Traktat z Fredrikshamn
Traktat z Fredrikshamn
| Znak |
17 września 1809 Fredrikshamn |
|---|
| Sygnatariusze | Szwecja | Rosja |
|---|
Traktat Fredrikshamn zawarta Szwecji i Cesarstwa Rosyjskiego na17 września 1809w Fredrikshamn (obecnie Hamina w Finlandii ) kończy wojnę fińską . Szwecja uznaje aneksję Finlandii i Wysp Alandzkich przez Rosję i kraj staje się autonomicznym Wielkim Księstwem Cesarstwa Rosyjskiego : Wielkim Księstwem Finlandii .
Podczas podpisywania traktatu Rosję reprezentują ambasador Rosji w Sztokholmie Nicolas Roumiantsev i David Alopaeus (en) , a w imieniu prezydenta USA generał piechoty Curt von Stedingk , były ambasador Szwecji i pułkownik Anders Fredrik Skjöldebrand kontrasygnują traktat. Szwecja.
Zgodnie z postanowieniami traktatu Szwecja sceduje swój udział w swoich prowincjach Lappland i Västerbotten na wschód od Torne i Muonio , Wysp Alandzkich i wszystkich prowincjach na wschód od tej ostatniej. Terytoria zaanektowane przez Rosję stały się Wielkim Księstwem Finlandii , które w 1812 roku dodano do Karelii i części Nylandu i Savonii pod nazwą County Vyborg . Traktat Fredrikshamn, wraz z sejmem Porvoo i przysięgą suwerenną, stanowi kamień węgielny Wielkiego Księstwa, jego autonomii i instytucji oraz wyznacza punkt wyjścia do odnowy kultury fińskiej, której kulminacją jest niepodległość kraju w 1917 r. .
Podczas negocjacji Szwecja bezskutecznie próbowała zachować etnicznie i kulturowo szwedzkie Wyspy Alandzkie, które Napoleon Bonaparte nazwał „placówkami sztokholmskimi”.
Traktat odnosi się do obietnicy Aleksandra I st utrzymania prawa i przywileje w życie, ale nie daje żadnych formalnych gwarancji co do stanu prawnego mieszkańców Finlandii. Kiedy 90 lat później imperium zobowiązuje się do „rusyfikacji” Finlandii, rząd rosyjski argumentuje, że traktat jest przestrzegany i żadna osoba trzecia nie jest upoważniona do interwencji, kwestia ta leży wyłącznie w kompetencji cesarza, autora oryginału. obietnica.
Uwagi i odniesienia
- Mathis, Denis i Emmanuel Chiffre. „Logika budowy szwedzkiego terytorium obronnego (1800 do dziś)”, Stratégique, t. 119, nie. 2, 2018, s. 17-34.