Giacomo idealista

Ten artykuł jest szkicem do włoskiego filmu .

Możesz dzielić się swoją wiedzą poprzez jej doskonalenie ( jak? ) Zgodnie z konwencjami filmograficznymi .

Sprawdź listę zadań do wykonania na stronie dyskusji .

Giacomo l'idealista (francuski:Jacques l'idéaliste) towłoski filmwyreżyserowany przezAlberto Lattuada i wydany w1943 roku.

Streszczenie

1885: profesor filozofii, Giacomo Lanzavecchia, powraca do swojej wioski po kampanii Garibaldiego. Zastaje jednak tragiczną sytuację rodzinną: jego starszy ojciec stał się alkoholikiem, a firma rodzinna zbankrutowała. Wbrew sobie musi zatem porzucić swoje marzenia i małżeństwo z Celestyną, którą tak bardzo kocha. Znajduje pracę w rodzinie hrabiów Magnezi, a stary hrabia, zapalony uczony, oferuje mu również gościnę w swoim zamku w tym samym czasie, co w Celestinie, aby dwoje gołąbków z ufnością czekało na lepsze czasy. Niestety, gdy wnuk hrabiego Giacinto wraca na kilka dni do domu, od razu zakochuje się w Celestinie i w końcu ją gwałci. Aby ukryć romans, hrabina trzyma młodą kobietę z dala...

Karta techniczna

• Tytuł filmu: Giacomo l'idealista
• Reżyser: Alberto Lattuada
• Scenariusz: Emilio Cecchi , Aldo Buzzi, A. Lattuada na podstawie powieści Emilio De Marchi  o tym samym tytule (it)
• Fotografia: Carlo Nebiolo - Czarno-biały
• Muzyka: Felice Lattuada
• Zestawy: Fulvio Paoli
• Kostiumy: Gino Sensani
• Montaż: Mario Bonotti
• Produkcja: Carlo Ponti / Artisti Tecnici Associati (ATA)
• Kraj pochodzenia: Włochy
• Czas trwania: 90 minut
• Wyjście : 1 st luty 1.943

Dystrybucja

• Massimo Serato  : Giacomo Lanzavecchia
• Marina Berti  : Celestina
• Andrea Checchi  : Giacinto Magnezio
• Tina Lattanzi  : Hrabina Cristina Magnezio
• Giacinto Molteni  : Hrabia Magnezio
• Giulio Tempesti  : Don Lorenzo
• Domenico Viglione Borghese  : ojciec Giacomo
• Armando Migliari  : Mangano
• Attilio Dottesio  : Battistella, brat Giacomo
• Silvia Leandri  : siostra Giacomo
• Roldano Lupi

Komentarze

• Znany jako asystent Mario Soldatiego ( The Midnight Marriage ) i Ferdinando Marii Poggioli ( Sissignora ) w 1941 roku , Alberto Lattuada rozpoczął karierę jako reżyser od adaptacji dzieła o tym samym tytule autorstwa Emilio de Marchi (1851-1901), Giacomo idealista .
• Film wydany w 1943 roku od razu zaliczy go do najlepszych przedstawicieli ruchu kaligraficznego .
• Jednak wybór przeniesienia powieści Emilia De Marchiego na ekran „wynika, dla reżysera, z powołania i prawie, można by rzec, z jego krwi. De Marchi jest powieściopisarzem, którego styl ma cielesną pełnię, w całości lombardzką i mediolańską , a to spotkanie jest z pewnością odpowiedzią na wezwanie, z którym liryczne i żałosne intencje Lattuady nie były bez związku” – mówi Antonio Pietrangeli .
• „[...] Wybrałem go właśnie dlatego, że był Lombardem. Środowisko mnie zainteresowało i dało mi możliwość porozmawiania o czymś osobistym, mieszkając na wsi z wujkiem, zimą na farmie, z pewnymi typami, pewnymi charakterami. Udało mi się znaleźć odpowiedni smak – mówi Alberto Lattuada.
• Reżyser uważa film za światowy sukces: „przede wszystkim dlatego, że trzymałem się dziecięcych wrażeń lombardzkiej wsi. Wierzę, że za każdym razem [...] wracam do mojej okolicy, w której się wychowałem, [...] odnajduję bardziej autentyczne akcenty. [...] Mogłem więc mówić rzeczy, które należały do ​​mnie, a nie chodzić tylko po fałszywych śladach powieści. "
• Filippo Maria De Sanctis może zatem napisać: „[...] Wyraźnie manifestuje się tam obecność świata, który pod różnymi względami będzie można znaleźć w prawie wszystkich pracach Lattuady. [...] Z drugiej strony zasługi Jacquesa idealisty tkwią w szczegółach. Prawda włoskiego otoczenia (gospoda z jej dialektowymi piosenkami, wnętrza wszystkich domów, postacie w tle) jest tak samo uderzająca jak atmosfera, zawsze odtwarzana z subtelnym wyczuciem miejsca. "
• Biorąc pod uwagę te cechy, razem z innymi „znaków zagorzałym moralizm, przepojona zainteresowania psychologicznej” , w przeciwieństwie do „banalności ikonografii w stylu XVIII th  century [...] siła jest dobrze brać przeciwieństwo kliszy który twierdzi krytycznej osądzić Giacomo idealistę na podstawie scenograficznego i fotograficznego detalu. [...] Kto trzyma się tej kaligrafii , łatwo jest oczywiście rozpamiętywać rolę kandelabrów w kompozycji takich ujęć filmu, albo pogubić się w podążaniu za malutką czarną kropką na śniegu uciekającej od niej Celestyny wstyd, w słynnej sekwencji. A także łatwo przy tym zapomnieć, że ten film zawiera również główne prototypy Lattuady: tę upokorzoną i urażoną postać, której Sans pitié , Le Moulin du Pô , Le Manteau będą nadal nas męczyć ” .
• O rzekomym formalizmie skazującym film Lattuada deklaruje ze swej strony: „To było swego rodzaju uzasadnienie ze strony prądów, powiedzmy realistyczne, ale ważniejsza jest jednak niefaszystowska treść filmu. [...] Dla nas był to sposób ucieczki na margines i nieakceptowania realiów życia politycznego chwili. [...] Historia Giacomo l'idealista była dla reżimu nieprzyjemna, ponieważ dotyczyła religii katolickiej z całą hipokryzją zawartą w tej sytuacji. Otoczenie było środowiskiem klasy burżuazyjnej i drobnej szlachty wiejskiej, która ukrywała młodą dziewczynę uwiedzioną w swoim domu; wysłali ją, by ukryła się u dwóch bigotów, dwóch starych ciotek, które żyły na kłamstwach i kompromisach ze swoim sumieniem. "

Uwagi i referencje

1. Verso un cinema italiano , Bianco e Nero , 8.08.1942.
2. Jean A. Gili  : Włoskie kino w cieniu belek (1922-1945), Institut Jean-Vigo , Perpignan, 1990.
3. Jean A. Gili: op. cytowane .
4. w: Premier Plan , Alberto Lattuada , Lyon, maj 1965.
5. F. Maria De Sanctis w: op. cytowane .
6. w: Kino włoskie w cieniu belek , op. cytowane . str.  119 .

Linki zewnętrzne

• Zasoby audiowizualne  :
  • Kinoteka w Quebecu
  • Filmowa baza danych
  • (pl)  Internetowa baza filmów