Vidy Theatre

Vidy Theatre

Vidy Theatre

Vidy Theatre

Vidy -Lausanne teatr jest szwajcarski ośrodek teatralny i choreograficzna tworzenie położony nad brzegiem Jeziora Genewskiego w Lozannie i stworzony przez Max Bill na wystawie krajowej 1964 roku .

Wprowadzenie

Od września 2013 roku pod kierownictwem Vincenta Baudrillera program teatru Vidy-Lausanne przeplata się z projektami o międzynarodowej renomie i pierwszymi kreacjami, ze szczególnym uwzględnieniem młodszych pokoleń szwajcarskich artystów. Artyści korzystają w Vidy ze struktury produkcji i zespołu technicznego.

Teatr stawia na „sztukę, która zderza z realiami naszych czasów”. Prezentuje języki artystyczne - teatr, taniec, kino, muzykę, sztuki wizualne - i oferuje wiele systemów wsparcia i mediacji wokół dzieł.

Budynek

Historia

Teatr Vidy-Lausanne został zaprojektowany przez architekta z Zurychu Maxa Billa w ramach Szwajcarskiej Wystawy Narodowej w 1964 roku , pierwotnie jako efemeryczny budynek o oczekiwanej żywotności 6 miesięcy. Został wtedy włączony w większą całość, znajdującą się w kulturalnym centrum wystawy. W następnym roku, za namową Charlesa Apothéloza , miasto Lozanna kupiło teatr i wykorzystało go jako salę prób teatru miejskiego w Lozannie .

W następnych latach dokonano kilku renowacji i rearanżacji pomieszczeń, które stały się siedzibą teatru. W szczególności w 1996 roku zainaugurowano salę prób przylegającą do głównej sali. Od tego czasu budynek jest zarejestrowany jako szwajcarski dobro kulturowe o znaczeniu krajowym .

Teatr został powiększony w 2017 roku o pawilon w miejsce starego namiotu, który stał się bezużyteczny. Ten nowy modułowy pokój, całkowicie z drewna, został zaprojektowany we współpracy z zespołami teatralnymi przez architekta Yvesa Weinanda , dyrektora laboratorium IBOIS w Szwajcarskim Federalnym Instytucie Technologii w Lozannie oraz przez Atelier Cube (architekt Marc-Henri Collomb ). Wdrożono nowe metody budowy i montażu drewna, szanujące środowisko naturalne. Ta intrygująca budowla składa się w istocie z jedenastu łuków i wyróżnia się finezją (45 mm) i lekkością paneli, które pełnią zarówno rolę okładzin, jak i konstrukcji wsporczych sklepienia o dużej rozpiętości (do 21 m). .

Pokoje

W głównej sali teatru, obecnie nazywanej „Charles Apothéloz Hall”, znajduje się 400 miejsc siedzących. Pozostałe sale to „la Passerelle” ( 100 miejsc ) i „René Gonzalez” ( 100 miejsc ).

Nowy pawilon zainaugurowany w 2017 roku znajduje się w zalesionym parku naprzeciwko publicznego wejścia do teatru. Swoimi wymiarami ( 28 mx 18), wysuwaną trybuną na 250 miejsc i sceną ( 14 mx 12) przestrzeń ta uzupełnia pod względem wielkości i gabarytów pozostałe pomieszczenia.

Planowane są inne prace mające na celu doprowadzenie pokoju Charlesa Apothéloza do standardu do 2020 roku.

Kominek

W środku krzyża utworzonego przez budynek i cztery sale widowiskowe, w dużej sali z widokiem na jezioro znajduje się kasa biletowa, bar-restauracja Kantina, księgarnia i przestrzeń wystawiennicza. Wykusz i taras oferują wyjątkowy widok na Jezioro Genewskie, Evian i Alpy Francuskie.

Dyrektorzy

• Charles Apothéloz (1964-1975). Postać w historii teatru Romand, Charles Apothéloz był jednocześnie reżyserem, aktorem i reżyserem trupy. Jego interwencja uratowała Théâtre de Vidy przed planowanym zniszczeniem.
• Franck Jotterand (1975-1981). Intelektualista i dramaturg Vauda Franck Jotterand uczynił Théâtre de Vidy miejscem refleksji zakorzenionym na jego terytorium.
• Pierre Bauer i Jacques Bert (1981-1989). Po fatalnym wypadku Francka Jotteranda, na czele Teatru latarkę biorą Pierre Bauer i Jacques Bert, reżyser i dyrektor techniczny. Kontynuują dzieło swojego poprzednika, wspierając artystów z francuskojęzycznej Szwajcarii i wyobrażając sobie programy prezentujące różnorodne style.
• Matthias Langhoff (1989-1991). Uznany artysta przed objęciem kierownictwa Teatru Matthias Langhoff podniesie Vidy do rangi wielkich międzynarodowych scen.
• René Gonzalez (1990-2012). René Gonzalez pozostanie na czele Théâtre de Vidy przez 22 lata i nada tym miejscom swoją osobowość. Będzie kontynuował pracę poprzednich reżyserów działając w dwóch kierunkach: lokalna zakotwiczenie Teatru połączone z międzynarodowym uznaniem.
• Vincent Baudriller (od 2013). Były dyrektor Festiwalu w Awinionie Vincent Baudriller przejmuje stery Vidywrzesień 2013.

Bieżący projekt

„Kreatywny teatr otwarty na świat”

Théâtre de Vidy to przede wszystkim przestrzeń kreacji dzięki czterem salom, które pozwalają na próby równoległe ze spektaklami, warsztatowi budowlanemu o powierzchni 1000  m 2 zlokalizowanemu w Malley na przedmieściach Lozanny, a także jego administracji i technikom obejmującym wszystko. zajmuje się produkcją teatralną. Definiuje się ją jako przestrzeń, w której wyzwania współczesnego świata rezonują, by się nimi dzielić, kwestionować, dyskutować. Jest także nadawca swoich produkcjach, a niektóre z jego dzieł objechać dookoła świata ( pływająca wyspa i małżeńskimi przez Christopha Marthalerem , shiftery Dinge przez Heinera Goebbelsa , Nachlaß przez Rimini Protokoll i S. Kaegi, La Mouette przez Tchekhov przez Thomas Ostermeier itp.).

W ten sposób teatr gości około 45 000 widzów rocznie na około pięćdziesięciu przedstawieniach i około 300 przedstawieniach  ; i około 80 000 widzów w trasie na prawie 200 przedstawień (w latach 2015-2016).

W odpowiedzi na pokazy organizowane są liczne wydarzenia, które mają na celu ich rozszerzenie, tak aby odbijały się one na aktualnościach politycznych lub kulturalnych. Są to wystawy, spotkania z artystami, kursy mistrzowskie artystów, debaty tematyczne, wprowadzenia do pokazów, kursy z historii sztuk performatywnych oraz świąteczne wieczory. Prowadzone są również prace mediacyjne skierowane do szkół i gimnazjów, schronisk, uniwersytetów, nauczycieli oraz różnych stowarzyszeń i społeczności w Lozannie i kantonie Vaud, w tym Vaudois Reception Centre for Migrants (EVAM).

Wspólny program

Wiosną 2015 roku teatr Vidy i Arsenic zainicjowały międzynarodowe i multidyscyplinarne wydarzenie we współpracy z innymi strukturami kulturalnymi Lozanny: „Wspólny Program”. Kolejna edycja festiwalu odbędzie się w dniach 23 marca do2 kwietnia 2017 r. Następnie do Théâtre de Vidy i Arsenic dołączyły Théâtre Sévelin 36, Manufacture , ECAL i Cinémathèque suisse, łącząc swoje programy.

Bibliografia

1. „  Vincent Baudriller projects Vidy in the middle of the world  ” , na 24heures.ch (dostęp 17 sierpnia 2012 )
2. Dominique Gilliard, „  Faces review article 1992  ” , na mikulas.ch , Faces review ,1992(dostęp 15 marca 2020 )
3. „  The Vidy-Lausanne theatre  ” , na transhelvetia.ch (dostęp 17 sierpnia 2012 )
4. „  Théâtre de Vidy-Lausanne  ” , na lausanne.ch (dostęp 17 sierpnia 2012 )
5. Bernard Bengloan, La Muette: teatr we francuskojęzycznej Szwajcarii (1960-1992): polemikos , L'Âge d'Homme ,1994, 317  s. ( ISBN  978-2-8251-0503-0 , czytaj online ) , str.  58
6. René Zahnd, Vidy, teatr w teraźniejszości. 50 lat historii , Lozanna (Szwajcaria), Favre ,2015, 285  s. ( ISBN  978-2-8289-1455-4 ) , str.  223
7. „  Szwajcarski spis dóbr kultury o znaczeniu krajowym  ” na babs.admin.ch
8. Broszura prezentacyjna [1] .
9. Yves Weinand (reż.), Drewniany pawilon teatru Vidy , Presses polytechniques et universitaire romandes, Lausanne 2017, 184 s.
10. „  Prace remontowe w Théâtre de Vidy  ” , na lausanne.ch
11. René Zahnd, Vidy, teatr w teraźniejszości. 50 lat historii , Lozanna (Szwajcaria), Favre ,2015, 285  s. ( ISBN  978-2-8289-1455-4 ) , str.  223
12. „  Tradycją teatru Vidy'ego zawsze było tworzenie  ” , na rts.ch
13. „  Statystyki kultury 2016  ” , na bak.admin.ch
14. „  Vidy +  ” , na vidy.ch
15. "  Wspólny program  " , na program-commun.ch