Maszynistol 38

MP38
MP38 używany podczas II wojny światowej
Prezentacja
Kraj	Niemcy
Rodzaj	automatyczny
Amunicja	Parabelka 9 mm
Producent	Erma (Erfurt) lub Heinel (Suhl)
Okres użytkowania	1938 - 1945
Waga i wymiary
Masa (bez obciążenia)	4,13 kg
Masa (z ładunkiem)	4,77 kg
Długość (s)	625 mm kolba złożona 856 mm kolba rozłożona
Długość pistoletu	250 mm
Charakterystyka techniczna
Zakres praktyczny	100 m²
Szybkostrzelność	500 uderzeń na minutę
Prędkość początkowa	380 m/s
Pojemność	32-okrągły prosty magazynek

W przededniu II wojny światowej armia niemiecka potrzebowała broni kompaktowej, ale zapewniającej większą siłę ognia niż zwykły pistolet do uzbrajania wojsk spadochronowych, czołgów i załóg transportowych: narodził się Maschinenpistole 38 lub powszechnie nazywany MP 38 . Ta broń od samego początku była tak skuteczna, że ​​armia nabyła ją dla wszystkich swoich żołnierzy.

Historia

Od 1932 roku firma ErMa w Erfurcie sprzedawała pistolet maszynowy na podstawie patentu zakupionego dwa lata wcześniej od inżyniera Heinricha Vollmera . Ochrzci tę broń imieniem ERMA EMP-35 (Erma Machinepistol). Był uważany za najlepszy pistolet maszynowy tamtych czasów.

Nieco kłopotliwe dla załóg pojazdów opancerzonych, armia niemiecka poprosiła ErMa o zbadanie podobnego typu broni zdolnej do strzelania amunicją identyczną jak pistolety ( 9 mm Parabellum ) i specjalnie wyposażonej w składaną kolbę umożliwiającą łatwe użycie z wnętrza pojazdów.

Po przejściu kilku prototypów obok MP 36 wyprodukowanego w bardzo niewielu egzemplarzach, MP 38 został przyjęty przez Wehrmacht wCzerwiec 1938

Projekt

Wiele innowacji jest testowanych na tej broni.

• Zastosowanie bakelitu do lufy i podkładek chwytowych
• Magazynek umieszczony pod bronią jak MP36 , a nie bocznie jak u swoich poprzedników MP18 i MP28 .
• Brak perforowanej tulei umożliwiającej chłodzenie lufy. Zamiast tego lufa MP 38 jest grubsza w przekroju u podstawy niż u wylotu.
• Pod lufą znajduje się aluminiowa wypustka, która służyła do opierania się o krawędź pojazdu lub przy otworach tego pojazdu bez ryzyka, że ​​odrzut nie wciągnie broni do środka podczas strzelania. Można sobie również wyobrazić, że to aluminiowe wzmocnienie również uczestniczy w chłodzeniu lufy.
• Zastosowanie podwyższenia złożonego z metalowej deski w dwóch składanych częściach z ograniczeniem wyboru do 100 lub 200 metrów.
• Bardzo prosty i szybki system pozwalający na demontaż broni.

Produkcja MP 38 odbywała się głównie metodą obróbki skrawaniem , co wymagało zatem zarówno wykwalifikowanej siły roboczej, jak i materiałów najwyższej klasy. Pociągnęło to za sobą dodatkowe koszty, jeśli chcieliśmy osiągnąć naprawdę wysoką jakość produkcji.

Pokrowiec posiada długie i głębokie podłużne rowki, które odciążają broń zapewniając jednocześnie odpowiednią sztywność. Otwór widoczny w obudowie magazynka również przyczynia się do zmniejszenia masy MP 38.

Bezpieczeństwo pierwszych egzemplarzy jest dość szczątkowe, ponieważ dźwignię napinającą (w łuku) trzyma skórzany pasek przeszyty oczkiem. Później pojawia się dźwignia uzbrajająca, która już się nie zmieni (także w MP40 ) i która zostanie umieszczona w rowku w pozycji bezpieczeństwa.

Demontaż broni

Wystarczy kilka sekund, aby rozłożyć broń na 5 osobnych części umożliwiających oczyszczenie głównych części ruchomych.

• Lufę zdejmuje się odkręcając dużą nakrętkę, która łączy ją z obudową
• Ładowarkę zdejmuje się, naciskając duży wytłoczony przycisk na obudowie ładowarki
• Pod obudową znajduje się pokrętło. Wykonując półobrót i naciskając spust broni, można, obracając łuskę względem karkasu, rozdzielić te dwa elementy.
• Następnie można wyjąć sprężynę iglicy-rekuperatora (ta ostatnia mieści się w dwóch teleskopowych tubach)

Ponowny montaż odbywa się niemal równie szybko i pozwala w razie potrzeby bardzo szybko przywrócić broń do użytku.

Zachowanie bojowe

Dość mała szybkostrzelność MP 38 i jego waga pozwalają na dobrą precyzję strzelania na krótkim dystansie (do 100 m), jeśli użytkownik zadowala się strzelaniem krótkimi seriami.

Broń mocniejszą ręką należy trzymać za rękojeść, słabszą ręką trzymać broń przy lufie. Nie zalecano trzymania broni za magazynek, w przeciwnym razie może się zaciąć.

Produkcja

Początkowo produkowała je firma Erma z Erfurtu (kod 27), później również firma Haenel z Suhl (kod 122)

Produkcja ruszyła bardzo powoli w 1938 roku, a egzemplarzy wyprodukowanych w latach 1938 i 1939 jest niewiele. W chwili wypowiedzenia wojny na służbie znajdowało się 8700 MP 38. Niewiele jest zdjęć sprzed 1940 roku pokazujących tę broń w akcji. Zdjęcia maja iczerwiec 1940są liczniejsze. Produkcja seryjna MP 38 mogła zakończyć się pod koniec 1940 roku. Ekstrapolując można sobie wyobrazić, że wyprodukowano w sumie od 10 000 do 20 000 MP 38, podczas gdy MP40 faktycznie wchodziły do ​​produkcji.

Uwagi i referencje

1. Gdyby tak nie było, jest więcej niż prawdopodobne, że inżynierowie użyliby tej samej stali co przednia część, która byłaby tańsza i łatwiejsza w produkcji. Ponadto aluminium jest często używane jako radiator, podobnie jak miedź, ponieważ oba są bardzo dobrymi przewodnikami ciepła. W przypadku tego dodatku miedź jest zbyt ciągliwa, aby można ją było zastosować do tego celu.
2. Od G. de Vriesa i BJ Martensa: pistolety maszynowe MP 38, 40, 40/1 i 41, publikacje specjalne / seria zdjęć propagandowych vol. II
3. Gazeta herbowa nr 326, wydanie REGI-ARM, Paryż

Bibliografia

• Martin J. Dougherty, Broń palna: encyklopedia wizualna , edycje Elcy, 304  s. ( ISBN  9782753205215 ) , s.  210.
• G. de Vries i BJ Martens: pistolety maszynowe MP 38, 40, 40/1 i 41, publikacje specjalne / seria zdjęć propagandowych vol. II
• L. Guillou: Gazette des arms Nr 326-327, wydanie REGI-ARM, Paryż, 2001