Latający trapez jest dyscypliną akrobacji w cyrku . Ćwiczy się sam lub z innymi z co najmniej dwoma trapezami . Akrobaci wyskakują z platformy zaczepionej o drążek trapezu, a następnie przesuwają się w kierunku kolejnego trapezu, wykonując figury akrobacyjne nad siatką.
Jest to latający trapez, wynaleziony przez Léotarda, który jest nadal praktykowany do dziś. Powstał później latający trapez-lotniskowiec, w którym lotnik po opuszczeniu trapezu zostaje złapany przez inną osobę, nosiciela (lub łapacza ), również w locie. Osoba nosząca jest zwykle zawieszona za kolana na drugim trapezie lub nawet na „krześle”, wahadłowej metalowej konstrukcji. Idealnie, po kilku akrobatycznych figurach ulotka wraca na platformę startową. Siatka bezpieczeństwa nad ziemią chroni akrobatów w przypadku upadku, a sama siatka może służyć jako konstrukcja artystyczna. Trapez stick-stick to pozioma konstrukcja, w której odpowiednio dwa trapezoidy i dwie platformy mają tę samą wysokość. Pozwala wykonywać różne i zróżnicowane figury krzyżowe, a także sekwencje, do dziesięciu cyfr w rzędzie, z drugiej strony nie pozwala na wykonywanie bardzo dużych figur: tylko około dziesięciu skoczków regularnie wykonuje podwójne salto, chwytając trapez. Trapez nośnika kija ma konstrukcję pochyłą; ulotka zaczyna się z wysokości nad platformą, a trapez podtrzymujący nośnik znajduje się poniżej trapezu latarki (do jednego metra lub więcej w przypadku niektórych żołnierzy, w szczególności krainy), co pozwala na robić większe figury aż do poczwórnego salta (ulotnik ma większą wysokość i nie musi nic widzieć, bo to przewoźnik go łapie), z drugiej strony skrzyżowane przejścia są ograniczone, a powroty trudniejsze i przez to mało urozmaicone .
Wynalazek latającego trapezu przypisuje się Julesowi Léotardowi w 1859 roku . Wśród słynnych skarbców należy zwrócić uwagę na meksykańskiego Alfredo Codona (en) , który jako pierwszy elegancko sklepił w latach 20. XX w. Potrójne salto z noszącym po raz pierwszy wykonano przed 1900 r.