Enjo kosai (援助交際 ) , Czasem w skrócie ENKO , to japońskie słowo oznaczające "(poznać), aby pomóc" lub "iść do wsparcia". Jest to japońska praktyka, wktórej nastoletnie dziewczęta, zwłaszcza licealistki, są opłacane przez starszych mężczyzn za towarzyszenie im ( dziewczyna do towarzystwa), a czasem za prostytucję.
Praktyka enjo kosai jest tym bardziej powszechna w Japonii, że pełnoletność seksualna wynosi 13 lat. Jednak większość obserwatorów, zwłaszcza cudzoziemcy traktując to jako forma prostytucji udziałem nieletnich , nawet jeśli w wielu przypadkach nie dochodzi do wymiany pocałunków lub kilka par nie trzyma się za ręce. Ściganie za (płatną) aktywność seksualną byłoby bardzo rzadkie.
Sieć społecznościowa otaczająca enjo kōsai jest złożona. Początkowo większość pierwszego kontaktu odbywała się za pośrednictwem telekuras ( klubów telefonicznych ), gdzie klienci płacą za prawo do wejścia do budki telefonicznej (około 1000 jenów), z której mogą zadzwonić do centrum. . To z kolei oddzwania do klienta, aby umówić się na spotkanie i charakter relacji, które partnerzy będą mieli na wieczór. Obecnie telekura zadowala się udostępnianiem listy numerów telefonów komórkowych, do których klienci mogą dzwonić bezpośrednio.
Enjo kosai jest związane z Kogal konsumentów subkultury . Pojawił się pod koniec boomu gospodarczego lat 80. , kiedy prostytucja licealistów wyszła z marginesu pod wpływem biznesmenów, którzy widzieli w niej nowy lukratywny rynek. Stworzyli system telekura i w ten sposób zgarnęli miliony jenów.
Oczywiście, biznesmeni ogłaszają się dużym kosztem, rozprowadzając kleenex z numerami telekura, rozwieszając plakaty i reklamy na ścianach budek telefonicznych, głównie wokół szkół średnich, z listami darmowych numerów do dzwonienia lub wychwalając zalety łatwo zarobionych pieniędzy. Nękane rozgłosem, olśnione pokusą zysku, 30% licealistów daje się skusić i dzwoni, nawet jeśli później nie podejmą.
Wielu obserwatorów uważa, że był to sposób dla młodych dziewcząt na zachowanie konsumpcyjnego stylu życia tej epoki, pomimo trudniejszej sytuacji ekonomicznej ich rodzin. Inni, zwłaszcza w japońskiej akademickiej przedsiębiorczości , zobaczyć enjo kosai jako rytuał przejścia, który naturalnie rozwiniętej wewnątrz współczesnego japońskiego społeczeństwa kapitalistycznego .
Według różnych szacunków ponad 20% licealistów praktykuje enjo kōsai z seksem lub bez niego .
Prostytucja była nielegalna w Japonii wykonane przez prawo1 st April 1957, chociaż definicja prostytucji wchodząca w zakres prawa ogranicza się jedynie do kontaktu genitalno-genitalnego. W latach 80. stopniowo wprowadzano specjalne przepisy dotyczące prostytucji nieletnich.
Mimo to enjo kōsai nie jest regulowane przez rząd japoński, ponieważ nie mieści się w definicji prostytucji, chyba że klient wyraźnie płaci dziewczynie za usługę seksualną (co jest rzadkie, biorąc pod uwagę pośredni charakter transakcji). Ponieważ wiek pełnoletności w Japonii zależy od jurysdykcji, od 13 do 17 lat, klienci nie mogą być oskarżeni o wykorzystywanie seksualne nieletnich.
Pomimo ambiwalencji praw i rządów, enjo kōsai zostało potępione przez japońskie media .
Pod naciskiem mediów rząd zdecydował się na interwencję. W 1997 roku ogłosił ustawę zakazującą rozwieszania plakatów w promieniu 100 metrów od szkoły średniej. Prawo to zabrania również płatnego seksu z osobą niepełnoletnią w wieku 18 lat (w Japonii większość cywilna i karna zaczyna się w wieku 20 lat). 44-letni kapłan buddyjski Kenichi Itani jest pierwszym człowiekiem skazanym w imię tego prawa. Strach przed sankcjami prawnymi działa odstraszająco na dorosłych i ostatecznie prowadzi do stopniowego zanikania telekury .
Filmy Bounce Ko Gals ( Baunsu ko gaurusu ) (1997) reżysera Masato Harady (którego akcja toczy się w świecie burusera – sklepów sprzedających używane majtki – i kogal ) oraz Love and Pop (1998) Hideakiego Anno dotyczą zarówno enjo kosai . Słynny serial animowany Great Teacher Onizuka (1998) również opowiada o tej praktyce w 2 odcinkach. Mogi Natsuki, postać z anime Initial D , ćwiczy enjo kōsai w pierwszej fazie. W Stanach Zjednoczonych i Kanadzie fakt ten został ocenzurowany Zmieniając swojego „szefa” w „wujka”.