Kiełkowania Hypogeum (grecki ὑπόγειος hupógeios do hupo i γῆ , dosłownie „pod ziemią”), zwany również cryptocotylaire kiełkowania (grecki κρυπτός Kruptos , „ukryte” oraz κοτύλη kotulè „liścieni”) jest sposobem kiełkowania z nasiennych (rośliny nasienne ), w którym liścienie pozostają uwięzione w nasionach, w glebie (trawy i niektóre rośliny strączkowe, dąb, kukurydza itp.), podczas gdy w kiełkowaniu epigeal wyłaniają się z nasion i wynurzają się z - nadziemnej (fasola, buk, ostrokrzew, len, lucerna, sosna, rącznik, słonecznik).
Ta klasyfikacja sadzonek oparta na ewolucji liścieni po wykiełkowaniu jest fizjologicznie ważna, ale nie ma już dużego znaczenia systematycznego .
Hipokotylu , część łodygi znajduje się pod wkładania liścieni, nie rozwija się w stopniu wystarczającym do osiągnięcia epigeal kiełkowania. Kiełkowanie podskórne jest wtedy zasadniczo zapewnione przez wydłużenie epikotylu, który wydłuża i unosi łodygę nad ziemię, będąc w pozycji pionowej. Zdarza się, że hipokotyl wydłuża się, pozostając zakrzywiony, tworząc przy ziemi mały łuk. Nasiona pozostają zakopane, a hipokotyl rozrywa liścienie nasion, które ściśnięte są mniej lub bardziej mocno (jest to kiełkowanie epigeal, ale kryptokotylar, w szczególności u Podocarpaceae , Annonaceae ).
Hypogeal kiełkujące gatunki roślin są mniej podatne na uszkodzenia spowodowane przez mróz i wypas, co powoduje zarówno defoliację, jak i presję deptania . Na ogół kiełkujące rośliny hipogeal mają mięsiste liścienie bogate w rezerwy składników odżywczych, które nie zamieniają się w liście chlorofilu, zapewniając roślinie fotosyntezę i odżywianie węglowe. Gatunki o niższych wymaganiach przyjmują jako strategię hodowlaną produkcję ograniczonej liczby dużych nasion, które dają kiełkowanie z wyższą przeżywalnością.