Six Bagatelles to dzieło kompozytora György Ligetiego , skomponowany w 1953 roku . Obejmuje sześć z jedenastu części (w kolejności: III, V, VII, VIII, IX, X) Musica ricercata .
Jest to sześciosekcyjna adaptacja Musica Ricercata na fortepian ; oba utwory zostały ukończone, gdy kompozytor przebywał jeszcze na Węgrzech , jednym z „ krajów Wschodu ”, którego reżim wymagał od muzyków zgody na chóralną muzykę w stylu popularnym. Ligeti nie ograniczył się jednak do tego: te dwa utwory, potępione przez władze jako „zdegenerowana muzyka”, świadczą o jego badaniach kompozycyjnych , nawet jeśli wydają się skromne w porównaniu z tym, co robiono na Zachodzie.
Jedenaście utworów Musica ricercata zbudowanych jest na zasadzie pisania, dzięki czemu każdy w kolejności pojawiania się używa dodatkowej nuty skali chromatycznej . Dlatego właśnie w szóstej części Les Bagatelles dyskurs jest najbardziej rozwinięty, ukazując coraz większe chromatyczne podjazdy, których kulminacją jest epizod wie verrückt („jak szalony”) na końcu dzieła.
Przy przepisywaniu rozszerzonego treningu i nieco heterogenicznego kwintetu dętego Ligeti może wykonywać prace nad postaciami i znaczkami : czwarta sekcja wykorzystuje róg w grze o modzie z tonami miedzi ( gestopft ); jednocześnie przypomina taniec poprzez swój trójskładnikowy rytm i akcenty. W tym przeciwstawia się pierwszej części, która posługuje się ostrą artykulacją jako oznaką ironii, gdy pojawia się ona razem z bardzo wyraźnymi kontrastami dynamicznymi. Utrata głosu wynika również z przesunięcia mocnych uderzeń i ze szczególnego charakteru wykraczania poza miarę . Ta ostatnia szybko nabiera skali, która posuwa się tak daleko, że unieważnia czas muzyczny.
W sekcji piątej sam flet wypowiada serię składającą się z sześciu elementów z interpunkcją w stałym rytmicznym przesunięciu fazowym. Proces ten szybko zanieczyszcza pozostałe biurka , podobnie jak potraktowano motyw towarzyszący trzeciej sekcji. Na tym etapie pracy układ wysokości jest zorganizowany w trybie podstawowym, co nie musi oznaczać, że język Ligetiego jest modalny. Z nim rzeczywiście - i będziemy w stanie to sprawdzić kilkakrotnie w tych Bagatellach - zaliczamy gęstość, a także kombinacje interwałów i barw do podstawowych formalnych zasad pisarstwa Ligetiego, od początków jego malarskiej kariery. kompozytor.