La Ruelle tenebreuse to opowiadanie przez Jean Ray opublikowany w 1932 roku .
Niemiecki rękopis opowiada o bolesnej przygodzie młodej kobiety, która została przyjęta przez starego kawalera i trzy stare córki do ich domu przy Deichstrasse. Na oczach mieszkańców rozległego domu wkrótce doszło do tragicznych wydarzeń: pewnego burzowego wieczoru, który zmusił ich do wyrzeczenia się przyjęcia w Tempelhoff, byli świadkami zniknięcia Eleanor Ruckardt. Następnie przyszła kolej na zniknięcie Frau Piltz, Lotte Ruckardt i Fridy, nie bez wcześniejszego świadka strasznej sceny, podczas której Herr Huhnbein został prawidłowo ścięty. Terror w środku. Strach na zewnątrz, gdzie w tym samym okresie nie liczyliśmy już dziwacznych zbrodni popełnianych we mgle. Narratorka ze swojej strony w końcu odkrywa, że w domu, przez który nieustannie przechodziła, była ukryta jakaś obecność, rodzaj mglistej istoty, z którą weszła w związek. Ku wściekłości ostatniego ocalałego, Meta Ruckardt, który zaatakował bezkształtne stworzenie i jego rozmówcę. W czasie walki niszcząc dom, wybuchł pożar, w którym powstaje ogromna staruszka; jego spojrzenie padło na narratora i było to ostatnie precyzyjne wydarzenie, jakie była w stanie opisać. W ostatniej sekwencji rękopisu ledwo miała okazję opowiedzieć o tym, że jest w dziwnym domku i nie jest sama ...
Rękopis francuski opowiada o odkryciu przez profesora Alphonse Archipeter dziwnej ulicy Sankt Berengonnegasse, która otwiera się na często uczęszczaną i znaną ulicę Mohlenstrasse, jednak wydawało się, że istnieje tylko dla jedynego narratora. W rzeczywistości nikt nigdy nie przeszedł przez ten ślepy zaułek ani nie widział ich białych ścian. Nikt nigdy nie był w stanie zrobić tego, co zrobił narrator: wszedł do tych domów, odkrył tam pewne dziwactwa, podniósł tace, sprzedał je handlarzowi antykami Gockel i ofiarował sobie za zdobyte złoto wdzięki Anity, która tańczyła. i śpiewał w Tempelhoff. Spacerowanie alejką i kradzież jedzenia stały się dla Alphonse Archipeter czysto powtarzalnymi gestami, aż do dnia, gdy bezimienny terror najechał miasto! Brutalne zniknięcia, brutalne zabójstwa na całej Deichstrasse; Sama Anita zniknęła. Narrator, odkrywając przerażenie, które zdawało się zawierać ciemną uliczkę, postanowił odeprzeć ją, podpalając małe domy. Uciekając przed ogniem, złapał kilka odręcznie zapisanych stron z jednego z domów, zanim wydał ostatni okrzyk.
Historia kończy się, gdy ponownie pojawia się pierwszy narrator, który, znajdując wnuki antykwariusza Gockela w Hamburgu , wydaje pewne wyjaśnienia niepokojących wydarzeń, które wiernie opisał. Nie można go jednak ponownie definitywnie zamknąć, ponieważ ostatnie świadectwa ujawniają istoty nocy, które podążając za wielką staruszką, wracają każdej nocy ...
Sekwencja, która pozornie zamyka opowieść, zachęca czytelnika do szukania wyjaśnienia tej historii w samej opowieści.
Robiąc to, udaje, że zaznacza przynależność La Ruelle Ténébreuse do tradycyjnej fantastyczności, która nie utrzymuje niezdecydowania do końca narracji, i jest usprawiedliwiona przez umieszczenie słowa „wyjaśnienie” w toku opowieści jako gdyby bohaterowie na nią czekali, pragnąc jej, nie mogliby się bez niej obejść ” .
Narrator, który przekazuje oba teksty, ostrożnie sugeruje, że po nim czytelnik oddaje się próbie wyjaśnienia, nakładając na siebie oba rękopisy. Być może znaczenie tych dziwnych wydarzeń mogłoby się wtedy ukazać poprzez przejrzystość: „ To było tak, jakby francuski rękopis rzucił trochę światła na czarną udrękę, która unosiła się z pierwszego zeszytu, jak trujący dym. O ile można rzucić światło na tę historię ”
Wszystko, co czasami pojawia się w obu rękopisach, zachęca nas do tego, aby te dwie serie wydarzeń zbiegły się w czasie, aby uczynić je mniej obcymi sobie nawzajem.