W dziedzinie telekomunikacji , wykorzystując sieć Clos jest włączona sieć na kilku poziomach. Po raz pierwszy został sformalizowany przez Charlesa Closa w 1952 roku w Bell Labs . Stanowi idealną sieć telefoniczną na kilku poziomach. Zaletą tego typu sieci jest umożliwienie przekroczenia limitu przepustowości pojedynczego przełącznika poprzecznego (en) poprzez zwiększenie liczby tych zwrotnic, zamiast zwiększania wydajności przełącznika; ogranicza to wpływ finansowy. Sieci zamknięte były ważne we wczesnych dniach automatycznego przełączania telefonu opartego na przełączaniu elektromechanicznym . Straciły na znaczeniu wraz z ewolucją w kierunku przełączania typu VLSI, w którym połączenia wzajemne są oparte albo bezpośrednio na krzemowych układach scalonych, albo na niewielkiej liczbie kart w klastrze. Wraz z pojawieniem się złożonych centrów danych , w szczególności wykorzystujących komunikację serwer-serwer (znaną jako wschód-zachód w przeciwieństwie do komunikacji klient-serwer znanej jako północ-południe), ten typ architektury jest ponownie ważny, aby ograniczyć potrzebę łącza światłowodowe między przełącznikami.
Sieci Clos są zorganizowane na trzech poziomach: ingresu (wejście), środkowy (pośrednik) i wyjście (exit). Każdy stopień jest zbudowany z kilku przełączników poprzecznych (patrz schemat), często nazywanych poprzeczkami . Każde połączenie wchodzące do przełącznika wejściowego może być kierowane przez przełącznik środkowy do przełącznika wyjściowego odpowiadającego miejscu docelowemu. Środkowego przełącznika można używać tylko wtedy, gdy dostępne jest łącze pośrednie i środkowe.