Krajowy Związek stowarzyszeń deportowanych, internowanych i ich rodzin zaginionych (UNADIF) to grupa związków, założona przez3 czerwca 1950 r. Resistance , wynikające z odwołania z dnia 18 czerwca od generała de Gaulle'a , powstała jedność tego ruchu.
Utworzona w 1945 roku Krajowa Federacja Deportowanych i Internowanych Ruchu Oporu (FNDIR) wywodziła się z podziemia. Francuscy więźniowie obozu w Buchenwaldzie postanowili pozostać zjednoczeni po uwolnieniu i pamiętać o tych, którzy nie wrócili.
Eugène Thomas , zastępca socjalistów, przyszły minister, Léon Mazeaud, profesor prawa, gaullist, Albert Forcinal , radykalny zastępca, profesor Balachowski, Abel Farnoux byli inicjatorami realizacji tego stowarzyszenia. Złożenie statutu nastąpiło w dniu21 stycznia 1946, ale pierwszy biuletyn został opublikowany w dniu 15 grudnia 1945. W skład FNDIR wchodzą deportowani posiadający kartę deportowanych ruchu oporu, a więc beneficjenci statusu wojskowego, a także rodziny zaginionych.
W 1950 roku pod kierownictwem księdza Michela Riqueta powstał Krajowy Związek Stowarzyszeń Deportowanych, Internowanych i Rodzin Zaginionych (UNADIF), który zrzesza byłych deportowanych wszystkich kategorii, czyli bojowników ruchu oporu (wojskowych). status), polityków, zakładników (status cywilnych ofiar wojny), a także rodzin zaginionych i członków stowarzyszonych.
FNDIR i UNADIF są kierowane przez Radę Dyrektorów i Biuro Krajowe;
FNDIR i UNADIF są członkami Fundacji Ruchu Oporu (FR), Fundacji Pamięci Deportacji (FMD) oraz Komitetu Akcji Ruchu Oporu (CAR), do których powstania przyczyniły się.
Oficjalnym dekretem z dnia 7 maja 2019 r, opublikowany w JORF z dnia 10 maja 2019 r (ogłoszenie nr 108), nasze dwa krajowe stowarzyszenia FNDIR i UNADIF połączyły się, tworząc jedno i to samo, które zachowuje nazwę UNADIF-FNDIR i których nowa nazwa to:
Krajowy Związek Stowarzyszeń Deportowanych i Stażystów Ruchu Oporu i Rodzin.