie. Zespół rekrutuje nowych graczy na ten sezon, kiedy to Riley Hern w bramce i Hod Stuart w obronie. Skorzystali również z okazji, aby podpisać profesjonalne kontrakty z Glass, Johnson i Marshall. Jednocześnie niektórzy Wędrowcy chcą pozostać amatorami, jak Patrick, Blachford czy Russell. Gracze z Montrealu rozegrali trzy zestawy wyzwań przeciwko innym drużynom w latach 1906-1907, wygrywając pierwszy mecz przeciwko drużynie New Glasgow wGrudzień 1906przed meczem w styczniu przeciwko Kenora Thistles . Fundusze te obejmują w swoich szeregach graczy takich jak Silas Griffis , Art Ross czy Tom Phillips . Dwie gry okazały się korzystne dla Thistles 4-2, a następnie 8-6.
Zirytowani i chętni do zemsty, Wędrowcy zakończyli sezon regularny, nie przegrywając ani jednego meczu, łącząc zwycięstwa; Russell strzelił 42 gole w dziewięciu meczach, które rozegrał. Oba mecze przeciwko Kenorze odbywają się w marcu na lodowisku Winnipeg . Pomimo wsparcia od Alf Smitha i Rata Westwicka, dwóch stałych graczy w klubie Ottawa, Wanderers wygrali 12 do 8.
Latem 1907 roku Wędrowcy zobaczyli odejście Stuarta, znużonego codzienną przemocą hokeja. Zabija się pod koniec czerwca, nurkując głową w Zatoce Quinte . Aby zebrać fundusze dla rodziny, którą Stuart zostawia bez środków do życia, ECHA postanawia zorganizować mecz charytatywny, w którym wezmą udział gwiazdy ligi; to pierwsza tego typu gra organizowana w sporcie. Około 3800 widzów uczestniczy w rozgrywanym dalej meczu upamiętniającym Hod Stuart2 stycznia 1908. Opisane przez Montreal Herald jako wyjątkowe w historii hokeja w Montrealu, a nawet w całej Kanadzie, spotkanie byłego zespołu Stuart, Wanderers, zmierzy się z wybranymi najlepszymi graczami z ECHA. Westmount Arena , wędrowcy Regularne miejsce, którego gospodarzem meczu bezpłatnie i wszystkie zarobki wieczoru, plus $ 2.100, zostały przekazane w całości do rodziny Stuart. Aby wyłonić zawodników do drużyny All-Star, ECHA organizuje konkurs popularności, a kibicom, którzy znajdą odpowiednią drużynę, oferowane są dwa miejsca. Wędrowcy, przyzwyczajeni do wspólnej gry, pokonali drużynę All-Star 10-7 po prowadzeniu 7-1 w pierwszej kwarcie.
Wędrowcy stają się silniejsi wraz z przybyciem Arta Rossa i Bruce'a Stuarta , brata Hoda, na sezon 1907-1908. Piłkarze Wanderers nadal dominują w lidze, wygrywając osiem z dziesięciu meczów w sezonie 1907-1908. Jako aktualni mistrzowie Pucharu Stanleya stają przed pierwszym wyzwaniem rozpoczętym w styczniu przez Ottawa Victorias z Federalnej Amatorskiej Ligi Hokeja . Utrzymują swój tytuł, wygrywając oba mecze 9-3, cztery gole Russella, trzy gole Glassa i dwa Rossa oraz 13-1. Podczas tego zwycięstwa Russell wciąż o nim mówi, strzelając 6 bramek. Johnson zdobywa cztery punkty, a Blachford, Glass i Ross po jednym. Dwa miesiące później ponownie zwyciężają, tym razem przeciwko Winnipeg Maple Leafs z łącznym wynikiem 20-8. Następne wyzwanie ma miejsce na14 marca, dwa dni po poprzednim zwycięstwie i Montreal pokonał Toronto Professional Hockey Club 6-4 z Ontario Professional Hockey League .
W 1908 roku Wschodni Kanadyjski Amatorski Związek Hokeja oficjalnie stał się Wschodnim Kanadyjskim Związkiem Hokeja wraz z przerwaniem dwóch ostatnich amatorskich drużyn graczy na torze: MAAA i Victorias. Rywalizacja między Ottawą a Montrealem powraca w tym sezonie, a obie drużyny remisują aż do ostatniego spotkania rywali. Po zwycięstwie 8: 3 gracze z Ottawy, znani obecnie jako senatorzy , zdobywają Puchar Stanleya. Przed przegraną w klasyfikacji generalnej Pucharu Stanleya, Wanderers stawia opórGrudzień 1908nowe wyzwanie przeciwko Edmonton Hockey Club of Alberta z łącznym wynikiem 13 do 10. Pierwsze spotkanie było w sumie zwycięstwem 7: 3 w Montrealu, pięć goli strzelił Harry Smith, teraz gra z Montrealem, a ostatnie dwa przez Glass. Drugi mecz okazał się na korzyść Eskimosów 7-6 z ponownie dwoma golami Glassa.
Latem 1909 roku Wanderers zostali kupieni przez Patricka J. Dorana, który chciał, aby jego nowy nabytek zagrał teraz na Jubilée Arena , której był właścicielem, a nie na Montreal Arena . Ten ruch zmniejsza liczbę miejsc o połowę, z 7 000 do 3 250 miejsc; w związku z tym dochody przydzielane na mecz drużynom gości są odpowiednio zmniejszane. Właściciele pozostałych zespołów decydują następnie o rozwiązaniu ECHA dnia25 listopada 1909oraz utworzenie Kanadyjskiego Związku Hokeja w celu wykluczenia Dorana i jego drużyny. W tym samym czasie rodzina O'Brien z Renfrew żałowała, że nie zagra w pojedynku o Puchar Stanleya, ale dwukrotnie odmówiono jej prawa do spróbowania szczęścia. Jimmy Gardner, przedstawiciel Dorana, i John Ambrose O'Brien spotykają się w Montrealu w tym samym czasie, gdy powstaje ACH. Razem postanawiają stworzyć konkurencyjną ligę: National Hockey Association . Po zaledwie kilku meczach nowy ACH został rozwiązany i dwie z jego drużyn dołączyły do ANH na inauguracyjny sezon , Montreal Shamrocks i Senators. Podczas gdy eksperci oczekują, że tytuł zdobędą Renfrew Creamery Kings lub Senators, Wanderers wykorzystują przybycie Harry'ego Hylanda, aby zakończyć sezon z jedenastoma zwycięstwami i jedną porażką w dwunastu spotkaniach. Zdobyli najnowsze trofeum ligi, O'Brien Trophy , a także otrzymali Puchar Stanleya. Plik12 marca, Berlińscy Holendrzy rzucają wyzwanie Wędrowcom, ale przegrywają 7-3.
Latem 1910 roku drużyna Wanderers po raz kolejny zmieniła właścicieli, gdy zostali kupieni przez Sama Lichtenheina . Na sezon 1910-1911 postanowiono podzielić czas gry na trzy dwudziestominutowe okresy, przy czym drużyny miały prawo do dokonywania zmian w pierwszych dwóch okresach. Sezon jest bardziej skomplikowany dla Wędrowców, którzy zajmują czwarte z pięciu miejsc z siedmioma zwycięstwami nad dziewięcioma porażkami. Z 18 bramkami Russell jest ósmym strzelcem ligi, najlepszym w swojej drużynie, podczas gdy Marty Walsh z Ottawy ma 35 bramek. Drużyna Wanderers z lat 1911-1912 polega na Ernie Russellu , trzecim strzelcu ANH, a także na wzmocnieniu Odiego Cleghorna . Mają dziewięć zwycięstw i dziewięć porażek, jak Ottawa, ale po jeszcze jednym zwycięstwie Quebec zostaje mistrzem ANH.
W sezonie 1912-1913 pojawiły się dwie nowe drużyny z Toronto: Toronto Tecumsehs i Toronto Hockey Club . Panujący mistrzowie kontynuują swoją dynamikę i nadal zajmują pierwsze miejsce z 16 zwycięstwami, 6 wyprzedzając Wanderers, drugą najlepszą drużynę w ANH w sezonie, w którym każda drużyna rozegra 20 meczów. Plik22 stycznia, drużyna z Montrealu pokonała przyszłych mistrzów wynikiem 10-6, zdobywając 8 bramek dla jedynego Harry'ego Hylanda ; ukończył trzeciego strzelca sezonu. Pomimo Gordona Robertsa i Hylanda, drugiego i trzeciego najlepszego strzelca sezonu 1913-1914 za Tommy'm Smithem z Quebecu, Wanderers zajęli piąte miejsce w ANH.
Wanderers wyzdrowiał w sezonie 1914-1915 kończąc 14 zwycięstwami w 20 meczach, remisując z Ottawą. Dlatego w celu wyłonienia najlepszej drużyny ANH, a tym samym zwycięzcy O'Brien Trophy, organizowana jest seria dwóch meczów. Mecze odbywają się 10 i13 marca 1915i pierwsze spotkanie rozegrane w Ottawie obróciło się na korzyść drużyny grającej u siebie 4: 0. Drugi mecz odbywa się w Montrealu i pomimo zwycięstwa Wanderers 1: 0, dzięki nowemu zawodnikowi Donowi Smithowi , drużyna Ottawy została mistrzem NHL i Pucharu Stanleya. W tym samym czasie świat pogrąża się w I wojnie światowej i wielu graczy ANH zaciąga się do armii Kanady, podczas gdy innych graczy przyciągają wysokie pensje Kanadyjskiego Związku Hokeja na zachodnim wybrzeżu Pacyfiku . The Wanderers' 1915-1916 i 1916-1917 sezony były rozczarowujące z przedostatnim i ostatnim miejscu w klasyfikacji generalnej. Ten ostatni sezon jest podzielony na dwie części, ponieważ 228 th batalion Toronto zatrzymał swoją działalność pod koniec pierwszej części. ANH zbiera się, aby zadecydować o formacie drugiej części; Eddie Livingstone twierdzi, że pięć drużyn gra przeciwko sobie, ale pozostali liderzy wolą zakończyć sezon czterema drużynami i tymczasowo wykluczyć jego drużynę, Toronto Blueshirts , z zawodów.
Zmęczony konfliktami z Livingstone, prezydenci innych zespołów spotkali się w Windsor Hotel na26 listopada 1917i zdecydować o rozwiązaniu Stowarzyszenia i stworzeniu bez niego nowej struktury: National Hockey League . Wędrowcy grają więc w nowej lidze po raz czwarty w swoim życiu. Dnia rozegrano pierwszy mecz sezonu 1917-1918 dla Wędrowców19 grudniaw Westmount Arena i tylko 700 osób jest świadkami zwycięstwa miejscowych z wynikiem od 10 do 9, pomimo bezpłatnych biletów oferowanych żołnierzom w mundurach. Lodowisko jest na zewnątrz, a tylko jedno wejście znajduje się w środku lodu. Plik2 stycznia 1918, Westmount Arena, w której mieszkają Kanadyjczycy i Wędrowcy, zostaje zniszczona w wyniku pożaru. Sammy Lichtenhein, prezes The Wanderers, otrzymuje ofertę areny w Hamilton , Ontario, gdzie będzie gościć drużynę na koniec sezonu. Tymczasem Kanadyjczycy decydują się zakończyć sezon na Jubilee Arena . W obliczu braku zawodników dużego kalibru Lichtenhein poprosił następnie pozostałe zespoły o sprzedaż trzech zawodników, aby wzmocnić siłę roboczą, ale ten odmówił. Drużyna Wanderers ma zaplanowany mecz5 styczniaa NHL początkowo odmawia przepadku. Wreszcie, zdając sobie sprawę, że zespół z Montrealu nie może dotrzeć do gry, NHL decyduje się zawiesić drużynę i zakończyć sezon trzema formacjami, a Wanderers wstrzymuje swoją działalność po sześciu rozegranych meczach.
Gracz | Wejście do świątyni | Lata w Montrealu |
---|---|---|
Hod stuart | 1945 | 1907 |
Lester Patrick | 1947 | 1905-1907 |
Art Ross | 1949 | 1907-1909 / 1910-1914 / 1916-1918 |
Ernest Johnson | 1952 | 1905-1911 |
Dickie dobrodziejstwo | 1952 | 1903-1906 |
Sprague Cleghorn | 1958 | 1912-1917 |
Bruce Stuart | 1961 | 1907-1908 |
Joe Hall | 1961 | 1908-1909 |
Jimmy Gardner | 1962 | 1903-1904 / 1908-1911 |
Riley Hern | 1962 | 1906-1911 |
Harry Cameron | 1962 | 1916-1917 |
Tom Hooper | 1962 | 1907-1908 |
Harry hyland | 1962 | 1909-1911 / 1912-1918 |
Ernie Russell | 1965 | 1905-1914 |
Jack Marshall | 1965 | 1903-1905 / 1906-1907 1909-1912 / 1915-1917 |
Gordon Roberts | 1971 | 1910-1916 |
Ta sekcja przedstawia listę graczy i liderów drużyn podczas różnych zwycięstw w Pucharze Stanleya.
Aby zapoznać się ze znaczeniami skrótów, zobacz Statystyki hokeja na lodzie .
Pora roku | Liga | PJ | V | re | NIE | BP | pne | Pkt | Zaszeregowanie |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1904 | LFAH | 6 | 6 | 0 | 0 | 38 | 18 | 12 | 1/4 |
1904-1905 | LFAH | 8 | 6 | 2 | 0 | 44 | 27 | 12 | 2/5 |
1906 | ECAHA | 10 | 9 | 1 | 0 | 74 | 38 | 18 | 2/6 |
1907 | ECAHA | 10 | 10 | 0 | 0 | 105 | 39 | 20 | 1/6 |
1907-1908 | ECAHA | 10 | 8 | 2 | 0 | 63 | 52 | 16 | 1/6 |
1908-1909 | ECAHA | 12 | 9 | 3 | 0 | 82 | 61 | 18 | 2/4 |
1910 | ANH | 12 | 11 | 1 | 0 | 91 | 41 | 22 | 1/7 |
1910-1911 | ANH | 16 | 7 | 9 | 0 | 73 | 88 | 14 | 4/5 |
1911-1912 | ANH | 18 | 9 | 9 | 0 | 95 | 96 | 18 | 3/4 |
1912-1913 | ANH | 20 | 10 | 10 | 0 | 93 | 90 | 20 | 2/6 |
1913-1914 | ANH | 20 | 7 | 13 | 0 | 102 | 125 | 14 | 5/6 |
1914-1915 | ANH | 20 | 14 | 6 | 0 | 127 | 82 | 28 | 2/6 |
1915-1916 | ANH | 24 | 10 | 14 | 0 | 90 | 116 | 20 | 4/5 |
1916-1917 | ANH | 10 | 3 | 7 | 0 | 56 | 72 | 6 | 5/5 |
10 | 2 | 8 | 0 | 38 | 65 | 4 | 4/4 | ||
1917-1918 | NHL | 6 | 1 | 5 | 0 | 17 | 35 | 2 | 4/4 |