Tropikalny geografia była w drugiej połowie XX th Century, prąd francuskiego geografii zainteresowany tropikalnym świecie. Zastępuje geografię kolonialną, przeciwstawiając się jej, i znika pod koniec XX wieku na rzecz geografii rozwoju.
Ten prąd został zbudowany w szczególności wokół Pierre'a Gourou . Zrywając z geografią kolonialną, która miała na celu oddanie zasobów skolonizowanych krajów na służbę metropolii, ma na celu zrozumienie trudności ludności dzięki dokładnej znajomości lokalnych środowisk i rodzajów życia, aby pomóc im ewoluować w szczególnie z rolniczego punktu widzenia. Geografowie tropikalni produkują zatem głównie monografie. W latach sześćdziesiątych niektóre instytuty geografii (CNRS utworzony w Bordeaux w 1968 r. jako Centre d'Etudes de Géographie Tropicale - CEGET) specjalizowały się w geografii tropikalnej. Praca Pierre'a Gourou jest punktem odniesienia dla krajów deszczowych, a prace Jeana Drescha dla krajów suchych. W latach 70. wokół Guya Lasserre'a , Pierre'a Vennetiera, Paula Pélissiera i Gillesa Sauttera utworzyło się nowe pokolenie geografów .
Ten sposób uprawiania geografii inaczej w strefach tropikalnych niż w strefach umiarkowanych przypisanych do tych stref, z punktu widzenia przyrodnika czy ekologii, „stan anomalii w stosunku do świata umiarkowanego”.
Krytyka pod adresem geografii tropikalnej obraca się wokół trzech kwestii. Pierwszy, problem naturalnego determinizmu, jest problemem, który powraca we wszystkich gałęziach geografii iz którym walczą geografowie, ale jest tym bardziej problematyczny, gdy opiera się nurt geograficzny na strefowości. Pierre Gourou zajmuje swoje miejsce w tej debacie, sam kwestionując tę ideę: „Czy świat tropikalny nie jest tylko wygodną regionalną ramą dla badań geograficznych i czy geografia tropikalna istnieje naprawdę?” […] Świat tropikalny będąc w całości „niedorozwinięty”, czy musimy wierzyć, że wspólnym mianownikiem tego „niedorozwoju” jest fakt tropikalny? Od porównawczej geografii świata tropikalnego zależy, czy tak nie jest […] ”
Drugie pytanie dotyczy miast i niezdolności ówczesnych geografów do myślenia o miastach tropikalnych - tropikaliści to przede wszystkim wieśniacy - i do wykorzystania miejskich metod badawczych. Miasta są pojmowane przede wszystkim jako chore ciała.
Wreszcie stosunek do pola rodzi inne pytania, zwłaszcza ze względu na niezdolność geografów do przeanalizowania ich miejsca w nim i własnego stosunku do inności.
Geografia tropikalna gwałtownie spadła w latach 80. na rzecz geografii rozwoju, w której problemy przeszłości są analizowane bardziej pozytywnie. Odette Louiset pokazuje w ten sposób, że w Indiach slumsy nie są już postrzegane jako przeszkody w rozwoju, ale jako miejsca możliwości. Od lat 90. aktualna paralela do geografii rozwoju, geografia postkolonialna (szczególnie obecna w krajach anglosaskich), wyrosła z krytyki stanowiska Zachodu wobec krajów spoza niego i drogi w którym nadal kształtują życie w krajach Północy i Południa.
Christian Bouquet (reż.), Geografowie i rozwój: przemówienia i działania. Nowe wydanie [online]. , Pessac: Akwitański Dom Nauk Humanistycznych,2010( ISBN 9782858924981 , przeczytaj online )
Gilles Sautter, Guy Lasserre i Pierre Vennetier, „ Główne tematy francuskich badań geograficznych w krajach tropikalnych ”, Annales De Géographie, tom. 77, nie. 424 ,1968, s. 720–728 (www.jstor.org/stable/23446918)
Hélène Velasco-Graciet (red.), Tropiki geografów. Nowe wydanie [online]. , Pessac: Dom Nauk Humanistycznych w Akwitanii,2008( ISBN 9782858924967 , przeczytaj online )
Pierre Vennetier, „ Przez wiek francuskiej geografii człowieka w krajach tropikalnych ”, Annales de Géographie, t. 100, nr 561-562. Numer stulecia. ,1991, s. 644-667 ( czytaj online )
Jean Gallais, Tropiki, Krainy ryzyka i przemocy, Paryż, Armand Colin, kolekcja serii Geografia,1994
Pierre Gourou, Kraj Dobrej Nadziei. Świat tropikalny , Paryż, Plon, „Ziemia ludzka”,1982
Pierre Gourou, Lekcje geografii tropikalnej, Zbiór lekcji prowadzonych w Collège de France od 1947 do 1970 r. , Paryż, Mouton,1971
Gilles Sautter, Od Atlantyku do Konga: geografia niedoludnienia , Paryż, La Haye, Mouton,1966, 2 t., 1102 s.