Wyrażenie „capture-mark-recapture” lub „ CMR ” oznacza metodę wnioskowania statystycznego powszechnie stosowaną w ekologii do oszacowania wielkości populacji zwierząt.
Ta metoda lub metody pokrewne mają inne nazwy, takie jak znak-recapture , obserwacja-re-obserwacja , metoda Petersena lub metoda Lincolna-Petersena . Uzupełnia lub zastępuje inne podejścia, w tym monitorowanie populacji za pomocą wskaźnika liczebności kilometrów (IKA) (średnia liczba osobników gatunku obserwowanych na kilometr podczas regularnych okrążeń, zazwyczaj prowadzonych pieszo, o świcie lub o zmierzchu)
Część ludności , który chcemy przedstawiciel zostaje schwytany, oznakowane i zwolniony. Następnie pobierana jest kolejna część i liczona jest liczba oznaczonych osobników w próbce.
Ponieważ liczba osobników oznaczonych w drugiej próbie jest proporcjonalna do liczby osobników oznaczonych w całej populacji, oszacowanie liczebności całej populacji można uzyskać, dzieląc liczbę osobników oznaczonych przez odsetek osobników oznaczonych. druga próbka.
Metoda jest najbardziej użyteczna, gdy trudno jest policzyć wszystkie osobniki w populacji.
Niektóre gatunki są trudne do schwytania podczas części ich cyklu życiowego. Tak więc, ta technika nie oceny przeżycia z niedojrzałych , który jest jednym z parametrów krytycznych danych demograficznych i przeżycia w średnim i długim okresie, na przykład jak gadów i płazów, jak Salamanders lub traszki młodzieży, który po wyjściu z wodą tak niepoczesny że często wymykają się programom monitorującym wykrywanie znaków.
Wywnioskowano, że przeżywalność młodocianych jest bardzo niska. Tej hipotezie przeczą prace modelowe (David Pike i in. , 2008). Te pośrednio oszacowały wskaźniki przeżycia młodych osobników potrzebne do utrzymania stabilnej populacji, na podstawie opublikowanych danych dotyczących demografii gadów i wskaźników przeżywalności dorosłych w 109 populacjach gadów (obejmujących 57 gatunków). Szacowane wskaźniki przeżycia młodocianych są w rzeczywistości znacznie wyższe niż wcześniej sądzono (średnio tylko o 13% niższe niż u dorosłych osobników tego samego gatunku) i silnie skorelowane z przeżywalnością dorosłych. Według tej samej pracy wskaźniki przeżywalności w ciągu życia (młodzież i dorośli) powinny być wyższe u żółwi niż u węży, a więcej u węży niż jaszczurek. Zgodnie z teoriami ewolucyjnymi, wskaźniki przeżywalności młodocianych byłyby wyższe u łuskorośli żyworodnych niż u jajorodnych (ale całkowita liczba młodych jest niższa). Powszechne przekonanie, że młodociane gady mają niski roczny wskaźnik przeżywalności, wynika zatem z trudności w pobieraniu próbek. Pozostaje do wyjaśnienia, w jaki sposób młode gady tak bardzo wymykają się naturalistycznym obserwatorom.