| Narodziny | 1757 |
|---|---|
| Śmierć | 1805 |
Élisabeth Françoise Armide Durey de Morsan przez małżeństwa hrabiny Rochechouart ( 1757 - 1805 ), córka znanego pisarza w swoim czasie odgrywała rolę w ciągłej historii podziemnego oporu wobec rewolucji.
Jest córką Josepha Durey de Morsan (1717-1795) i Anne Geneviève François d'Albignac de Castelnau. Jest siostrzenicą Louise Bernarde Durey, żony namiestnika ogólności Paryża Louisa Jeana Bertiera de Sauvigny (1709-1788). Poprzez swoją matkę, E rzecz jest także siostrzenicą Philip Franciszka z Castelnau Albignac który stał biskup Angouleme w 1784 roku i będzie zastępcą Stanów Generalnych.
W 1775 wyszła za mąż za Louisa Pierre'a Julesa Césara hrabiego Rochechouart , któremu przyniosła milion w posagu i 50 000 funtów renty (źródło?). Bardzo zapoznana z Dworem, stara się zbliżyć do królowej Marii Antoniny, bez większych sukcesów. Oryginalna, skandaliczna, inteligentna, należała do żeńskiej loży adopcyjnej.
Po uwięzieniu rodziny królewskiej w Świątyni zaangażowała się w różne projekty kontrrewolucyjne. Zbiera fundusze na uniewinnienie generała Mirandy, agenta Anglii, wniesionego do trybunału rewolucyjnego za współudział z Dumouriezem . Następnie próbowała zmusić Marie-Antoinette do ucieczki, opierając się, według ambasadorów Starhemberg, austriackiego ambasadora w Londynie i Mercy-Argenteau, na Jacques-René Hébert, ojcu Duchesne, którego widziała w Passy, gdy udał się z przyjaciółmi do bankierów Jean -Jacques Debeaune i jego żona Bertha Winter, Holenderka, lub Jean-Conrad de Koch, Holender. Wiosną 1793 r. projekt, w którym brała udział i w który zaangażowanych było kilku administratorów gminy hebertystycznej, był bliski sukcesu, ale Maria Antonina dała do zrozumienia, że nie może zostawić swoich dzieci. W ten sposób ucieczka była kilkakrotnie odkładana, a te przyjścia i wyjścia obudziły władze.
W trakcie śledztwa wymierzonego w kilku członków gminy hebertystycznej, w której miała dobrze ułożone relacje, wydano przeciwko niej nakaz aresztowania. Nieobecna, gdy żandarmi przybyli do jej domu w Passy, została w ostatniej chwili ostrzeżona przez swojego zaledwie dwunastoletniego syna Ludwika i udało jej się uniknąć pewnej śmierci. Często chodzi o nią w donosach wskaźnika Ferrières-Sauvebeuf, który znał jej męża, a następnie przeszedł na emeryturę do zamku Montpipeau. Udało jej się wyjechać do Szwajcarii, gdzie zaprzyjaźniła się z angielskim charge d'affaires Wickham. Jednak jej siedmioletnia córka Cornélie została zabrana przez władze z pensjonatu, w którym mieszkała i podobno zginęła wędrując po ulicach.
Na mocy Dyrektorium M me Rochechouart uzyskał zgodę rządu brytyjskiego na przejęcie tajnej korespondencji z Paryża. Książę Portland udostępnił jej fundusze i skontaktowała się z Talleyrandem. Ale projekt dobiegł końca i pani, wypędzona z Francji, pojechała do Londynu, gdzie doradzono jej wyjazd. Trafia do Hamburga w towarzystwie opata La Geard, jej byłego kochanka i wspólnika w jego niebezpiecznych intrygach. Wydała dużo pieniędzy, czego jedynym skutkiem były kłopoty polityczne, które skłoniły ją do kilkukrotnej zmiany kraju.
Zmarła w 1805 r. w Chersoniu w Rosji (obecnie Ukraina), gdzie żyła w wielkim ubóstwie. Jego syn Louis-Victor-Léon , który przybył do jego łóżka dzień po śmierci, napisał: „Tak zakończyło się życie tej kobiety tak interesującej i tak nieszczęśliwej; posiadała wszystko, co może przyczynić się do ziemskiego szczęścia: piękną, uduchowioną, miłą i bogatą, wyszła za mąż w wieku osiemnastu lat za mężczyznę, który dał jej wstęp na dwór; Rewolucja i intrygi, w które bezmyślnie się rzuciła, pogrążyły ją od wielkości w otchłani nieszczęścia, cierpienia i nędzy. »( General de Rochechouart , Souvenirs sur la Révolution et l'Empire , Ed. Plon, 1889).