The Animation Canada odgrywa wiodącą rolę na światowej scenie, szczególnie w zakresie animacji autorskiej. Jego rozwój jest ściśle powiązany z rozwojem National Film Board of Canada . Zaangażowanie urodzonego w Szkocji animatora Normana McLarena w organizacji stworzy oddział poświęcony wyłącznie animacji. W Kanadzie dziedzinę animacji wzbogacają liczne międzynarodowe kolaboracje.
Norman McLaren dołączył do NFB w 1941 roku. Rok później, na prośbę Johna Griersona , zebrał niewielki zespół animatorów. W 1966 roku René Jodoin założył studio animacji dla francuskiego programu NFB. Pod kierownictwem Jodoina stopniowo zdecydowano się zorientować produkcję w stronę eksperymentalnych i oryginalnych technik, zamiast próbować kosztownej i ryzykownej konkurencji z amerykańskimi hitami i ich techniką animacji celulozowej. NFB od początku swojego istnienia przyjmował stylistyczne pozycje eksploracyjne. Oprócz produkcji National Film Board kilku pionierów podjęło z kolei próbę założenia praktyki animacji w Kanadzie. W roku 1920 , A Toronto , Bryant Fryer , odwraca dwóch filmów animowanych, aby pasowały do niedokończonej serii 12 odcinków. Kilka lat później zainspirował się stylem niemieckiej Lotte Reiniger, tworząc filmy z animowanymi sylwetkami.
Pod koniec swoich dni Montrealer Raoul Barré (1874-1932), który wyróżnił się w latach 1910-tych, otwierając studio animacji w Nowym Jorku , założył szkołę animacji Educational Art and Film Co. w Montrealu. Zgromadził wokół siebie uczniów, którym uczył podstaw animacji. Pedagogika Barré odtwarza funkcjonowanie studia przemysłowego, ponieważ uczniowie zapoznają się z animacją poprzez udział w produkcji krótkiego filmu animowanego Microbus 1 st , który pozostanie niedokończony. Założenie studia animacji NFB oznacza zatem początek prawdziwej praktyki animacji w Kanadzie .
Dziedzina animacji w Kanadzie jest zawsze żywa, istnieje kilka szkół, studiów, grup i organizacji aktywnie uczestniczących w produkcji, tworzeniu i promocji kanadyjskiej animacji.
Kierujący studiem animacji francuskojęzycznej części NFB, Marcel Jean jest autorem trzech książek poświęconych kinu animacji. Jeden ( Pierre Hébert, animowany człowiek ) poświęcony twórczości filmowca Pierre'a Héberta. Język linii ze swej strony zwraca uwagę na specyfikę kina animowanego, znaczenie tej linii, rolę metamorfozy itp. W swojej najnowszej książce Kiedy kino animacji spotyka się z żywymi , wspartej tekstami Pierre'a Héberta i Marco de Blois, autor kwestionuje miejsce rzeczywistości w kinie animowanym, ale szczególnie w świetle zastosowania najnowszych technologii syntetycznego obrazowania.
Znany na całym świecie animator, szczególnie znany publiczności ze swojej pracy jako reżyser animacji w filmie Kto chce skóry Królika Rogera , ale także uznany w świecie animacji za niesławnego Złodzieja i szewca , Richard Williams publikuje zestaw do przetrwania animatora, w którym jego rady dla początkujących animatorów. Skupia się szczególnie na technicznych pojęciach rzeczy.
Oscary, Palmes d'Or i inne nagrody przyznawane są od czasu istnienia kanadyjskiej animacji. Sąsiedzi Normana McLarena (1952) zdobyli Oscara; To samo dotyczy innych seriali, takich jak Człowiek, który sadził drzewa (1987) Frédérica Back i Ryan (2004) Chrisa Landretha .
Blinkity Blank Normana McLarena jest laureatem Złotej Palmy za film krótkometrażowy. René Jodoin (2001) zdobywa nagrodę Alberta-Tessiera. Język linii (1996) Marcela Jeana wygrywa APEC-Olivieri.