Marksistowsko-leninowska partia komunistyczna Francji ( PCMLF ) była francuska partia polityczna o maoistów orientacji . Przejęła od komunistycznego Ruchu francuski marksizmu-leninizmu na31 grudnia 1967i przekształciła się w Partię Alternatywy Komunistycznej w 1985 roku. Rozpadła się wGrudzień 1988.
Na czele PCMLF stoi Jacques Jurquet . Wydaje gazetę L'Humanité nouvelle , która będzie ukazywać się publicznie do czasu zakazu imprezy. Następnie uruchomiono nowy ogólnodostępny tygodnik L'Humanité rouge ; stało się codzienne od października 1975 roku . Partia ściśle dostosowuje się do stanowisk rządu chińskiego i potępia „ spontanistyczne ekscesy ” proletariackiej lewicy .
PCMLF z sympatią odnosi się do ruchu uczniów i szkół średnich z 1968 roku . Plik6 majapartia wydaje ulotkę, przerywaną cytatami Mao Zedonga , wzywającymi do poparcia dla „sprawiedliwej walki studentów”. PCMLF będzie nadal wspierać ruch w kolejnych dniach, wydając ulotki 11, 17 i20 maja, wzywając do „zjednoczenia studentów i robotników w celu uzyskania rewolucyjnej władzy ludowej”. Partia mówi w wydaniu o „pierwszym rewolucyjnym zwycięstwie”22 maja 1968o swojej gazecie L'Humanité nouvelle , mówiąc o „Pompidou kapitulującym do strajku generalnego i mobilizacji studentów i robotników”. W komunikacie prasowym z dnia30 majapartia następnie potępia „akcenty dyktatora czeladnika” de Gaulle'a w porównaniu z Napoleonem I w czasach 18 Brumaire'a i ostrzega robotników przed „faszystowskim niebezpieczeństwem”, wskazując jednocześnie na odpowiedzialność „rewizjonistów”, c ' to znaczy kierownictwo PCF i CGT.
Plik 12 czerwca 1968Jak jedenaście drugi skrajny lewy ruchów, PCMLF jest oficjalnie zakazane przez dekret Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia12 czerwca 1968. Staje się podziemną organizacją, na której czele stoją Raymond Casas , Jacques Jurquet i François Marty .
Liczbę PCMLF szacowano w 1970 r. Na 2000-3000 bojowników. Ale partia podzieliła tamtego roku na trzy konkurujące ze sobą organizacje, z których każda twierdziła, że jest PCMLF:
Ta ostatnia grupa bardzo szybko eksploduje w wielu pęknięciach. Po pierwszym uruchomieniu biuletynu Le Travailleur w maju 1971 roku , w 1972 roku stracił inicjatora Raymonda Casasa, który porzucił wszelką działalność polityczną; później, gromadząc tylko kilku aktywistów, mała grupa zniknęła w 1977 roku .
W 1971 roku partia zjednoczona wokół Czerwonej Ludzkości przeszła nowe podziały, takie jak te, które doprowadziły do powstania Czerwonej Linii lub Maoistycznych Kręgów Komunistycznych. Wtedy Czerwona Ludzkość zgromadziła tylko kilkaset osób. Dopiero w 1975 r . Partia odzyskała członkostwo z 1970 r., W szczególności dzięki wiecom, takim jak ugrupowanie Le Travailleur, Rewolucyjna Lewica z PSU i Sklerijenn („Clarity” po bretońsku ), złożone głównie z działaczy „ UDB . Powstała organizacja młodzieżowa pod nazwą Jeunesse communiste marxiste-léniniste de France, która opublikowała La Jeune garde rouge .
Podczas wyborów prezydenckich w 1969 i 1974 r. PCMLF - Czerwona Ludzkość wypowiedziała się przeciwko wszystkim kandydatom z prawej i skrajnej prawicy, a także z lewicy i skrajnej lewicy, i wezwała do „rewolucyjnego” wstrzymania się od głosu. Od jesieni 1973 roku , podkreślił właściwości niebezpieczne „sowieckiego socjal-imperializmu” i opracowała kampanię na potrzeby francuskiej obrony narodowej z „sowieckiego socjal-imperializmu”, co doprowadziło go do udziału w spotkaniu z gaullistami i Nowym Rojalistyczna akcja . Ten „dryf” szybko stał się przedmiotem „samokrytyki”.
Po śmierci Mao Zedonga w 1976 roku , PCMLF - Czerwona Ludzkość stopniowo porzuciła maoizm i swoje prochińskie stanowiska. Bardzo zaangażowany w walkę u boku zagranicznych robotników, wspiera w szczególności mieszkańców domów Sonacotra w długim strajku, który sprzeciwia się kierownictwu. Z tej okazji bojownicy przyłączą się do marksistowsko-leninowskiej organizacji komunistycznej - droga proletariacka.
W 1978 roku partia zdecydowała się wyjść z ukrycia, przyjmując nazwę Komunistycznej Partii Marksistowsko-Leninowskiej (PCML). Przedstawia kandydatów w wyborach parlamentarnychMarzec 1978w sojuszu z Rewolucyjną Partią Komunistyczną . Jego dziennik L'Humanité rouge łączy się z dziennikiem PCR (ml), Le Quotidien du Peuple , zachowując ten drugi tytuł. Na początku 1980 r. Wielu członków z Bretanii, regionu o ugruntowanej pozycji partii, opuściło organizację. W 1981 r. Historyczny przywódca partii, Jacques Jurquet , zgodził się dzielić kierownictwo PCML w ramach zbiorowego sekretariatu, w skład którego wchodzą Alain Doronte, Jean-Luc Einaudi , Monique Dagron i Pierre Bauby. PCML apeluje o głosy na François Mitterranda w drugiej turze wyborów prezydenckich. Od 1982 roku PCML wydawał czasopismo Travailleurs . Ale marksistowsko-leninowska partia komunistyczna straciła rację bytu w tym samym roku, kiedy Chińska Republika Ludowa oficjalnie wznowiła kontakt z Francuską Partią Komunistyczną .
Dlatego PCML musi dostosować się do nowej sytuacji: w 1983 roku Jacques Jurquet został przegłosowany, a PCML zerwała ze stalinizmem . W obliczu przyspieszonego spadku liczby członków partia ostatecznie porzuciła odniesienie do maoizmu . W 1985 r. Przemianował się na Partię Komunistycznej Alternatywy .
Jego liczebność szacuje się wówczas na 300 bojowników . PAC publikuje biuletyn „ Flash Alternatives” . Na jego czele stoi sekretariat zbiorowy, w skład którego wchodzą Alain Doronte, Jacques Jurquet , Monique Dagron i Pierre Bauby .
Nowa linia polityczna została potępiona przez historycznego lidera partii, Jacquesa Jurqueta, który został przegłosowany i zdecydował się w 1986 roku opuścić organizację wraz z kilkoma innymi aktywistami, w tym Jean-Luc Einaudi .
W 1988 działacze PKD mieli nie więcej niż czterdzieści lat, na czele z Pierre Bauby, Alain Doronte i Monique Dagron. Zbliżając się do Rewolucyjnej Ligi Komunistycznej , PAC uczestniczy w tworzeniu gazety Politis oraz w koordynacji Arc-en-Ciel, która popiera kandydaturę Pierre'a Juquina w wyborach prezydenckich , komunistycznego dysydenta, również wspieranego przez PSU . PAC postanawia rozwiązać się w grudniu tego samego roku. Większość jej działaczy dołączy do Nowej Lewicy na rzecz Socjalizmu, Ekologii i Samozarządzania, powstałej z komitetów poparcia Pierre'a Juquina i Federacji na rzecz Alternatywnej Lewicy .