Louis-Marie z Narbonne-Lara | ||
Louis-Marie-Jacques-Amalric, hrabia Narbonne-Lara (1755-1813) przez Herminie Déhérain z domu Lerminier (1798-1839) | ||
Narodziny |
23 sierpnia 1755 Colorno ( Księstwo Parmy ) |
|
---|---|---|
Śmierć |
17 listopada 1813(58 lat) Torgau ( Saksonia ) |
|
Pochodzenie | Królestwo Francji | |
Wierność |
Królestwo Francji Królestwo Francji Cesarstwo francuskie |
|
Uzbrojony |
Artyleria kawaleryjska |
|
Stopień | Dywizja generalna | |
Lata służby | - 1813 | |
Nagrody |
Oficer Legii Honorowej Hrabstwa Cesarstwa |
|
Daniny | Nazwa wygrawerowane pod łukiem triumfalnym Gwiazdy , 11 th kolumnie „NARBONNE” | |
Inne funkcje | Minister wojny | |
Louis-Marie-Jacques-Amalric de Narbonne-Lara , urodzony w Colorno dnia23 sierpnia 1755, zmarł w Torgau dnia17 listopada 1813, to francuski generał.
Urodził się w Colorno w Księstwie Parmy , w dostojnej rodzinie. Jest młodszym bratem księcia Filipa de Narbonne-Lara i bratankiem François de Narbonne-Lara .
Jej matka, Françoise de Châlus (1734-1821), dama honorowa Madame Adélaïde , córki króla Francji Ludwika XV , była jedną z kochanek króla od 1749 r. W 1750 r. Była żoną Jean-François de Narbonne, od 16 lat. lata starszy od niej. Według dokumentów przechowywanych w Ministerstwie Sił Zbrojnych (z 1746 r.) P. De Narbonne nie był zdolny do prokreacji (z dokumentów tych wynika, że część pręta porwał strzał z pistoletu podczas walki i jedno jądro). Nie był biologicznym ojcem dwójki swoich dzieci.
Kilku ostatnich autorów uważa, że Louis-Marie de Narbonne-Lara jest naturalnym dzieckiem Ludwika XV (a być może także jego starszego brata, księcia Narbonne-Lara ). Oficjalna matka i ojciec zostali wysłani do Parmy, gdzie królował zięć króla, aby poród mógł odbyć się w dyskretny sposób, aby zachować reputację władcy i honor męża.
Uczył się z oratorianami w college'u w Juilly . Następnie wstąpił do wojska, najpierw w artylerii, a potem w dragonach. Spalił tam stopnie, zostając kapitanem w wieku 18 lat, a następnie pułkownikiem w wieku 28 lat. Minister spraw zagranicznych Vergennes zauważył go i uczynił jednym ze swoich sekretarzy. Po śmierci ministra wrócił do służby iw 1789 r. Został pułkownikiem pułku piemonckiego .
Na początku rewolucji przyjął nowe idee i zaprzyjaźnił się z liberalnymi arystokratami, takimi jak książę Aiguillon . W 1790 roku, podczas gdy jest on stacjonował w Besançon , udaje mu się utrzymać porządek mimo kłopotów i został mianowany dowódcą Gwardii Narodowej z Doubs . Wrócił jednak do Paryża , gdzie zasłynął będąc kochankiem Madame de Staël . W 1791 roku, Narbonne towarzystwie Ludwika XVI ciotek do Rzymu : mesdames Adelaide i Victoire , jego rzekome przyrodnich sióstr.
Nazwij to 4 września 1791, przez króla, marszałka obozu , zostaje ministrem wojny6 grudnia 1791. Ani Ludwik XVI, ani Marie-Antoinette go nie doceniają, ale jego nominacja musi zablokować drogę do La Fayette , której rodzina królewska nienawidzi. Z myślą o nadchodzącej wojnie Narbonne odwiedził granice królestwa podczas swojej służby, a po tej podróży przedstawił Zgromadzeniu Ustawodawczemu znakomity raport na temat zasobów wojskowych Francji; zorganizował trzy armie pod rozkazami generałów Rochambeau , Lucknera i La Fayette . Jednak nadal jest atakowany przez posłów Brissotins i Cordeliers, takich jak Chabot . W ministerstwie był celem rojalistów, takich jak Bertrand de Molleville . On dostaje zwolnienie9 marca 1792.
Hrabia wstąpił następnie do Armii Wschodu, a następnie do sztabu Lucknera w Strasburgu . Awansował na generała porucznika22 maja 1792. Latem 1792 r. Zaintrygował króla, by odzyskać urząd . W tym celu wrócił do Paryża i uczestniczył w Dniu 10 sierpnia 1792 u boku Ludwika XVI. Akt oskarżenia włączony14 sierpnia 1792wyemigrował do Londynu z pomocą Madame de Staël. Stamtąd napisał do Konwentu, prosząc o bezpieczne postępowanie, aby przyjść i wziąć na siebie część odpowiedzialności za działania rządu Ludwika XVI. Odmówiono mu tej niebezpiecznej przysługi. Anglia weszła do wojny przeciwko Francji, cięte w Szwajcarii iw Niemczech , w Hamburgu .
W 1797 r. Próbował usunąć swoje nazwisko z listy emigrantów z pomocą swoich przyjaciół, takich jak Mathieu Dumas , ale zamach stanu 18 Fructidor Year V odebrał mu wszelką nadzieję. Senat Hamburga nawet nakazał jego wydalenie.
Ostatecznie usunięty z listy emigrantów po 18 Brumaire'a powrócił do Francji w 1801 roku Napoleon I st przywrócenie w wojsku24 czerwca 1809w randze generała dywizji . Narbonne obejmuje stanowisko gubernatora Triestu, a następnie ambasadora w Monachium . Został podniesiony do godności hrabiego Cesarstwa dnia23 grudnia 1810, następnie otrzymuje krzyż oficerski Legii Honorowej dnia30 czerwca 1811. Prowadził kampanię w Rosji jako adiutant cesarza . W 1813 r. Został wysłany jako ambasador do Wiednia . Zatrzymuje się w Pradze z Fouché, aby negocjować z Metternichem .
Niepowodzenie konferencji doprowadziło do jego odwołania przez Napoleona, który powierzył mu dowództwo nad miejscowością Torgau w Saksonii .
To tutaj umarł 17 listopada 1813, w wyniku upadku z konia.
Ożenił się w Paryżu 16 kwietnia 1782, Marie-Adélaïde de Montholon , z którą ma dwoje dzieci:
Ma również dwoje naturalnych dzieci:
Jest również prawdopodobne, że jest ojcem dwóch synów baronowej Germaine de Staël
Miał uderzające podobieństwo fizyczne do Ludwika XV we Francji, który obsypywał go łaskami, a młody Ludwik Marie de Narbonne-Lara nie wahał się powiedzieć, że jest naturalnym synem starego króla.