Legarem znajduje się element do montażu nadwozia umieszczone poziomo spoczywa na ścianach lub belki do utworzenia podłogi pomieszczenia. Ciągłość stropu pomiędzy legarami zapewniają łączniki .
Legary różnią się hierarchią konstrukcyjną, a więc ich położeniem w podłodze i przekrojem. Tutaj są one przedstawione w kolejności i towarzyszą im wszystkie części składowe legara:
Aż do XVII -tego wieku, podłogi wykonano z dźwigarów, które przyczyniły się do belek. Struktura tych podłóg jest wyeksponowana, belki i belki stropowe można malować lub rzeźbić. Zwyczajem było układanie legarów zarówno pełnych, jak i pustych, to znaczy, że zostawialiśmy dokładnie pomiędzy dwoma legarami o szerokości jednego z nich. Legary były albo po prostu umieszczane na belkach, albo docinane w nich , albo montowane na legarach .
Od XVIII -tego wieku, gładki sufit mody pochodziła z Włoch . Rozpoczęliśmy budowę stropów łączonych za pomocą legarów, nadproży, wykładzin itp. Podłogi te oszczędzają materiał (mniej drewna dla większego zasięgu). Zespoły wykonane są z czopem i wpuszczanym z mordanem , zespoły zasieków są wzmocnione wspornikami z kutego żelaza. Obecne legary opierają się o linnacle, co zmniejsza ich rozpiętość; linçoir opiera się na zazębiających się legarach, które w związku z tym wspierają całą podłogę, mają większy przekrój niż obecne legary, ale są zachowane w grubości podłogi, ponieważ drewno lepiej pracuje przy ścinaniu niż zginaniu.
Moda chce, aby te podłogi zostały pozbawione sufitów. Jednak elementy konstrukcyjne, które nie mają być widoczne, nie są odpowiednio kwadratowe. Ponadto, gips sufitu chroni podłogę zapobiegając belek (które są ułożone na krawędzi) od płonących w przypadku pożaru.