Siedziba Torgau

Siedziba Torgau

Ogólne informacje
Przestarzały 18 października - 26 grudnia 1813
Lokalizacja Torgau
Wynik Zwycięstwo Prus
Wojujący
 Cesarstwo francuskie Królestwo Prus
Dowódcy
Louis Marie de Narbonne-Lara
Adrien Jean-Baptiste du Bosc-Dutaillis 		Bogislav Friedrich Emanuel von Tauentzien

Szósta Koalicja

Bitwy

Kampania rosyjska (1812)

Kampania niemiecka (1813)

Kampania Francji (1814)

Kampania sześciodniowa  :

Włoski front  : Współrzędne 51 ° 33 ′ 37 ″ północ, 13 ° 00 ′ 20 ″ wschód Geolokalizacja na mapie: Saksonia
(Zobacz sytuację na mapie: Saksonia) Siedziba Torgau
Geolokalizacja na mapie: Niemcy
(Zobacz sytuację na mapie: Niemcy) Siedziba Torgau

Oblężenie Torgau odbywa się na koniec kampanii saskiej , między18 października i 26 grudnia 1813. Siły pruskie hrabiego Tauentzien oblegały tam i zdobyły zasadniczo francuski garnizon dowodzony przez generałów Narbonne, a następnie Dutaillis .

Kontekst

Torgau było wówczas małym miasteczkiem liczącym około 5000 mieszkańców. Miasto okupowane przez Sasów generała Thielmanna jest oblężoneKwiecień 1813przez korpus rosyjski. Kiedy korpus marszałka Neya dotarł do jego drzwi7 majaaby je otworzyć, miejscowy dowódca odmawia otwarcia przed nim drzwi, zgodnie z instrukcjami swojego władcy, pragnącego zachować neutralność. Jednak ultimatum Napoleona I er do króla Saksonii powoduje ewakuację garnizonu saskiego i zamiast tego trafia do Francuzów.

Po klęsce w bitwie pod Dennewitz , ciało marszałka Ney spadło z powrotem na miasto. Zastępuje, mijając gubernatora tego miejsca, generała Lauera, przez generała Brun de Villeret , a samego siebie zastąpił generał de Narbonne le14 października. Napoleon uczynił go jednym z centralnych składów armii, jego położenie nad Łabą , w niewielkiej odległości od Lipska, czyniło go strategicznym.

We wrześniu słaby garnizon zajął się ukończeniem murów miejskich i wieloma pracami zewnętrznymi; fortyfikacja miasta, podjęta w 1811 roku, nie została ukończona.

Pod koniec września, pruskie Korpusu generała Wobeser (z) jest postrzegane w pobliżu miejsca, a pierwsza wymiana ognia odbyła się 1 st października. 5 października Prusacy założyli placówki w Zinna i Welsau  (de) . Plik10 październikakonwoje rzeczne nie docierają już do miasta.

Plik 13 październikaCesarz wysyła załogę mostu, część artylerii i inżynierów, a także kwaterę administracyjną pod rozkazami generała Durrieu do Eilenburga , w połowie drogi między Torgau a Lipskiem. Plik17 października, próbuje dołączyć do armii francuskiej, która stawia czoła zjednoczonym wojskom w bitwie pod Lipskiem . Nieudany, spadł z powrotem na Torgau, gdzie wszedł do18 października. Inni Francuzi w okolicy, w tym generał Dutaillis, również przybywają, aby wzmocnić garnizon.

Zaangażowane siły

Szacunki sił francuskich różnią się znacznie w zależności od autora. Digby Smith uważa, że garnizon do 13.000 ludzi od 6 th i 8 th  lekkiej piechoty pułku The 8 th , 10 th , 52 th i 65 th  linia pułk piechoty , przez 28 th  pułku dragonów and 10 th  husaria , towarzyszyły polskiej piechoty , Saksonii i Wirtembergii. Le Ploge wskazuje, że sam generał Dutaillis przywiózł do garnizonu 6 700 ludzi, oprócz 18 000 już tam obecnych, w sumie 24 700 ludzi, z których trzeba było usunąć 7 400 rannych i chorych. Clément podaje, że garnizon składa się z 25 000 Francuzów, którym pomaga 3500 Sasów, Hesji i Wirtembergów.

Korpus pruski generała Tauentzien liczy około 23 000 żołnierzy .

Proces

Piechota francuskiego garnizonu jest podzielona na trzy brygady. Pierwsza, dowodzona przez generała Dutaillisa i posiadająca 2600 żołnierzy, jest odpowiedzialna za obronę od przelewu Großer Teich na południowy zachód od miasta do Repitz na północy przez forty Zinna i Mahla . Druga brygada, dowodzona przez generała Brun de Villeret, odpowiada za obronę tego miejsca, a trzecia, dowodzona przez majora Jamina, odpowiada za obronę przyczółka na prawym brzegu Łaby .

Konsekwencje

Według Digby'ego Smitha straty garnizonu to około 3000 ofiar śmiertelnych w walce lub z powodu chorób. Le Ploge szacuje straty garnizonu na prawie 14 000 ludzi. Francuzi, którzy przeżyli, trafiają do niewoli, a Polacy i Niemcy wracają do domów. Straty oblegających są stosunkowo niewielkie.

Uwagi i odniesienia

  1. Tulard 1999 , s.  856
  2. Le Ploge 1895 , str.  341
  3. Le Ploge 1895 , str.  342
  4. Le Ploge 1895 , str.  343
  5. Smith 1998 , str.  484-485
  6. Clement 1904 , s.  642
  7. Le Ploge 1895 , str.  351
  8. The Ploge 1896 , s.  25

Bibliografia